Σάββατο 22 Απριλίου 2017

Η ανακάλυψη του τροχού…



  Επιτέλους συνέλληνες, μετά απ’ την οικονομική κατάρρευση των τελευταίων 8 ετών που έριξε το ΑΕΠ της χώρας 25% κάτω, βρέθηκε λύση στο πρόβλημα μας, που θα μας βγάλει απ’ την κατρακύλα, την ύφεση, την ανεργία, τη φτώχεια, το αδιέξοδο…
  
  Το μαγικό φάρμακο που λανσάρει για τη θεραπεία μας, ο ντόκτορ Μητσοτάκης, είναι ένα και μόνο …απλά, μείωση των φόρων!!!
  Ξού! Έξω, ουστ …διαολοφόροι! Ουστ!
  Ενώ εμείς οι αφελείς, απερίσκεπτοι, ανόητοι και πανήβλακες, επιζητούσαμε συνέχεια αύξηση, κι όλο και άλλους φόρους… θέλω φόρους! Θέλω φόρους!
  Νομίζω ότι μετά την ανακάλυψη του τροχού, που εκτίναξε τον πολιτισμό και τη ζωή των ανθρώπων, πρόκειται για τη δεύτερη μεγάλη κι ευφυή ανακάλυψη!
  Μόνο, που άργησε πολύ απ’ την πρώτη, που επινόησαν οι Σουμέριοι πριν 7.000 χρόνια, εκεί, στη πολύπαθη Μεσοποταμία, του τσακισμένου Ιράκ.
  Ο σοφός λαός λέει πολύ έξυπνα …Απορία ψάλτου, βηξ…
  Όταν βρίσκεται –λόγω άγνοιας- σε αδιέξοδο για τη συνέχεια της ψαλμωδίας ο αδαής ψάλτης, ξεροβήχει, να του θυμίσει ο πιο έμπειρος σ’ αυτόν παπάς, τη συνέχεια της…
  Τι περιμένετε εσείς να προτείνει σαν προεκλογικό σύνθημα, ο δεξιός – φιλελεύθερος Μητσοτάκης; Κρατικοποίηση των Τραπεζών; Επιστροφή στη δραχμή; Κοινωνικό ταμείο για τους αδύναμους; Σιχτίρισμα των τοκογλύφων – δανειστών μας, Ευρωπαίο – Αμερικάνων;
  Τι επιθυμεί αχόρταγα, ο στερημένος από γλυκά διαβητικός; Μια φρέσκια τούρτα σοκολάτα με σαντιγί, με καπάκι 2 – 3 ποτήρια κρύο νερό! Αχχχ! το απόλαυσα… Και μετά, το σάκχαρο …2000 mg!
  Τι αποζητάει ο στριμωγμένος ασφυκτικά εδώ και χρόνια, απ’ την υπερφορολόγηση ενός φαλιρισμένου κράτους, πολίτης – αιμοδότης του; Φυσικά, μείωση των φόρων!!!
  Όχι εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, νομιμοποίηση των gay γάμων και προστασία των αδέσποτων σκύλων…
  Το προεκλογικό αυτό «μαντζούνι» των μειωμένων φόρων, είναι το διαχρονικό ρεφρέν προεκλογικών υποσχέσεων κι εμβριθών προγραμμάτων, απ’ όλα τα δεξιά κόμματα που κατεβαίνουν στις εκλογές, σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
  Λες και κυκλοφορεί μεταξύ τους ένα φωτοαντίγραφο πανομοιότυπων προεκλογικών υποσχέσεων…
  Μείωση φόρων, όχι στο σπάταλο, υπερμέγεθες κράτος, περισσότερες δουλειές στους πολίτες και προσεχή εγκατάσταση στη γη Χαναάν …όπου θα ρέει μέλι και γάλα…
  Ένα θαυμαστό κι ονειρικό κράτος, που όλοι θαυμάζουν προεκλογικά κι αναζητούν μετά τις εκλογές!
  Σαφώς μειώνουν τους φόρους όταν κυβερνούν οι δεξιο – νεοφιλελεύθεροι, στους μεγαλοκαρχαρίες επιχειρηματίες, κι η ιστορία δείχνει ότι τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια της Ρηγκανο – Θατσερικής κυριαρχίας, η μεσαία τάξη και τα χαμηλά εισοδήματα, όλο και βλέπουν να ισχύει παγκόσμια, το …κάθε πέρσι και καλύτερα!
  Είναι κι ένας λόγος που σπρώχνουν τον κόσμο στην αγκαλιά του Τράμπ και των Λεπενο – φασιστών της Ευρώπης.
  Εγώ, ένας αδαής περί τα οικονομικά, θα προτείνω αφιλοκερδώς, για πνευματικά δικαιώματα και τα σχετικά, ένα σχέδιο, για κράτος, όχι με λιγότερους, αλλά σχεδόν καθόλου φόρους, που οι παλιότεροι γνωρίσαμε στα νιάτα μας και δε θα ‘λεγα ότι ήταν και το τέλος του κόσμου για όλους μας.
  Κι επειδή οι φόροι, πλην των τόκων που πληρώνουμε για τα βαριά τοκογλυφικά μας δάνεια αφορούν τη λειτουργία του αδηφάγου κράτους που πληρώνει μισθούς, συντάξεις, υγεία, παιδεία, άμυνα, ασφάλεια και δημόσια έργα, ας προσπαθήσουμε, με μια αναδρομή στο παρελθόν, να δούμε τη ζωή μας, χωρίς φόρους σ’ αυτό.
  1974, μόλις κατέρρευσε – δραπέτευσε η Χούντα, που μέχρι το ’73, με καταργημένη κάθε διεκδίκηση εργαζομένου και μια γενικότερη συγκυρία, είχε σταθερότητα, χαμηλό πληθωρισμό και χαμηλή ανεργία.
  Αφήνει πίσω της μια χώρα στα πρόθυρα πολέμου με τη Τουρκία, χωρίς στοιχειώδη άμυνα κι εξοπλισμούς.
  Κι αρχίζει το γαϊτανάκι της κατρακύλας …που φτάνει στο σήμερα. Γαλλικά άρματα ΑΜΧ 30, Μιράζ 2000, Φάντομ, Γερμανικά υποβρύχια, Ολλανδικές φρεγάτες, αντιαρματικοί πύραυλοι, Βελγικά όπλα FN.
  Ως τα τότε, τα όπλα μας ήταν δωρεάν «Αμερικάνικη βοήθεια» σε παροπλισμένα όπλα, που θα πετούσαν ούτως ή άλλως οι Αμερικάνοι.
  Τώρα, τα νέα σύγχρονα όπλα, ήταν αγορασμένα με δανεικά φυσικά και περίοδο χάρητος που θα τελείωνε στα ’85.
  Τότε που έσκασε η γκράντε «αγορά του αιώνα», αεροπλάνα, φρεγάτες, ελικόπτερα, Γερμανικά τανκς Λέοπαρντ, κι άλλα δάνεια, που θα ‘σκαγαν μετά δεκαριά χρόνια.
  Η θητεία, τη δεκαετία του ΄70, 28 – 30 32 μήνες! Εγώ έφαγα και 20 μέρες φυλάκα!
  Χωρίς έξοδα για μισθοφόρους ΟΠΥ, που πληρώνουμε με τους φόρους μας σήμερα …να μας φυλάνε.
  Οι υπάλληλοι του τότε κράτους λιγοστοί και με μιστούς πείνας σχεδόν.
  Το ’70, στο παρκινγκ της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ, είχε μόνιμα 3 μόνο αυτοκίνητα καθηγητών! Το ένα σκαραβαίος WV, του Γρανίτσα.
  Τώρα, δεν νοείτε σοβαρός φοιτητής χωρίς Ι.Χ.
  Στο Αμύνταιο υπήρχαν 4 – 5 Ι.Χ. σε κυκλοφορία, άρα κι εδώ δεν πλήρωναν οι πολίτες έμμεσους φόρους για βενζίνες, τέλη κυκλοφορίας, σου, μου, του…
  5 – 6 τόνοι κάρβουνο – βρωμερό, κάλυπταν τις ανάγκες θέρμανσης, μαγειρέματος, της τότε οικογένειας, χωρίς πάλι φόρους για πετρέλαιο, ρεύμα κλπ.
  Το Αστυνομικό μας τμήμα, με διοικητή Ανθύπα, τον Κασόλα, είχε 5 – 6 χωροφυλάκους, άλλους καλούς κι άλλους βερνικωμένα κέρατα, χωρίς περιπολικό, υπερωρίες, ρεπό και δεν θυμάμαι να ‘γινε ποτέ διάρρηξη, απ’ αυτές που μας ρημάζουν σήμερα.
  Φυσικά, Κέντρο Υγείας ή ΚΑΦΚΑ, με δεκάδες εργαζομένους, ζωή να ‘χουν, δεν υπήρχε.
  Ένας Γουρζουλίδης αγροτικός, με τη Μπέμπα, μακαρίτες, φρόντιζαν για τη Δημόσια υγεία.
  Ο Δήμος μας, με 4 – 5 υπαλλήλους, μόλις είχε αγοράσει φορτηγό για τα σκουπίδια, που μέχρι τότε μάζευε με δύο κάρα με άλογα, ο Στάθης κι ο Μίχας.
  Τα δημοτικά έργα, για ύδρευση συνήθως, γίνονταν με εργάτες, με φτυάρι και κασμά.
  Η Νομαρχία, είχε μια μπουλντόζα –σίγουρα δωρεά Αμερικάνικη (σχέδιο Μάρσαλ)- για διανοίξεις δρόμων, γηπέδων, που θαυμάζαμε την αποτελεσματικότητα της δουλειάς της.
  Το Νοσοκομείο Φλώρινας πορεύονταν δεκάδες χρόνια με 5 – 6 γιατρούς, που αντιμετώπιζαν τα τότε επείγοντα περιστατικά.
  Η Πτολεμαΐδα, μια αναπτυσσόμενη πόλη, δεν είχε ούτε καν νοσοκομείο!
  Τώρα, με εκατοντάδες εργαζόμενους, γιατρούς, παρατρεχάμενους, όλοι παραπονιόμαστε –όχι άδικα- για τις ελλείψεις σε προσωπικό και παροχές υγείας.
  Η ΔΕΗ, στις τότε προκηρύξεις προσλήψεων, δεν εύρισκε πρόθυμο επαρκές προσωπικό, αφού με ίδιο περίπου μισθό ο εργαζόμενος στο κεραμοποιείο Αντωνιάδη, βρίσκονταν κοντά στο σπίτι του!
  Τα υπερπλήρη Δημοτικά 16/τάξια Σχολεία σχεδόν όλων των χωριών, είχαν μόνο 6 δασκάλους και μαθητές, τρεις – τρεις στο θρανίο και 40 – 50 σε κάθε αίθουσα.
  Το Γυμνάσιο, κι αυτό με ελάχιστο διδακτικό προσωπικό, που βρίσκονταν 6 ώρες στο σχολείο, χωρίς «μαύρα» φροντιστηρίων, που έτρεμε στην επίσκεψη ενός βλοσυρού επιθεωρητή…
  Στα χωριά, κάθε μαθητής, εκτός απ’ τη τσάντα του, κουβαλούσε κι ένα καυσόξυλο για τη σόμπα της τάξης του.
  Στο Αμύνταιο, εμείς οι μικροαστοί, δεν κουβαλούσαμε ξύλο. Πληρώναμε 5 δραχμές το μήνα για την καθαρίστρια κυρία Βέτα, που καθάριζε κι άναβε 10 – 15 σόμπες κάθε μέρα, με βρωμερό κάρβουνο.
  …Και, και, και τέτοιες τριτοκοσμικές εικόνες, υπήρχαν πριν 40 χρόνια, κι όχι τον μεσαίωνα.
  Ξινό, Πέτρες, Βεγόρα, Σωτήρας, τα παιδιά του Γυμνασίου πηγαινοέρχονταν ποδαρόδρομο, με χιόνια, κρύο, ζέστη, χωρίς να κλείνει ποτέ τα σχολείο με ένα πόντο χιόνι!
  Τη πρώτη ηλεκτρική σκούπα της οικογένειας, σχεδόν όλοι, την αγοράσαμε στο «Γιαβορ» στα Bitola, (μάρκας Ty Fon, Ρώσικη), με την αγωνία πως θα περάσουμε τους άγριους τότε τελωνιακούς της Νίκης. Πάντα μας καυγάδιζαν για 1 – 2 κιλά μπανάνες που αγοράζαμε, για τη φρουτόκρεμα των μικρών μας…
  Στο «Τσούμ» της Σόφιας, που ήταν γεμάτο μ’ όλα τα καλά της τότε Σοβιετίας, αγόρασα 3 – 4 κιλά τυρί ροκφόρ, σαν πεινασμένος – στερημένος καταναλωτής.
  Τα Adidas, Γιουγκοσλάβικης κατασκευής, των χρόνων της νιότης μας, αγοράζονταν πάντα στα Bitola.
  Ήμασταν στερημένοι; Πεινασμένοι; Πολύ φτωχοί; Κακόμοιροι; Δυστυχισμένοι; Σε σχέση με σήμερα;
  Όχι, με κεφαλαία! Απλά, δεν ήμασταν καταναλωτές! Ήμασταν άνθρωποι κοινωνικοί κι ενεργοί πολιτικοποιημένοι πολίτες, πατριώτες, φανατικοί δεξιοί ή αριστεροί, με άδολη πίστη κι αφοσίωση. Ήμασταν χαρούμενοι και αισιόδοξοι.
  Οι ταβέρνες στο Αμύνταιο, Φιλώτα, Ξινό, Άγιο, ήταν καθημερινά με κόσμο, έστω αντροπαρέες, που με λίγο μεζέ πίναν το κρασί τους και τραγουδούσαν και διασκέδαζαν και πειράζονταν.
  Την Κυριακή, όλοι καλοντυμένοι, στη βόλτα «νυφοπάζαρο», δίνα το παρόν τους, σ’ ένα ατελείωτο κοινωνικό πανηγύρι ανθρώπινης επαφής.
  Τα εμπορικά μας, τα αμέτρητα εργαστήρια, που δεν είχαν POS, ταμειακές, μπλοκ αποδείξεων, συντηρούσαν εκατοντάδες οικογένειες, αξιοπρεπώς.
  Οι μετανάστες, με τα εμβάσματα τους, τόνωναν το εισόδημα των οικογενειών τους.
  Σπίτια καινούργια κτίζονταν παντού. Χωρίς φυσικά την «Αμερικανιά» της υπερβολής αυτών που κτίστηκαν τα τελευταία χρόνια της πλαστής ευημερίας. Και τώρα, σκυλομετανιώνουμε όλοι…
   Τι, δεν υπήρχε τα χρόνια εκείνα, που κυριαρχεί σήμερα στην αγορά;
  Ποιο ήταν το επάγγελμα που τότε ήταν άγνωστο, ενώ σήμερα το γνωρίζει κι η γιαγιά η μικροσυνταξιούχα;
  Ένα επάγγελμα –χωρίς παρεξήγηση απ’ τους ανθρώπους του χώρου- που τίποτε δεν προσφέρει στη παραγωγική διαδικασία και στην ευημερία του ανθρώπου;
  Αφήνω την απάντηση για να σας προβληματίσω…
  Ποια και πόσα γραφεία, γεμάτα υπαλλήλους και κόσμο, υπάρχουν στη πόλη μας, που δεν υπήρχαν παλιότερα;
  Ένα κράτος –γυψοσανίδα-, που έχει χάσει εδώ και πολλά χρόνια τη παραγωγικότητα του, τον ρόλο του, στον αδυσώπητο, παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, που έχει βουλιάξει στον ψευτοευδαιμονισμό του καταναλωτισμού, των ψευτοσπουδών, της …καφετέριας, του ιντερνέτ και της σύνταξης…
  Ένα κράτος που τρώει σκόρδα Κίνας, κι αγοράζει φυτόχωμα – τύρφη Γερμανίας, για να συντηρηθεί, δύο δρόμοι υπάρχουν: Η επιστροφή στο επίπεδο της προ 40 ετών εποχής του, ή, η συνέχιση της αφαίμαξης των υπηκόων του, με φόρους, τέλη, ΕΝΦΙΑ και χίλια – δύο ψυχοβγαλτικά χαρτόσημα, μέχρι να στραγγίσει τελείως.
