Αέραααα!

  Αν άφησε κάτι πίσω της, απ’ την όντως καινοφανή και συγκλονιστική διαδρομή της, σαν Πρόεδρος της βουλής, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, σ’ ένα παστό έως τα τότε, λίγο τυπολατρικό, λίγο κυριλέ, λίγο τιμητικό, είναι οι μεταδόσεις –χωρίς αποσπάσματα- απ’ το κανάλι της βουλής, των συνεδριάσεων των εξεταστικών επιτροπών της, γεγονός που συνεχίζεται και μετά την επεισοδιακή της αποχώρηση, απ’ τη βουλή και τον ΣΥΡΙΖΑ.

  

  Που αλλού θα είχε την ευκαιρία ο πολίτης, ν’ απολαύσει αμήχανους, στριμωγμένους με καυτές ερωτήσεις των βουλευτών της επιτροπής, να ιδρώνουν και να κομπιάζουν στις εξηγήσεις τους για τα θαλασσοδάνεια, που χρόνια τσεπώνουν στα μουλωχτά οι μεγιστάνες των media, του πλούτου και της συνακόλουθης διαπλοκής, χρήματος και πολιτικής.

  Μπόμπολας, Αλαφούζος, Βαρδινογιάννης, Ψυχάρης, Κοντομηνάς, στήθηκαν απέναντι σε καυτές δημόσιες ερωτήσεις, ίσως, πρώτη φορά στη μακρόχρονη επαγγελματική τους διαδρομή.

 Κι οι πλείστες ερωτήσεις, δεν χάιδευαν αφτιά, ούτε προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

  Δεκαετίες τώρα –κι όχι μόνο οι αναφερόμενοι, για να μην τους αδικούμε-, κυρίαρχοι αδιαφιλονίκητοι, στα μέσα κι έξω της δημόσιας ζωής, της Βαλκάνιας Ελλάδας.

  Μεγαλοεργολάβοι δημοσίων έργων, εθνικοί προμηθευτές, αντιπρόσωποι και εισαγωγείς όπλων, υλικών, κι αγαθών του δημοσίου, μεγαλοπράγμονες του life Style, ιδιοκτήτες ζημιογόνων εφημερίδων και λοιπών Media, που σαν εργαλείο πανίσχυρο διαμόρφωναν τη κοινή γνώμη και την προετοίμαζαν με το συνεχές μπούρου – μπούρου για τον επόμενο κουμανταδόρο μας, που ντοπαρισμένοι σε  «έγκυρη» πληροφόρηση, θα ψηφίζαμε σαν Ελεύθεροι Έλληνες.

  Σκοτεινές δουλειές, που κλείνονταν σε ακριβά γραφεία, πίσω από τραβηγμένες κουρτίνες μεγαλοτραπεζιτών, είχαν, αυτοί οι ξεχωριστοί μεγαλοπελάτες.

  Φυσικά, εννοείται, ότι οι θεσμικοί μεγαλοτραπεζίτες διαχειρίζονταν συνετά το υστέρημα του μικροκαταθέτη – πελάτη τους, τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, στα ασφαλιστικά τους ταμεία ή το αποκούμπι για τα γεράματα, του μέχρι τώρα αφελούς πολίτη, που τους εμπιστεύονταν.

  Αυτό το βρώμικο νταλαβέρι των μεγαλοτραπεζιτών με τα λαμόγια του πλούτου, βγήκε τελικά επίσημα στο μεϊντάνι, χωρίς, ναι μεν αλλά, ή δεν κατάλαβα, ή δεν ήξερα, ή τέτοια…

  …Με τι εγγύηση παίρνατε κύριε Ψυχάρη τα δάνεια εκατομμυρίων για τον ΔΟΛ; ρώτησε ψιλοεκνευρισμένα ο πρόεδρος της εξεταστικής της βουλής, Σ. Φάμελλος, τον γιό του «μεγιστάνα» χρόνια τώρα, της ενημέρωσης των Ελλήνων (Βήμα – Νέα – Mega), Σταύρο Ψυχάρη.

  …Με αέρα!!! (πόσα θαυμαστικά;) απάντησε, λίγο ξέπνοα, λίγο αφελώς, λίγο βλακωδώς, ο κανακάρης Ψυχάρης, αποκαμωμένος απ’ το πολύωρο πρεσινγκ των ερωτώντων βουλευτών.

  Αέρα λοιπόν, δεν διευκρίνισε αν ήταν κοπανιστός, βουνίσιος καθαρός ή θαλασσινός, ή βρώμικος από οσμές καμινάδων και καυσαερίων του κέντρου της Αθήνας, που στεγάζονται και οι μεγάλες τράπεζες μας.

  Αυτά τα δάνεια πληρώνει με τις αλλεπάλληλες ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, τα τελευταία 6 – 7 χρόνια, ο εξουθενωμένος Ελληνικός Λαός.

  Με …αέρα λοιπόν, η εγγύηση.

  …Αεριτζής, αυτός που «πουλάει» αέρα.

  Τι όμορφη και περιεκτική λέξη, στο πλούσιο λεξιλόγιο του απλού ανθρώπου…

  …Αέρας, ήταν κι η εγγύηση των κομμάτων (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ), που έβαζαν τη μελλοντική τους για δεκάδες χρόνια κρατική χορηγία, για τα δάνεια που παντελόνιαζαν άμεσα.

  Μόνο που η χορηγία η κρατική, είναι ανάλογη με το ποσοστό που έπαιρνε το κόμμα στις εκλογές.

  Έλα μου τώρα όμως, που χάθηκαν –σαν αέρας- τα 40 – 48% των παλιών καλών χρόνων, κι έπεσε φτώχεια στην αφελή πελατεία τους, που από παράδοση τους στήριζε…

  Τώρα, αυτόν τον βαρύ δανεισμένο τζερεμέ ΠΑΣΟΚΟ - ΝΟΥ ΔΥΟ, πρέπει να πληρώνουμε όλοι, μαζί με τα δικά μας λοιπά χρέη!

  Και δεν άκουσα, από Φώφη – Κυριάκο, από πόσο μας πέφτει στο κεφάλι, αυτό το μπερεκέτι, που σίγουρα θα κληθούμε να ξοφλήσουμε, οσονούπω…

  Το εύκολο ερώτημα είναι ότι εκείνοι οι σαράφηδες οι σπουδαγμένοι μεγαλοτραπεζίτες, δεν σκέφτηκαν το ενδεχόμενο να πέσει το ΠΑΣΟΚ στη Δ’ εθνική, κι η ΝΟΥ ΔΥΟ στη Β’;

  Λεπτομέρειες θα μου πείτε. Αφού κανείς δεν τους βάζει να πληρώσουν τη χασούρα, που θα μοιραστούμε όλοι.

  Σίγουρα, πήραν και μπόνους για την επιτυχία να πουλήσουν τέτοια μεγάλα δάνεια. Φασκελοκουκούλωτα…

  Εκεί που υπήρξαν άκρως υπηρεσιακοί κι άτεγκτοι, ήταν όταν εσύ, εγώ, αυτός, με τον προσήκοντα σεβασμό ζητούσε δάνειο να κτίσει το σπίτι του. Εκεί, δεν υπήρχε εγγύηση – αέρας… Έμπαινε το κτίσμα υποθήκη, μέχρι την αποπληρωμή του στεγαστικού.

  Και κάποιοι σήμερα δεν κοιμούνται ήσυχοι στην ιδέα να χάσουν το σπίτι τους, αφού δυσκολεύονται να πληρώσουν τη δόση του δανείου.

  Μια χώρα ελεύθερη, με δύο κατηγορίες ανθρώπων. Πατρικίους και πληβείους.

  Φυσικά ο νόμος είναι αμείλικτος, ακόμα, για τον Γιάννη Αγιάνη του Ζολά, που έκλεψε ο κλέφταρος ένα ψωμί απ’ τον φούρνο! Και τον συλλαμβάνει και τον τιμωρεί.

  Εκείνον με τον «αέρα» όμως, πώς να τον κυνηγήσει, είναι άυλο, άπιαστο αγαθό. Είναι «αέρας», δεν πιάνεται…

  Εγώ, αν ήμουν στο επιτελείο που σχεδιάζει τον μελλοντικό προεκλογικό αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ, θα έβαζα σαν κεντρικό σύνθημα της εκστρατείας, μια μόνο λέξη – έννοια.. «Αέρας»!

  Θα καταλάβαινε το νόημα ο ψαγμένος Έλληνας πολίτης.

  Χρόνια τώρα ζήσαμε σε μια φούσκα – αέρα, που ήταν επόμενο κάποτε –όταν θα παραφούσκωνε- να σπάσει.

  Αερόστατο φουσκωμένο και φανταχτερό, με αέρα τη λαμογιά της διαπλοκής. Μπαλόνι παιδικό με δύο ανάσες αέρα οι υπόλοιποι – εμείς…

  Και σίγουρα κάποιοι, δεν είχαν ούτε αυτή την πολυτέλεια του «παιδικού μπαλονιού», τα χρόνια της πλαστής ευμάρειας.

  Πόσο λίγο ταιριάζει το νόημα αυτού του νοσηρού βρώμικου «αέρα», με κείνο το μυριόστομο …αέρααα! Των Αλβανικών βουνών των γονιών μας, που έτρεχαν μπροστά στα πολυβόλα σαν ορμητικός ασυγκράτητος αέρας, καθαρός, παγωμένος, γεμάτος οξυγόνο, νιάτα, ιδρώτα, αίμα, ελπίδα, καθήκον, πατρίδα… Κι όμως, απέχουμε απ’ αυτούς του τόσο ξένους και μακρινούς, δύο γενιές μόνο απόσταση. Μια ανάσα δηλαδή.

  Πόσο αλήθεια βρώμισε ο αέρας, μέσα σε λίγα χρόνια! Κρίμα…