Άσημοι κομπάρσοι, μιας τραγικής, άγριας, γελοίας, αλλά αγαπημένης τριτοκοσμικής Ελλάδας της νιότης μας…

  Και με την ευκαιρία του θανάτου του Κωνσταντίνου Γκλύξμπουργκ, φυσικά… (χωρίς… ο νεκρός δεδικαιώται!), που δεν δικαιούνται οι δυνατοί, ρωτάω έτσι απλά, λίγο απολίτικα κι αιρετικά: «Ποιος τελικά έδιωξε απ’ την πατρίδα και το κεφάλι μας τον Γκλύξμπουργκ»;

  Απαντώ λοιπόν αβίαστα και καθαρά: «τον κακό έδιωξε η δειλία του, η βλακεία του, η αχρηστία του, κι ο… Κων/νος Καραμανλής!». Κι ευτυχώς δηλαδή!

  Αν την 24/7/74 έμπαινε σ’ ένα αεροπλάνο από Λονδίνο για Αθήνα, ποιος θα τολμούσε να τον σταματήσεις ο μπάτσος του αεροδρομίου;

  Σίγουρα φοβήθηκε τον απελευθερωμένο Λαό, που όμως ακόμα ήταν «κουμπωμένος», φοβισμένος και διστακτικός.

  Αν ο Καραμανλής το ’74 έλεγε «Ναι» στη βασιλεία, που ικανοποιούσε και σχεδόν το σύνολο των οπαδών του, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος της 8/12/74, για το καθεστωτικό;

  Ρεαλιστικά, ίσως λίγο αιρετικά, πολιτικά, ιστορικά ζητήματα, που όμως αποσιωπούνται έτσι κι αλλιώς και… βλακωδώς!

  Έχω γράψει παλαιότερα για την πρώτη μέρα της χουντοκρατίας, καθώς και σκηνές στην 7χρονη διάρκεια της, στη Σαλονίκη και Αμύνταιο, εικόνες κωμικοτραγικές, μιας Ελλάδας στην «κατάψυξη», που ταλαιπώρησαν πάμπολλους, ιδίως αριστερούς, αλλά και κάποιους Δημοκράτες δεξιούς!

  Μια «κατοχή» που πήγε δεκάδες χρόνια πίσω την Ελλάδα και κατέληξε τραγικά, στον σκοπό που είχε η εγκαθίδρυση της απ’ τους Αμερικάνους.

  Στη διάλυση ενός αδέσμευτου, ανεξάρτητου, εξω-Νατοϊκού κράτους της Αντ. Μεσογείου, την Κύπρο, που κατέληξε διχοτομημένη, ανάπηρη, έρμαιο στις ορέξεις 35 χιλ. τουρκικού στρατού, που βρίσκονται 500 μέτρα απ το Προεδρικό της!

  Μετά το Πολυτεχνείο του ’73, ο χρόνος φθοράς έτρεχε με 1000 στην κλεψύδρα για τους χουνταίους φασίστες, που την κοπάνησαν σαν φοβισμένοι λαγοί, όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν το 40% της Κύπρου.

  15 Ιουλίου ’74, το προδοτικό πραξικόπημα κι απόπειρα δολοφονίας, με Ελληνικά τανκς και όπλα, του Μακάριου της Κύπρου.

  20 Ιουλίου, η απόβαση των Tούρκων στην Κερύνεια, κι η προδοτική στάση στην αντιμετώπιση της, απ’ την ηγεσία της Ελληνικής ΕΛΔΥΚ!

  Στο πρακτορείο ΚΤΕΛ, έτοιμοι ν’ ανέβουμε στο λεωφορείο για το πανηγύρι του Προφήτη Ηλία στο Λέχοβο, μάθαμε με τον κολλητό μου Πέτρο Μυλωνά, τα καθέκαστα με την εισβολή των Tούρκων και την γενική επιστράτευση που εξήγγειλε η χούντα στην Ελλάδα… πάγωσε κάθε διάθεση για πανηγύρια και νυφοπάζαρο!

  Ξαφνικά το Αμύνταιο και τις επόμενες ημέρες, είναι πλημυρισμένο από επίστρατους (μέχρι 40 χρονών), που τριγυρίζουν ρέμπελοι μέχρι να ντυθούνε στο χακί και να σχηματίσουν μονάδες στρατού. Οι φοιτητές κι οι εξ αναβολής, απαλλάσσονται.

  Κάνει ένα πρωτοφανές ψοφόκρυο, μεσα στο κατακαλόκαιρο τις επόμενες ημέρες, που παγώνει, μέχρι να ντυθούνε στα χακί τους επίστρατους, που ήρθαν μέχρι απ’ την Kρήτη με κοντομάνικα!

  Οι μέρες τρέχουν γεμάτες ανάμικτα, έντονα συναισθήματα. Αγωνία για τον επικείμενο πόλεμο με την Τουρκία, χαρά για την απρόβλεπτη εξέλιξη, που αποσάθρωνε τη χουντική βουβή κυριαρχία, τώρα που ο ανώνυμος Λαός έπαιρνε όπλα.

  Οι επίστρατοι, που άφησαν πίσω τους οικογένεια, δουλειά, σπίτι, υποχρεώσεις, δεν ήταν παιδαρέλια φανταράκια φοβισμένα και υπάκουα στον κάθε καραβανά της χούντας, που κυβερνούσαν ανέλεγκτοι 7 χρόνια πολίτες και στρατιώτες…

  Ξαφνικά, το απόγευμα της 23/7/74, η τηλεόραση, με μια ξερή – ξεκάρφωτη δήλωση μιας εκφωνήτριας, λέει την είδηση σεισμό! …Οι στρατιωτικοί παραδίδουν την κυβέρνηση στάση πολιτικούς!

  Βέβαια, όσοι ακούγαμε καθημερινά BBC το μεσημέρι και Ντόυτσε Βέλε το βράδυ, στην ελληνική εκπομπή τους από κάτι μισόλογα και προβλέψεις, το περιμέναμε το φευγιό της χούντας, που δεν άντεχε στα δύσκολα. Ο Χ. Κίσινγκερ, Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, πριν λίγες μέρες είχε δηλώσει… «επίκειται πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα»!

  Στο Δημαρχείο μας, υπάρχουν τώρα, εκτός απ’ τους «άρχοντες» (τους διορισμένους) και νεολαίοι και περίεργοι και αγωνιούντες για το αύριο πολίτες, για κάποιο νέο, κάποια άγνωστη σ’ αυτούς εξέλιξη, όπως πάντα συμβαίνει σε κάθε δύσκολη περίσταση.

  Αργά το βράδυ, ανακοινώνεται ότι έρχεται στην Ελλάδα ο Κ. Καραμανλής απ’ το Παρίσι, καλεσμένος (με πρόταση Αβέρωφ), απ’ τους ηγέτες της χούντας.

  Η μέχρι πριν λίγο ξινή – φανατική χουντικήλα των ίδιων ανθρώπων, που πριν 7 χρόνια ήταν Καραμανλικοί αλλά τον είχαν απαρνηθεί, ένεκα χούντας, τώρα πλέον μετατρέπεται σε μια γλυκιά, σωτήρια, δημοκρατική Καραμανλίτηδα!

  Όταν αργά, μετά τα μεσάνυχτα, πήρα τον δρόμο για το σπίτι, οι κολώνες της ΔΕΗ στην αγορά και το κέντρο είχαν αφίσες, με φωτό τον Κων. Καραμανλή! Εκείνον τον παλιό ομορφάντρα των εκλογών του ’61 (εκλογών βίας και νοθείας)! Σίγουρα τις είχε φυλαγμένες κάποιος «παράγοντας»…

  Η Δημοκρατία, έστω κόμη, με μυρωδιά… αρβύλας, αφού σκληροί χουντικοί ελέγχουν στρατό, υπουργεία και χώρα, κερδίζει μέρα τη μέρα έδαφος, μ’ όλη εκείνη την αγωνία για τις εξελίξεις στη Κύπρο και την επόμενη μέρα στην Ελλάδα.

  Οι εφημερίδες, ελεύθερες πλέον, βγάζουν τ’ απωθημένα τους και γίνονται ανάρπαστες απ’ τους πεινασμένους για Δημοκρατία Έλληνες. Οι ειδήσεις και οι φωτογραφίες δαφνοστεφανωμένων, ελεύθερων τώρα πολιτικών κρατούμενων, παραπέμπουν σε μια άλλη λεύτερη, ελπιδοφόρα, φωτεινή Ελλάδα!

  Ο Παναγούλης, ο Αντρέας, ο Μίκης, η Μελίνα, οι καταδικασμένοι κομουνιστές αλλά και δεξιοί αντιστασιακοί, είναι οι ήρωες των ημερών εκείνων και κυρίαρχοι στο προσκήνιο.

  Τα σύμβολα της χούντας, εκείνο το απαίσιο «πουλί» που βρίσκονταν και στην χωμάτινη πλατεία του απόμακρου κατσικοχωρίου με απόφαση της κυβέρνησης, κατεβαίνουν, όπως και οι ίδιοι κι οι πλατείες, 21^ης Απριλίου! Κι αλλάζουν όλα ονόματα.

  Θυμάμαι, μεσημέρι, αραχτοί έξω στην καφετέρια του Χ. Δούϊτση, να βλέπουμε σιωπηλοί να κατεβάζουν οι φαντάροι ένα θεόρατο ¨πουλί» που «στόλιζε» την απέναντι Λέσχη Αξιωματικών! Ακόμα και τότε τρέμαμε τη χούντα! Το πουλί τους! Κανείς μας δεν χειροκρότησε, δεν φώναξε «Ζήτω η Δημοκρατία», «ούστ»! «Κάτω η χούντα»! Ντρέπομαι για λογαριασμό μας…

  Ο φίλος Χρήστος Φιλιππάκος, μια μέρα, μου είπε ότι το βράδυ θα ξηλώσουμε οι δυό μας όλες τις ταμπέλες σε οδούς και πλατείες, που έγραφαν για τη χούντα, τους βασιλιάδες και τους δικτάτορες! Συμφώνησα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Μ’ ένα φτιαχτό εργαλείο – ακόντιο, αργά το βράδυ, ξηλώσαμε όλο το χουντο – φασιστο ταμπελικό! Μάλιστα, στη προσπάθεια να ξεκολλήσουμε την πινακίδα «Οδός Μεταξά», ξέφυγε η λαμαρίνα και παρ’ ολίγο να με …αποκεφαλίσει! Γελούσε ο Χρήστος… Θα σ’ έτρωγε ο Μεταξάς, Άγγελε! Φίλος του πατέρα μου ο Χρήστος και φίλος δικός μου.

  Οδηγηθήκαμε στην πράξη μας αυτή, επειδή ο Δήμος μας… σφύριζε «καθυστερήσεις» να τα βάλει με την χούντα!

  Τον Αύγουστο, κατεβαίνω Σαλονίκη. Σε μια άλλη αγνώριστη, γελαστή, ζωντανή, αγωνιστική Σαλονίκη, γεμάτη μεγάφωνα με μουσική Θεοδωράκη κι αμέτρητους πάγκους με βιβλία της αριστεράς, ταινίες σοβιετικές κι αντάρτικα τραγούδια…

  Τρείς συναυλίες σε τρείς μέρες, σ’ ένα κατάμεστο «Παλέ ντε σπορ» έδωσε ο Θεοδωράκης. Στην πρώτη σειρά, τιμώμενα πρόσωπα οι βασανισμένοι – φυλακισμένοι της χούντας Σαλονικιοί. Ακόμα πονάνε τα χέρια μου απ’ τα χειροκροτήματα!

  Το Πανεπιστήμιο, σε κατάσταση επαναστατική! Καταλήψεις, συνελεύσεις καθημερινές αμέτρητων ωρών, σε κατάμεστα αμφιθέατρα. Πορείες, σχεδόν καθημερινές, με συνθήματα βροντώδη ν’ αντηχούν στη πόλη. Εκείνο το μυριόστομο «Δώστε τη χούντα στο Λαό»! Ή το άλλο που βροντοφωνάζαμε με σηκωμένη γροθιά στο χέρι, όταν συναντούσε τη πορεία, μπλοκ της αστυνομίας… «Αυτοί σκοτώσαν τα’ αδέλφια μας»!

  Αξέχαστες εικόνες, χωρίς όμως ζημίες, φωτιές, μολότοφ… Αρκούσε το ξεφώνισμα, το κράξιμο, το σύνθημα, που εκτόνωνε μια 7χρονη σιωπή, μια σκοτεινή εθνική σελίδα. Έκρηξη δημοκρατική, νεολαιίστικη, πατριωτική, φιλολαϊκή! Ότι αγνότερο, ανθρωπινότερο μπορεί να φανταστεί κανείς.

  Ρήτορες 20χρονα παιδιά (ιδίως οι κινεζόφιλοι), που ξεπήδησαν ξαφνικά και περίεργα κι αγόρευαν από στήθους στα κατάμεστα αμφιθέατρα, ακατάπαυστα, με επιχειρήματα, με συνθήματα, με τσιτάτα, σαν φιρμάτοι μεγαλοδικηγόροι…

  Κυριαρχία της αριστεράς παντού! Η δεξιά, παγωμένη… Μια συμπυκνωμένη, καταπιεσμένη 7 χρόνια ενέργεια πολιτικού ενεργού ηφαιστείου, που εκτίνασσε ξαφνικά καυτή λάβα!

  Οι «νοικοκυραίοι» ακόμα επιφυλακτικοί, ανέκφραστοι, όπως περιγράφει πετυχημένα τη στάση τους για τα χρόνια της χούντας, και λίγο μετά, ο αμίμητος Χάρυ Κλύν… «Δεν είναι καιρός για ηρωισμούς!».

  Η «μεταγραφή» όλων αυτών, στις πρώτες μεταχουντικές ελεύθερες εκλογές, απ’ την «χουντικίλα» στην «Καραμανληκίτηδα», γίνεται σαν κάτι εύλογο εύκολο, σίγουρο επόμενο βήμα και προβλέψιμο. Άλλωστε, για 5-6 χρόνια είχαν κι άλλη «μεταγραφή». Από φανατικοί Βασιλόφρονες δεξιοί, μετά τη φυγή του Κοκού, είχαν γίνει… χουντικοί δεξιοί αντι-βασιλικοί!

  Μια παρεξήγηση (απ’ την εντατική κρατική προπαγάνδα) των εννοιών, έθνος, πατριωτισμός, Ελλάς, σε σχέση με τα κόμματα και τους πολιτικούς τους, εκφράζει παραστατικά μια θέση της εκδηλωτικής κι ασυγκράτητης θείας μου Νίκης, όταν αρνούταν ανοιχτά και ονομαστικά, ανθρώπους του τόπου μας, για την επιδεικνυόμενη απ’ αυτούς φανατική Νέο – Δημοκρατική τους ιδεολογία και βιτρίνα… «Ποιος είναι Νέα δημοκρατία ρε Άγγελε, αυτός, εκείνος ο άλλος;», (πάντα ονομαστικά και φωναχτά)! «Εμείς είμαστε Νέα Δημοκρατία», έλεγε με πάθος. «Αυτός ήταν με τους Γερμανο-Ιταλούς, αυτός είχε Βουλγάρικη σημαία στο μαγαζί του, αυτός είχε Ρουμάνικη ταυτότητα»! επέμενε, ότι εμείς είμαστε Νέα Δημοκρατία, ταυτίζοντας την με την πατρίδα, την εθνικοφροσύνη, την Ελληνικότητα!

  «Όχι θεία, εμείς είμαστε ΠΑΣΟΚ» της έλεγα! Που σίγουρα δεν το άκουγε, αν και λάτρευε τον Αντρέα!

  Εκλογές προκηρύχτηκαν για την 17/11/74 (ημέρα γιορτής για το Πολυτεχνείο), που απέκλειε πονηρά τον εορτασμό της πρώτης επετείου της εξέγερσης και του εντονότατου τότε αντιαμερικανισμού. (Δεκέμβρη του ’75, σκότωσε η 17Ν τον σταθμάρχη της CIA, Ρίτσαρντ Γουέλς στην Αθήνα).

  «Όχι εκλογές σε μέρες ιερές», ξελαρυγγιστήκαμε να φωνάζουμε στις διαδηλώσεις, μέχρι τις εκλογές!

  Κοντά στα πανέξυπνα κι αστεία συνθήματα που φωνάζαμε στις συγκεντρώσεις (ολιγάνθρωπες), τότε της χουντικής παράταξης με αρχηγό τον Π. Γαρουφαλιά… (ο Βορίδης αρχηγός της νεολαίας τους)… «Πόρτα στην Καμάρα», «Τρύπα στη δεκάρα», «Θάλασσα στα Τρίκαλα», «Πιο φτηνά κουλούρια»!

  Θυμάμαι, στην Αριστοτέλους, την προεκλογική συγκέντρωση του Αντρέα! Τόσο πάθος, τόσο κόσμος, συνθήματα, ορμή, όλα μαζί σε έπειθαν ότι στις 18 Νοέμβρη θα ‘χουμε… σοσιαλισμό! Η ψυχρολουσία μας ήρθε μ’ εκείνο το 13%! Στο Αμύνταιο (αν θυμάμαι καλά), το ΠΑΣΟΚ είχε γύρω στα 25 ψηφοδέλτια, η ΝΔ 1.400 και η Ένωση Κέντρου με Θεοχαρίδη, γύρω στα 250!

  Αλλά επειδή η αισιοδοξία των νέων και ιδίως των αθεράπευτα αισιόδοξων αριστερών είναι ανεξάντλητη, μέχρι βλακείας, στρέψαμε τη στόχευση και την επιτυχία μας… στο ξεπάτωμα της Βασιλείας που διακυβεύονταν στο προκηρυγμένο δημοψήφισμα για 8/12/74, για το πολίτευμα της χώρας.

  Τώρα πλέον στόχος μας (μετά το στραπάτσο μας απ’ τον Καραμανλή με 54%!), ήταν ο Κοκός! (τουλάχιστον κεντρώων και αριστερών) εμφανώς.

  Οι δεξιοί επίσημοι, πλην Ράλλη, Στεφανόπουλου και κάποιων ιδίως Πελοπονήσιων, κάναν γενικά… την πάπια στην τοποθέτηση τους, υπέρ ή κατά της Βασιλείας. Ο Κ. Καραμανλής (κι ευτυχώς) δεν πήρε θέση ανοιχτή υπέρ ή κατά της Βασιλείας, οι εφημερίδες τους αμφιταλαντευόταν σαν βαρκούλες στη τρικυμία…

  4-5 μέρες πριν το Δημοψήφισμα, με τον κολλητό μου Λάζαρο Κωτσόπουλο, πήγαμε στα γραφεία της «Αβασίλευτης Δημοκρατίας» στη Τσιμισκή, κοντά στη Διαγώνιο, να προμηθευτούμε αφίσες και τρυκάκια –υλικό- να φέρουμε στο Αμύνταιο. Όταν δηλώσαμε τα στοιχεία μας και για πού θέλαμε το υλικό, πετάχτηκαν οι υπεύθυνοι απ’ το τραπέζι τους! …«για το Αμύνταιο; Στο Αμύνταιο μόνο δεν μπόρεσαν να μιλήσουν οι καθηγητές με τα πούλμαν της Δημοκρατίας»… Παρ’ ολίγο να μας δείρουν κιόλας!

  Την τότε «αντιβασιλική» εκστρατεία διαφώτισης στην Ελλάδα, την έκαναν τα «πούλμαν της Δημοκρατίας», με φοιτητές και καθηγητές Παν/μίου, που διέτρεχαν την επαρχία, με σχέδιο και μιλούσαν σε ανοιχτές συγκεντρώσεις για την «Αβασίλευτη» και μοίραζαν προπαγανδιστικό υλικό στους ανθρώπους.

Στο Αμύνταιο, όπως μάθαμε αργότερα, τα πούλμαν που ηταν στολισμένα με τις σχετικές μπροσούρες της «Αβασίλευτης» με το που σταμάτησαν στην πλατεία Αγ. Κωνσταντίνου και με το που κατέβηκαν οι επισκέπτες, βγήκαν απ’ τα γύρω καφενεία (Μπόλιου, Γαργάνη, Τζουβάρα), τα μαγαζιά, Αμυνταιώτες, με άγριες διαθέσεις, απειλητικά, με βρισιές κι επιθετικά και κυνήγησαν τους τρομαγμένους αντι-βασιλικούς διαφωτιστές, που φύγαν κακήν – κακώς! Μαγαζάτορες, νοικοκύρηδες, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, όχι αλήτες, τραμπούκοι, κακούργοι!

  Στο Αμύνταιο, είχε διαμορφωθεί ένα κλίμα εν πολλοίς φτιαχτό υπέρ του Βασιλιά, με δυνατή οργάνωση, προβολή, εκλογικό γραφείο, μεγάφωνα και ολημερίς εμβατήρια, αφισοκόλληση και πανό παντού, που έπειθε τον μέσο πολίτη, τότε που υπήρχε ελλιπής ενημέρωση, ότι ο Βασιλιάς θα κερδίσει με μεγάλο ποσοστό! Ότι μόνο κομμουνιστές τον πολεμούν και τον εχθρεύονται!

  Η κυριαρχία της δεξιάς στο Αμύνταιο, ήταν δύναμη της Βασιλείας. Αλλά και πάμπολλοι της Ένωσης Κέντρου επώνυμοι εδώ, ήταν βασιλικοί από παλιά! Μια μικρή Μάνη, στην άλλη άκρη της Ελλάδας…

  Όμως και στη Σαλονίκη, δεν πήγαινε πίσω το θέμα. Σε συνάντηση μου με τον φίλο Αντώνη Τσώκλη, που βρίσκονταν στην πρωτοπορία του αγώνα τότε, μου περιέγραψε ένα ζοφερό τρομοκρατικό κλίμα που κυριαρχούσε αργά το βράδυ στους κεντρικούς δόμους της πόλης.

  Ορδές ακροδεξιών – χουντικών – Βασιλικών, με ρόπαλα, αλυσίδες, κατέβαιναν οργανωμένα απ’ την Άνω πόλη, τη Νεάπολη, τη Τούμπα και επιτίθονταν και χτυπούσαν τους αφισοκολλητές της «Αντιβασιλείας» που ήταν συνήθως φοιτητές, απιδιά αδύναμα…

  Όταν ήρθαμε στο Αμύνταιο, την Πέμπτη προ του Δημοψηφίσματος, όποιον φίλο πλησιάζαμε με τον Τζιόλε για το σχέδιο μας να κάνουμε αφισοκόλληση, σ’ έναν χώρο πνιγμένο στις αντίθετες αφίσες και ζητούσαμε τη συμμετοχή του… μας άλλαζε κουβέντα!

  Κάναμε τη βλακεία, εν τω μεταξύ, το βράδυ αργά της Πέμπτης, να ρίξουμε τα τρυκάκια – φεϊγ βολάν στην πόλη, κι έτσι να ενεργοποιήσουμε τις δυνάμεις μιας κυρίαρχης ως τότε κι αδιαπραγμάτευτης πλευράς, που έβλεπε ξαφνικά μια ιερόσυλη εισβολή στο «φρούριο» που θεωρούσε φέουδο αδιαμφισβήτητο κι απόρθητο! Κάτι ανάλογο, με τα αγριόσκυλα που αντιδρούν εκνευρισμένα, όταν στο χώρο τους βρεθεί ένα ξένο αδέσποτο…

  Την Παρασκευή, ασυγκράτητοι, κι αφού μας αρνούνται οι φίλοι, βρίσκουμε θετικό τον Σωτήρη Τοπάλη, μαθητή τότε του Λυκείου. Απ’ το μαγαζί του, εξασφαλίζουμε μια ψιλή σκάλα και ετοιμάζουμε εκεί τον κουβά με τη κόλα για τις αφίσες.

  Όλες οι κολώνες της ΔΕΗ της πόλης, μέχρι τα 3 μέτρα ύψος είναι φορτωμένες με τη φατσούλα του Κοκού, πήχτρα στο παράσημο και τους μεγαλοσταυρούς! Αναγκαστικά, σχεδιάζουμε να κολλάμε τις δικές μας αφίσες πιο πάνω απ’ αυτές, χωρίς να ακουμπάμε τη φατσούλα του…

  Αργά τα μεσάνυχτα, αρχίσαμε απ’ τα δυτικά της πόλης, κολώνα – κολώνα, σαν επαγγελματίες του είδους! Όταν, ανεβασμένος στη σκάλα, κολλούσα μια αφίσα στο δρόμο νότια του πάρκου, που γίνεται τώρα η παρέλαση, άκουσα δίπλα μου ένα «σβννν»! Ακολούθησα άλλο, άλλο! Μας πετροβολούσαν μέσα απ’ το πάρκο, που τότε δεν είχε γκαζόν αλλά ψηλά φυτά και δεν τους βλέπαμε!

  Τα μάσαμε φοβισμένοι, κι αλλάξαμε γειτονιά, λες και θα ξεφεύγαμε από το… ντορό που είχαν πάρει πίσω μας. Απλά, εμείς συνεχίζαμε να κολλάμε, κι αυτοί πίσω μας ξεκολλούσαν! Και φυσικά σχεδίαζαν το βολικό γι’ αυτούς πεδίο, που θα ορμούσαν σαν …δρεπανηφόροι ελέφαντες! Φτάσαμε έτσι αργά, πολύ μετά τα μεσάνυχτα, στο ανατολικό Αμύνταιο, στην αλάνα που ανάβουμε «τσιριβάρβαρα». Ξαφνικά ξεπροβάλουν μπροστά μας 7-8 άγριοι, με στειλιάρια στα χέρια, σαφώς μεγαλύτεροι μας, κάποιοι χαμάληδες μαγκίτες και γνώριμοι ακροδεξιοί… «Εσείς είστε ρε τσογλάνια, που σχίζετε τις αφίσες μας;», η γνωστή οπαδική πρόκληση – δικαιολόγηση πριν την επίθεση. Κι αρχίζουν τις ξυλιές, πρώτα στον Τζιόλε… Σίγουρα τον θεωρούσαν προδότη, εξωμότη, αφού ήταν πρώην δεξιός! Κι έτσι, όπως συνήθως γίνεται, πιο μισητό!

