Ο Λώλος…

(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Επειδή πολύ εύκολα, παραπαίοντας σκαλί – σκαλί, κατρακυλάμε στον πυθμένα ενός μίζερου κι αδιέξοδου αντι – Γερμανισμού, μ’ όλα αυτά που ακούμε και βιώνουμε σαν Έλληνες κι Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, καλό και θεραπευτικό είναι, ν’ ακούγεται που και που –έστω κι απ’ τη θέση συνήγορου του διαβόλου- και μια άλλη πλευρά, του όχι άδικα δαιμονοποιημένου κι επικυρίαρχου σήμερα Γερμανικού Λαού.  

  Δεν είναι μόνο η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε, οι Βαυαροί ακροδεξιοί κι η Bild, αυτό που χαρακτηρίζει τη Γερμανία και στην ουσία, την δυσφημεί στο περίγυρο της.

  Είναι και μια χώρα γεμάτη εργατικούς, τίμιους, ειλικρινείς νοικοκυραίους, που γέμισαν την ιστορία του πλανήτη με επιστήμονες των Νόμπελ, με ποιητές, με ιδιοφυείς μουσουργούς, με βιομήχανους και τεχνίτες, που πουλάνε σ’ όλο τον κόσμο, εγγύηση και ποιότητα προϊόντων.

  Είναι ένας βαθιά αντιπολεμικός Λαός (σήμερα), αφού μέτρησε κι ο ίδιος, 8 εκατομμύρια νεκρούς και μια ισοπεδωμένη χώρα, μόνο στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, που τον οδήγησε η παράνοια μιας εγκληματικής ιδεολογίας.

  Τη δεκαετία του ’60, που ήταν η δική μας μαθητική, αλλά και παλιότερα και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’80, ήταν ευκολότερο να περάσει …γκαμήλα, απ’ την τρύπα της βελόνας, παρά να εισαχθεί κάποιος στις λιγοστές τότε θέσεις των Ελληνικών Πανεπιστημίων κι ιδίως, στο Πολυτεχνείο και την Ιατρική.

  Από τους 100.000 περίπου απόφοιτους του εξατάξιου Γυμνασίου τα χρόνια εκείνα, περνούσαν σε ΑΕΙ – ΚΑΤΕ, 15.000! Περίπου το 15%. Βαθμιαία φτάσαμε στο σημερινό 75%! Όταν στην Ευρώπη φτάνει το 25%!

  Καλό ή κακό, το αφήνω ασχολίαστο…

  Πάντως με τρόπο λύνεται προσωρινά – εικονικά, το ποσοστό ανεργίας της νεολαίας, που βολοδέρνει σε σχολές, με αντικείμενο το τίποτε, τις περισσότερες φορές…

  Οι ξεχωριστές κορυφές των μυαλών, περνούσαν τότε στα ελιτίστικα και πανδύσκολα Πολυτεχνεία, που υπερείχαν διακριτικά σε απαιτήσεις και ζήτηση σε σχέση με την Ιατρική Σχολή. Τα μυαλά τότε, τροφοδοτούσαν το Πολυτεχνείο.

  Αναφέρω, έτσι σταχυολογικά, εισακτέους μαθητές διάνοιες, γύρω στα ’55 – ’60, στο Πολυτεχνείο τον Μενέλαο Κιάνα, τον Σωτήρη Κιόση, τον Άρη Πατρίκη και παλιότερα, τον ιδιοφυή Καρβουνιάρη Χρήστο, που σπούδασε στο Μετσόβιο της Αθήνας.

  Οι Ιατρικές σχολές, δύο τότε, με ελάχιστους εισακτέους, ήταν σαφώς υποδεέστερες σε ξεχωριστά μυαλά και ζήτηση απ’ τα Πολυτεχνεία.

  Ο Στέργιος Τζουβάρας, ο Τάκης Τζούφκας, η Φωτεινή Στάϊου, η Βούλα η Μεδίτσκου, η Σουλτάνα Κιάνα, η Τάνια Μεδίτσκου, σπάσαν το «άβατο» της εισαγωγής τα χρόνια εκείνα στην Ιατρική Σαλονίκης. Παλιότερα, ο μακαρίτης Γουρζουλίδης, στην Ιατρική Αθήνας.

  Όλος σχεδόν ο άρενας πληθυσμός της τάξης μου το ’68, έδωσε εξετάσεις για εισαγωγή στην Ευελπίδων! Μόνο ο Παύλος Γιαγκούλης πέρασε, κι έγινε ένας εξαιρετικός καριερίστας Αντιστράτηγος.

  Κάθε εποχή έχει τα μέτρα και τις αξίες της. Τότε στο forte της χούντας, τ’ άστρα των αξιωματικών, έλαμπαν σαν διαμάντια στα μάτια των πλείστων.

  Ο Δημόσιος Υπάλληλος της εποχής, ήταν ένας τρομαγμένος κακομοίρης. Ο Αστυνομικός ήταν ένας πενόμενος χωροφύλακας, ντυμένος 40 χρόνια στη στολή, μέρα – νύχτα, χωρίς υπερωρία.

  Η ΔΕΗ της Πτολεμαΐδας, το ’60, ζητούσε μόνιμο προσωπικό …και δεν έβρισκε!

  Κι οι καθηγήτριες του Γυμνασίου μας, νοίκιαζαν ένα κρύο δωμάτιο, μέσα σε Αμυντιώτικη οικογένεια και τρέμαν στη σκέψη της επίσκεψης στη τάξη τους του επιθεωρητή…

  Τα εμπορικά της αγοράς μας είχαν μπερεκέτια, κι έτσι, σπάνια έστελνε έμπορας το παιδί του για σπουδές. Εξαίρεση, οι Παρπουλαίοι, που βγάλανε καθηγητή Ιατρικής και Αεροπαγίτη, οι Κιόσιδες κι οι Καπετανοπουλαίοι, ίσως μου διαφεύγει κάποιος.

  Πριν δεκαριά χρόνια, πήγα στην Καπαδοκία, στην Καισάρεια, τη πατρίδα του Αη Βασίλη. Ένα παραδοσιακό, ακμαιότατο εμπορικό κέντρο η Καισάρεια, σε εντυπωσιάζει με τη ζωντάνια της.

  …Γυναίκα, το παιδί δεν κάνει για το εμπόριο, το μαγαζί, δεν το έχει. Θα το στείλω να σπουδάσει γιατρός, δικηγόρος… λένε οι πανέξυπνοι Ανατολίτες, έμποροι απ’ τα βάθη του χρόνου, αφού η περιοχή τους βρίσκεται στο «δρόμο του μεταξιού».

  Πάνω και πρωτ’ απ’ όλα, το εμπόριο… Εκεί είναι το μυαλό, η ικανότητα, το χρήμα. Έτσι έρχεται η ανάπτυξη, η κίνηση, η εξέλιξη. Πάρε – δώσε …και χαμόγελα, απ’ τους πανέξυπνους έμπορους. Που πρώτα σε κερνάνε τσάι και μετά ρωτούν τι θέλεις ν’ αγοράσεις …κι αν θέλεις …αφερίμ… αρκαντάς, αφερίμ…

  Αφού λοιπόν, οι πόρτες των Ελληνικών ΑΕΙ ήταν λιγοστές κι επτασφράγιστες για τους πλείστους… κι επειδή το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι… οι Αυστρίες, οι Γερμανίες, οι Ιταλίες τότε, γέμισαν με Έλληνες φοιτητές, που έδιωχνε έμμεσα η φτωχομάνα Ελλάς …που έδερνε με τη μαγκούρα… όπως τραγουδούσε ο Μαρκόπουλος.

  Μακαρίτης τώρα, ο Α. Αλεξανδρίδης, μου έλεγε ότι γύρω στα ’60, μόνο στο Γκρατς της Αυστρίας και μόνο στο Πολυτεχνείο, ο Σύλλογος Ελλήνων φοιτητών είχε 1.500 μέλη!!!

  Ο φίλος και συμμαθητής, Λώλος (Γιώργος Τουρούτογλου), πήγε Γερμανία. Χωρίς γρι γερμανικά, αφού τα χρόνια εκείνα, κανείς μας δεν γνώριζε άλλη γλώσσα απ’ την Ελληνική. Εξαιρούταν φυσικά, οι τυχεροί γλωσσομαθείς των Τουρκόφωνων, Σλαβόφωνων, Βλαχόφωνων, Αρβανιτόφωνων χωριών της πλούσιας πολυ – πολιτισμικά περιοχής μας.

  Οι Βλαχόφωνοι, χαρακτηριστικά, που πήγαν για σπουδές στην Ιταλία, βοηθήθηκαν πολύ απ’ τη γνώση μιας λατινογενούς τοπικής γλώσσας που γνώριζαν.

  Γαλλικά (3 ώρες) εβδομαδιαίως, κάναμε σε Γυμνάσιο – Λύκειο. Εμείς όμως το νου μας και το ενδιαφέρον μας, εστιάζονταν στην αεράτη και μοντέρνα καθηγήτρια μας, την Μιράντα και λιγότερο στα …je suis…

  Είναι τελείως διαφορετικά, τώρα με τους μετανάστες – νέους επιστήμονες και τους φοιτητές, που έχουν στη φαρέτρα τους, εκτός από χίλια – δύο εφόδια, και τη γνώση 2 – 3 ξένων γλωσσών.

  Ο φίλος μας ο Λώλος, σίγουρα ζορίστηκε, χωρίς γλώσσα και ντοκουμέντα στην όμως πολύ πιο φιλική τότε Σοσιαλδημοκρατική Γερμανία.

  Η Ελλάδα, τότε στον «γύψο» του Παπαδόπουλου, είχε συμπάθειες για τους Έλληνες στην Ευρώπη και στους προστρέχοντες σ’ αυτήν, για σπουδές ή δουλειά.

  Μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα με τη σημερινή Ελληνική, αληθινή ή συκοφαντημένη φήμη της.

  Ο φίλος μας ο Λώλος, σπούδασε δάσκαλος Ειδικής Αγωγής. Κι έγινε ένας αξιαγάπητος, χαμογελαστός, δραστήριος, μειλίχιος, παρά την ογκώδη κορμοστασιά του, στο χώρο της εκπαίδευσης και στην κοινωνία της νέας του πατρίδας, όπου έκανε οικογένεια.

  Με την ευκαιρία της συνταξιοδότησης του, μετά 40 χρόνια δουλειάς και προσφοράς στην εκπαίδευση, σε ειδική τελετή του σχολείου του, τον ευχαρίστησαν με τα καλύτερα λόγια, απ’ τον Διευθυντή του μέχρι την υπουργό Παιδείας του κρατιδίου του κα Σύλβια Λορμάν, για τη προσφορά του στα Γερμανόπουλα και την εθελοντική – κοινωνική του παρουσία στην γερμανική κοινωνία.

  Σε μια εποχή, που η Ελλάδα κι ο λληνας έγινε από ευθύνη κάποιων συνώνυμο του τεμπέλη, του μπαταξή, του τριτοκοσμικού, ένας Λώλος, στο χώρο της δουλειάς και της ζωής του, γίνεται πρεσβευτής μια άλλης, λαμπερής – αληθινής Ελλάδας, κι ενός Έλληνα με μπέσα, με φιλότιμο, με αξία, με προσφορά, με ικανότητα, όπως στην πλειοψηφία τους –ιδίως οι μετανάστες μας- υπήρξαν δεκάδες χρόνια.

  Γεια σου παλιόφιλε.

  Σ’ ευχαριστούμε, που εκπροσωπείς μια άλλα, αληθινή κι άξια Ελλάδα…