  Τώρα, ο Μητσοτάκης λέει θα μειώσει τους φόρους, χωρίς έκπτωση στο επίπεδο παροχών του κράτους, το οποίο θα χάσει έσοδα απ’ τους φοροδότες πολίτες του…
  Σαφώς, μπορεί να γίνει αυτό, αν, αντί για 10.000€ φόρο, πληρώνουμε 9.999€! Αλλιώς, πρέπει να γυρίσει το χρονόμετρο της ζωής μας 40 χρόνια πίσω… Άντε, 20 χρόνια… Σε μια Ελλάδα άλλη, άγνωστη για τους νέους.
  Εγώ δηλώνω ψηφοφόρος του, ενυπόγραφα, αν, εκτός απ’ το πισωγύρισμα της Ελλάδας, μας γυρίσει και ηλικιακά – βιολογικά, 40 χρόνια πίσω…
  Μακρυμάλληδες, μουσάτους, με τζάκετ, με όνειρα, με ζωντάνια, με πίστη στα πιστεύω μας, που γέμιζαν τη ζωή μας.
  …Θα μου πεις, Μητσοτάκης ειν’ αυτός…
  Λέτε να την πάθω, σαν την διαφήμιση του ΤΖΟΚΕΡ …Μην τάζεις, γιατί μπορεί να κερδίσεις!
  ΥΓ. Παρ’ όλα αυτά, Καλό Πάσχα σε όλους! Ακόμα και με κοτόπουλο στη σούβλα…
Ο αείμνηστος Γιώργος Παπαϊωάννου,
παλιός κρεοπώλης της πόλης μας,
βόσκει το κοπάδι με κατσίκια στην περιοχή του σιδηροδρομικού σταθμού…
  Άλλωστε, στο τόπο μας, πριν το ’80, κανείς δεν έψηνε αρνί στη σούβλα. Ούτε Πελοπονήσιος γαμπρός…
  Όλοι σχεδόν τρώγαμε, στο ταψί στο φούρνο (μασίνα), αρνάκι με σπανάκι, άνηθο και φρέσκο κρεμμυδάκι… μούρλια γεύση, γκουρμενιάρηδες μου!
  Το μόνο παρήγορο είναι …ότι μπαίνει η θαυμάσια Ελληνική Άνοιξη, που διόλου την επηρεάζουν δανειστές, φόροι και ατελείωτη λαϊκίστικη τρομολαγνεία, απ’ τους Αφτιάδες της «μαύρης» ενημέρωσης, των εργολάβων των ΜΜΕ, που ποντάρουν εναγώνια, στη νεκρανάσταση τους με τον Κυριάκο πρωθυπουργάρα…

2 σχόλια:

  1. ΩΡΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΤΕΣ
    ΜΠΑΛΑ ΠΡΟΠΟ ΣΙΝΕΜΑ ΚΑΣΜΑ ΚΑΙ ΦΤΥΑΡΙ !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σημερα, το επαγγελμα που κυριαρχει στην αγορα, ειναι του λογιστη.Μ¨αυτο πλεον θα πορευτουμε σαν χωρα..με εξαιρετικη επιτυχια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η εποικοδομητική κριτική και οι εναλλακτικές προτάσεις - απόψεις είναι απαραίτητες και ευπρόσδεκτες, ειδικά όταν το ζητούμενο είναι η ανταλλαγή ιδεών.
Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους και η ευθύνη (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο, θα διαγράφεται όποτε εντοπίζεται από την ομάδα διαχείρισης.
Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου.