Αγανάκτησα! Κάθε
φορά που με ρωτούν με τι ασχολούμαι κι ακούν χημεία, ένα μακρόσυρτο ΙΟΥ εισβάλλει
στ' αφτιά μου και ταλαντώνει το ακουστικό νεύρο μου, σε συχνότητα συντονισμού.
Βρίσκομαι στο γραφείο μου, ετοιμάζοντας
διαγωνίσματα χημείας για τους ταλαίπωρους μαθητές μου, όταν ξαφνικά, από το
βάθος, ακούγεται η Μαρινέλα να περιγράφει άψογα τη διαδικασία κατασκευής του
γυαλιού.
Μουδιάζω
ολόκληρος.
Πλησιάζω στην κουζίνα ακροπατώντας. Κοιτάζω
από την χαραμάδα και την βλέπω να ανακατεύει μια κατσαρόλα τραγουδώντας. Μπορώ
μετα βίας να διακρίνω το υγρό περιεχόμενό της είναι μωβ.
-
«Άμμος ήτανε προτού γυαλί να γίνειει…»
Η φωνή της, που συνοδεύει την τραγουδίστρια
στο ρεφρέν, θα μπορούσε να πυροδοτήσει νέο κύκλο αντιπαραθέσεων για το κατά
πόσο ο Αϊνστάιν, που βοήθησε να κατανοήσουμε το φαινόμενο της σχάσης, ευθύνεται
για την χρήση της ατομικής βόμβας.
Αν κάποιος ανυποψίαστος άκουγε ξαφνικά τις
κορόνες της αδερφής μου, εύλογα θα συμπέραινε πως επρόκειτο για σειρήνες
πολέμου ή πυρκαγιάς και θα βουτούσε χωρίς δεύτερη σκέψη στο κενό.
Φταίει, λοιπόν, η Μαρινέλα που το τραγούδι
της θα μπορούσε να γίνει εν δυνάμει φονικό όπλο;
Αυτό που δύσκολα γίνεται πιστευτό πάντως, μα
ισχύει απόλυτα, είναι πως η μαγειρική της είναι απείρως χειρότερη!
Έκανα λίγα βήματα προς τα πίσω και κρύφτηκα
στο σαλόνι. Σκέφτηκα πολύ για το ποια θα ήταν η σωστή αντίδραση. Σαφώς και
ήμουν εκνευρισμένος με την Μαρινέλα.
Τι δουλειά είχε να μιλάει για θέματα που
άπτονται στην Χημεία;
Εδώ, όμως, μιλούσαμε για ανθρώπινες ζωές,
οπότε αποφάσισα να αφήσω το συγκεκριμένο ζήτημα στην άκρη και να αφοσιωθώ στον
υπέρτατο στόχο να μεταπείσω την αδερφή μου από την τραγική της απόφαση να
μαγειρέψει, μια προσπάθεια που έμοιαζε καταδικασμένη εξ αρχής.
-
«ΤΟ ΓΥΑΛΙ ΕΙΝΑΙ ΥΓΡΟ!», ούρλιαξα και μπήκα στην κουζίνα με ορμή.
Καμία αντίδραση!
Το δωμάτιο είχε μια βαριά απροσδιόριστη
μυρωδιά, έναν άρρωστο συνδυασμό βρασμένου κουνουπιδιού και ποδαρίλας.
-
«Κι όμως είναι αλήθεια! Εν μέρει», είπα και διέκρινα τα πρώτα
ψήγματα ενδιαφέροντος στο βλέμμα της.
-
«Για πολλές δεκαετίες, υπήρχε η αντίληψη ότι
τα βιτρώ στις μεσαιωνικές εκκλησίες είναι πιο χοντρά στο κάτω μέρος τους,
επειδή το γυαλί δεν σταματάει να ρέει κατά τη διάρκεια των αιώνων. Ισχύει;
Θα μπορούσε, αλλά όχι. Τα σύγχρονα μαθηματικά μοντέλα υποδεικνύουν ότι
θα χρειαζόταν χρόνος μεγαλύτερος από την ηλικία του σύμπαντος για να συμβεί
κάτι τέτοιο σε θερμοκρασία δωματίου.
Εξάλλου,
ο μόλυβδος που βρίσκεται ανάμεσά στο γυαλί και το συγκρατεί, έχει μικρότερο
συντελεστή ιξώδους, οπότε αν το γυαλί έρεε τόσο ώστε τα αποτελέσματα να ήταν
ορατά με γυμνό μάτι, ο μόλυβδος θα είχε ήδη χυθεί στα πλακάκια!
Ωστόσο, η διάταξη των ατόμων στο γυαλί δε διαφέρει από αυτήν σε ένα
υγρό. Στα στερεά, τα μόρια τοποθετούνται δίπλα το ένα στο άλλο, σχηματίζοντας
ένα καθαρό κρυσταλλικό σχέδιο. Στο γυαλί αυτή η οργανωμένη δομή δεν υπάρχει.
Είναι ένα κολλώδες υγρό, εξαιρετικά μεγάλου ιξώδους».
-
«Άντε πάλι με το ιξώδες», είπε αγανακτισμένη. «Είμαι
υποχρεωμένη να ξέρω κάθε περίεργο όρο που αναφέρεις κατά καιρούς;»
Την είχα νευριάσει. Όσο όμως αποσπούσα την
προσοχή της κι η κουτάλα παρέμενε στον πάγκο, υπήρχε ελπίδα.
-
«Έχεις δίκιο, με συγχωρείς! Το ιξώδες είναι
ένα μέτρο της αντίστασης στη ροή ενός ρευστού. Το λάδι έχει περίπου 100 φορές
μεγαλύτερο ιξώδες από το νερό, ενώ το μέλι 100 φορές μεγαλύτερο από το λάδι. Όσο
μεγαλύτερο το ιξώδες, τόσο πιο παχύρευστο το υγρό.
Το γυαλί, λοιπόν, έχει ιξώδες μεγαλύτερο από 1013.5 poise, περίπου εκατό
τρισεκατομμύρια πουάζ δηλαδή! Για να έχεις την πλήρη εικόνα, αρκεί να σκεφτείς
ότι το ιξώδες του νερού, στους 25 βαθμούς κελσίου, είναι μόλις 0,00089».
Με κοίταζε έκπληκτη!
-
«Τι είναι όμως το γυαλί, τελικά;», είπα εκφράζοντας την εύλογη
απορία της.
-
«Είναι στερεό και υγρό, ταυτόχρονα! Η
πραγματική φύση του παραμένει ακόμα άγνωστη, ωστόσο γνωρίζουμε με σχετική
σιγουριά ότι τα μόριά του είναι παγιδευμένα σε μια κατάσταση μεταξύ στερεού και
υγρού.
Αν έχεις χρόνο ασχολήσου λίγο μαζί του! Κι αν καταφέρεις να λύσεις τον
άλυτο γρίφο της φύσης του, σε διαβεβαιώνω ότι θα έχεις το επόμενο νόμπελ στο
τσεπάκι σου, μαζί με το 1 εκατομμύριο ευρώ που το συνοδεύουν!»
Έβγαλε την ποδιά με μια επιδέξια κίνηση, την
πέταξε με φόρα στο πρόσωπό μου και έφυγε χωρίς καθυστέρηση από το δωμάτιο.
Πλησίασα με προσοχή και τράβηξα την κατσαρόλα απ’ την φωτιά.
Υπήρχε άραγε κάδος τοξικών αποβλήτων κάπου
κοντά;
Απορω Βαγγελη,πως δεν θυμωνει η Μαχη..Πλακα κανω.Α.Θ.Ρ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια κάθε συκοφαντικο κείμενο στο οποίο πρωταγωνιστει, κ. Άγγελε, της παίρνω δώρο μπακλαβαδακια. Ήδη ανυπομονεί για το επόμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφή