Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Ακραίος Αντι – Σταχανοβιτισμός στο Ηρωικό Συνταξιουχελλαδιστάν…



(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)...
  Το ιερό Δισκοπότηρο κι η διαρκής αναζήτηση κι εξιδανίκευση του απ’ την «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση της χώρας, είναι, χωρίς δεύτερη σκέψη, η προστασία κι η έγνοια για την απειράριθμη –και ζωή να ‘χει- τάξη των συνταξιούχων της χώρας.
  

  Αυτή η τάξη, που καλύπτει μια μεγάλη ηλικιακή ομάδα από λεβεντάνθρωπους μαυρομάλληδες, που αν σφίξουν στη παλάμη τους πέτρα βγάζουν το ζουμί της, μέχρι αξιοσέβαστους γηραλέους απόμαχους βιοπαλαιστές.

  Η πρόσφατη κορυφαία συζήτηση και ψήφιση του νέου ασφαλιστικού νόμου, αυτό κατέδειξε με έμφαση και τον πιο επίσημο τρόπο.

  Αυτή η κυβέρνηση, έχει για πρώτη της προτεραιότητα την ασφαλή, ικανή και στην ώρα της παροχή της σύνταξης στους –εδώ που τα λέμε σίγουρα για πολλούς- ευτυχείς συνταξιούχους.

  Φυσικά, με τον νέο ασφαλιστικό νόμο Κατρούγκαλου, μπαίνει μια βαθιά διαχωριστική γραμμή, Βόρειου – Νότιου Κορέας, σε παλιούς και νέους συνταξιούχους, σαφέστατα λιγότερο τυχερούς απ’ τους παλιούς, αφού είχαν την αφελή πίστη, όπως και οι Εβραίοι του Άουσβιτς, να πιστεύουν στην φράση που έγραφε η φρικτή πύλη του Άουσβιτς, ότι δηλαδή …Η εργασία απελευθερώνει!!!

  Αμ δε…

  Κι αυτοί όμως οι κουτσουρεμένοι στις αποδοχές νέοι συνταξιούχοι, θα είναι σε καλύτερη μοίρα απ’ τους –ουκ εστίν αριθμός- τραγικούς ανέργους τριαντα – σαραντάρηδες νέους μας, αυτούς με τα πάμπολλα προσόντα και ντοκουμέντα, που στα πιο χαρούμενα τους όνειρα, θα βλέπουν τους εαυτούς τους συνταξιούχους, με σίγουρη μηνιαία σύνταξη…

  Εκείνους τους σαραντα – πενηντάρηδες θλιβερούς ανέργους, που μέχρι πριν 6 – 7 χρόνια, με τη δουλειά τους και την αξία τους χαίρονταν τη ζωή κι έκαμναν όνειρα για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους που μεγάλωναν…

  Εκείνους τους μαγαζάτορες, με τις σκονισμένες πλέον βιτρίνες, που δεν σταυρώνουν πελάτη ολημερίς και ονειρεύονται τα προσεχή πλούτη της σύνταξης τους, αν φυσικά πρώτα πληρώσουν τις συσσωρευμένες οφειλές των ασφαλιστικών εισφορών τους και διαβούν τη πόρτα του Συνταξιοδοτικού Παραδείσου...

  Εκείνους τους επιστήμονες, που φάγαν τα χρόνια τους και τα λεφτά τους στα θρανία, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, αλλοτινή ελίτ της κοινωνίας μας, που σήμερα βολοδέρνει μεταξύ φθοράς – αφθαρσίας, με το όνειρο μιας πρόωρης συνταξιοδότησης…

  Εκείνους τους μικροαγρότες, που παλιότερα με 20 – 30 στρέμματα και πέντε αγελάδες γαλακτοπαραγωγής ζούσαν οικογένεια και σπούδαζαν παιδιά κι αυτοί σήμερα προσμένουν τη Δευτέρα Παρουσία της σωτηρίας τους, με τη σύνταξη τους στον ΟΓΑ…

  Εκείνους τους εργάτες, τους τεχνίτες, τους οικοδόμους, που στη πλάτη τους και τα άξια δουλευτάρικα χέρια τους κτίστηκε η μεταπολεμική Ελλάδα και ένα πρωινό βρήκαν κλειστό το εργοτάξιο, βρέθηκαν χωρίς νέες δουλειές, χωρίς δημόσια ή ιδιωτικά έργα…

  Έμεινα μόνοι τους αβοήθητοι, να μετρούν και να ξαναμετρούν τα ματωμένα ένσημα και να υπολογίζουν, όσα τους λείπουν μέχρι τη συνατξιοδότηση.

  Όλοι αυτοί οι τραγικοί κωπηλάτες της Ελληνο – Ρωμαϊκής γαλέρας του μεσαίωνα, βρέθηκαν εδώ και κάποια χρόνια εντελώς μόνοι και αβοήθητοι, παρίες και έρμαια της μοίρας τους, να προσβλέπουν στο ασφαλές λιμάνι της ονειρικής συνταξιοδότησης.

  Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ βλέπω μια παράνοια, μια παθογένεια, μια λάθος ρότα σ’ αυτή την δρομολογημένη 5 – 6 χρόνια τώρα –αλλά ιδίως τελευταία- συνταξιουχολογία και συνταξιουχοέρωτα, της εξουσίας μας.

  Θεραπεία της γάγγραινας ενός άκρου απ’ τα χρόνια του Ιπποκράτη μέχρι σήμερα, στην Ιατρική είναι ο …ακρωτηριασμός! Φυσικά προηγούμενα –αφού ενημερωθεί ο άρρωστος κι οι συγγενείς του- για τη σοβαρότητα της νόσου.

  Κάποιο προτιμούν τη σηψαιμία και το μοιραίο, παρά να χάσουν το σάπιο πόδι τους…

  Είναι ανθρώπινο δικαίωμα επιλογής, αφού όμως πρώτα γίνει η σωστή ενημέρωση για το πρόβλημα.

  Η άμετρη συνταξιουχολογία, κι η θεοποίηση της περίπτωσης της, είναι μια προσκύνηση, ένας ύμνος της …ανεργίας! Με τη μεγάλη σφραγίδα του επίσημου κράτους…

  Φυσικά, εξαιρώ απ’ το νόημα της παραγράφου αυτής τους ανάπηρους και τους απόμαχους της εργασίας, που δικαιούνται τη πρόνοια και τη προστασία της πολιτείας.

  Συνταξιούχος – κι αφού οι συντάξεις πλέον δεν είναι ανταποδοτικές αλλά περίπου προνοιακές και για κάποιες κατηγορίες …χαριστικά προνόμια αλλοτινών φαύλων εποχών, συνταξιούχος σημαίνει απόμαχος της ζωής κι ανίκανος για ανάλογη με την ειδικότητα του, εργασία.

  Φυσικά, πιλότος ΦΑΝΤΟΜ δεν νοείται πενηντάρης, ούτε αλεξιπτωτιστής, ούτε σοβατζής στον 6ο όροφο πολυκατοικίας εξηντάρης, ούτε στα ΜΑΤ, ούτε στα ΛΟΚ, σίγουρα όμως δουλειά γραφείου της υπηρεσίας του, κάλλιστα μπορεί να κάνει…

  Άρα, κανείς στη σύνταξη, πριν γίνει πραγματικά ανίκανος κι απόμαχος της ζωής.

  Πλησίαζε τα 90 χρόνια του, κι ήταν ο γιατρός με την μεγαλύτερη πελατεία ο μακαρίτης τώρα Μπέϊκος, στη Φλώρινα, μέχρι πριν κάποια χρόνια…

  Τι εμπόδιζε έναν γηραλέο μαχητή δικηγόρο, σαν τον καθηγητή Κατσαντώνη, να δίνει σκληρές μάχες και να τις κερδίζει στα δικαστήρια;

  Ο παλιός έμπορας, μέχρι τον θάνατο του, ήταν η ψυχή της επιχείρησης του και χτυπούσε τυπικότατα καθημερινά κάρτα, πρώτος απ’ όλους, μέχρι πριν λίγα χρόνια, πριν την κατάρρευση του εμπορίου.

  Το παλιό με το νέο μπορούν να δέσουν την πείρα, την παράδοση, τη σοφία, με τη νεωτερικότητα, την ορμή, τη ζωντάνια στη δουλειά και τις επιχειρήσεις.

  Πάμπολλοι, καθόλα άξιοι και εργατικοί άνθρωποι, αν δεν τους περιθωριοποιούσε η σύνταξη, θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στην κοινωνία και την οικογένειά τους, με την αποφυγή της αεργίας που επιβάλει η σύνταξη.

  Παράλληλα, η πολιτεία, με ένα φορτίο φόρων, εισφορών, προστίμων, μ’ όλου του κόσμου τα αρκτικόλεξα, σπρώχνει έναν πετυχημένο επαγγελματία στη ραστώνη της αφασικής σύνταξης και της καρέκλας της καφετέριας, ενώ και όρεξη και δυνάμεις είχε για περεταίρω απασχόληση, στο αντικείμενο της δουλειάς του.

  Κανονική τιμωρία κι απαξία σ’ όσους παράγουν έργο, προϊόν, χρήμα, εργασία, αυτούς που θα ‘πρεπε να παρασημοφορεί και να προτάσσει σαν παράδειγμα, σαν τον φιλότιμο εργάτη Σταχάνοφ, της εποχής του Στάλιν, που έγινε σύμβολο στην παγκόσμια ιστορία της εργασίας.

  Αν δεν είναι στραβό αρμένισμα σε στραβό γιαλό αυτό, εσείς πως θα χαρακτηρίζατε, να διώχνει το κράτος τους πολίτες του σε πρώιμη σύνταξη κι αεργία, αντί να εκμεταλλεύεται για το καλό της κοινωνίας, τις δυνάμεις και τις ικανότητες του κάθε πολίτη του;

  Προσκυνώ και συνυπογράφω, την έμπρακτη ευαισθησία στη σύνταξη του χαμηλοσυνταξιούχου φτωχούλη, που έδειξε ως όφειλε μια αριστερή κυβέρνηση, πέρα από ανταποδοτικές εισφορές και ύψος σύνταξης του Νεοφιλελεύθερου Μητσοτάκη, που θα μας οδηγήσει τελικά στην Interamerican του Κοντομηνά για τη σύνταξη μας, όταν κάποτε αναλάβει τη σωτηρία μας …Μπρρρ… πιάστο και κούρευτο…

  Το κυνήγι όμως δαιμονοποιημένων μαγισσών μέσω φόρων, εισφορών, ΦΠΑ, όσων επιμένουν να αγαπούν τη δουλειά και δυσανασχετούν στην ανεργία και την αγρανάπαυση του πρόωρα αποσυρμένου απ’ την ενεργό ανθρώπινη δραστηριότητα, το θεωρώ μια ακατανόητη και τελείως λαθεμένη κι αδιέξοδη τακτική, που προσωρινά μπορεί να καλύπτει κενά, αλλά σε σύντομο χρόνο, θα μας καταποντίσει.

  Εφόσον στην αγλαή Ελλάδα, αλλά και πουθενά στον πλανήτη, δεν έχει επιτευχθεί ακόμα η καλλιέργεια φυτειών …λεφτόδεντρων, που θα έλυναν το πρόβλημα μιας συνεχούς παροχής ρευστού – φρέσκου χρήματος στους αμέτρητους συνταξιούχους, κι αφού η παροχή του γίνεται μέσω των ασφαλιστικών εισφορών των νέων, κι όλο λιγότερων πλέον εργαζομένων, που σαν αναιμικό κεφαλόβρυσο τροφοδοτεί τις συντάξεις, δεν θα ‘πρεπε το ενδιαφέρον κι η φροντίδα της πολιτείας να ‘ναι πρωτίστως στο «κεφαλόβρυσο» των εισφορών των νέων εργαζομένων κι η αγωνία, να εστιάζεται μην τυχόν στερέψει;

  Νέες θέσεις εργασίας –έστω επιδοτούμενες- νέοι εργαζόμενοι, νέες επιχειρήσεις, που εκτός απ’ την ανάπτυξη και τη συντήρηση του κρατικού οικοδομήματος, θα συντηρούν και τις στρατιές των αποσυρμένων απ’ την εργασία πολιτών του.

   Απ’ την από αιώνων φροντίδα των παιδιών προς τους γέρους γονείς, φτάσαμε στην παράλογη φροντίδα των μεσήλικων παιδιών, απ’ τη σύνταξη των υπέργηρων γενιών!!!

  Μια αντίθετη με τη λογική και οικονομική πρακτική.

  Μια ροή του ποταμού, απ’ τις εκβολές προς τις πηγές της!

  Φυσικά τέτοια ανισσόροπη και αντιδεοντολογική τακτική, νομοτελειακά, μόνο μακροημέρευση δεν θα ‘χει…

  Η αγελάδα είναι που βγάζει το γάλα, κι όχι το γάλα την αγελάδα, πράγμα που χρόνια τώρα το ‘χουμε επιτύχει, σαν περιφερόμενοι θλιβεροί ταχυδακτυλουργοί της συμφοράς.

 

  ΥΓ. Χωρίς ίχνος αντιπαλότητας, με τους συμπαθείς κατά τα άλλα συνταξιούχους –που κατά βάση κι οι ίδιοι κατανοούν το φαρισαϊκό σύστημα που περιέγραψα- άλλωστε στη ουσία δεν ευθύνονται για την παθογένεια και την αναποτελεσματικότητα του και είναι στην ανθρώπινη φύση, να αποζητά ο οποιοσδήποτε καλύτερα δεδομένα για τη ζωή του, κλείνω, με την ευχή, όλ’ αυτά που γράφω να ‘ναι μια τεράστια …μπαρούφα, μια μπούρδα ολκής για το καλό όλων μας, κι ιδίως των άτυχων κι αθώων νέων μας.

  …πάντως, χωρίς δουλειά δεν υπάρχει σωτηρία για κανέναν μας… Μόνο στον παράδεισο υπάρχει αραλίκι και τζάμπα μάσα για τους τυχερούς απόδημους…

1 σχόλιο:

  1. ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΕΙ.ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η εποικοδομητική κριτική και οι εναλλακτικές προτάσεις - απόψεις είναι απαραίτητες και ευπρόσδεκτες, ειδικά όταν το ζητούμενο είναι η ανταλλαγή ιδεών.
Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους και η ευθύνη (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο, θα διαγράφεται όποτε εντοπίζεται από την ομάδα διαχείρισης.
Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου.