Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

Σίντιριμινίτσκιιιννν!



  Μια ιαχή, με μια λέξη Κινέζικη; Ρώσικη; Γιαπωνέζικη; Λλαμπουρνέζικη; Ή παιδικής αργκό, που έβγαινε όλο δύναμη απ’ το στόμα των παιδιών, με συνοδό παγωμένο χνώτο, του τοτινού πολικού Αμύνταιου, όταν γλιστρούσαν σε ημικαθιστική στάση, στους ατελείωτους χειμωνιάτικους πάγους, εκείνης τη μακρινής εποχής!
  
  Μια θριαμβευτική παιδική κραυγή, που υποδήλωνε την επιτυχή σκερτσόζα στάση, ακροβατική στο γλίστρημα …on ice του μπόμπιρα, που ισορροπούσε γλιστρώντας αρκετή απόσταση, χωρίς να πέσει με την πλάτη στο παγωμένο έδαφος.
  Ιδίως οι κατηφορικοί δρόμοι, οι αλάνες, παγωμένες για μέρες στο μουντό χειμωνιάτικο για μήνες αλλοτινό Μακεδονικό τοπίο, που παρέπεμπε κατευθείαν σε εικόνα Βόρειας Ευρώπης, γίνονταν ένας χώρος ατέλειωτου παιχνιδιού, ζωντάνιας κι άδολης παιδικής χαράς, με κατακόκκινα απ’ το κρύο μάγουλα.
  Όμως, ο καθ’ αυτού χώρος των επί του πάγου ασκήσεων κι ακροβατικών, ιδίως της νεολαίας της εποχής, ήταν η «Πατσάνα Μπάρα».
  Τι να σημαίνει άραγε «Πατσάνα»; κι από πού προέκυψε;
  Ίσως πρόκειται για άλλη μια λέξη της νεολαιίστικης αργκό, που καθιερώθηκε σαν τοπωνύμιο.
  Στο χώρο πίσω απ’ το σημερινό Λύκειο, υπήρχε μια μεγάλη έκταση, που πλημύριζε κάθε χειμώνα και γίνονταν μια αβαθής λίμνης, με μικρές στεριές – νησίδες, στην έκταση της.
  Η χειμωνιάτικη παγωμένη αυτή μικρολίμνη, ήταν ο χώρος που ιδίως τα’ απογεύματα, μετά το σχολείο, μάζευε τα παιδιά αλλά και μεγαλύτερους εφήβους, σ’ ένα ξέφρενο κι ανέμελο παιχνίδι πάνω στον πάγο.
  Στη μαγική σιγαλιά ενός μουντού χιονισμένου τοπίου που απορροφούσε κάθε ενοχλητικό θόρυβο κι έσβηνε τον αντίλαλο, εκτός απ’ τα κρωξίματα αμέτρητων καργιών και κοράκων, ξεχώριζε μια ουρανομήκης ιαχή …Σίντριμινίτσιιιννν! Αυτό σε κάθε πετυχημένο γλίστρημα, κάποιου επίδοξου νεαρού – πρωτόγονου σκιέρ.
  Χωρίς διόλου, τον σημερινό ακριβό εξοπλισμό κι ένδυση, που λανσάρουν οι σημερινοί λάτρεις του ακριβού και γκλαμουράτου σπορ των σκιέρ, με μόνο εφόδιο για την περίπτωση, τις πρόκες στα άρβυλα ή σκαρπίνια, που πάντα επίμονα ζητούσαν οι προνοητικοί πατεράδες, απ’ τους πάμπολλους τότε τσαγκαράδες, όχι βέβαια για τη προοπτική της χρησιμότητας τους στο γλίστρημα στον πάγο, αλλά για να αποφεύγεται η φθορά της δερμάτινης σόλας, που θα απαιτούσε έξοδα για νέο σόλιασμα, πάνω στη πολυφορεμένη τρύπια σόλα, που ιδίως τον χειμώνα έμπαζε λιωμένο χιόνι και νερό και πάγωνε τα πόδια.
  Η σόλα του καουτσούκ, κι ιδίως η πλαστική που κυριαρχεί σήμερα, ήταν άγνωστες την …πρωτόγονη εκείνη εποχή, που είχε βέβαια ξεφύγει, απ’ τη χιλιόχρονη προηγούμενη χρήση των γουρουνοτσάρουχων και είχε μπει στην εποχή των χειροποίητων παπουτσιών.
  Σήμερα, χειροποίητα –ιδίως Εγγλέζικα- παπούτσια, φορούν οι Άραβες Σεΐχηδες, κι οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη.
  Οι παππούδες μου, κατέληξαν στο Αμύνταιο το 1914, διωγμένοι απ’ τους Τούρκους της Ανατολικής Θράκης, επειδή μάθαν ότι δεν υπήρχε τσαγκαράδικο να φτιάχνει σύγχρονα για την εποχή, παπούτσια…
  Σόλα με καουτσούκ, πρωτοείδαν μετά το ’60, όταν, πρωτ’ απ’ όλα τα άρβυλα των στρατιωτικών που ως τότε είχαν δερμάτινη σόλα κι ήταν σιδερόφραχτη με πρόκες και πεταλάκια, κληρονομιά της Βρετανικής στρατιωτικής παράδοσης και κυριαρχίας, άλλαξε το σκηνικό στην άφιξη της Αμερικάνικης «κατοχής», με άρβυλα με καουτσούκ.
  Το καουτσούκ στη σόλα ήταν απαγορευτικό στο γλίστρημα και το συνακόλουθο …Σιντριμινίτσκιιιννν…
  Τα άρβυλα των ΤΕΑ, που πάντα, όπως κι ο οπλισμός και τα ρούχα τους παρέπεμπαν στο ένδοξο μας στρατιωτικό παρελθόν, ήταν ιδανικό υπόδημα για το προσφιλές σπορ της γλίστρας στον πάγο.
  Και ΤΕΑτζήδες –δόξα τον θεό- στο δεξιοκρατούμενο τοτινό Αμύνταιο, ήταν οι πλείστοι των ανδρών, που βολεύονταν με δωρεάν μάλλινες χλαίνες, χιτώνια, παντελόνια κι Εγγλέζικα σιδερόφρακτα άρβυλα.
  Οι αντιηρωικού Αμερικάνοι, κάναν σιωπηλή –με τα καουτσουκένια άρβυλα- τη παρέλαση, που άλλοτε με τα Εγγλέζικα έτριζαν τα παραθυρόφυλλα με τα …γκραπ – γκρουο ποδοβολητά των στρατιωτών μας, στους δρόμους της μικρόπολης μας.
   Ο ρυθμός του ποδοβολητού, βοηθούσε τα εμφυλιο – πολεμικά άσματα, που τραγουδούσαν στη διαπασών, με έκδηλα σημειωτικό περιεχόμενο.
  Φυσικά, δεν αναφέρομαι στο … «Περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός»… αλλά σ’ εκείνο το αλήστου μνήμης «Έξω Βουλγαρία, ούστ! (δις) Θράκη και Μακεδονία είν’ Ελληνική»!!
  Κανονικά, οι τοτινοί μας άρχοντες, θα έπρεπε να το ρωτήσουν δυναμικά, κι αφού όλοι τους είχαν στενές κολεγιές (κομματάρχες) με τον Υπουργό και δεξί χέρι του Κ. Καραμανλή, πατριώτη μας, Τάκο Μακρή.
  Είμαι σίγουρος, ότι ο έξυπνος αυτός πολιτικός, θα τους απαντούσε …ότι το τραγουδάμε στη Μακεδονία να το ακούνε οι Βούλγαροι που είναι γείτονες μας… Μόνο που εδώ δεν κολάει το …έξω, αφού οι Βούλγαροι γείτονες μας, ήταν ούτως ή άλλως έξω…
  Έτσι λοιπόν, το εμπεδώσαμε.. το πιάσαμε το υπονοούμενο…
  Εγώ, καθ’ ότι γόνος τσαγκάρικης οικογένειας, είχα πάντα τις σόλες κου οπλισμένες με καινούργιες πρόκες και πεταλάκια, κι απολάμβανα το ηχητικό τους αποτέλεσμα στα μωσαϊκά του σχολείου μας.
  Βέβαια, εκτός απ’ τις πρόκες ήθελε και τεχνική και δύναμη και θάρρος, η επιτυχής επίδειξη γλίστρας στο πάγο, για την οποία δεν ισχυρίζομαι ότι θα μ’ ανέβαζε στο βόθρο των πρωταθλητών του είδους.
  Πολλές φορές, όταν άρχιζε να γλυκαίνει ο καιρός, ο πάγος έσπαζε κι ο θαρραλέος ρέκτης του σκι, βρίσκονταν μέχρι τη μέση στο παγωμένο νερό, χωρίς ευτυχώς ποτέ να πνιγεί κάποιος.
  Η συνέχεια του «ναυαγίου», περιλάμβανε το αναμενόμενο ξυλοφόρτωμα του βρεγμένου ήρωα, απ’ την παραληρούσα σε τσιρίδες και κατάρες μανούλα του.
  Ο φόβος του κρυολογήματος, που παρέπεμπε σε προηγούμενα χρόνια που θέριζε η φυματίωση, δικαιολογούσε κάθε υπερβολή της μάνας, που οι αγωνίες της εποχής για τα βλαστάρια της, είχαν τελείως διαφορετικές απ’ τις σημερινές προτεραιότητες της μάνας.
  Τώρα το χιόνι και ο πάγος, που τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει είδη προς εξαφάνιση, είναι ο φόβος και ο τρόμος –μέχρι υστερίας- για τον σύγχρονο πολίτη.
  …Δεν έριξε ο Δήμος μας αλάτι έγκαιρα…
  …Δεν πέρασε το γκρέιντερ να καθαρίσει 3 πόντους χιόνι…
  …Δεν καθάρισε το πεζοδρόμιο, την εξώπορτα μου…
