Ο φασιστάκος που κρύβουμε όλοι μέσα μας… ακόμη και πάμπολλοι αριστεροί…

Γράφει ο Α.Θ.Ρ. στο ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί…

  25 Μάρτη και 28η Οκτώβρη, ήταν δυο μέρες «γεμάτες» για όλους μας, μικρούς και μεγάλους, τη δεκαετία του ΄60.

  Με την ανατολή του ηλίου –όπως όριζε τότε το απαράβατο πρωτόκολλο- μας ξυπνούσε ο «εωθινός». Ο κλητήρας του Δήμου, ο Χ’’Μηνάς, κουστουμαρισμένος, μπροστά και πίσω του, με βηματισμό και εμβατήρια νικηφόρα η μπάντα των μουζικάντηδων «μελαχρινών», με κυρίαρχο το νταούλι, να τρίζει τα παράθυρα των αγουροξυπνημένων –αλλά κεφάτων- Αμυνταιωτών.

  Ακόμα πιο πρωί, ακούγονταν απ’ τα μεγάφωνα –ιδίως στις δυτικές γειτονιές- το εγερτήριο και τα κοφτά παραγγέλματα, κι ύστερα τα εμβατήρια, στο γεμάτο τότε μονάδες, στρατόπεδο Παπαπέτρου.

  Η επόμενη υπενθύμιση του πανηγυρικού της μέρας, ήταν η βαριά καμπάνα του παλιού Αγίου Κωνσταντίνου, που καλούσε χαρούμενα – εορταστικά τους πιστούς, στις πάντα δεμένες ασφυκτικά νεοελληνικές εθνικές και χριστιανικές γιορτές.

  Εγώ πάντα δυσανασχετούσα με την εικόνα της αγίας Βαρβάρας, που είναι «βιδωμένη» σ’ όλα τα βαριά πυροβόλα του στρατού μας…

  Κι άιντε, όταν ρίχνουν βλήματα στους αλλόθρησκους κι άπιστους Τούρκους, να οδηγεί η χάρη της το βλήμα πάνω τους και να τους ξεκοιλιάζει, όταν όμως πολεμάμε με τους ομόθρησκους Ιταλούς, Γερμανούς, τους ομόδοξους Βουλγάρους, Ρώσους, τότε δεν είναι άδικο να εξολοθρεύονται Χριστιανόπουλα;

  Εκτός, αν ο Χριστιανισμός, είναι εθνική – Ελληνική θρησκεία, κι είναι κορόιδα και υποτελείς μας δυο δισεκατομμύρια Χριστιανού του κόσμου όλου…

  Μυστήρια κι ανεξήγητα πράγματα… Θα μου πείτε ο Άρης, η Αθηνά, η Ήρα, δεν στήριζαν κι αυτοί, άλλοι τους Τρώες κι άλλοι τους Έλληνες;

  Μέρες πριν, χάναμε τουλάχιστον δυο ώρες μάθημα καθημερινά –προς μέγιστη χαρά μαθητών, καθηγητών- στις πρόβες της παρέλασης.

  Θα ‘πρεπε να ‘χουμε ρυθμό, βηματισμό, παράστημα, συντονισμό, για να εισπράξουμε το χειροκρότημα του πλήθους, που πάντα γοητεύεται από τα εμβατήρια και τα παρελαύνοντα αγήματα…

  Τότε φυσικά, οι «κορακίστικα» μαύρες «ποδιές» των μαθητριών, ήταν σχεδόν δυο πιθαμές κάτω απ’ το γόνατο, οπότε τα μάτια των ανδρών δεν είχαν στόχευση χαμηλά, όπως συμβαίνει σήμερα, με τα super μίνι και τα σχιστά, των όντως όμορφων μαθητριών της σήμερον.

  Μεγάλη εφεύρεση το εμβατήριο, ο βηματισμός, η ομοιομορφία, ο συγχρονισμός, τα γυαλισμένα όπλα, τα σπαθιά, τα παρασήματα, τα κανόνια, τα τανκς, τα φορτηγά κι ό,τι άλλο συμπράγκαλο, καθαρίστηκε και βγήκε στο σεργιάνι, για να δικαιολογήσει την ύπαρξη του την ακριβή και να θαμπώσει το χάνο – λαό, που πληρώνει αγόγγυστα και ψοφάει διαχρονικά για μεγαλεία, φαμφάρες και ζήτω. Φυσικά τότε δεν ξέραμε τίποτε για τη μίζα που κρύβουν τα όπλα…

  Μανούλες και προφέσορες του είδους, οι Ρωμαίοι ιμπεράτορες, που κατέκτησαν για αιώνες όλο τον τότε γνωστό κόσμο της Δύσης και πουλούσαν στους πληβείους …άρτον και θεάματα… ένα τέλειο, πολιτικό προϊόν.

  Τις πιο φαντασμαγορικές παρελάσεις (θριάμβους) της ιστορίας, έχουν στο ενεργητικό τους.

  Πανέμορφες - εντυπωσιακές στολές, άλογα, άρματα, λάφυρα χρυσοφόρα, σκλάβους πολύτιμους, όλα στη κοινή θέα της παρέλασης, του εντυπωσιασμού, της δόξας, που ανέβαζαν πολλαπλασιαστικά τη δύναμη τους, στα μάτια των εχθρών και φίλων.

  Τη πατέντα τους αντέγραψαν τα φασιστικά, ναζιστικά καθεστώτα Μουσολίνι, Χίτλερ, Μεταξά, χούντες, φούντες – κι εδώ πάντα μ’ όλη τη γραφικότητα της Ελληνοφρένειας, αφού κι η αντιγραφή του πρωτότυπου, είναι δύσκολο εγχείρημα…

  Πιστή αντιγραφή του σκηνοθετημένου μεγαλείου της σιδερόφραχτης ισχύος, του πρύτανη Γκαίμπελς, τα Σταλινικά καθεστώτα, με τις μεγαλειώδεις παρελάσεις στη Κόκκινη πλατεία της Μόσχας και την αντίστοιχη της Πιογκ – Γιαγκ, εκείνου του θεόμουρλου ηγέτη της Βόρειας Κορέας.

  Μόνο εκείνη η δραματική κι ηρωική παρέλαση, στις 7 Νοέμβρη του 1941, στη παγωμένη Κόκκινη πλατεία, για την προελαύνουμε –έως τα τότε- Ναζιστική μηχανή που ‘χε κυριέψει της Ευρώπη, να ‘χει αναχαιτιστεί μόλις 30 χιλιόμετρα απ’ τη Μόσχα, νομίζω ότι θα πρέπει αυτοδίκαια, να εξαιρείται απ’ την ιστορία του θεάτρου, των μιλιταριστικών παρελάσεων του κόσμου.

  Η ηγεσία με τον Στάλιν μπροστά, πάνω στην εξέδρα, σαν παράδειγμα άμυνας, κι οι μονάδες να φεύγουν με τη λήξη της παρέλασης, για το κοντινό μέτωπο της ύστατης άμυνας!

  Λίγους μήνες πριν, στην αντίστοιχη –αλλά ομαλή- πλην Ρούπελ, προέλαση των Ναζιστών στη πατρίδα μας, η δική μας Βασιλο-φασιστική κυβέρνηση κι ηγεσία, την «έκανε» προς τη ζεστή, Αγγλοκρατούμενη Αίγυπτο… Ένας Κορυζής, που αυτοκτόνησε, ξεχώριζε μόνο.

  Και φυσικά, δεν ξέχασαν να παραδώσουν τα κλειδιά των φυλακών, των έγκλειστων Κομμουνιστών, στους «συγγενείς» τους Ναζίδες, που απολάμβαναν το κουμάντο.

  Ωραία πράγματα και διδακτικά.

  Η λέσχη των Προσκόπων, που ήταν ένα καινούργιο και σχετικά πολυτελές κτίριο τότε, από πολύ πρωί βρίσκονταν σε πανηγυρικά οργασμό.

  Εμβατήρια, σάλπιγγες, τύμπανα, κοντάρι με τις σημαίες της κάθε ενωμοτίας, στολές σιδερωμένες, τσεκούρια και μαχαίρια στη ζώνη και ύφος ανδρών της Λεγεώνας των Ξένων, που βλέπαμε στο σινεμά.

  Στο στήθος μας πάντα υπήρχε μια υπερβολή στα διακριτικά – παράσημα, που δήλωναν έναν ανώτερο βαθμό απ’ τον πραγματικό.

  Ομηρικοί καυγάδες, για το ποιος θα είναι ο σημαιοφόρος, ποιος θα καταθέσει στεφάνι, ποιος θα παρελάσει πρώτος.

  Ανεπανάληπτος, αρχηγός – επικεφαλής, ο φίλος Θωμάς Μίγγος, με κοντό παντελόνι, βλοσυρός, υπερκινητικός, φωνάζει για τον σχεδιασμό μιας παρέλασης μοναδικής κάθε φορά, για να εισπράξουμε τον θαυμασμό και το χειροκρότημα ενός φρενήρους πλήθους.

  …Θέλω βήμα, …θέλω αποστάσεις, …ψιλά το χέρι…

  Ο «Μπουγός», πάντα με ποδήλατο σημαιοστολισμένο, άλλοτε σαν αεροπλάνο κι άλλοτε σαν αυτοκίνητο, εισέπραττε αυθόρμητο κι αθώο χειροκρότημα.

  Ένα αποκριάτικο πανηγύρι, μισότρελων – αθώων.

  Πριν την ηγεσία του Θωμά, αρχηγός ήταν ο γιγαντόσωμος Σάκης Γεωργιάδης, πατέρας του φωνακλά Άδωνη.

  Κι αν οι πρόσκοποι είχαν μια γραφικότητα λίγο νεανική, λίγο σοβαροφανή, εκείνοι που προκαλούσαν αυθόρμητο γέλιο και ζητωκραυγές, στο φιλοθεάμον κοινό, ήταν οι ΤΕΑτζήδες της εποχής, μια καρικατούρα επίσημης παραστρατιωτικής οργάνωσης.

  Με τεράστιους αστείους μπερέδες, φαρδιά ρούχα στρατιωτικά, διαλογής, όπλα του περασμένου αιώνα, αγύμναστοι, ασυντόνιστοι, ένας στρατός του …Μπρανκαλεόνε… που θα έδινε σήμερα αυθόρμητο γέλιο, αν υπήρχε video την εποχή εκείνη.

  Κλασική φιγούρα – αρχηγός, ο Διμοιρίτης τους, Μήτσος Κωτσόπουλος, με την μοναδική του χαιρετούρα προς την εξέδρα των επισήμων, μ’ ένα χέρι να πάλλεται σαν τεντωμένη χορδή βιολοντσέλου…

  …Και να τα ζήτω και τα μπράβο των θαυμαστών πολιτών, που ηδονίζονται με τα …διατάξτε …παρουσιάστε και το …βρέχει χιονίζει, η καραβάνα γεμίζει!!!

  Μονάδες στρατού παρελαύνουσες, ατέλειωτες, άρματα μάχης κάθε τύπου, οχήματα, πυροβόλα, προκαλούσαν το δέος το καμάρι και τον ενθουσιασμό τότε, 10 χρόνια μετά τη λήξη ενός αιματηρού εμφυλίου και την απόλυτη κυριαρχία της επικρατούσας πλευράς των εμπόλεμων.

  Στο τέλος της παρέλασης μας περίμενε πάντα μαθητές και πρόσκοπους, το καθιερωμένο πεντανόστιμο λουκούμι, που με προσμονή χλαπαδιάζαμε… κάτι ανάλογο με τον κύβο ζάχαρις που δίνουν στα άλογα, μετά την επίδειξη τους στα τσίρκο…

  Το απόγευμα το πρόγραμμα είχε πάντα χορευτικά απ’ τα σχολεία στην πλατεία αγοράς, με τη συμμετοχή και του πλήθους των θεατών.

  Τα χορευτικά ήταν σχεδόν μόνο υπόθεση των κοριτσιών. Εμείς είχαμε έγνοια να φτιάξουμε το κοντάρι με το κουτί στη κορυφή του, για τη βραδινή λαμπαδηφορία, που ήταν εκδήλωση μόνο των αρσενικών.

  Μ’ αυτή τη πορεία το βράδυ, με τους πυρσούς των μαθητών, προσκόπων, στρατιωτών, τριγύρω στους δρόμους της πόλης, με βηματισμό και σχηματισμό, έκλεινε και τυπικά η γεμάτη εκδηλώσεις γιορτινή Εθνική επέτειος, για μικρούς και μεγάλους.

  Φυσικά, ήταν άκρως επικίνδυνο να ψελλίσει κάποιος εχέφρων τότε… τι καραγκιοζιλίκια είν’ όλ’ αυτά, ρε μυστήριοι;

  Πιθανόν όλοι μας να τον «πετροβολούσαμε» σαν επικίνδυνο για τη πόλη, την ιστορία, τη τάξη, την Ελλάδα! Κάτι σαν τη κατηγορία που φόρτωσαν στον Σωκράτη, ότι… εισάγει καινά δαιμόνια… δεν πιστεύει τους θεούς της πόλης… και διαφθείρει τους νέους…

  Επειδή πάμπολλοι εκπλήσσονται σήμερα με το φαινόμενο «Χρυσή Αυγή», θα τους θυμίσω ότι έναν φασιστάκο, πιθανόν γραφικό κι ακίνδυνο, κρύβουμε όλοι μέσα μας.

  Αυτός, σε συνθήκες κατάλληλες κι ευνοϊκές, γιγαντώνεται, σπάει τις αλυσίδες του καθωσπρεπισμού, του πολιτικά ορθού, της ευπρέπειας, του πολιτισμού, της λογική και πλέον ανεξέλεγκτος και θρασύς …όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει…

  Οι Δικτατορίες Μεταξά, Παπαδόπουλου, δεν είχαν απέναντί τους τη πλειοψηφία του Λαού, που ξεσπάθωσε καταριώντας τους όταν κατέρρευσαν…

  Είχαν τη σιωπηλή, αν όχι ενεργή στήριξη, πάμπολλων κρυπτο-φασιστών, έως τα τότε, που είδαν ξαφνικά το …φως το ανέσπερον… στους δυο κοντοπίθαρους Δικτάτορες.

  Ακόμα κι οι Ναζιστές Γερμανοί, κι οι Βούλγαροι φασίστες, είχαν θαυμαστές κι υποστηρικτές και συμπολεμιστές, «Έλληνες» στ’ ανοσιουργήματα τους.

  Ο Πατριωτισμός δεν είναι ταμπέλα, δεν είναι ρούχο, δεν είναι σημαία, δεν είναι συμφέρον, δεν είναι επάγγελμα. Είναι πρωτ’ απ’ όλα λογική, στάση ζωής, γνώση, κριτική, ελεύθερη σκέψη, αγάπη.

  Περιμένω να διαβάσω, δήλωση καταδίκης των φασιστο-Ναζιστών – συμμοριών, της σπαρασσόμενης Ουκρανίας, που έχουν βάλει στον στόχο τους ξένους και μαζί μ’ αυτούς, τους 150.000 έλληνες της Ουκρανίας, απ’ τον λαλίστατο και συμπαθέστατο από κάποιους, Κασιδιάρη, που θα «καθαρίσει» την Αθήνα, αν όχι αργότερα, την Ελλάδα… Μπρρρ…