Εκεί που περιπλανιόμουν στους αγροτόδρομους του Δήμου μας κάπου μεταξύ Κέλλης και Φιλώτα, βλέπω μια σιλουέτα μεσ’ τον κουρνιαχτό να πλησιάζει. Όσο φύραινε η απόσταση που μας χώριζε, άρχισα να διακρίνω τη μορφή και τα χαρακτηριστικά. Ήταν ο «εν τέχνης και επιστήμη συνάδελφος» Καλλικράτης. Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ήταν στα θυρανοίξια του Ναού της Αρτέμιδας και μου μίλησε με ενθουσιασμό για τα σχέδια του επόμενου ναού που επρόκειτο να κατασκευάσει εκεί πιο κάτω στην όχθη του Ιλισσού, ένα έργο που δεν έγινε ποτέ λόγω των περικοπών που επέβαλαν οι Λακεδαιμόνιοι στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων.
Από τότε άλλαξε πολύ, κυρίως από ενδυματολογική άποψη. Και το κυριότερο δεν κρατούσε πια στα χέρια του εκείνα τα ρολά με τα σχέδια, παρά μόνο την ράβδο που τη χρησιμοποιούσε άλλοτε σαν κανόνα για να μετράει και άλλοτε να διώχνει τα αδέσποτα που γέμισαν τον Δήμο. Την ράβδο αυτή του την είχαν απονείμει, όταν πρωτογράφτηκε ως μέλος της συντεχνίας Αρχιτεκτόνων, δια χειρός Μνησικλέους. Ματαιόδοξοι Αρχιτέκτονες τότε, λίγα χρόνια πριν απελευθερώσει ο Τύραννος Δεινοκράτης το επάγγελμα.
Τα ρούχα του είχαν αλλάξει τόσο! Ούτε τον ποδήρη χιτώνα, ούτε το ωμοφόριο που συνήθως το είχε ριγμένο στον πήχη του αριστερού χεριού του.
Όταν πλησίασε αρκετά τον χαιρέτισα με τον δέοντα προς τις παλιοσειρές σεβασμό: «Ερρωσο διδάσκαλε»!
Μου αντέτεινε μισοθυμωμένος: «Ξενερωσο, νεαρέ συνάδελφε και δες το χάλι μου. Κοίταξε πως με καταντήσατε εσείς οι νεότεροι. Πρώτον δεν ανήκω στο σινάφι των Αρχιτεκτόνων πλέον, αφού φροντίσατε να με κάνετε Καλλικρατικό Δήμαρχο, να ανήκω σ’ ένα υπουργείο που αλλάζει συνεχώς τίτλους και ονόματα και δεν ξέρω σε ποια διεύθυνση να στείλω την παραίτηση μου. Στο Εσωτερικών, στο Δημόσιας Διοίκησης, στο αποκέντρωσης και δεν ξέρω που ακόμη και ας παρακολουθώ εντατικά στην Δια Βίου Μάθηση.
Δεύτερον αλλά εξίσου σημαντικό δες πως με μεταμφιέσατε. Υποδήματα κορδονάτα, περισκελίδα και σακάκι ασορτί, υποκάμισον μετά κομβίων και ένα βρόγχο μελλοθάνατου στο λαιμό που τον αποκαλείτε ξενικώς γραβάτα. Όταν διαμαρτυρήθηκα εις τον συνήγορο του πολίτη, μου είπε ότι αυτά αποτελούν πλέον τα σύμβολα της λαϊκής εξουσίας και θα τα φέρω υποχρεωτικώς εις τας παρελάσεις, εις τα μνημόσυνα και λοιπάς τελετάς. Και εν πάσει περιπτώσει αν θέλατε να τιμήσετε ή να τιμωρήσετε έναν Αρχιτέκτονα, ας βάζατε το όνομα του Μνησικλέους ή εκείνου του κομματικοδίαιτου του Φειδίου».
Ήταν σε άσχημη κατάσταση. Πιο πολύ για να τον ηρεμήσω παρά να τον παρηγορήσω, τόλμησα να ψελλίσω ότι το σημερινό του αξίωμα ήταν τιμητικότερο από το να επιβλέπει κτήρια και ναούς εκεί έξω στη ντάλα στο βραχότοπο της Αθήνας όπου δεν φυτρώνει ούτε τσουκνίδα. Αυτός όμως θύμωσε περισσότερο. Έριξε μια ματιά σε μια περγαμηνή που έβγαλε από την εσωτερική τσέπη του χιτώνα του, συγνώμη του σακακιού του και μου είπε: «Αυτό δεν είναι πρόγραμμα, είναι το μνημόνιο και ετι επαχθέστερο. Η διαθήκη του Τρισέ είναι».
Προσπάθησα να ανοίξω το στόμα μου για να του διακόψω το παραλήρημα αλλά στάθηκε αδύνατο. Ο γέροντας συνέχιζε μονολογώντας: «Περιφέρομαι ανά τας κόμας και τους οικισμούς του Δήμου. Και ενώ είχα ένα τέθριππον άρμα δια την μετακίνησιν, μου επιβάλλατε δια λόγους περιβαλλοντικούς υβριδική κίνηση και άντε να βγάλεις τον ανήφορο της Κέλλης με ημιόνους! Ώσπου να μάθω ότι τα χωριά σας δεν τα λένε κοινότητες είδα και έπαθα. Στο τέλος ρωτώντας τον Σόλωνα έμαθα ότι τα λένε Δημοτικά Διαμερίσματα κι ώσπου να το εμπεδώσω ήρθε μαντάτο από τον Κλεισθένη ότι θα τα αποκαλούμε Τοπικά Διαμερίσματα.
Προχθές έγινα ρεζίλη πάλι. Πάνω που απηύθυνα χαιρετισμό προς το Τοπικό Διαμέρισμα Λακκιάς στην εορτή των Μικρών Διονυσίων, πετάχτηκε ένας από τους λιγοστούς αντιδήμαρχους που μου απέμειναν και μου λέει: «Λάθος κύριε Καλλικράτη με όλο το σεβασμό, κατόπιν νεωτέρας εγκυκλίου του Περικλέους θα πρέπει να πείτε Τοπική Κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας». Συμπλήρωσα κι εγώ ψιθυριστά μια γενική που αφορούσε συγκεκριμένη ανατομική περιοχή της μητρός του Περικλέους, αλλά ήταν ανοιχτά τα μικρόφωνα και ξαναρεζιλεύτηκα. Έλεος, δεν αντέχω άλλο, απαλλάξτε με»!
Ήθελα να του δώσω κουράγιο αλλά όταν τον άκουσα να λέει ότι του απέμειναν λίγοι Αντιδήμαρχοι τον ρώτησα ανήσυχος: «Γιατί Δάσκαλε; Μήπως αποστατούν προσχωρούντες στην αντιπολίτευση;»
Κι ο Καλλικράτης μ’ ένα πικρό χαμόγελο μου απάντησε: «Επειδή ο Ιούλιος έχει μόνο 30 ημέρες…».
Τον κοίταξα με απορία και ρώτησα: «Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με τους Αντιδημάρχους»;
Μου απάντησε θυμωμένος: «Έχει και παραέχει! Διότι είστε άφρονες για τα μπάζα! Που στον Πλούτωνα μου βάλατε μέσα στον Ιούλιο των 30 ημερών, 36 ημέρες πολιτιστικών εκδηλώσεων;
Δηλαδή θα είμεθα πολιτιστικώς ανάπηροι αν δεν κάμωμεν επί εν επταήμερο εορτάς εις το Πάτελι ή όπως αλλιώς το λέτε τώρα; Εμείς ούτε εις τα μεγάλα Παναθήναια εορτάζαμε επί τόσας ημέρας και δόξα το Διϊ παρήξαμε πολιτισμόν υψηλής στάθμης. Άκου 36 ημέρες τον Ιούλιο. Που να προφτάσω ο έρμος; Δια τον λόγο αυτό στέλνω κανένα αντιδήμαρχο να με εκπροσωπήσει, ειδικά εις τους οικισμούς χαμηλής Καλλικρατικής συνείδησης. Αλλά δυστυχώς οι αντιδημοτικώς δρώντες μου τους δηλητηριάζουν. Διερευνώ αν οφείλεται στα εδέσματα πέραν της ημερομηνίας λήξης ή υπάρχει ευθέως δάκτυλος της αντιπολίτευσης».
Τα τελευταία λόγια τα συνόδευσε με μια χειρονομία κάμπτοντας το μεσαίο δάχτυλο και κουνώντας το χέρι από δεξιά προς τα αριστερά κατ’ επανάληψη. Ερμήνευσα την χειρονομία ως αρχαία ευλογία ή προς αποτροπή των επερχόμενων δεινών, διότι χειρονομούσαν οι αρχαίοι αγορητές.
Ο γέροντας συνέχιζε σε οίστρο: «Με υποχρεώνουν τον δυστυχή ακόμη και να χορεύω σε κάθε σουβλακοπάρτυ με άλλους κορυβαντιώντες σε ρυθμούς από τζέμο έως κότσαρι. Και τούτο βεβαίως δεν αποτελεί πολιτισμικό γεγονός. Απηύδησα σας λέω»!
Ο γέροντας ήταν βουρκωμένος. Καταλάβαινα κι εγώ ότι αυτό το μίγμα κούρασης, θυμού κι απογοήτευσης δεν επιδρούσε θετικά στην ευδοκίμηση του Καλλικρατικού μας πολιτισμού.
Πρόσεξα ότι κάτω από τα σκονισμένα του μπατζάκια, τα πόδια του είχαν πρηστεί και ξεχείλιζαν από τα παπούτσια του και οι αστράγαλοι του με οιδήματα. Έμοιαζε με τον Οιδίποδα επί Κολωνό. Τραγική μορφή ατένιζε σιωπηλός πλέον το Βίτσι αναστενάζοντας.
Τον κοίταξα ερωτηματικά. Διάβασε το βλέμμα μου και απάντησε: «Σκέφτομαι την ανάβαση και την επίμοχθη προσπάθεια να προσεγγίσω τον πολιτισμό των ορεινών Κοινοτήτων με την υβριδική κίνηση που μου επιβάλλατε. Βλέπω την περγαμηνή και θλίβομαι. Αγία Παρασκευή, Ιλιντεν, Μεταμορφώσεως, Κοιμήσεως, Αη Παντελεήμων, Αει … δυσανάγνωστον»…
Έφυγε χωρίς να με χαιρετίσει. Του φώναξα χαμογελώντας: «Καλό δρόμο δάσκαλε»!
Μου απάντησε απομακρυνόμενος: «Ες κόρακαν άφρονες»!
Γέλασα ομολογουμένως χαιρέκακα. Δεν είδε ακόμη την περγαμηνή με τον πολιτιστικό Αύγουστο. «’Ε ρε γλέντια»! που λένε στο θέατρο σκιών…
ΕΛΕ ο απολίτιστος
APISTEFTOS O GIANIS...
ΑπάντησηΔιαγραφή