Το μυστήριο τού ρολογιού της Νίκειου Σχολής στην Νέβεσκα…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Κούκου - κούκου, ακούστηκε η φωνή τού κούκου μεσ’ από το δάσος. Εκείνη την στιγμή δεν συνειδητοποίησα το πόσο προφητική ήταν. Στεκόμασταν στην τραπεζαρία τού La Moara και πρόσεχα τον φρέσκο επισκέπτη μας να μού διηγείται την ιστορία του:

  

  «Ήταν το νιοστό τηλεφώνημα. Αισθανόμουν πολύ κουρασμένος. Μα δεν ήθελα να τα παρατήσω προτού εξαντλήσω κάθε πιθανότητα.

…Allô

…Μαντάμ Μόλχο;

…Oui!

…Με συγχωρείτε για την ενόχληση. Ονομάζομαι Αντώνης Γόδης, ερευνητής από την Θεσσαλονίκη και ψάχνω για τούς απογόνους της οικογένειας Μπουρλά, της εβραϊκής οικογένειας κοσμηματοπωλών και αντιπροσώπων της ελβετικής ωρολογοποιίας Ωμέγα.

  Πάνε τώρα κάμποσες μέρες που με τον παρισινό τηλεφωνικό κατάλογο ανά χείρας τηλεφωνώ σε όσους Μόλχο βρήκα. Μήπως έχετε κάποια σχέση…

«……»

  Μπορούσα σχεδόν ν’ αγγίξω την ένταση πίσω από την σιωπή της.

  Ένοιωθα τα μάτια της να ψάχνουν το νόημα των λεγομένων μου. Πέρασαν μερικά λεπτά που μού φάνηκαν αιώνες.

  …Σαμουέλ Μπουρλά, ήταν τ’ όνομα τού παππού μου, είπε με τρεμάμενη φωνή.

  Μεμιάς έφυγε η κούραση και το άγχος τόσων άκαρπων τηλεφωνημάτων των προηγούμενων ημερών…».

  Κάπως έτσι μού περιέγραψε ο κύριος Γόδης την ανακάλυψη της τελευταίας απογόνου της οικογένειας που κρυβόταν πίσω από το μέχρι τότε άγνωστο όνομα πάνω στην πρόσοψη τού ρολογιού της Νικείου Σχολής τού Νυμφαίου.

  Βέβαια, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Όπως ο κούκος τού χωριού, που λαλεί εδώ και κάμποσες βδομάδες, αντί της άνοιξης μάς τύλιξε, θαρρείς, ξανά με τον χειμώνα. Ή τουλάχιστον το φθινόπωρο.

  Όχι, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη!

  Χμ, σκέφτηκα μετά από λίγα δευτερόλεπτα, όταν το βλέμμα μου ξέφυγε από τον κλοιό των νεφών που μάς περικυκλώνουν εδώ και μέρες και πέταξε κατά αισιοδοξία μεριά, μπορεί να μην την φέρνει αλλά ξέρει πολύ καλά να την αγγέλλει. Κι αν μάλιστα είναι ένας κούκος εμπνευσμένος, όπως καλή ώρα ο δικό μας, μπορεί και να την ξεσηκώσει. Να της δώσει τον απαραίτητο τόνο για να βάλει μπρος το τραγούδι, την συμφωνία της.

  Να φουντώσουν τα δέντρα και να γεμίσουν πουλιά, ν’ ανοίξει η γης και να βγει καινούργιο χορτάρι, να πιάσουν τον χορό όλα τα ζωντανά που μέχρι χθες κούρνιαζαν στις ανήλιες φωλιές τους.

  Θέλω να πω, δεν έφτανε η κυρία Νόρα Μόλχο εκ Παρισίων από μόνη της. Αν ο φίλος μας δεν διακατεχόταν από το όραμα και το πείσμα ερασιτέχνη, αν δεν τον διέκρινε η μεθοδικότητα στην έρευνα, τίποτα δεν θα έβγαινε στο φως.

  Κι αν επιπλέον δεν υπήρχαν κάποιοι ευπατρίδεις Νυμφιώτες να πιάσουν από δω και πέρα το νήμα η έρευνά του θα παρέμενε ένα εμπεριστατωμένο άρθρο σε κάποιο ειδικό περιοδικό της Ελβετίας.

  Τώρα, μετά την επίσκεψη των ωρολογάδων από την Αγγλία (οι ίδιοι που προσφάτως συντήρησαν το φημισμένο Big Ben τού Λονδίνου), αλλά και με την συνδρομή όλων των Νυμφιωτών, οσονούπω το ρολόι θα ξαναλειτουργήσει και η καμπάνα του θα μετρά τις ώρες δίνοντας τον τόνο στην ζωή τού χωριού!

ΥΓ: Μπορείτε να βρείτε όλο το κείμενο της έρευνας ΕΔΩ…