Τα σχολεία που ΔΕΝ θα αποκτήσουμε ποτέ!

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Εξετάσεις έρχονται και για την δουλειά μας είναι κάτι σαν τον τρύγο για τους αμπελουργούς. Οι μέρες περνούν με περίεργους ρυθμούς, το μυαλό σκέφτεται χίλιες δυο πιθανότητες, οι νύχτες γίνονται πολύ μοναχικές και τα όνειρα σταυρόλεξα για δυνατούς λύτες. Φυσικά όλα αυτά μέχρι να αρχίσουν οι Πανελλαδικές, μετά όλα γίνονται σε χρόνο ντε τε.

 

Έτσι λοιπόν και προχθές, ήρθε και μ’ επισκέφθηκε στον ύπνο μου ένα ονειρεμένο μέλλον.

  Ήρθε λοιπόν πρωί – πρωί ένα παιδάκι, με πήρε από το χέρι και με πήγε στο σχολείο του…

  Δημοτικό. Μπαίνουμε μέσα και δεν το αναγνωρίζω! Θρανία και έδρες δεν υπήρχαν. Μόνο μοκέτες και μεγάλα τραπέζια συνεργασίας. Δάσκαλοι ντυμένοι με φόρμες και δασκάλες χωρίς κραγιόν και μέικ απ – όλοι και όλες χαμογελαστοί και χαλαροί, λες και δεν είχαν σκοπό να πάνε σπίτι. Λες και το σχολείο ήταν το σπίτι τους.

  Είδα τα παιδάκια να πηγαίνουν σχολείο στις 9 και να φεύγουν στις 5, κουβαλώντας μόνο τις τσαντούλες με το φαγητό τους και όχι αυτές τις βαρυφορτωμένες τσάντες που είναι κατάλληλες μόνο για εκπαίδευση καταδρομέων!

  Άκουσα επίσης να λένε ότι καταργήθηκαν εντελώς οι βαθμοί στα Δημοτικά και αντικαταστάθηκαν από αναλυτικές περιοδικές αξιολογήσεις, οι οποίες συζητούνται διεξοδικά με τους κηδεμόνες του κάθε παιδιού.

  Όσο κι αν τα παρατηρούσα, με δικαιολογημένη καχυποψία θα έλεγα, μπορούσα μόνο να διακρίνω χαρούμενα προσωπάκια αφοσιωμένα στις ασχολίες τους και ενήλικες με πολλή όρεξη για δουλειά.

  Ώσπου ανοίγω την πόρτα μιας αίθουσας και… τσουπ! βρίσκομαι στο Γυμνάσιο...

  Εκεί μοκέτες δεν είχε, αλλά πάλι δεν είδα σχολικές τσάντες. Κάθε παιδί είχε το ερμάριο του όπου άφηνε όλα τα βιβλία και τα πράγματά του.  

  Η βαθμολογία λέει, μόνο περιγραφική. Ακόμα και στις εξετάσεις Γλώσσας και Μαθηματικών της Γ’ τάξης, η βαθμολογία ήταν περιγραφική! Πληροφορήθηκα ακόμα πως δεν ήταν δυνατόν να μείνει κανένα παιδί στην ίδια τάξη, επειδή ήταν πλέον κοινή πεποίθηση πως όλα τα παιδιά παρουσιάζουν βελτίωση, αν όχι σε όλους, τουλάχιστον στους περισσότερους τομείς: αθλήματα, πληροφορική, γνώσεις, τέχνες, συνεργασία και κοινωνικότητα.

  Με έκπληξη έμαθα πως το ζητούμενο δεν ήταν πια να είναι όλοι καλοί σε όλα, αλλά ο καθένας καλός σε κάτι. Και μέρος της αποστολής του σχολείου ήταν να βρεθεί αυτό το κάτι, ώστε να ενθαρρυνθεί και να βοηθηθεί το παιδί για να το αναπτύξει. Ξένη Γλώσσα όμως… στο φουλ! Τόση ώστε δεν υπήρχε παιδί που να μην έχει το επίπεδο του λόουερ σε τουλάχιστον μια ξένη γλώσσα στο τέλος του Γυμνασίου. Φροντιστήρια Ξένων Γλωσσών στην Ελλάδα μου είπαν, λειτουργούσαν μόνο για την απόκτηση πτυχίου προφίσιενσι!

  Τη μεγάλη έκπληξη βέβαια την ένιωσα όταν ρώτησα τι γίνεται με τις αποβολές.

- «Τις ποιες»;

- «Τις αποβολές».

- «Τι είναι αυτό»;

- «Να, είναι όταν λες στο παιδί να μην έρθει στο σχολείο  για μία ή περισσότερες ημέρες, επειδή υπέπεσε σε κάποιο παράπτωμα».

- «Α! αυτά κύριε Γιώργο ήταν της παλιάς σχολής και δεν έφερναν κανένα αποτέλεσμα. Κάθε παιδί, κάθε ημέρα, πρέπει να έρχεται στο σχολείο επειδή δεν έχει πουθενά καλύτερα από εδώ για ένα παιδί της ηλικίας του»!

  Και φυσικά, λέει –άκου τι λέει– μάθημα 9 με 15:30 επειδή νωρίς το πρωί δεν λειτουργεί τόσο καλά η μνήμη των παιδιών, πρόχειρο υγιεινό γεύμα δωρεάν για όλους και διάβασμα για το σπίτι μηδέν! Για το σπίτι μόνο τέχνες, κατασκευές, εργασίες με Η/Υ που φτιάχνονται και παρουσιάζονται ομαδικά.

  Μέχρι να προλάβω που λέτε να συνειδητοποιήσω ότι ονειρεύομαι, το σκηνικό αλλάζει και… βρίσκομαι στο Λύκειο...

  Το Γενικό φυσικά, μου λένε, αφού Επαγγελματικό δεν υπάρχει όπως το ήξερα. Μετά το Γυμνάσιο τώρα, λέει, πας είτε σε τριετείς σχολές Διπλωματούχων Τεχνιτών ή στο Γενικό Λύκειο απ’ όπου, με ένα δυνατό πτυχίο στις αποσκευές σου, μπορείς να δώσεις Πανελλαδικές Εξετάσεις για κάποια μικρή ομάδα (συνήθως γύρω στις 20) Πανεπιστημιακών Σχολών.

  Η ύλη επίσης μειωμένη σχεδόν στο μισό και ως εκ τούτου με μεγάλη εμβάθυνση, αλλά και πολλές βιωματικές δράσεις. Εργαστήριο Φυσικής και Χημείας κάθε εβδομάδα – εκεί κάπου το ψυλλιάστηκα ότι βλέπω όνειρο, το ομολογώ – και στην Α’ και στην Β’ Λυκείου.  Επισκέψεις και ομιλίες γνωστών και επιτυχημένων επιχειρηματιών, επαγγελματιών και ανθρώπων των Γραμμάτων και των Τεχνών, κάθε μήνα. Μία επίσκεψη σε κάποια τοπική παραγωγική μονάδα κάθε μήνα, επίσης. Δάσκαλοι και Δασκάλες με δέλτα κεφαλαίο, να βρίσκονται σε συνεχή επικοινωνία με  Επιμελητήρια, Βιβλιοθήκες, Πανεπιστήμια, Θέατρα, Συλλόγους, Αυτοδιοίκηση.

  Τους είδα όλους να γυρίζουν γύρω από τον έφηβο και τις ανάγκες του, σαν μελισσούλες γύρω από το άνθος. Όχι όμως για να πάρουν, αλλά για να δώσουν. Να του/της δώσουν τα εφόδια και τους τρόπους να ξεπερνά τις δυσκολίες που θα συναντήσει στην ενήλικη ζωή του.

  Για να φτιάξει μια καλύτερη κοινωνία, για όλους. Έτσι θα τους τα γυρίσει πίσω, μου είπανε, όλα όσα κάνουν όλοι για αυτόν/ήν τώρα και μάλιστα στο πολλαπλάσιο.

  Και μετά ξύπνησα αλαφιασμένος. 07:20 το πρωί, τα ξυπνητήρια των παιδιών μου χτυπούσαν αλύπητα. Ξύπνημα, ντύσιμο, πλύσιμο, 2 ευρώ για τυρόπιτα, τσάντα 12κιλη και βουρ για να μάθουν ό,τι και όπως τα μαθαίναμε κι εμείς πριν 30 χρόνια. Είπαμε: όνειρο ήτανε…

Γ. Μ.

παραΕκπαιδευτικός

Φυσικός, MSc