Οι Ιεχωβάδες της πολιτικής…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Κι αναφέρομαι σ’ αυτούς τους αγνούς ιδεολόγους, τους θεότρελους, τους φανατικούς, τους ασυμβίβαστους, τους ηρωικούς, πιστούς και μαχητές των μικρών, μόνιμα εκτός βουλής κομμάτων, που όμως κάθε φορά, δεκάδες χρόνια –τουλάχιστον απ’ το ’74-, δίνουν το δυναμικό,

 

 αλλά δυσανάλογο με την απήχηση τους στον πολίτη, παρόν, στο Δημοκρατικό πανηγύρι των εκλογών!

  Χωρίς την εύλογη, για μας τους χαμένους, μετεκλογική απαισιοδοξία και θλίψη, αυτοί, γεμάτοι σιγουριά για τη δικαίωση τους σ’ ένα κοντινό μέλλον, συνεχίζουν ανίκητοι, ανεπηρέαστοι, αμετάπειστοι, αφού πρώτα δικαιολογήσουν την ήττα με βαθυστόχαστες κι ακατανόητες για μας τους πλείστους, πολιτικο – ιδεολογικές αναλύσεις, διάσπαρτες με τσιτάτα ξεκάρφωτα επιφανών σοφών του χώρου τους!

  Ο αγώνας γι’ αυτούς, ποτέ δεν τελειώνει!

  Τροτσκιστές, Διεθνιστές, αναρχοαυτόνομοι, Μαοϊκοί, Αρχειομαρξιστές, Σταλινικοί, Αναθεωρητές, Αριστεροί λάϊτ και ούλτρα, δεκάδες χρόνια δίνουν το τακτικό τους ραντεβού στην εκλογική αναμέτρηση, χωρίς διόλου αίσθημα κατωτερότητας, ηττοπάθειας και ρόλου κομπάρσου, που νομιμοποιεί μια τουλάχιστον στους τόπους νόμιμη κι αποδεκτή Δημοκρατική διαδικασία, που είναι οι εκλογές στις Δυτικές Δημοκρατίες, ως τα τώρα.

  Κι εννοείται ότι τη δυναμική τους παρουσία σαν κόμματα, κάνουν πάντα αισθητή, όχι μόνο στις εκλογές, αλλά και στον συνδικαλισμό και σε κάθε διεκδικητική εκδήλωση των εργαζομένων και σε δυναμικές κόντρες για πολιτικά ζητήματα, με τους Ναζιστές και φασίστες.

   15 μέρες μετά τις εκλογές, κι είναι γεμάτη η Σαλονίκη, όχι από αφίσες της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, αλλά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΟΚΔΕ (Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών), των Αναρχικών!

  Αφίσες και μπροσούρες επιμελημένα και προσεκτικά κολλημένες, χωρίς να ενοχλούν και με τη δυνατότητα να μπορούν να διαβαστούν!

  Ποιος αλήθεια πληρώνει όλο αυτό το χαρτομάνι, τα έντυπα, τις εφημερίδες; Πάντα είχα αναπάντητο το ερώτημα.

  Σίγουρα αποκλείω το αλλοτινό εύκολο και προβοκατόρικο …τα ρούβλια της Ρωσίας! Τώρα τον Πούτιν, προμοτάρει ο Βελόπουλος, όχι το ΚΚΕ!

  Κι είναι αλήθεια αυτό που λένε οι αριστεριστές… «Αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα για τον εργαζόμενο, θα τις καταργούσαν»!

  Και ιστορικά, όποτε αισθάνθηκε το κατεστημένο ότι κινδυνεύει να ανατραπεί, ή απλά να πιεστεί, έβγαλε τα τανκς τους κολονέλους, τη CIA, την ΚΥΠ, τους τραμπούκους, τους πληρωμένους κονδυλοφόρους και τα ξεπουλημένα ΜΜΕ και ανάτρεψαν φιλολαϊκές κυβερνήσεις που του έκοβαν προνόμια.

  Η πρώτη απόφαση του Κυριάκου, πριν ακόμη ορκιστεί η Βουλή, που ψηφίστηκε, ήταν η αναγνώριση σαν νόμιμο πρόεδρο της Βενεζουέλας, τον πραξικοπηματία Γκουαϊδό! Λες κι αυτό ήταν το μεγάλο πρόβλημα που έκαιγε τον ελληνικό λαό…

  Συγχαρητήρια λεβέντες μου, μόνο που ο πεινασμένος Λαός της στοχοποιημένης Βενεζουέλας, που κάθεται πάνω σε τεράστιο κοίτασμα πετρελαίου, στηρίζει με νύχια και με δόντια τον πρόεδρο του Μαδούρο, κόντρα στις Αμερικανοκίνητες πραξικοπηματικές ενέργειες δωσίλογων ή εθελότυφλων κατοίκων της.

   Το ΚΚΕ σίγουρα δεν ανήκει στους «Ιεχωβάδες» των εκλογών, αφού πολλές δεκαετίες τώρα, με αγώνες, με αίμα, με εκατόμβες και πείσμα, έχει μπει στο κλασικό Δημοκρατικό τόξο των παραδοσιακών κομμάτων, μάλιστα με την αρχαιότερη παρουσία σ’ αυτό. κι εξασφαλίζει πάντα ένα βιώσιμο ποσοστό σε ψήφους και οπαδούς, διαχρονικά. Ακόμα και οι φασίστες πλέον δεν ασχολούνται με το ΚΚΕ…

   Σε αντίθεση με τους «Ιεχωβάδες» της πολιτικής, που δεκάδες χρόνια υπάρχουν, χωρίς κάποιος τρίτος να γνωρίζει ούτε ονομαστικά αρχηγούς και στελέχη τους! Τις ιδιαιτερότητες και τα πιστεύω τους. Γνωρίζει αλήθεια κάποιος από μας να μας εξηγήσει, σε τι διαφέρουν το (Μ-Λ) ΚΚΕ, με το ΚΚΕ (μ-λ), που δεκάδες χρόνια, συνεπέστατα, κατεβαίνουν ξεχωριστά και δυναμικά, με ψηφοδέλτια πανελλαδικά στις εκλογές; Άσχετα αν παίρνουν 0,0 τόσο ποσοστό!

  Τι έγιναν αλήθεια τα αλλοτινά φιλόδοξα, «Πολιτική Άνοιξη» του Σαμαρά, αυτό του κυρίου «τίποτα» Αβραμόπουλου, αυτό της φιλόδοξης Ντόρας, του Παπαθεμελή, του Ψωμιάδη, σε λίγο του Καμένου, το «Ποτάμι» του Θοδωράκη, η ΔΗΜΑΡ του κυρ Φώτη και πλείστα όσα προσωποπαγή, μωροφιλόδοξα δημιουργήματα, που παρά τη στήριξη οικονομικο – πολιτικών συμφερόντων, ΜΜΕ, ακατάσχετης κολακείας και χαϊδέματος από γνωστούς και άσχετους, χάθηκαν σαν κομήτες, σε μια – δύο εκλογικές αναμετρήσεις;

  Κι οι «σωτήρες» αρχηγοί και τα μεγαλοστελέχη τους, τρύπωσαν σαν ποντικοί στο συγγενές «μαντρί – κόμμα» για να μη χάσουμε εμείς τη χαρά ν’ απολαμβάνουμε την άχαρη παρουσία τους, σε μια καταβολεμένη θέση τους της Βουλής.

  Δεν αξίζει ένας θαυμασμός, ένα εύγε στον Λαφαζάνη, την ιδιότροπη αλλά άξια Ζωή, τον χι, τον ψι, που επιμένουν ν’ ακολουθούν τον δύσκολο μοναχικό δρόμο του αγώνα, της θυσίας, αντί της επιλογής να βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους και να ξαναγυρίσουν στο χώρο που κλώτσησαν και να ‘χουν μόνιμο έδρανο στη Βουλή και το βήμα της;

  Η πίστη κι υπεράσπιση μέχρις αυτοθυσίας μιας ιδέας, μιας αρχής ενός πράματος είναι κάτι ξεχωριστό, θαυμάσιο, σπάνιο, υπεράνθρωπο, που διαχρονικά έχει γράψει για τη δύναμη που κρύβεται στη θέληση κάποιων ανθρώπων, ελάχιστων.

  300 χρόνια, μέχρι τα χρόνια του Ρωμαίου Κωνσταντίνου, οφηγούνταν στον θάνατο, για την εμμονή τους, τη πίστη τους σ’ έναν θεό, οι τότε Χριστιανοί.

  Αργότερα, ιδίως τα χρόνια του Θεοδόσιου, περίπου την ίδια τύχη είχαν όσοι συνέχιζαν να λατρεύουν τη θρησκεία των προγόνων τους και της ιστορίας τους.

  Με μια σκέτη υπογραφή στη «Δήλωση Μετανοίας», γλύτωναν τα μακροχρόνια κάτεργα, τα εκτελεστικά κι ανείπωτες ταλαιπωρίες και θηριωδίες, μέχρι πριν μισό αιώνα οι Έλληνες κομμουνιστές και πάμπολλοι την αρνούνταν με πείσμα, ακατανόητο για όλους εμάς τους «κανονικούς».

  Είναι άξιοι θαυμασμού οι ξεχωριστοί αυτοί ηρωικοί άνθρωποι, που συμφωνείς δε συμφωνείς μ’ ότι πρεσβεύουν, δε μπορείς να αρνηθείς την υπεράνθρωπη τους πίστη κι αγωνιστικότητα, πέρα απ’ τα συνηθισμένα.

  Σαν απόστολοι μιας θρησκείας, πορεύονται με τεράστιο προσωπικό κόστος έξω απ’ τα γήινα και τα’ ανθρώπινα συμφέροντα και καθημερινά της ζωής.

  Δίνουν με την παρουσία τους αυτή την άλλη νότα, πέρα απ’ τον ρεαλισμό, το συμφέρον, το εφικτό, το ανθρώπινο, το λίγο, το νοικοκυρίστικο.

   ΥΓ 1. Λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί, το πρώτο 10ήμερο της αγαπημένης μας νέας κυβέρνησης …της Δεξιάς του Κυρίου!

  Επειγόντως, σύσσωμη η δεσποτοκρατία, ντυμένη στα καλύτερα της χρυσοστόλιστα και διαμαντοστόλιστα καλά της, σε πάνδημη δέηση για σωτηρία του Λαού και της χώρας…

  Είναι βαριά κληρονομιά του Κυριάκου απ’ τον μακαρίτη αρχηγκαντέμη πατέρα του…

  Ο θεός να μας φυλάει, πιστούς και άπιστους αντάμα… Κι είναι αλήθεια, ότι ο θεός σ’ αυτό δεν κάνει εξαιρέσεις, αν ψήφισες Κυριάκο, Αλέξη, Κουτσούμπα ή Ζωή!

  Εγώ, πέρα απ’ τα άλλα τα μεγαλειώδικα και τρανταχτά που θα κάνει ο Κυριάκος, θα τον παραδεχτώ αν εφαρμόσει οριστικά, σε καφενεία, κέντρα και σκυλάδικα, το νόμο τον αντικαπνιστικό! Αυτόν δηλαδή, που χρόνια πολλά τώρα ισχύει στη Τουρκία και τη Βόρεια Μακεδονία!

  Δεν είμαι εχθρός των καπνιστών, το προφίλ της Ελλάδας περιγράφω, μια χώρα γνήσια αναρχική, με πολλά ωραία, αστεία και στραβά! Που μόνο στην Ελλάδα συναντάς!

  ΥΓ 2. Ένας Δημοκράτης και Αριστερός δεν είναι ο …Προδοσάλτε, ψυχικά – φανατικός… Οι προγραμματικές στη Βουλή του Κυριάκου, δε θα τις έλεγα κακές. Να δούμε, ίσως, μπορεί… Λέτε;

  Και κανείς εξ ορισμού δεν είναι κακός! Κουβέντα βέβαια δεν είπε για NOVARTIS, SIEMENS, ΚΕΕΛΠΝΟ. Έχουμε καιρό για κριτική… Υπομονή! Άλλωστε, όπως λέει ο Λαός… «στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό»!

  Θυμάμαι παλιά στο Σκλήθρο την «ιεροτελεστία» του ξυρίσματος που γίνονταν σε μια κατανυκτική, θλιμμένη ατμόσφαιρα, συνοδεία μιας εξαίσιας Σλαβο – Βαλκάνιας μελωδίας, κατά κανόνα απ’ τον κορυφαίο του είδους τότε, Τάσο Βαλκάνη (Γκιούμπουρα).

  Χάθηκε ένας πολιτισμός λαϊκός, τοπικός πλούτος, ανεπανόρθωτα και βλακωδέστατα. Κι είμαστε τυχεροί όσοι τον προλάβαμε…

  ΥΓ 3. Εκείνη η …προδοτική, κατάπτυστη, αντεθνική «Συμφωνία των Πρεσπών», έγινε τελικά να κατοχυρώσουμε το όνομα «Μακεδονικός χαλβάς» του Χαϊτογλου της Σαλονίκης!

  Κάτι ξέραμε εμείς που δεν ήρθαμε στο Πισοδέρι, να εισπνεύσουμε …λεγμένα (!) δακρυγόνα, κύριε Μητσοτάκη μου…

  Και λίγη ιστορία…

  Δύο από τα δεκατέσσερα κανόνια των 109 χιλιοστών που «κοσμούν» τη πλατεία της Φλώρινας, είναι απ’ τα αυθεντικά λάφυρα που άφησαν οι αντάρτες στην οπισθοχώρηση τους, την 29/8/49 προς Αλβανία και που τα είχαν στημένα στο χώρο του χιονοδρομικού, με στόχο τη Φλώρινα.

  Κάθε μέρα, ρίχναν οβίδες στη πόλη για εκφοβισμό, τσαμπουκά και υπενθύμιση της παρουσίας τους στο βουνό, κοντά στη πόλη. Ελάχιστες ευτυχώς ανθρώπινες απώλειες προκάλεσαν. Περισσότερο τρομοκράτησαν.

  Μέσα σ’ αυτό το τρομοκρατικό σκηνικό με καθημερινές ασίγαστες οβίδες μέσα στη πόλη, έγινε η φοβερή δίκη των Αμυντιωτών, που πλήρωσαν με τη ζωή τους –τελείως άδικα- 28 πατριώτες μας, θυσία σε μια τραγική εμφύλια παρεξήγηση που κάποιοι έσπρωξαν προβοκατόρικα για το στραπατσάρισμα του ΕΑΜικού φρονήματος της μεγάλης πλειοψηφίας του Λαού, της εποχής εκείνης.

  Τα καταραμένα αυτά κανόνια, που τα δυό τους θαυμάζουμε στη πλατεία, να τα κουτσουλά τα περιστέρια, κι η δήθεν αδυναμία του κράτους που έριξε αεροπλάνα και Ναπάλμ στη Πίνδο να τα σωπάσει, έγιναν βάσιμη αιτία να εκδικηθεί το παρακράτος παραδειγματικά, αυτούς που είχε στο σκαμνί του κατηγορούμενου, άσχετα αν κανείς τους δεν πιάστηκε στο βουνό!

  Ένας απ’ αυτούς ήταν ο αδελφός του παππού μου Χρήστος Καραπαλίδης, έμπορος απ’ το Σκλήθρο.

  Η κατηγορία του: «ληστοτρόφος»! Ποινή: Θάνατος! Η αόμματη δικαιοσύνη, απεφάνθη!

  Στη διάρκεια της δίκης, έπεφταν αραιά οι οβίδες μέσα στη πόλη. Σαν μουσική υπόκρουση του έργου… Λίγη ιστορία, έστω και τραγική, ποτέ δε βλάπτει κι έχει βαριά ιστορία ο τόπος μας. Υπάρχει πολλή σιωπή κι αναπάντητα ερωτήματα.

  Και το εύλογο και αιρετικό ερώτημα:

  Μήπως τα κανόνια, που στην ουσία μόνο τρομοκρατούσαν τον πολίτη, μέναν ανέπαφα γιατί εξυπηρετούσαν την επιβολή μιας αποδεκτής κρατικής τρομοκρατίας;

  Μήπως στην Φλώρινα δοκιμάζονταν κάποιο σχέδιο ακραίων πρακτικών σωφρονισμού, τιμωρίας και παραδειγματισμού;

  Εύλογα ερωτήματα προκύπτουν απ’ τα γεγονότα. Το ότι από 150.000 γίναμε 50.000 κάτοικοι κάτι λέει…

  Σίγουρα, υπήρχε πλούσια εμπειρία απ’ τη δράση της αποικιοκρατόρισας Αγγλίας στις αποικίες Γης και της Αμερικής στην εξολόθρευση των Ινδιάνων της.

  Αλά πάντα υπάρχει κάτι πιο καινούργιο, αποτελεσματικότερο, παραπλανητικότερο και πιο αποδοτικό!

  Φαντάζομαι, οι καθηγητές νεώτερης ιστορίας του Πανεπιστημίου Φλώρινας, να ‘χουν εντριβίσει στην καυτή αυτή τοπική ιστορία και να ‘χουν βγάλει τα πορίσματα τους, που κάποτε θα μας παρουσιάσουν…

  Φυσικά, μιλάω για ιστορία, όχι για …μουχαμπέτι!

  Άλλωστε …για το πόσες ήταν οι καμήλες στην εκστρατεία του Δράμαλη στην Πελοπόννησο, τα ‘χουμε μάθει νεράκι! Αλλού έχουμε σκόπιμα, μαύρα μεσάνυχτα, μέχρι που μάθαμε ιστορία απ’ τους γονιούς και τους παππούδες μας.

  Κι είναι ιστορία τρανταχτή, όχι μουχαμπέτι και μασλάτι του μαχαλά…