Όταν τα παιδιά «βάζουν μετάνοια» στους Αγίους…

  Τα καντήλια που ανάβουν μπροστά στην εικόνα τους Χριστού και της Παναγιάς, δίνουν αρκετό φως. Τόσο, όσο χρειάζεται για να δημιουργηθεί ένα κατανυκτικό και γαλήνιο κλίμα στο ναό.

  Στην εικόνα του Στύλου της Ορθοδοξίας, που βρίσκεται στο κέντρο του ναού για προσκύνημα μιας και έχει την τιμητική του, δεν ανάβει καντήλι.

  Ανάβουν τέσσερις λαμπάδες που ρίχνουν πάνω της το φως τους και την κάνουν να φεγγοβολά, σα να την φωτίζουν τεράστιοι προβολείς.

  Η ροή του κόσμου στο ναό είναι συνεχόμενη. Λογιών λογιών κόσμου. Ηλικιωμένοι, νέοι, μωρά με της μανούλες τους.

  Νεαρά κορίτσια και αγόρια, με κομμένα τζιν, με μαλλιά βαμμένα, με μαλλιά σε κότσο, και σκουλαρίκια σε διάφορα μέρη του προσώπου, μπαίνουν στο ναό συνεχώς.

  Προσεγγίζουν την τιμώμενη εικόνα.  Δεν αρκούνται σε ένα απλό «φίλημά» της.

  Βάζουν μετάνοιες. Διπλώνονται στα δύο και τα γόνατα σχεδόν ακουμπούν στο δάπεδο.

Ρίγος με διαπερνά. Εμένα και θαρρώ και όλους τους υπόλοιπους.

  Παρατηρώ και τον τρόπο που σταυροκοπιούνται.

  Τέλειος. Το δεξί χέρι καταλήγει με ανοιγμένη την παλάμη στο σημείο ανάμεσα στο στομάχι και στην κοιλιά.

  Θαυμασμός. Συγκίνηση.

  Το «σύγχρονό» τους στυλ σε ξεγελά. Με μία πρώτη ματιά δεν αντιλαμβάνεσαι την θέρμη και την ταπεινότητα.

  Σαν τα παρατηρήσεις όμως, τη βλέπεις διάχυτη στο πρόσωπό τους. Είναι φωτισμένο, γαλήνιο και χαρούμενο χωρίς καν να χαμογελούν.

  Παρακολουθούν όλοι τους με υπομονή το τελετουργικό.

  Δεν είναι ανήσυχα, δεν κοιτάζουν το ρολόι, δεν μιλάνε με τον διπλανό τους. Εκεί βρίσκεται το ταπεινό του φρονήματος και όχι στα ρούχα ή στο σκουλαρίκι.

  Νέος θαυμασμός. Νέα συγκίνηση.

  Μετά το πέρας της ακολουθίας, ο κόσμος σπεύδει να προσκυνήσει και να ¨αποχαιρετήσει¨ την εικόνα του Τιμώμενου Αγίου και το λείψανό του.

  Αυτή τη φορά, την προσοχή μου τραβά ένα αγόρι γύρω στα 12.  Ασπάζεται την εικόνα, σηκώνει το μανίκι και ακουμπά το χέρι του στο λείψανο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα της.

Κάνει το σταυρό του και αποχωρεί έχοντας ¨θωρακιστεί¨ με τη χάρη και ευλογία του Αγίου.

Εξάλλου, αυτήν νομίζω επιζητούσε.

  Αυτήν, πιστεύω, πως επιζητούν όλοι.

  Για να λάβουν εκείνη την ανώτερη βοήθεια και δύναμη που θα τους επιτρέψει να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ζωής.

  Το σχολείο, την δουλειά, την καθημερινότητα, την αναποδιά, την αρρώστια.

  Μέγα καταφύγιο η θρησκεία. Αναπόσπαστο κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας που στις ημέρες μας δίνει στοιχεία και όμορφα παραδείγματα «αναθέρμανσης» και επανασύνδεσης, με όλο και περισσότερους νέους ανθρώπους να αναζητούν «την ανώτερη δύναμη».

  Μία δύναμη, όμως, που την αντιλαμβάνονται και την βιώνουν όχι ως μέσο χειραγώγησης και εκφοβισμού αλλά ως κομμάτι της ανθρώπινης φύσης.

Ράνια Στυλιάδου