  …Αλλοίμονο, χαθήκαμε, γίναμε Σιβηρία…
  …Δεν έκλεισε ο Δήμαρχος τα σχολεία, με 1 πόντο χιόνι!!!
  Η τρομολαγνεία της κακοκαιρίας, είτε αυτή αφορά καλοκαιρινή ζέστη –καύσωνα- για τους τρομολάγνους της TiVi, είτε χιονόπτωση το καταχείμωνο, είτε βροχή το φθινόπωρο, γίνεται πρώτο θέμα, με μουσική υπόκρουση ταινίας θρίλερ του Χίτσκοκ.
  …Έρχεται κακοκαιρία απ’ τη Σιβηρία, την άλλη εβδομάδα…
  …Στους -2 βαθμούς η θερμοκρασία στην Αθήνα…
  …Κτηνοτρόφος στα Κιούρκα χαμένος στο μαντρί του…
  …Ορειβάτες αποκλείστηκαν σε ορεινό καταφύγιο…
  Ενώ κανονικά –εννοείται- τον Δεκέμβρη – Γενάρη – Φλεβάρη, θα έπρεπε να χορεύουμε στο Nammos της Μυκόνου πάνω στα τραπέζια, με κορδονάκι μπικίνι!!!
  Η υστερία, σ’ όλο το βλακώδες μεγαλείο. Η σοβαρότητα μας σαν Νέο – Έλληνες, που θα’ πρεπε να μετρείται από έναν επίσημα διεθνή φορέα, έχει άπειρα τέτοια παραδείγματα.
  Από τα δισεκατομμύρια του Σώρρα, που χαρίζει –και δεν τα δέχεται το κράτος- να ξεχρεώσουμε άπαξ δια παντός, κράτος, πολίτες και μελλοντικοί απόγονοι μας.
  Απ’ τους ύπουλους αεροψεκασμούς που υφιστάμεθα από δυνάμεις που μας εχθρεύονται.
  Απ’ τη περιφορά από χωριό σε χωριό «τεμαχίου ιερού λειψάνου» για προσκύνηση των πιστών, μέχρι τη παντόφλα του Αγίου Σπυρίδωνα Κερκύρας, που πρόσφατα εκτέθηκε σε προσκύνημα στο Άγιο Όρος, η κυρία Λουκά μόνο ως προς τη δοσολογία διαφέρει απ’ όλους εμάς τους τυπικούς και καθωσπρέπει Έλληνες, που μέσα μας κονταροχτυπιούνται δυνάμεις του παραλόγου, του μεταφυσικού, με το λογικό.
  Η Ανατολή, μ’ όλα τα μαγικά και τα «τρελά» της, κατέχει μεγάλο μέρος απ’ τα γονίδια μας, όσο κι αν φωνάζουμε… «Μένουμε Ευρώπη»!!! (Ιδίως οι ΝΟΥΔΟ – ΠΑΣΟΚΟ – ΠΟΤΑΜΙΣΙΟΙ) φιλελέδες…
  Γι’ αυτό, αυτή η ιαχή Σίντριμινιτσκιν, μου θυμίζει λίγο Ρώσικη κατάληξη. Πιθανόν κάνω λάθος…
  Καλό χειμώαν σε όλους.
  Χωρίς χιόνια, βροχές, αέρα, πάγο.
  Μια διάφανη τέντα, 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα πάνω απ’ την Ελλάδα μας, με κεντρική παροχή θέρμανσης και υγρασίας (στη μόδα είναι τώρα οι …αφυγραντήρες), νομίζω, ότι πρέπει να γίνει βασική προεκλογική υπόσχεση, από κάθε σοβαρό Ελληνικό κόμμα. Τα υπόλοιπα ας περιμένουν.
  >>>Και ας δει η κυβέρνηση, τη πρόταση του «ευεργέτη» Σώρρα.
  Καλή χρονιά το 2017, σε όλους μας…

3 σχόλια:

  1. Φιλε Αγγελε!,πατανα η τσαπανα συμαινει πατημενη,τσαπαμ :τσαλαπατω στις λασπες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή χρονιά! Συγχαρητήρια για τις θύμισες και την εξαιρετική προσέγγιση. Στο Σκλήθρο υπήρχε μια άλλη έκφραση αντίστοιχη Σίντιμι... το "τσίτσκιμιλίτσκι" που αφορούσε γλίστρημα στον πάγο με βαθύ κάθισμα... Θρυλικό! Τώρα μάλλον έχει εκλείψει. Τα "τσ" προφέρονταν παχιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η εποικοδομητική κριτική και οι εναλλακτικές προτάσεις - απόψεις είναι απαραίτητες και ευπρόσδεκτες, ειδικά όταν το ζητούμενο είναι η ανταλλαγή ιδεών.
Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους και η ευθύνη (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο, θα διαγράφεται όποτε εντοπίζεται από την ομάδα διαχείρισης.
Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου.