Ελληνικό Πανεπιστήμιο… Οικογενειο – Company.gr ή οικογενειοκρατίας το ανάγνωσμα…

  Τι είναι αυτό που κάνει μια χώρα πλούσια, ευημερούσα, αναπτυγμένη, πολιτισμένη, ζηλευτή για τους άλλους, με σίγουρο ευτυχισμένο μέλλον, για τους πολίτες και τους απογόνους τους;

  

  Σίγουρα, πάνω απ’ όλα, οι άνθρωποί της. Πρώτα και πάνω απ’ όλα αυτό.

  Ένα αλλά βασικό και σχεδόν απαραίτητο στοιχείο, εκτός από άλλα δεδομένα, των ανθρώπων της υποτιθέμενης ευημερούσας χώρας, είναι η «μπογιά» του δέρματος των υπηκόων της.

  Όσο περισσότερο ασπρούληδες και γαλανομάτηδες οι κάτοικοί της, τόσο πιο πλούσια κι ευτυχή χώρα έχουν. Εκτός …αν είσαι μαυρούλης στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, αλλά παράλληλα έχεις πτυχίο απ’ το Harvard, το LSE, τότε παραβλέπεται η μπογιά σου και μπορεί να γίνεις και πρόεδρος των ΗΠΑ, σαν τον Ομπάμα και την όμορφη Μισέλ.

  Το ίδιο ισχύει αν είσαι και διάσημο αστέρι της pop, ή μπασκετμπολίστας του ΝΒΑ…

  Βέβαια, μόνο η ασπριδερή μπογιά στη μουτσούνα σου, δεν αποτελεί εχέγγυο ευμάρειας.

  Έλληνες, Αλβανοί, Βούλγαροι, Τούρκοι, Σέρβοι, Φυρομαίοι, Ούγγροι, Σλοβάκοι, Τσέχοι και άλλοι πρώην Ανατολικοευρωπαίοι, άσπροι, κάτασπροι αλλά φτωχούληδες, είναι και με χρέη δυσβάστακτα σε άλλους άσπρους, αλλά και πιο …γατόνια άσπρα.

  Εξυπακούεται, ότι σημαντικό στοιχείο είναι, για την ευημερία της χώρας, η απουσία πολεμικών συγκρούσεων και των συνακόλουθων καταστροφών τους, ιδίως στο κοντινό παρελθόν τους, ή μεγάλων αναγκών για αμυντικούς εξοπλισμούς, για αληθινούς ή υποτιθέμενους –φτιαχτούς- κινδύνους από εχθρούς που την επιβουλεύονται. Εμάς π.χ., όλοι οι γείτονες μας επιβουλεύονται!!!

  Μεγάλο μερίδιο και απ’ τα βασικότερα για το επίπεδο της ευημερίας της, έχει η παιδεία, που προσφέρει στα νιάτα και το λαό της.

  Τα γράμματα, οι επιστήμες κι ο πολιτισμός, είναι γερά θεμέλια, εκτός των άλλων και για την ανοδική πορεία της κοινωνίας στο χρόνο.

  Και βέβαια και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, το έδαφος, το υπέδαφος, η θάλασσά της, τα νερά της, ο ήλιος, χαρίζουν πλούτο και ευμάρεια.

  Με την προϋπόθεση και πάλι, το χρώμα του δέρματος σου. Γιατί αν είσαι Κογκολέζος, Νιγηριανός, Άραβας, διόλου δεν καλοπερνάς, αν κι η χώρα σου έχει διαμάντια, χρυσό, πετρέλαιο, ουράνιο και τις περιζήτητες τώρα, «σπάνιες γαίες».

  Ίσα – ίσα, που σε ρημάζουν εμφύλιοι, δικτατορίες, διαφθορά, εγκληματικότητα, αρρώστια και πείνα.

  Ενώ, αν έχει πετρέλαιο το Τέξας, ο Καναδάς, η Νορβηγία, η Αγγλία, έχει γερό μποναμά στον προϋπολογισμό του κράτους, στις τσέπες των επενδυτών, αλλά και τις μικρότερες, αυτών των εργατών της χώρας. Κι όλα πάνε μια χαρά, σχεδόν για όλους.

  Για να μην πολυλογώ, απαιτούνται πολλοί και διάφοροι παράγοντες, ακόμα και τυχαία ή προγραμματισμένα γεγονότα, για να υπάρχει ένα οργανωμένο κράτος ευημερίας και προκοπής για τους πολίτες του.

  Το Πανεπιστήμιο, που είναι το ανώτερο σχολείο κάθε χώρας, που παράγει γνώση, επιστήμη, άυλο πλούτο, την πρώτη και βασική ύλη κάθε χώρας για παραγωγή, για αβγάτισμα του πλούτου της και τις όποιας καλής λειτουργίας και του επιπέδου της, σηματοδοτεί και αναδεικνύει την ίδια την χώρα. Το οικονομικό, το πολιτιστικό, το μορφωτικό της επίπεδο. Την πορεία της ακόμα και στο ορατό μέλλον και πόσο αυτό θα είναι φωτεινό ή άραχνο.

  Ευκαιριακά, θα αναφέρω την πρακτική του Πανεπιστημίου του Όσλο της Νορβηγίας, στην επιλογή του διδακτικού του προσωπικού και θα κλείσω με την αντίστοιχη …Ελληνική πεπατημένη, των δικών μας Πανεπιστημίων.

  Πρόσφατα, υπήρξε προκήρυξη που απευθύνεται ηλεκτρονικά σ’ όλο τον πλανήτη, για τη θέση του επίκουρου καθηγητή Ανθρωπολογίας, του Πανεπιστημίου του Όσλο. Υπήρξαν 132 υποψήφιοι που έστειλαν βιογραφικό για την προκείμενη θέση.

  Αυτά, εξετάστηκαν από τρεις ανεξάρτητους κριτές, τριών πανεπιστημίων (του Όσλο, Κοπεγχάγης, Στοκχόλμης), επιλέχτηκαν δέκα υποψήφιοι για περεταίρω κρίση, πολίτες της Ισπανίας (1), ΗΠΑ (1), Τουρκίας (1), Νορβηγίας (2), Ελλάδας (1), Αυστρίας (2), Ηνωμένο Βασίλειο (2).

  Οι δέκα προκριθέντες, ήταν πανεπιστημιακοί των Πανεπιστημίων του Μπέργκεν, Όσλο, Πρίνσετον, Καλιφόρνιας, Μπέλφαστ, LSE Λονδίνου, Άαρχους.

  Με νέα αξιολόγηση – προσωπική συνέντευξη, η λίστα κατεβαίνει στους τέσσερις υποψήφιους.

  Σε συνέχεια, με νέα αξιολόγηση, καταλήγουν στον έναν.

  Εδώ, δεν ισχύει το σύνηθες ανέκδοτο μας …ήταν ένας Γερμανός, ένας Τούρκος, ένας αμερικάνος κι ένας Έλληνας, και τελικά ο εξυπνότερος αποδεικνύεται ο δικός μας…

  Εδώ, χωρίς ανέκδοτο, κερδίζει με την αξία του ο Έλληνας! Ναι, αυτός της κακόμοιρης, φαλιρισμένης χώρας…

  Εγώ θα σταθώ στους δύο υποψήφιους για τη θέση, Νορβηγούς, που έχασαν μέσα στην …έδρα τους, απ’ τον Έλληνα.

  Και κυρίως, σ’ αυτό το αξιοκρατικό, Δημοκρατικό, τίμιο σύστημα, που δεν ξεχωρίζει, δικό μας και ξένο…

  Αυτό νομίζω είναι που αξίζει τον έπαινό μας, γιατί αν μιλήσουμε για παραδειγματισμό μας, το βλέπω αδύνατο, μέχρι χλωμό!

  Φανταστείτε, μια ανάλογη προκήρυξη Ελληνικού Πανεπιστημίου, να χάνει ο Έλληνας και να παίρνει τη θέση …ο Τούρκος! Πα: πα! πα! Θεός φυλάξοι…

  Μαύρο φίδι που τους έφαγε τους …«φιλότουρκους» κριτές, τους πουλημένους, τους πεμπτοφαλαγγίτες, τους… τους… προδότες! …Ρεπούσηδες… ουστ!

  Και δεν μιλάω για διαμαρτυρόμενους οπαδούς της Χρυσής Αυγής. Αλλά για μένα, για σένα, για τον μέσο, έτσι διαπαιδαγωγημένο έλληνα, αυτής της μονόφθαλμης παιδείας και κουλτούρας μας, ψωροκώσταινας, γεμάτης μεγαλομανία και μικροπρεπή συμπλέγματα…

  Στα δικά μας Πανεπιστήμια, γνωστά τοις πάσι για τον …τατσι – μητσι – κοτσι λογική τους, όπου …εγώ ψηφίζω για καθηγητή τον γιό σου και συ την κόρη μου, ή την ευνοούμενη μου, πώς να παραχθεί προϊόν γνώσης και αξίας;

  Ένας πονηρούλης, καιροσκοπικός, ανεγκέφαλος ψευτο – εθνικισμός θα μας κρατά δεμένους χειροπόδαρα, σε όλο κι επιδεινούμενη μιζέρια.

  Φτώχεια ποιοτική, φτώχεια μικρότητας, βλακείας κι οπισθοδρομισμού, άσχετα απ’ την οικονομική μας δυσπραγία.

  Γιατί, υπήρξαμε το ίδιο φτωχοί σε ποιότητα και αξίες, ακόμα κι όταν …δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, πριν κάποια χρόνια…

  Και προχωρώ σε παραδείγματα που έγραψε ο Τύπος.

  Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης: Σε 169 Πανεπιστημιακούς, οι 69 είναι συγγενείς!!!

  Ιατρική Αθηνών: 53 παιδιά και γαμπροί καθηγητών. 12 ανίψια, 10 αδέλφια καθηγητών (Καθημερινή 21/11/10).

  Το Τοπ της νεποτοκρατίας, είναι το τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας (πανάθεμα τους) Αθηνών. Τον καθηγητή Χριστινάκη, όπου προς δόξαν της θεολογίας που διδάσκει, όλο το τμήμα του αποτελούν τέκνα, σύζυγοι, γαμπροί και λοιποί συγγενείς!!! Άριστα… Τέλεια κύριε Θεολόγε μας…

  Μάλιστα, στο διδακτορικό της κόρης του, επιβλέπων και κριτής ήταν ο ίδιος!!!

  Μ’ αυτά και με κείνα και με τέτοια… με μια Ελλάδα που ιδανικοπόιησε τη «πρόωρη συνταξιοδότηση», την ανεργία, το «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης», στη καρέκλα ενός ανερμάτιστου Δημοσίου, έχει σύντομα μπροστά της, νομοτελειακά, το «The End» μιας ανούσιας φαρσοκωμωδίας. Εκτός, εκτός, αν την ύστατη στιγμή κάτι αλλάξει στα μυαλά και τη πρακτική μας, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο…

  ΥΓ: Στο λεβέντη, τον πολυαγαπημένο μας γιο κι αδελφό, Θόδωρο, που κατέκτησε επάξια, τη θέση του επίκουρου καθηγητή Ανθρωπολογίας, στο Πανεπιστήμιο του Όσο, ευχόμαστε να ‘ναι πάντα καλά και να ‘χει και άλλες επιτυχίες.

Άγγελος, Ρούλα, Κώστας

  ΥΓ 2. Για ν’ αποφύγω εύλογες τραγικές παρεξηγήσεις από αγαπητούς φίλους πανεπιστημιακούς, σε Ελληνικά Πανεπιστήμια, εννοείται ότι ισχύει κι εδώ, ότι, …ο κανόνας έχει πάντα τις λαμπρές εξαιρέσεις του. Και υπάρχουν λαμπροί, πανάξιοι επιστήμονες και στα δικά μας Πανεπιστήμια. Ευτυχώς!