Το ορμητικό κι απρόβλεπτο ποτάμι της προσφυγιάς, που μπορεί να βρεθεί κάποτε, ξαφνικά, έξω απ’ την πόρτα μας…

(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)

  Μια πρόκληση, μια καταγραφή, ένα γραδάρισμα του βασικού συστατικού της προσωπικότητας, της ράτσας, της κουλτούρας, που κρύβει αποτελεσματικά η μάσκα του καθωσπρεπισμού, της καθημερινότητας, της καλοσύνης, της θεοσέβειας, του ανθρωπισμού, για όλους μας.

  

  Ένα crash test μιας καταρρέουσας στοχοποιημένης Ελλάδας, που δέχεται σχεδόν αγόγγυστα –τουλάχιστον ως τα τώρα- κι από κάποιους πολλούς σαν τις γιαγιούλες της Λέσβου και τους αμέτρητους εθελοντές με ανοιχτές αγκάλες, τον πόνο και την απόγνωση του ξεσπιτωμένου πρόσφυγα, που γαντζώθηκε απελπισμένα στην ευρωπαϊκή Ελλάδα.

  Μια πρώτη κερδισμένη νίκη στη μάχη του προσφυγικού (που πρέπει να πιστώσουμε στον ΣΥΡΙΖΑ), είναι η κατάργηση, τουλάχιστον απ’ τους πλείστους Έλληνες, εκείνης της άσχημα φορτισμένης λέξης – έννοιας «λαθρομετανάστης».

  Λαθραία τσιγάρα, λαθραία όπλα, προϊόντα, υπάρχουν. Οι επιβάτες του πλανήτη γη, είναι όλοι νόμιμοι, κανείς τους δεν είναι λαθραίος.

  Πως είπε εκείνος ο αστροναύτης, που τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι …τι είδες απ’ το διάστημα στη γη;

  …Είδα θάλασσες, στεριές, βουνά, πεδιάδες κι ερήμους. Πουθενά δεν είδα σύνορα!!! Έτσι απλά κι αληθινά.

  Το ξέρουν καλά αυτό οι πελαργοί, τα χελιδόνια, οι χήνες, τ’ αηδόνια, που ανεβοκατεβαίνουν τον πλανήτη.

  …Προτείνεις κατάργηση των συνόρων; …Όχι, προτείνω κατάργηση υβριστικών και κρυπτο-φασιστικών όρων.

  Και πάντα, ο αμερόληπτος κι αδέκαστος χρόνος, δικαιώνει τέτοιες θέσεις… Τουλάχιστον στα χρόνια, που λόγο έχει η Δημοκρατία…

  Ποιος λογικός άνθρωπος λέει σήμερα «συμμοριτοπόλεμο» τον εμφύλιο του ’46 – ’49 της Ελλάδας; Ούτε καν ο πατριώτης μας ο Άδωνις…

  Ίσως μου θυμίσει κάποιος ότι σύνορα στο χώρο του και υπενθύμιση της κατοχής του, βάζει κι ο σκύλος που κατουράει τα δένδρα, κι ο λύκος, κι η αρκούδα που ξύνει τη ράχη της στους κορμούς των δέντρων, κι αφήνει τρίχες και τη μυρωδιά της!

  Σίγουρα έτσι είναι, αλλά διόλου δεν τιμά αυτό τους φαν των κλειστών κι απαραβίαστων συνόρων.

  Σύνορα, μπαγκάζια, περιουσία κι εφόδια, δεν ήθελε εκείνος ο επαναστάτης Ιησούς, κι ούτε είχε ο ίδιος.