  Βάζω τις φωνές! Ουρλιάζω! «Αυτό που κάνετε θα το πληρώσετε»! Στρέφονται όλοι σε μένα… τρώω μια – δυό ξυλιές στο κεφάλι και περισσότερες στα πόδια!

  Σαν αστραπή, σκέφτομαι, ότι λυσσασμένοι, ίσως «τραβηγμένοι», θα με σακατέψουν άγρια… Και τότε η αδρεναλίνη κι ο φόβος επιβίωσης, δίνουν φωτιά στα πόδια μου!

  Αρχίζει ένα άγριο κυνηγητό στους στενοσόκακους δρόμους της τότε πολυάριθμης εκεί γειτονιάς του παλιού Αμύνταιου.

  Ανεβαίνω «εκατοστάρης» προς Μ. Αλεξάνδρου, κατεβαίνω από διπλανό σοκάκι προς 5^ης Μεραρχίας, σ’ επανάληψη, με πίσω μου ασθμαίνοντας τους κυνηγούς μου…

  Φωνάζω βοήθεια, κτυπώ εξώπορτες χωρίς να σταματώ. Σε μια στροφή, ανοίγει μια χαμηλή πόρτα που έσπρωξα και χώνομαι μέσα σ’ έναν στάβλο με αγελάδες, που κοιτούν απορημένες στο μισοσκόταδο! Ακούω έξω την ανάσα τους, τα γρυλίσματα τους, τις βρισιές τις λαχανιασμένες. Ήμουν παγωμένος, χαμένος, τρομαγμένος!

  Μετά κα ‘να μισάωρο, κι αφού δεν ακούγονταν έξω, άνοιξε σιγά – σιγά τη πόρτα και το φως του λυχναριού που κρατούσε, είδα τον γνωστό μου Μήτσο Κατσώρα (Γιαννίδη), που ανησύχησε απ’ τον θόρυβο των αγελάδων του.

  …«Μήτσο, εγώ είναι, ο Άγγελος», ψέλλισα φοβισμένος. «Με κυνηγούν και κρύφτηκα! Ήμουν σαν χαμένος».

  …«Μη φοβάσαι, κάτσε μέσα και θα σου πω εγώ να βγεις»!

  Έτσι κι έγινε. Όταν ησύχασε η γειτονιά απ’ την φασαρία των τραμπούκων, μετά μια – δύο ώρες, ειδοποιημένος, τοίχο – τοίχο, κούτσα – κούτσα, με τα μάτια ορθάνοιχτα, έφτασα το χάραμα στο σπίτι.

  Το πρωί βγήκα αργά, με πρησμένο πρόσωπο και τη ποδοκνημική μου άρθρωση, που με δυσκολία έβαλα το παπούτσι. Κούτσαινα φρικτά…

  Όταν βάδισα προς την αγορά, απέναντι απ’ το καφενείο του Τζουβάρα, βγήκε απ’ το σουβλατζίδικο του ο Τάκης Ζάρτσιες, ο πιο φιλοβασιλικός της πόλης και μου φώναξε απειλητικά και χλευαστικά… «Αν δεν κάτσεις φρόνημα, θα σου σπάσουμε και το άλλο πόδι»!

  Βρήκα τον Τζιόλε, επέμενε κι αυτός κι ο πατέρας του να πάμε στην Αστυνομία να τους καταγγείλουμε. Αστυνόμος τότε ήταν ο Κασόλας.

  …«Λάζαρε, αν έχουμε δύο μάρτυρες εμείς, αυτοί θα παρουσιάσουν δέκα ψευδομάρτυρες, ότι τους βρίσαμε, τους χτυπήσαμε. Άλλο θα κάνουμε. Θα γυρίσουμε σ’ όλα τα μαγαζιά της πιάτσας, θα μας δούνε χτυπημένους και θα πούμε τι έγινε και ιδίως, ποιοι μας χτύπησαν»…

  Οι φοιτητές τότε, ήταν σπάνιο, ξεχωριστό, ζηλευτό είδος πολυτελείας για τη κοινή γνώμη. Φυσικά, σε σχέση με τους χαμάληδες, ψευτομαγκίτες και τραμπούκους, έτσι σίγουρα πείθαμε για το δίκιο μας.

  Έτσι ακριβώς έγινε, το Σάββατο, μια μέρα πριν το Δημοψήφισμα, γίναμε το θέμα της ημέρας! Άλλωστε ο πατέρας του Λάζαρου, Σταύρος Κωτσόπουλος, ήταν άνθρωπος της αγοράς και στέλεχος της δεξιάς, είχε επιρροή στη πιάτσα, γύρισε λοιπόν σ’ όλα τα εσνάφια και είπε για την κακοποίηση μας, με εμάς παραδίπλα.

  Οι σοβαροί νοικοκυραίοι, δεξιοί, που ήταν και περισσότεροι, ντράπηκαν με τέτοιο συναπάντημα με τραμπούκους χαμάληδες, που είχαν για δικούς τους, κι αποτραβήχτηκαν απ’ την εκλογική μάχη.

  Ο θείος μου ο Νίκος Ρακόπουλος, που στο μαγαζί του καθημερινά κάναν παρέα όλοι οι δεξιο – ακροδεξιοί της αγοράς, έπιασε… λυτούς και δεμένους, να μάθει ποιος κρυβόταν πίσω απ’ την οργανωμένη τραμπούκικη επίθεση των Βασιλικών εναντίον μας…

  Κάθε πρωί, έπαιρνε απ’ τον Καρίκα τον «Ελληνικό Βορρά» (συνήθως πήγαινα εγώ). Ποτέ μου δεν τον είδα να τον διαβάζει. Απλά με ρωτούσε… «διάβασε Άγγελε, τι τροχαίο είχαμε χθες; Κι αν είχε σκοτωμένους»! (τότε θυμάμαι, οι νεκροί των τροχαίων ήταν συνήθως ένας την ημέρα!). ο «βορράς» ήταν το άλλοθι των πλείστων…

  Γύρω στις 10 το πρωί, έρχονταν ένας – ένας οι ίδιοι φίλοι του και διάβαζαν μεγαλόφωνα την Ελληνικό Βορρά.

  Ο συμπέθερος μας, ο Μάλιος ο Μπάμπης, φανατικός κεντρώος και Βασιλικός(!) που ήταν ένας ντόμπρος, μαγκίτης κι άνθρωπος της πιάτσας, του μαρτύρησε ότι ο τάδε μεγαλέμπορας (τρία μαγαζιά πιο πάνω απ’ του θείου μου), είπε στους τραμπούκους… «σπάστε τους τα πόδια και τα δικαστικά έξοδα, όλα δικά μου»!

  Ο θείος μου ο Παναγιώτης Σβολιαντόπουλος, κεντρώος και Βασιλικός(!) που μπαινόβγαινε προηγούμενα στο εκλογικό τους κέντρο, πήγε και μάλωσε μαζί τους και τους έβρισε! Είχαμε πετύχει, να ντρέπεται ο νοικοκύρης, να φαίνεται Βασιλικός, παρέα με χαμίνια!

  Μετά από χρόνια, όλοι αυτοί, ή σχεδόν όλοι οι παλιοί τραμπούκοι, έρχονταν στο Ιατρείο μου και μιλούσαμε φιλικά σα να ‘μαστε κολλητοί από παλιά και ποτέ μας να μην μαλώσαμε… Κι ήταν ωραίο αυτό και χαλαρωτικό! Σίγουρα είχαν μετανιώσει, άσχετα αν δεν το παραδέχονταν. Κι έτσι πρέπει πάντα να συμβαίνει, μετα μια φανατική και καταδικαστέα παρεκτροπή…

  Το αποτέλεσμα πανελλαδικά ήταν κοντά στο 70% υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας! Άκρως ευτυχές και περίπου αναμενόμενο…

  Στο Αμύνταιο, κυμάνθηκε γύρω στο 50%... Σίγουρα, το γεγονός των τραμπουκισμών, μια μέρα πριν τις εκλογές, κάποιους προβλημάτισε, επηρέασε… κανείς λογικός δεν αγαπάει ή συναινεί με τη βία των φανατικών, ή κακών, ή βλακών! Κι είν’ ωραίο αυτό!

  Την Τρίτη, μετά το Δημοψήφισμα, έδινα χειρουργική πτυχιακές, στον Μακρή, στο «Κεντρικό» (τώρα Γεννηματάς).

  Ο μακαρίτης, ήταν ένας «κέρβερος» καθηγητής, που ρεζίλευε μπροστά στα κρεβάτια των ασθενών στην «επίσκεψη» ακόμα και συνεργάτες του, πανεπιστημιακούς γιατρούς! Τότε, συνήθως, οι καθηγητές, γηραλέοι επί τι πλείστον, ήταν αδιαμφισβήτητοι δικτατορίσκοι, με ανέλεγκτη κι απόλυτη εξουσία στο χώρο τους.

  Οι φοιτητές, τα χρόνια εκείνα –αντίθετα με το σήμερα- ποτέ δεν κοινοποιούσαν στους δικούς τους, τι χρωστούν; Τι πέρασαν σε μαθήματα; Γιατί κόπηκαν. Έτσι, δεν έμπλεκε η πολιτική ή άλλη δραστηριότητα τους με τις φοιτητικές μαθησιακές τους υποχρεώσεις, που εννοείτε έχουν σε πρώτη προτεραιότητα οι γονείς, που πληρώνουν πάντα τα σπασμένα…

  Με τη βεβαιότητα εδραιωμένη, ότι όλοι σχεδόν οι καθηγητές Παν/μίου ήταν με την «Αβασίλευτη», περίμενα, με άλλους πέντε συμφοιτητές, χαλαρά και αισιόδοξα, να κυλήσει με πολιτικολογία στην επικείμενη εξέταση  χειρουργικής! Τώρα που κυριαρχούσε η γενικευμένη μέθη της νίκης μας, στην Βασιλική παλατιανή καμαρίλα…

  Κάποτε, μας πλησίασε ένας βοηθός του καθηγητή, κι όταν τον ρωτήσαμε με σαφές υπονοούμενο… πως είναι σήμερα ο καθηγητής, μας είπε συνωμοτικά… «είναι φαρμάκι! Ήταν Βασιλικός και βρίζει και φωνάζει, σα να του φταίμε εμείς που έχασε ο Κοκός»!

  Παγώσαμε… Ούτε θυμάμαι πως και γιατί πέρασα τελικά χειρουργική!

  Δευτέρα 16/1/2023, κηδεύτηκε ο Κων/νος Γκλύξμπουργκ στο Τατόι, με μια ήξεις – αφίξεις απόφαση, από μεριάς κυβέρνησης Μητσοτάκη, με μεσοβέζικη μια κηδεία… Δημοσιο – ιδιωτική και με συμμετοχή όλο σχεδόν το Βασιλικό συγγενολόι της Ευρώπης… (πως λέμε… όλοι οι γύφτοι μια γενιά! Έτσι περίπου).

  Ας είναι καλά οι άνθρωποι, να τρώνε, να πίνουν, να κάνουν πριγκιπόπουλα (σαν τα κλωσσόπουλα!), τώρα που οι υπήκοοι τους διστάζουν ούτε να παντρευτούν, ούτε παιδάκια –λόγω κρίσης οικονομικής- όπως θα επιθυμούσαν ν’ αποκτήσουν!

  Ας είναι καλά οι άρχοντες κι οι Βασιλείς, οι «πάροχοι ενέργειας» κι οι εισαγωγείς, να τρώνε, να πίνουν, να βατεύονται, να χωρίζουν, σε γάμους και κηδείες δικών τους, να μαζεύονται, αφού ακόμα τον 21^ο αιώνα υπάρχουμε στη γη κορόιδα, εθελόδουλοι, να τους καμαρώνουμε, να τους αγαπούμε και αδιαμαρτύρητα να πληρώνουμε (@@@σιάτικα), χρυσά καθήκια, καβαλίνα αλογίσια και λοφία, καπελαδούρες, άμαξες χρυσοποίκιλτες και χρυσά σιρίτια, σφουγγοκωλάριους όλο οίηση και υπεροψία, κυρίες και σκατόγριες με πλερέζες κι αηδία! 

  Άλλωστε, γι’ αυτό υπάρχει το κορόιδο ο Λαός! Να δουλεύει, να πληρώνει φόρους, ν’ ακούει τον κάθε Αφτιά, να σκοτώνονται τα παιδιά του στον πόλεμο, κι αυτός να χαίρεται, να καμαρώνει, να φωνάζει «ζήτω», κι όλα πάλι, ξανά – μανά και δώστου απ’ την αρχή!

  Όπως τότε τον Μεσαίωνα, που όλα ήταν λαμπρά… απλά, αν ήσουν Βασιλιάς, Πάπας, δεσπότης, τσιφλικάς να σου φιλούν το χέρι, να σε προσκυνάνε και την πρώτη νύχτα του γάμου σου, τη τρυφερούλα νύφη να χαλάνε! (ούστ ρε, ούστ!).

  Δυστυχώς οι βλακείες, οι λάσπες κι οι φόροι δεν πρόκειται να λείψουνε, για πολλά – πολλά χρόνια ακόμη απ’ τη γη! Το μόνο καλό, δίκαιο και σοσιαλιστικό, αναρχικό στον κόσμο αυτό, είναι ότι πεθαίνουν κάποτε και οι πλούσιοι, οι πορφυρογέννητοι κι οι βασιλείς! Όλα τα’ άλλα, είναι να παρηγορούμαστε, να σκύβουμε τη γκλάβα μας χωρίς να σκεφτόμαστε, να σκάβουμε, να πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, ατέλειωτους φόρους, να φωνάζουμε «ζήτω» και να ψηφίζουμε αυτούς, που αργότερα θα βρίζουμε… Σκέτη παράνοια λαϊκή!

  Αλλά, αλλά είναι φίλε μου όντος τραγικό, να έχεις ζήσει τεμπέλαρος και μες’ τα πούπουλα, αραχτός, να ‘σαι Ροκφέλερ, Κρουπ, Ρότσιλντ, σούπερ λεφτάς, Λάτσης, Νιάρχος, Ωνάσης, Βαρδινογιάννης, φουφούνιος ονομαστός, να ‘χεις ζήσει σαν αφέντης βασιλιάς και να πεθαίνεις κάποτε, όπως πεθαίνει ένας κακομοίρης ζευγάς!

  Ε! Όχι, επιτέλους είναι κακό! Όντος είναι τραγικό, άδικο, αντιχριστιανικό, αθεϊστικό, αναρχικό και κομουνιστικό! (άρα κακό)! Κι απορώ, γιατί ακόμη ο αδέκαστος κύριος Ντογιάκος δεν έβγαλε κάποιο μπουγιουρντί Ελληνο – Νδκρατικό, γνωμοδότηση δηλαδή απαγορευτική (με 10 χρόνια φυλακή), να πάψουνε άμεσα οι θάνατοι, οι άδικοι αυτοί Βασιλιάδων, πλουσίων και λοιπών χλημίντζουρων, για να ευτυχίσουμε επιτέλους οι άλλοι, όλοι μας, στην άδικη αυτή ζωή! Μακάρι, μακάρι δηλαδή!

  Τι ωραία όμως και ποιητικά τα λέγανε τότε παλιά. Ποιος όμως ακούει και πιστεύει τους φτωχούληδες τους ποιητές… Και μ’ αρέσει που έχουν μια δόση ειρωνείας τ’ αριστουργήματα της ποίησης αυτής…

- Από αρχαίο επιτύμβιο, στον τάφο ενός δούλου (μεταφρασμένο): …«Όσο ζούσε ο Μάνης, δούλος ήταν… Πέθανε τώρα κι η δύναμη του, με τη δύναμη του μεγάλου Δαρείου εξισώθηκε»! (Ήταν πράγματι μεγάλοι οι αρχαίοι μας)

- «Και πάλι κατενόησα, εν τοις μνήμασι και δεν είδον τα οστά, τα γεγυμνωμένα, και είπον άρα τις εστι; Βασιλεύς ή στρατιώτης, ή πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός»! (Ιωαν. Δαμασκηνός, ποιητής, υμνογράφος).

  Και επειδή οι άνθρωποι οι λαϊκοί είναι σχεδόν πάντα μεγαλόψυχοι και συγχωρητικοί (ίσως κακώς), ευχόμαστε αληθινά, εκείνο το χουβαρντάδικο… «Θεός σχωρέστον» τον Γκλύξμπουργκ, τον Κωστή, για τις αμαρτίες, τα λάθη, τις κλεψιές και τις βλακείες του, που δικαιούται από συνήθεια κι ο κάθε μακαρίτης ικανός… κλεφτοκοτάς!

  …(9 νταλίκες με κοντέινερ, πολύτιμων κειμηλίων, δώρων σίγουρα, κι όχι αγορασμένων, μαζί με αρχαιότητες, σήκωσε το 1992 απ’ το Τατόι, με συμφωνία του Πατρός Μητσοτάκη, ο Κοκός! Και ζήτησε και 160 δις € στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ο ρεζίλης, για μια κτηματική περιουσία, που η πλείστη δωρίθηκε απ’ τους ξυπόλητους τότε χαζο – Έλληνες)! Πραγματικά χρειάζεται το… «Θεός σχωρέστον»!

  Τουλάχιστον γλυτώσαμε απ’ τη Βασιλική τη καμαρίλα… Πως πλήρωναν τα σπασμένα πιάτα για το κέφι τους, τότε παλιά στα λαϊκά μπουζουξίδικα οι αληθινοί μάγκες, που δεν τους περίσσευαν και τα όβολα! Έτσι πληρώσαμε αδρά και αϊ σιχτήρι Βασιλιά! Τώρα, πρέπει να δουλέψουμε, για να πληρωθούν τα έξοδα κηδείας… Όσοι έχουν δουλειά δηλαδή (οι συνταξιούχοι εμείς κι οι άνεργοι, είμαστε αραχτοί, όπως όλοι οι βασιλιάδες πάνω στη γη και δόξα να ‘χει ο Γιαραμπής!).

ΥΓ 1: Ο πιο φανατικός κι εκδηλωτικός Βασιλικός, λάτρης του Κοκού, σ’ όλη την περιοχή, τα χρόνια της χούντας και λίγο μετά, ήταν ο Τάκης ο Ζάρτσιες! Που ήταν και ο πρώτος του fast food στο Αμύνταιο!

  Με φωτογραφίες του Κοκού, φορτωμένου παράσημα, με μια μεγάλη κορώνα, πάνω απ’ τη μεγαλύτερη φωτο του εξόριστου τότε πρώην Βασιλιά…

  Οι χωροφύλακες επανειλημμένα τον απειλούσαν να κατεβάσει τις φωτογραφίες του Κοκού απ’ το μαγαζί του, που ήταν δίπλα στο καφενείο του Τζουβάρα.

  Τον χαιρόμασταν εμείς και μπαινοβγαίναμε στο μαγαζί του, που ήταν σχεδόν ο μόνος με ανοιχτή αντιχουντική τότε δραστηριότητα, που έγινε εχθρός της χούντας όταν αυτή έδιωξε τον Βασιλιά!

  Αγαπητές, αξέχαστες φιγούρες, γεμάτες άδολο φανατισμό, που όμως τους οδηγούσαν στην ακρότητα του τραμπουκισμού! Αργότερα γίναμε φίλοι, χαλάρωσε, πιθανόν απογοητεύτηκε, ή διέκρινε κάποια σωστή θέση στην άλλη όχθη, πέραν του Βασιλιά!

  Ο Τάκης τουλάχιστον δεν ήταν «χαμαιλέοντας δεξιός» ν’ αλλάζει θέση κι άποψη ανάλογα με τη κρατούσα πρακτική και το μικροσυμφέρον… Πράγμα, που έγινε στην ουσία σχεδόν απ’ το σύνολο της «εθνικοφροσύνης»! Κι ήταν στην ουσία αυτοί, οι «δεξιοί – Βασιλικοί» που «πρόδωσαν» το ίνδαλμα τους, τον Βασιλιά και δώσανε χρόνια ζωής και δύναμης στη χούντα… Αλλά έτσι πάντα είναι η δεξιά! Και με τον Χωροφύλακα και με τον Αστυφύλακα! Και κάποιοι πιο ρεζίληδες …και με τον Αγροφύλακα!

ΥΓ 2: Εντυπωσίασε όλους μας το πλήθος Αθηναίων που περίμεναν, απ’ το ξημέρωμα, να χαιρετήσουν τη σορό του Κων/νου στη Μητρόπολη Αθηνών! Τι να πει κανείς; Εκτός απ’ το… «περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα»!

  Και ήρεμα και πολιτισμένα, χωράνε χίλιοι καλοί! Έστω σαν γραφικότητα ξεχωριστή! Ακόμα στην Γαλλία υπάρχουν υποστηρικτές των Βουρβόνων, στη Ρωσία των Ρομανόφ, στη Βουλγαρία κάναν πρωθυπουργό (να τους σώσει) τον γιό του τελευταίου τους Βασιλιά Συμεών!

  Λέτε; Λέτε; Μετά το λαϊκό αυτό προσκύνημα ν’ αναστηθούν απ’ τη στάχτη και τη μούχλα οι βασιλικοί; Θεός φυλάξοι δηλαδή!

ΥΓ 3: Οι επικείμενες εκλογές κι η «Απλή αναλογική», στέρησαν τη χαρά του Κούλη, της Ντόρας, του  Μπακογιάννη, το σύνολο σχεδόν υπουργών του και βουλευτών της Νου Δυο, να ποζάρουν κορδωτοί δίπλα σε Βασιλιάδες και Βασίλισσες, σε μια επίσημη κηδεία πρώην «ανώτατου άρχοντα», με όλα τα σχετικά ταρατατζούμ! Τις άμαξες, τα άλογα και τα φτερά!

  Καταλαβαίνω τη στενοχώρια τους, αλλά αυτή η …«Μητσοτακική γκαντεμιά» κάνει τέτοια άσχημα παιχνίδια, κι ευτυχώς για όλους μας, εμάς!

ΥΓ 4: Πάνω από 20 χρυσοστόλιστους δεσποτάδες, με τον αρχιεπίσκοπο στη μέση, κορδωτούς καμαρωτούς μέτρησα σε εικόνα στην Μητρόπολη, στη κηδεία του έκπτωτου Κων/νου. Πάντα, οι αγαθοί αυτοί λευίτες, δίπλα στο Λαό, τον φτωχό, τον φυλακισμένο, τον κυνηγημένο, τον απλό!

  Βασιλιάδες, δεσποτάδες, εφοπλιστές, λεφτάδες, μια μάζωξη άκρως Χριστιανική, ανθρώπων που συμπονούν, βοηθούν απ’ το πενιχρό τους υστέρημα, πάντα το φτωχό Λαό! Αυτή η ξεφτιλισμένη γκλαμουριά, πουλάει χρόνια… Μπιρ παρά!

ΥΓ5: Χάσαμε φίλοι μου, μια απολαυστική επιθεώρηση του Σεφερλή, που θ’ απολαμβάναμε αν πέθαινε ο Κων/νος επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ! Τι Μακεδονομάχοι, τι σάρισες, τι φουστανέλες, τι καλόγεροι, τι θεόμουρλοι θα διαδήλωναν υπέρ του Κωνσταντίνου, κατά της …άλωσης της Πόλης, υπέρ της …άλωσης της Τροίας, του Αχιλλέα, του Αγαμέμνονα, του Αία και του Ναπολέοντα του Ζέρβα!

  Σύσσωμοι οι βουλευτές της ΝΔ τότε στην κηδεία, μπροστά – μπροστά, ο Κούλης, η Ντόρα, ο Μπαακογιάννης κι όλη η Κολονακιώτικη η κουστωδία… Ε! ρε τι χάσαμε, με τη βιασύνη του Κων/νου να πεθάνει λίγους μήνες πριν τελειώσει του Μητσοτάκη η θητεία! Κρίμα και πάλι κρίμα!

ΥΓ 6: Και να ευχηθούμε όλοι μας «καλή ξεκούραση» στους γαλαζοαίματους, τους Ευρωπαίους, που κουραστήκανε αυτές τις μέρες με τη κηδεία του τέως! Κι εγώ (και μακάρι να διαψευστώ), τους βλέπω σύντομα να ξαναβρίσκονται, γιατί εκείνος ο Χουάν Κάρλος της Ισπανίας, απ’ ότι φαινόταν, δε θα του έδινες και… χρόνια πολλά, να βρίσκεται σε ξένες κηδείες!

ΥΓ 7: Λυπάμαι τους συζύγους των πολιτικών και εφοπλιστών, λοιπών λεφτάδων, που παραβρέθηκαν στη κηδεία του Κοκού, γι’ αυτά που θ’ άκουσαν σε κρεβατομουρμούρα απ’ τις συμβίες τους… «να τα βράσω τα λεφτά σου και τα καλά σου. Τι είμαστε εμείς μπροστά στις βασίλισσες, τις πριγκίπισσες, τις γαλαζοαίματες. Ένα τίποτε!» κλαψ, κλαψ, κλαψ…

  Η ματαιοδοξία, είναι η τιμωρία και το μαρτύριο του σελέμπριτι και του λεφτά!

Α.Θ.Ρ.