Απερίσκεπτοι, ευθυνόφοβοι, αναβλητικοί, αναποτελεσματικοί, υπολογιστές, αλλά πάνω απ’ όλα, ακραιφνείς κι ασυμβίβαστοι «πατριώτες»…

(Του Α.Θ.Ρ., από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Εσείς δηλαδή, πως θα χαρακτηρίζατε το γονιό που δεν τακτοποίησε έγκαιρα, πριν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, τα κληρονομικά, τα χρέη του, τις υποχρεώσεις του, τις εκκρεμότητες του, κι αφήνει πίσω του, στις πλάτες των παιδιών του

 

 ανοικτούς λογαριασμούς, παλιές δικές του αμαρτίες και αψιλίες, διαχρονικές αιτίες για προστριβές κι αντιδικίες των απογόνων του;

  Σίγουρα, διόλου ορθολογιστή, νοικοκύρη, εχέφρονα, προνοητικό κι άλλα τόσο όμορφα λεκτικά κι εννοιολογικά «καλούδια», που μας χαρίζει η θεϊκή κληρονομιά της γλώσσας μας.

  Γονιό, που αγαπούσε πιθανόν ολόψυχα κι άδολα τα παιδιά του, αλλά του έλειπε το θάρρος του ρεαλιστή, του αποτελεσματικού, που χαρακτηρίζει λαούς που πρόκοψαν με την οργάνωση, τον προγραμματισμό και τη ψύχραιμη αντιμετώπιση ζητημάτων που τους ταλανίζουν και βάζουν φρένο, στη παραπέρα πορεία για ανάπτυξη και προκοπή.

  Κι είναι οι Δυτικοευρωπαϊκοί λαοί αυτοί, που τόσο προσπαθούμε και θέλουμε να μοιάσουμε και ν’ απολαύσουμε την ευημερία των πολιτών τους.

  Λαοί, που έλυσαν από δεκάδες χρόνια εκατοχρονίτικες ανθρωποκτόνες διαμάχες, Άγγλων με Γάλλους, Αγγλογάλων με Γερμανούς, Γάλλων με Ρώσους και σήμερα, όλη αυτή η ιστορική ανθρωποφαγή, έγινε παράδειγμα στους ανθρώπους τους για αποφυγή στο μέλλον τέτοιων εγκλημάτων, κι αφρόνων πολιτικών συμπεριφορών.

  Βέβαια, θα αντιτείνει ο αντιρρησίας, ότι υπήρξαν και καλόβολοι γονείς, που απονήρευτα κι απερίσκεπτα στη περίπτωση τους, παραχώρησαν το «έχει» τους πρόωρα κι άκαιρα σε ανώριμους απογόνους και βρέθηκαν οι ίδιοι μόνοι και ανήμποροι, χωρίς στήριγμα στην αδυναμία τους…

  Άρα, μια «πισινή» πάντα χρειάζεται, μαζί με τη σχετική καχυποψία, όταν βρίσκεσαι σε διαπραγμάτευση, να πάρεις και να δώσεις πράγματα αξίας… Είτε πρόκειται για το πατρογονικό σου σπίτι, ή κτήμα, είτε για «όνομα» του γείτονα, είτε για θάλασσα, υφαλοκρηπίδα, ή βραχονησίδα που ξεκουράζονται οι γλάροι…

  Κι εκεί βρίσκεται το ταλέντο κι η ικανότητα και φυσικά η θέληση για θετική έκβαση της διαπραγμάτευσης. Μαζί φυσικά με τα ουσιώδη ντοκουμέντα σου, που θα στηρίξουν στο μέγιστο, το δυνατό διαπραγματευτικό σου κέρδος απ’ την συναλλαγή.

  Ένας έξυπνος έμπορος είναι ο διαπραγματευτής που παζαρεύει υπομονετικά και μεθοδικά, προς το συμφέρον των δικών του κι όχι της ψυχής των πεθαμένων του, να καρπωθεί όσο το δυνατόν περισσότερα.

  Και στη διαπραγμάτευση, εννοείτε, πάντα δίνεις και παίρνεις. Αλλιώς δεν παζαρεύεις τίποτε και χαίρεσαι το αληθινό, ή υποτιθέμενο δίκιο σου και τίποτε δεν αλλάζεις στη μικρή ή μεγάλη ιστορία σου.

  Πάνω από μισόν αιώνα, πάγια θέση μας –τσιμενταρισμένη- ήταν το δόγμα:

…Δεν υφίσταται για την Ελλάδα, Μακεδονικό…

…Δεν υπάρχουν «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο…

…Η Κύπρος είναι Ελληνική, μαζί με τη Βόρεια Ήπειρο…

…Δεν υπάρχουν στην Ελλάδα Τούρκοι, Γύφτοι, Μακεδόνες, Κογκολέζοι…

  Όλοι, αποδεδειγμένα, με εξετάσεις DNA, είμαστε απόγονοι του Περικλή και σίγουρα, οι Ελληναράδες, του …Ηρακλή!

  Άσχετα αν οι περισσότεροι από εμάς μοιάζουμε σαν δίδυμοι αδελφοί του …Τσαβούσογλου, του Ζάεφ ή του Έντι Ράμα… Σημασία έχει τι πιστεύει η «κούτρα» σου, κι όχι τι δείχνει ο καθρέφτης, κι η συμπεριφορά σου…

  Και εκεί που τα ‘χεις τακτοποιημένα και «τσιμενταρισμένα» κατά την κρίση σου, ξεπροβάλει ολοζώντανο το Μακεδονικό ή Σκοπιανό –όπως αρέσει στους «ακραιφνείς»-.

  Σε ξεμπροστιάζει η σκληρή κι «άτιμη» πραγματικότητα, όταν πλέον, εδώ και χρόνια, δεν μπορεί Έλληνας βοσκός, όπως γινόταν παλιά, να ξεμπαρκάρει τις κατσίκες του στα Ίμια…

  Πολύ περισσότερο, να πατήσει το βράχο τους Έλληνας ή Τούρκος στρατιώτης, ή να ψαρέψει τσιπούρες στα νερά τους, Έλληνας ή Τούρκος ψαράς… καλό – κακό, είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτό ισχύει τώρα… Και σίγουρα εμάς δεν μας αρέσει διόλου αυτό.

  Το σίγουρο είναι ότι η σκληρή κι άκαρδη πραγματικότητα, θα μας φέρει κάποτε –όχι μακριά- να κάτσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, για το ξεκαθάρισμα της «ήρας από το σιτάρι»…

  Υπάρχει βέβαια και η διαπραγμάτευση για τη διαπραγμάτευση, όπως γίνεται εδώ και σαράντα χρόνια για το Κυπριακό, χωρίς να κουράζονται οι διαπραγματευτές!!!

  Το βράδυ της νίκης του Ν. Αναστασιάδη, στις προεδρικές της Κύπρου (αρχές Φλεβάρη), στους πανηγυρισμούς των οπαδών του κυριαρχούσε η Ελληνική σημαία, σαν να νίκησαν το αντίπαλο τουρκικό κόμμα, ενώ στην ουσία επικράτησαν απ’ τον υποψήφιο της αριστεράς!

  Κι άντε τώρα να πείσεις τους Τουρκοκύπριους στις διαπραγματεύσεις σου, ότι μπορούν να ζήσουν ειρηνικά, σ’ ένα ενωμένο Κυπριακό κράτος, Ελληνοκύπριοι – Τουρκοκύπριοι…

  Το ωραίο είναι, ότι οι πιο φανατικοί Ελληνόφρονες Κύπριοι, είναι αυτοί που με το προδοτικό τους πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου, φέραν τους Τούρκους στο νησί. Κουλοβάχατα και …φασκελοκουκούλωτα…

  Ο Βενιζέλος κι ο Κεμάλ, πριν 100 χρόνια, δεν ήταν ούτε προδότες, άντε αδιάλλακτοι κι ανυποχώρητοι πατριώτες, όταν συμφώνησαν την ανταλλαγή 1,5 εκατ. Χριστιανών Ελλήνων της Ασίας με 500 χιλ. Μουσουλμάνους Τούρκους της Ελλάδας.

  Και διασφάλισαν τη συνοχή και το μέλλον των κρατών τους και την ειρήνη των ομοεθνών τους στο μέλλον.

  Πιστεύετε, να επιβίωναν σαν Έλληνες και χριστιανοί, στα βάθη της Ασίας, οι πρόσφυγες που έχασαν τη πατρογονική τους εστία και σε άθλιες συνθήκες, ξεσπιτώθηκαν απ’ τον γενέθλιο τόπο τους;

  Φαντάζεστε να ‘χαμε συνδημότες Τούρκους στο Δήμο μας, στο Αμύνταιο, Σωτήρα, Ροδώνα, Φανό, Βαλτόνερα, Λιμνοχώρι, Ανάργυροι, Αγραπιδιά, Σκλήθρο, Λεβαία, Φιλώτα, Πελαργό, Αντίγονο, Μανιάκι, Φαράγγι;

  Και να ζούσαμε αρμονικά κι ειρηνικά, χωρίς τριβές, αντιδικίες και φυλετικούς ανταγωνισμούς; Τον …Αχμέτ Μεμέτογλου θα είχαμε για δεκαετίες Δήμαρχο, όχι τον Θεοδωρίδη…

  Φυσικά, σε μια ώριμη Δημοκρατική πολιτεία, μπορούν να ζήσουν ειρηνικά κι ακίνδυνα, χωρίς προβλήματα …όλες οι φυλές του Ισραήλ…

  Εκτός, αν πάρει εξουσία εκείνος ο «Χριστιανός» καλόγερος, ομιλητής του «πατριωτικού» συλλαλητηρίου, που απείλησε τους Εβραίους με έναν …Έλληνα Χίτλερ!!!

  Μπρρρ… Σίγουρα, οι θάλαμοι αερίων είναι μια πιο ανώδυνη τιμωρία σε σχέση με την πυρά στις πλατείες, που οι πιο ακραίοι θα επιθυμούσαν, σεβόμενοι τη παράδοση του μεσαίωνα.

  Η αλήθεια όμως είναι ότι στην ουσία, όλοι μας, χωρίς να ‘μαστε ρατσιστές ή Χρυσαυγήτες, προτιμάμε, οι γείτονες μας, ο συμπολίτης μας, να ‘ναι ένας …δικός μας.

  Σε μια λοιπόν αδιάλλακτη, ασυμβίβαστη και άκρως «πατριωτική» στάση κι επιμονή Βενιζέλου και Κεμάλ στις διαπραγματεύσεις τους για τους λαούς τους, που διαμορφώνονταν με τα νέα δεδομένα, θα ‘χαμε μια διαχρονική, ανοιχτή κι αιμορραγούσα πληγή, μόνιμη εστία προστριβών κι αντιδικιών μεταξύ μας.

  Βέβαια μια αδιάλλακτη θέση, που απέτρεπε το ξεκλήρισμα των ομοεθνών τους απ’ τον γενέθλιο τόπο τους, θα τους εξασφάλιζε προσωρινά πολιτικά οφέλη απ’ τους «πατριώτες» που βλέπουν συνεχώς «χαμένες πατρίδες», κι όχι αλλαγή δεδομένων και προσαρμογές ρεαλιστικές, στο εκάστοτε σήμερα.

  100 χρόνια, το Μακεδονικό, το Κυπριακό, είναι ζητήματα διαχρονικής τριβής, που ανάλογα με τη χρονική στιγμή ή συγκυρία, ξεπροβάλουν, φουντώνουν, γιγαντώνουν το αγκάθι στις σχέσεις των γειτόνων.

  Άλυτα, παρά τις κατά καιρούς προσεγγίσεις, άλλοτε από δική μας αδιαλλαξία, κι άλλοτε, από πείσμα των γειτόνων.

  Αλλά συνήθως, απ’ τον τόνο και την ένταση της «πατριωτικής» στάσης εκατέρωθεν, που διαμορφώνουν ένα κλίμα επικείμενης «προδοσίας».

  Κληρονομημένα ανοιχτά προβλήματα, που τίποτε δεν προσφέρουν θετικό, παρά να καταναλώνουν κονδύλια εθνικά, ανθρώπινα δυναμικά, ανασφάλεια, υπανάπτυξη, κι ένα τεράστιο ανοιχτό πεδίο εκατέρωθεν για υπερεκμετάλλευση από πατριδοκάπηλους εμπόρους, που πολιτεύονται με το βλέμμα στο αιματοβαμμένο παρελθόν, των αντίπαλων πλευρών.

  …Μακεδονομάχοι απ’ εδώ, κομιτατζήδες απ’ εκεί. Ο Ντενκτάς με τη Τουρκική ΜΙΤ απ’ εδώ, οι χουντο – ΕΟΚΑ – βητατζήδες, εθνικόφρονες Κύπριοι απ’ εκεί, κι η ιστορία γεμάτη αίμα, προσφυγιά, μίσος, ήρωες και προδότες και χαμένες πατρίδες.

  …κι η παρηγορική επωδός στα χείλη των γερόντων …πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικό μας θα ‘ναι…

  Πάπαλα, παραμύθια με βασιλοπούλες κι …εξαδάκτυλους κοκούς και προφητείες καλόγηρων που απεχθάνονται το …νερό και το σαπούνι. 

  Ο χρόνος, αν τότε έτρεχε με το σύγχρονο ατμοκίνητο τραίνο, τώρα τρέχει με διαστημόπλοιο. Κι απαιτεί, αν όχι ανάλογη, σίγουρα σχετικότερη ευθύνη απ’ όλους, στην αντιμετώπιση παλιοκαιρίτικων διαφορών, ανοιχτών λογαριασμών, σ’ ένα σύγχρονο κόσμο του σήμερα, κι όχι του «ηρωικού» ματωμένου χθες.

  Από τις ανερχόμενες σήμερα οικονομικές δυνάμεις της Άπω Ανατολής, το πολυάνθρωπο, γελαστό κομμουνιστικό Βιετνάμ, που χόρτασε μέχρι σκασμού με αίμα, νεκρούς, ανάπηρους, καταστροφές πολέμων και τώρα δέχεται φιλόξενα Αμερικανο – δυτικές επενδύσεις, κι εκατομμύρια ειρηνικούς τουρίστες.

  Κι αυτό, σαν να μη τους χώριζαν μέχρι πρόσφατα εκατόμβες θυσιών, κι άβυσσος ιδεολογικών διαφορών με τη νικημένη –πρώτη φορά στην ιστορίας της- Αμερική!

  Που και πότε πολεμήσαμε με την ΦΥΡΟΜ, με την Αλβανία, εμείς; Πως τα καταφέραμε κι απ’ τις δύο μεριές, να ‘χουμε τόσες φαινομενικά αξεπέραστες διαφορές;

  Κινδυνεύουμε σαν έθνος, σαν εθνικός χώρος απ’ τους συγκεκριμένους και αναπόφευκτους γειτόνους;

  Δεν είναι προς το συμφέρον μας, να διασφαλίσαμε τα νώτα μας και να εντείνουμε τη προσοχή μας σ’ αυτά, με τον απειλητικό εξ ανατολών γείτονα, που όντως, λόγω μεγέθους και ιστορίας είναι αληθινή απειλή για την υπόσταση μας;

  Είναι εύλογα ερωτήματα, που με ρεαλισμό και ειλικρίνεια, πρέπει όλοι να απαντήσουμε.

  Βέβαια, δεν πρέπει κανείς «εξ ορισμού» να είναι εχθρός και αντίπαλος μας.

  Και το χέρι φιλίας και συνδιαλλαγής, πρέπει να είναι πάντα πρόθυμο να απλωθεί και στον εν δυνάμει εχθρό μας.

  Με τους Τούρκους είμαστε εννοείται σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, κι έχουμε άπειρα κοινά που μας ενώνουν, πολύ περισσότερα απ’ αυτά που έχουμε με πλείστους άλλους.

  Σεκλέτια, ντέρτια, καημοί, μεράκια, νταηλίκια, κιμπαριά, νταλκάς, σεβντάς, μουστάκια, τσιφτετέλια, ζεϊμπεκιες, αμανέδες και μπαγλαμάδες σαντουροβιολιά, κεμπάπια, πατσάδες, κανταΐφια, μπακλαβάδες και η θεϊκή ρακή!

  (Το πατρικό μου, μέχρι που το άλλαξε ο νομάρχης Τσακτσήρας το ’37 – ’38, ήταν Ρακιτζόγλου. Ήταν έμποροι ρακής στη πατρίδα τους, οι παππούδες).

  Ξέρεται εσείς κάτι, που μας δένει με τους …Σκανδιναβούς;

  Γείτονες, με όλο και αυξανόμενο αριθμό τουριστών προς Ελλάδα, Τούρκων, που κολλάει ότι δεν μπορούμε να συζητήσουμε και σε όποιες συμφωνήσουμε, να λύσουμε τις όποιες διαφορές μας;

  Μακάρι να ‘ναι ψέμα, αλλά το «ατύχημα» της εμπλοκής σε θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, δεν θα το αποφύγουμε… Και μακάρι να ‘ναι εφήμερο…

  Τότε σίγουρα θα κάτσουμε, σαν άτακτοι μαθητές στο θρανίο της συνδιαλλαγής οι δυο μας, με τον γνωστό διαιτητή ανάμεσα μας, σε μια κίνηση υποταγής και συγνώμης …και δεν θα το ξανακάνουμε, δάσκαλε!

  Η πιο πρόσφατη ιστορία μας έχει δείξει –άλλο αν το ξεχνάμε- ότι οι πιο αδιάλλακτοι κι ακραιφνείς πατριώτες Έλληνες, οι χουνταίοι καραβανάδες κι οι θαυμαστές τους, ήταν αυτοί που έφεραν τους Τούρκους στη Κύπρο και τους έκαναν διεκδικητές στο Αιγαίο, από τότε.

  Αυτής της φύρας άνθρωποι και σήμερα πλειοδοτούν σε εθνική αδιαλλαξία, μισαλλοδοξία και υπερβολών σε κάθε προσπάθεια διαλόγου και συνεννόησης με τους γείτονες, στη βάση ενός εποικοδομητικού και ισότιμου διαλόγου, αλληλοκατανόησης κι επίλυσης διαφορών.

  Είμαι σίγουρος, ότι η μεγάλη πλειοψηφία του Λαού μας, που είδε με εύλογο σκεπτικισμό τα συλλαλητήρια και τη σκοπιμότητα τους, σήμερα, που τον πατριωτισμό της δείχνει πάντα όταν κι όπου πρέπει, ώριμα, ψύχραιμα και με αποκτημένη απ’ το παρελθόν γνώση και πείρα, επιζητεί και προσδοκά στην επίλυση αιχμηρών και χρόνιων τριβών με τους γείτονες μας, από και κυβέρνηση που τολμά να προσπερνά το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος, για χάρη του μελλοντικού, εθνικού συμφέροντος της χώρας.

  ΥΓ: Σε κάθε διαπραγμάτευση και στη θετική ή αρνητική έκβαση της, όπως και σε κάθε έγκλημα, το εύλογο κι ερευνητέο ερώτημα πάντα είναι το …ποιος κερδίζει και ποιος χάνει απ’ το γεγονός.

  Κερδισμένοι απ’ την παραμονή στην αστάθεια –εκτός ΝΑΤΟ, Ε.Ε.-, μ’ ένα υπό αμφισβήτηση όνομα της FYROM, θα ‘ναι αυτοί που προσβλέπουν στον διαμελισμό κι ενσωμάτωση στις χώρες τους, γειτονικών εδαφών και ομοεθνών, ή συμπαθούντων προς αυτούς της FYROM. Αλβανία, Βουλγαρία, Σερβία.

  Και φυσικά η Τουρκία, λόγω της αναγκαίας από εμάς προσοχής και φύλαξης, λόγω της αστάθειας όλης της Δυτικο – Βόρειας συνοριογραμμής μας, παράλληλα με την ανατολική.

  Και το πρόβλημα μας, ιστορικά, σήμερα και διαχρονικά, που μπορεί να αλλάξει δραματικά το «είναι» μας, είναι η Τουρκία, ας προσγειωθούμε ρεαλιστικά σ’ αυτό, κι ας αφήσουμε τις …μπαλωθιές, στο γάμο του Καραγκιόζη…

  Σαν να βρωμάει μπαρούτι τελευταία στον αέρα, εκτός, αν το φέρνει ο αέρας μαζί με την Αφρικάνικη σκόνη, απ’ το ηρωικό Αφρίν… Θεός φυλάξοι…