  Αλλά και ο άθεος, Ζαν Ζακ Ρουσσώ, που έγραψε το αμίμητο …πρώτος εγκληματίας της ανθρωπότητας ήταν αυτός που πρώτος χάραξε τη γη και είπε, αυτό το κομμάτι είναι δικό μου…

  Από τότε άρχισε το ξεμάλλιασμα και το ανθρώπινο μακέλεμα, του ανθρώπου με τον άνθρωπο…

  Αλλά ποιος ακούει διαχρονικά τους σοφούς;

…Μέτρον πάντων, άνθρωπος… δεν έλεγαν εκείνοι οι ξεχασμένοι αρχαίοι Έλληνες;

  Ο άνθρωπος, όχι ο Έλληνας, ο Τούρκος, ο Κινέζος… Δύσκολα κι ακατανόητα για όλους μας θέματα.

  Είναι λογικό ν’ αντιτείνει κάποιος, ότι …100 βουρδουλιές σε ξένο κώλο, διόλου δεν πονούν…

  Κι εν όσο το προσφυγικό ποτάμι, ή κάποιος παραπόταμος του δεν πλημύρισε τον Δήμο, τη γειτονιά, το οικόπεδο μας, για την ώρα τουλάχιστον, εύκολες είναι οι θεωρίες τα ωραία κι ανέξοδα λόγια, όπως αυτά που απαγγέλλονται στις εθνικές επετείους.

  Τι γίνεται όμως όταν το ποτάμι με το απρόβλεπτο ρεύμα του, ξεσπάσει στον αυλόγυρο μας;

  Τότε υποχρεωτικά βγάζεις τη μάσκα που φόραγες τις αμέτρητες καθημερινές και σχόλες, κι έκρυβε βολικά μια σκληρή κι άπονη καρδιά, ή έναν καλόβολο και πονόψυχο χαρακτήρα.

  Ποια στάση κρατάς, τότε που καλείσαι ξαφνικά ν’ ανοίξεις την κλειδαμπαρωμένη σου καρδιά, την κλειστή αγκαλιά σου, το «έχεις» σου κι θα κάνεις πράξη αυτά που άκουγες αμέτρητα χρόνια τις Κυριακές στην εκκλησία, κι έτρεχες πρώτος – πρώτος, να πάρεις αντίδωρο απ’ το χέρι του παπά;

  Γι’ αυτή τη δύσκολη ώρα του «πλησίον» σου και τη στάση σου απέναντι του, λέγαν τα μυριάδες θεϊκά γράμματα, που διάβαζε ο παπάς κι ο ψάλτης. Άλλο τώρα, αν ακούγονταν απ’ όλους μας, σαν μια ωραία μουσική απόλαυση, χωρίς ιδιαίτερο νόημα.

  Το 1914, ήρθαν πρόσφυγες απ’ την Ανατολική Θράκη στο Αμύνταιο, ο παππούς με τα τρία άλλα αδέλφια του και τις οικογένειες τους.

  Τους απέλασαν οι Τούρκοι απ’ τη πατρίδα τους, γιατί το …παίζαν Έλληνες.

  Δεν κρατούσαν βέβαια Ελληνικές σημαίες –χωρίς λόγο- ούτε έψελναν στα ξεκάρφωτα τον Εθνικό Ύμνο…

  Απλά, μπάρκαραν απ’ τη Πόλη για τον Πειραιά, το 1912, κατατάχτηκαν εθελοντές στον Ελληνικό στρατό και πολέμησαν για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.

  Σίγουρα και κάποιοι πρόγονοι αυτών, που κραδαίνουν σήμερα στα ξεκάρφωτα Ελληνικές σημαίες στην Ελλάδα και παρ’ ολίγο να φάω μια τέτοια κατακέφαλα, έκαναν το ίδιο, ίσως και μεγαλύτερους ηρωισμούς.

  Όπως κάποιοι άλλοι θα κάπνιζαν ήσυχα τον ναργιλέ τους, παίζοντας στα χέρια κεχριμπαρένιο κομπολόι, στα βάθη της Μικρασίας, την ίδια εποχή…

  Για χρόνια μέναν στο νοίκι, στην Ε’ Μεραρχίας, που ήταν το παλιό Αμύνταιο.

  Το 1935, ο παππούς μου Άγγελος, αγόρασε οικόπεδο κι έκτισε σπίτι στην Αριστοτέλους, απέναντι απ’ την αυλή του Γυμνασίου, που ήταν ένας νέος οικισμός τότε.

  Πίσω απ’ την Αριστοτέλους, υπήρχαν μόνο αμπέλια και χωράφια με βρίζα, Αμυνταιωτών.

  Το 1951, κι αφού αυξήθηκε ο εποικισμός, με τους «καταφυγόντες» λόγω του Εμφυλίου των γύρω χωριών και δεν προβλέφθηκε σωστή ρυμοτομία για τον ραγδαία αναπτυσσόμενο νέο οικισμό, χάραξαν έναν διαγώνιο δρόμο (Φιλελλήνων), που έβγαζε στο κέντρο, αλλά γκρέμιζε δύο – τρία σπίτια, νόμιμων παλιότερων οικιστών, μεταξύ αυτών, του παππού μου.

  Φυσικά στον χάρτη όλ’ αυτά, ακόμη σήμερα η Φιλελλήνων είναι κλειστή!

  Πήγε λοιπόν ο παππούς μου στο Δημαρχείο να διαμαρτυρηθεί για την αδικία του χαρασσόμενου δρόμου. Κι εκεί άκουσε αυτό, που αποτελεί την πεμπτουσία του «πρόσφυγα».

  …Ακόμα και που ζεις και δουλεύεις, κι έκτισες σπίτι στο Αμύνταιο κυρ Άγγελε, να ‘σαι ευχαριστημένος! Άντε στο καλό και μην διαμαρτύρεσαι!!!

  Ίσως γι’ αυτό θυμάμαι μικρός εγώ, με τους φίλους του (Ζιούρη, Ατζή Μπαμπά, Καναργελίδη), όταν τσούγκριζαν τα ποτήρια κι άρχιζαν τους αμανέδες, εύχονταν …άντε, και καλή πατρίδα!!!

  Έτσι θα εύχονται, στα φτωχά γλέντια τους οι ξεριζωμένοι Σύριοι, Αφγανοί, Ιρακινοί, σε κάποιο παγωμένο δωμάτιο της Γερμανίας …άντε και καλή πατρίδα! 40 χρόνια μετά τη προσφυγιά τους.

  42 χρόνια, μετά τον βίαιο ξεριζωμό τους οι Κύπριοι, κι ενώ έχουν φτιάξει οι πλείστοι, μια πλούσια κι άνετη νέα ζωή, στο Νότο της πατρίδας τους, πάντα στη κουβέντα τους μπαίνουν …«τα μέρη μας»…

  Κι αν οι περισσότεροι πηγαινοέρχονται στο τουρκεμένο τους σημερινό χωριό, όπως πάμε εμείς στα Bitola, γνώρισα πολλούς που ποτέ τους δεν διανοήθηκαν να επισκεφτούν το αρπαγμένο τους σπιτικό, σαν να πρόκειται για μια βαριά αμαρτία και ντροπή, που θα τους στιγμάτιζε!

  Αυτή είναι η αγιάτρευτη πληγή του πρόσφυγα.

  Εκείνο το φτωχό πατρικό του χωριού του που γεννήθηκε, που μεγάλωσε, που πήγε σχολείο.

  Εκείνη ακρογιαλιά που κολύμπησε, η λεμονιά της αυλής του, το γιασεμί της αυλόπορτας του, εκεί έχει κολλήσει αθεράπευτα ο νους του…

  Μια διχασμένη προσωπικότητα αγιάτρευτη, ακόμα και στη καλύτερη περίπτωση που γλύτωσε απ’ τη φτώχεια και τον πόλεμο και ζει τώρα σε πολιτισμένο, Δημοκρατικό, ειρηνικό κράτος, παραμένει στη ψυχή του ο φόβος κι ο πόνος της φυγής του.

  Τα πρώτα 2 – 3 χρόνια, μου ‘λεγε ο πατέρας μου, μετανάστης στον Καναδά το ’51, ξυπνούσε κάθιδρος με τον ίδιο εφιάλτη …χαρακώματα, μυδράλια, στρατοδικεία, φυλακές, τραυματίες και σκοτωμένοι…

  Ίσως, ήταν η μόνη χαρά του ξενιτεμένου, όταν στο ξύπνημα του αντιλαμβανόταν ότι αυτά, ήταν εφιάλτης.

  Στη χώρα του λατρεμένου «Ξένιου Ζευ», που προστάτευε τους κατατρεγμένους κι όσους ζητούσαν τη βοήθεια του κι επιζούσε μέχρι 50 χρόνια πριν στα χωριά, με απλόχερη φιλοξενία για τον ξένο και μια φιλότιμη κι ανοιχτή καρδιά, τότε τα χρόνια της σκληρής φτώχειας, ας μην αποδειχτεί σήμερα γράμμα νεκρό η έννοια ικέτη, που ήταν ιερό πρόσωπο.

  Δεν είναι τα τετραγωνικά πλατειών, πεζοδρομίων, πάρκων και βιτρινών που θα δώσουν το περιεχόμενο της ζεστής, ανθρώπινης, πολιτισμένης πόλης ή χωριού.

  Η στάση όλων μας στον ξένο, που θα κτυπήσει τη πόρτα μας, είναι το κριτήριο που θα μας χαρακτηρίσει σαν Δήμο, πολιτεία, κοινότητα, κοινωνία, υπηρεσίες, εκκλησία, νοικοκυραίους και νεολαίους.

  Η Ευρώπη σήμερα, δίνει εξετάσεις λόγων και έργων, με τη λαίλαπα του προσφυγικού που ενέσκηψε.

  Ο ΟΗΕ, οι διεθνείς οργανώσεις, οι ΜΚΟ, οι κυβερνήσεις, οι Λαοί των Ευρωπαϊκών χωρών.

  Ο λαϊκισμός που χαϊδεύει επικίνδυνα αφτιά πολιτών, με ξενοφοβικές κορώνες και που φουντώνει στη Βόρεια Ευρώπη, ήταν το κύριο θεωρητικό όπλο της ανέλιξης του Χιτλερισμού και του φασισμού.

  Πριν 100 χρόνια, εχθρός ήταν ο Διεθνής Σιωνισμός, αργότερα ο Κομμουνισμός, ύστερα η Τρομοκρατία, οι πρόσφυγες, αργότερα η Ρωσία, η Κίνα…

  Ατέλειωτα σενάρια τρομολαγνείας και χειραγώγησης των Λαών, να κτυπάνε το σαμάρι αντί του γάιδαρου.

  Την ίδια ώρα, ο παγκόσμιος πλούτος όλο και ανεβαίνει και τα χέρια που τον καρπούνται όλο και λιγοστεύουν.

  Οι εργαζόμενοι, όλο και πιέζονται, όλο και αυτοί ευθύνονται, κι οι τάξεις στρέφονται η μία εναντίον της άλλης, κι όλως περίεργα, το μόνο που μένει αλώβητο, αθώο κι απυρόβλητο, είναι αυτό το μυστήριο λησταρχικό σύστημα, που διαφεντεύει τον πλανήτη όλο, κι ανοίγει όλο και καινούργιες πληγές που τους αποφέρουν και άλλα κέρδη.

  Μήπως τελικά η ισορροπία τρόμου πριν από 25 χρόνια, μέχρι τη κατάρρευση του Σοβιετικού μπλοκ ήταν για μας τους Δυτικούς Ευρωπαίους, ένα καλοψημένο φιλέτο που καλοτρώγαμε;

  Λέτε, όταν παρασφίξουν ακόμα τα πράγματα για μας, που είναι σίγουρο όπως φαίνεται, αναφωνήσουμε όλοι μαζί, απ’ τον Μιχαλολιάκο μέχρι τον Κουτσούμπα …που ‘σαι Στάλιν με τις μουστάκες σου;

  Όλα είναι πιθανά...