Άνθρωπος παιδείας κεκοσμημένος των ζώων κάλλιστον…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Να λοιπόν που άλλη μια σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της.

  Ήρθε η ώρα που ο κάθε μαθητής, θα ανταμειφθεί σύμφωνα με την προσπάθεια που κατέβαλε όλο το προηγούμενο διάστημα – μετρημένη σε μόρια από το 0 ως το 20000.

 

Και αυτό είναι νόμος. Από εκεί και πέρα, θα αρχίσει ο καθένας μας να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Αυτά ήταν τα λάθη των γονιών, αυτά των δασκάλων, αυτά του μαθητή, εκείνα του συστήματος και πάει λέγοντας. Να βάλεις πρώτη σχολή αυτή, να κοιτάξεις την επαγγελματική σου αποκατάσταση, να πας στην μία ή την άλλη πόλη κοκ. Κανείς μας όμως δεν θέτει το πλαίσιο μέσα στο οποίο κάνει την κριτική του. Συνήθως εκτοξεύουμε αφορισμούς προς πάσα κατεύθυνση, μην έχοντας ξεκαθαρίσει και συμφωνήσει στο πρόταγμα της εκπαίδευσης, τους εκπαιδευτικούς στόχους κατά το κοινώς λεγόμενο.

  Θα ήθελα να σταθώ λίγο σε αυτό το λεπτό σημείο από αυτή εδώ τη γωνιά. Οι περισσότεροι δείχνουν να μην έχουν καταλάβει πως τον πιο σημαντικό ρόλο για την ευτυχία του μελλοντικού πολίτη δεν τον έχει το τάδε ή το δείνα χαρτί, αλλά η γενικότερη πνευματική του καλλιέργεια.

  Επίσης, ότι είναι σημαντικότατο πλεονέκτημα να έχει βρει κανείς τις κλίσεις του και να κατευθυνθεί προς τις σπουδές που θα τις αναδείξουν στον μέγιστο βαθμό. Γιατί τότε, και τις πιθανότητες να ασχοληθεί μελλοντικά με αυτό που έχει σπουδάσει αυξάνει, και τις πιθανότητες να αντλεί ευχαρίστηση από την δουλειά του μεγιστοποιεί, άρα να γίνει ένας ευτυχισμένος πολίτης ο οποίος θα χαίρεται να προσφέρει μέσω της εργασίας του.

  Με μεγάλη μου λύπη διαπιστώνω ότι σαν κοινωνία, έχουμε αποτύχει σε όλα τα παραπάνω. Έχουμε τα περισσότερα παιδιά στην Γ΄ Λυκείου που κυριολεκτικά δεν έχουν ιδέα για το τι θέλουν και για το τι επιλογές έχουν.

  Επίσης, αφήνουν το Λύκειο και δεν έχουν να πουν ότι «Αυτό με έμαθε το σχολείο και γι αυτό άξιζε και το ευχαριστώ πολύ». Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα χρόνια του Λυκείου σαν χαμένα χρόνια, τα χρόνια πριν τις πραγματικές μας σπουδές.

  Κρίμα φίλοι μου, πολύ κρίμα. Τρία χρόνια όπου το βλέμμα όλων είναι στραμμένο στο Πανεπιστήμιο και που περνούν ανεκμετάλλευτα ως προς την πνευματική ανάπτυξη των παιδιών της Ελλάδας. Τρία χρόνια στα οποία κανείς μας δεν ενσταλάζει στο παιδί ότι η ουσία είναι πως η εκπαίδευση είναι ένας τρόπος ζωής και όχι προετοιμασία για ένα μελλοντικό τρόπο ζωής.

  Βλέπω με φόβο και πολλές τύψεις, κάθε χρόνο, να φεύγουν παιδιά προς τις μεγάλες πόλεις χωρίς να έχουν ξεκάθαρη άποψη για τίποτα. Ούτε για το Ηθικό, ούτε για την Ομορφιά, ούτε για το Πολίτευμα της χώρας, ούτε ένα Συλλογικό Όραμα για την κοινωνία και την χώρα. Το μόνο που τους έχουμε μάθει είναι να έχουν το νου τους στο πώς θα βγάλουν λεφτά.

  Ε, λοιπόν σας έχω καλά νέα παιδιά. Όλοι θα βγάλετε λεφτά. Θα δουλέψετε και λίγο σερβιτόροι, λίγο ντιλίβερι, αλλά στο τέλος θα βγάλετε λεφτά. Μερικοί μάλιστα θα βγάλετε πολλά λεφτά. Και τότε θα καταλάβετε ότι την αξία στα χρήματα την δίνει ο τρόπος που τα ξοδεύεις και θα διαπιστώσετε ότι γι αυτό δεν θα σας έχει προετοιμάσει κανείς.  Διότι οι δάσκαλοι και οι γονείς ήμασταν πολύ απασχολημένοι με τα τετριμμένα και όχι με τα σοβαρά. Και εύχομαι να μην μετατραπεί τότε η αγάπη σε απόρριψη.

  Κλείνω το μικρό αυτό σημείωμα με κάτι που είχε πει ο Διογένης (αλήθεια, πόσοι και πόσο τον γνωρίζουμε;). Αυτός που γυρνούσε στους δρόμους όλη μέρα με ένα φανάρι και όταν τον ρωτούσαν τι το χρειάζεται το φανάρι την ημέρα, αυτός απαντούσε: «Αναζητώ τον Άνθρωπο».

  Είχε πει λοιπόν και τούτο: «Η παιδεία είναι σωφροσύνη για τους νέους, πλούτος για τους φτωχούς και στολίδι για τους πλούσιους».

  Αυτά και μακάρι να πέφτω έξω…

Γ. Μ.

παραΕκπαιδευτικός