Πολιτικοί, πομφόλυγες, ηθοποιοί, φτηνού θεάτρου…

Του Α.Θ.Ρ. (από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Περίμενε κανείς, μια παρακμιακή – επιθεωρησιακή φυσιογνωμία Λεβέντη να συσκέπτεται για το θολό μας μέλλον, στο Προεδρικό, σε τραπέζι αρχηγών πολιτικών κομμάτων, της ασθμαίνουσας Ελλάδας μας; Και να ‘χει και αδιαπραγμάτευτες 9 (γιατί άραγε μόνο;) προτάσεις σωτηρίας;

  

  Ένας φέρελπις, απόφοιτος της κορυφαίας Δημοσιογραφικής Σχολής του ΑΝΤΕΝΑ, ο Θοδωράκης, που κατάφερε μ’ ένα αμφιλεγόμενο ταλέντο, να κάνει κάποιες πετυχημένες σε τηλεθέαση εκπομπές στη TiVi και για χρόνια να είναι στα πέριξ της εξουσίας του κυρίαρχου τότε ΠΑΣΟΚ, τρώγοντας απ’ το παντεσπάνι των παρατρεχάμενων, να παρουσιάζεται σήμερα σαν «εφευρέτης» του νέου, του μεστού, του καινοτόμου, της αλήθειας, στο ομιχλώδες πολιτικό τοπίο της λαβωμένης κι αιμορραγούσας Ελλάδας;

  Η αμείλικτη, σαν Ροβεσπιέρος, στις δηλώσεις και το ύφος, Φώφη, χωρίς το βαρύ πατρογονικό όνομα εκείνου του σπουδαίου Γεννηματά, είχε και στα πιο τρελά της όνειρα φανταστεί, να ‘ναι μπροστά απ’ τον εκρηκτικά ευφυή Βενιζέλο;

  Και αρχηγός – ντεμέκ να καταγγείλει σαν εισαγγελέας, πράξεις και σχέδια της κυβέρνησης και να υπαινίσσεται ρόλο κυβερνητικό, όταν ο Λαός μας εκφράστηκε ξεκάθαρα μόλις κάποιους μήνες πριν, για τον κουμανταδόρο της τρέχουσας δύσκολης 4ετίας, αφού είχε γνωρίσει τραυματικά τη κόψη του σπαθιού των προηγούμενων ΠΑΣΟΚΟ – ΝΕΟΔΗΜΟΚΑΤΩΝ;

  Νομίζω ότι, η εικόνα των τριών αυτών αρχηγών, που είχαν κι έχουν –έστω τώρα λιγότερη- τη στήριξη των συνελλήνων, αποτελούν τη καλύτερη αποτύπωση ενός κομματιού της κοινωνίας, που μέσα στο αδιέξοδο, την απογοήτευση, την αδιαφορία, την αφέλεια, το χαβαλέ, τη συναισθηματική δέσμευση, διάλεξαν εκπρόσωπο τους για τέσσερα χρόνια, έτσι όπως θα διάλεγαν ένα, με νέο περιτύλιγμα προϊόν, απ’ το ράφι του Σούπερ Μάρκετ.

  Εσείς δηλαδή, γνωρίζετε, καταλάβατε, τι πρεσβεύουν και τι προτείνουν και γιατί μάχονται με μανία, οι σεβαστοί κατά τα άλλα αυτοί αρχηγοί;

  Μας έπεισαν, ότι θα διαπραγματευτούν καλύτερα, με τους επαγγελματίες Ευρωπαίους δανειστές μας;

  Θα είναι πιο τίμιοι; Ποιο αποτελεσματικοί; Ξέρουν κάποιο μυστικό που αγνοούν οι άλλοι; Μας έδειξαν ένα πειστικό πλάνο διαχείρισης της σημερινής κρίσης, που δεν αντιληφθήκαμε εμείς οι άλλοι;

  Προς τι λοιπόν αυτό το δασκαλίστικο αυστηρό ύφος κι οι γενικόλογοι αφορισμοί, που κανέναν δεν πείθουν, εκτός απ’ τους παρατρεχάμενους τους;

  Το μόνο σίγουρο είναι, ότι ο Θοδωράκης, ο Λεβέντης κι η Φώφη, θα χρειάζονταν δίπλα τους ένα σαΐνι διερμηνέα στις επαφές τους στην Ευρώπη, αφού ξέρουν τόσα Αγγλικούλια, όσα ξέρω εγώ και το γκαρσόνι της νησιώτικης παραλιακής ταβέρνας.

  Τουλάχιστον ο Τσίπρας, τσάτρα – πάτρα, έμαθε κάτι Αγγλικά των τουριστών, κι έχει τουλάχιστον το θάρρος να δίνει και συνεντεύξεις, στη γλώσσα του Σαίξπηρ!

  Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε και παράταξε και βαρύ πυροβολικό Οξφορδιανών Αγγλικών, με τον Βαρουφάκη και τον Τσακαλώτο, που στέκονταν χωρίς Βαλκάνια γραφικότατα, στο οποιοδήποτε φόρουμ των Αγγλοσαξόνων. Άσχετα με το επιτευχθέν αποτέλεσμα. Τουλάχιστον, δείξαμε γνώση, άποψη, πείσμα, στυλ.

  Τουλάχιστον, δεν σταθήκαμε σαν ζήτουλες της συμφοράς, στα γόνατα, μπρός στο καροτσάκι του στρατάρχη Σόϊμπλε. Κάτι είναι κι αυτό.

  Επανέρχομαι στις θέσεις Θοδωράκη, Λεβέντη, Φώφης.

  Γνωρίζει κανείς, σε τι και πόσο διαφέρουν αυτές, απ’ αυτές του Μητσοτάκη ή του Τσίπρα; Ή εγώ δεν κατάλαβα καλά, ή είναι τόσο βαθυστόχαστες κι αφηρημένες, σαν ποίηση υπερμοντέρνου ποιητή.

  Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά ιδεολογίας, πρακτικής, παράδοσης, που ξεχωρίζει στο πολιτικό στερέωμα τους ξεχωριστούς αυτούς αστέρες, του σκοτεινού ουρανού της Ελλάδας των τελευταίων χρόνων;

  Τουλάχιστον, όταν ξελαρυγγιζόμασταν εμείς για το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα, ξέραμε, το βλέπαμε, το πιστεύαμε, ότι είναι κάτι άλλο, διαφορετικό, καλύτερο απ’ τη ΝΔ του γερο – Καραμανλή, ή του γερο – Μητσοτάκη.

  Πιο λαϊκό, πιο πατριωτικό, πιο ελπιδοφόρο. Κάτι ανάλογο φαντάζομαι πίστευαν κι οι οπαδοί της τότε ΝΔ, για το κόμμα τους και τη λογική του.

  Κι ήταν ωραία και ξεκάθαρα και ηρωικά χρόνια, άσχετα αν αργότερα «χάλασε η σούπα» με λαμόγια, δανειστές, τραπεζίτες και χαμένη δύναμη, απ’ τα χέρια πλέον, των πολιτικών…

  Τώρα, ποιος πιστεύει ακράδαντα και διαχωρίζει με αδιαπέραστο φράχτη, τις διαχωριστικές θέσεις και γραμμές, των πλείστων κομμάτων, κι ιδίως αυτών που προανέφερε.

  Τι σημαίνει τελικά «κεντρώος χώρος» σήμερα, όταν και η δεξιά του «χωροφύλακα» έγινε κεντροδεξιά (με τα βέβαια βαρίδια, Άδωνι – Βορίδη) και η Αριστερά της «Μακρονήσου», του «Γεντί κουλέ» και του «Πολυτεχνείου» κεντροαριστερά (με τον κομμουνιστή Κατρούγκαλο)…

  Φυσικά κι υπάρχουν δύο ξεκάθαροι περιχαρακωμένοι χώροι, με έντονα χαρακτηριστικά. Το ιστορικό Κου Κουε, κι η μαύρη Χρυσή Αυγή. Είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κανείς μαζί τους, κανείς δεν αρνείται ότι εκφράζουν απ’ ένα κομμάτι της εκλογικής βάσης των Ελλήνων.

  ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΚΕ, Χρυσή αυγή, είναι τα κόμματα που χαρτογραφούν ικανοποιητικά το πολιτικό μας φάσμα σήμερα και καλύπτουν τις ουσιαστικές προτιμήσεις κι ανάγκες του εκλογικού σώματος.

  Φυσικά και δικαιούνται και νομιμοποιούνται να κατεβαίνουν, και να διακηρύσσουν ανοιχτά το πρόγραμμα και τις ρηξικέλευθες θέσεις τους, απ’ το ΚΚΕ – μλ μέχρι το μλ – ΚΚΕ, οι πάντες, μέχρι κι αυτός που βρίσκει μόνο τη δική του ψήφο – ούτε καν της συμβίας του…

  Δεν πείθουν όμως τον λογικό, όταν με υψωμένο το δάχτυλο και θυμωμένα, προσπαθούν αγωνιωδώς να μας πείσουν, ότι …προτείνουν το κάτι άλλο, το μοναδικό, το ιδανικό, το χειροπιαστό, που οι άλλοι όλοι αδυνατούν να σκεφτούν… Τη «Λυδία λίθο» των Αλχημιστών, που θα μας βγάλει απ’ το αδιέξοδο. Κάτι σαν τις «μετοχές της Τράπεζας της Ανατολής», εκείνου του μυστήριου Πατρινού, που θα έλυναν τα οικονομικά μας προβλήματα!

  Είναι κακία να πω ότι, οι πλείστοι αγωνίζονται απλά και μόνο για τη διατήρηση τους ή την αναρρίχηση τους στον μαγικό κόσμο της επικαιρότητας, της διασημότητας, που παρέχει το έδρανο του Εθνικού κοινοβουλίου, κι η καρέκλα στο τραπέζι του Προεδρικού;

  Εσείς βλέπετε και κάτι άλλο που δεν βλέπω;

  …Μααα το ΠΑΣΟΚ έχει γράψει ιστορία, κι αγαπήθηκε και στηρίχθηκε χρόνια, απ’ τον Ελληνικό Λαό.

  Φυσικά κι είναι έτσι. Όπως στηρίχθηκε και λατρεύτηκε για δεκαετίες ο Λευτέρης Βενιζέλος, με τους φιλελεύθερους, ο Πλαστήρας με την ΕΠΕΚ, ο Γέρο – Παπανδρέου, με την Ένωση Κέντρου…

  «Προδότες» μας έλεγαν εμάς τους νέους οι παλιοί κεντρώοι, όταν απ’ το ’65 λατρέψαμε τον Ανδρέα και το ’74 προσχωρήσαμε στο ΠΑΣΟΚ, που αποδυνάμωσε την Ένωση Κέντρου.

  Ευτυχώς ή δυστυχώς, η πολιτική ιστορία, εκτός από συναισθηματισμό και προσκόλληση στη παράδοση –ιδίως στους νέους- υπάρχει κι η νέα ξεχωριστή πρόταση, η προοπτική, το καινούργιο που σαγηνεύει και ακολουθούν, όπως πρόσφατα έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ του 3 – 4%, που έφτασε τα 35%!

  Και με τις όποιες δυσκολίες και γεγονότα της εποχής, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και τις αστοχίες, μπροστά στις πρωτόγνωρες σημερινές συνθήκες, μιας στοχοποιημένης Ελλάδας από θεούς και δαίμονες, συνεχίζει και θα συνεχίζει να είναι η ελπίδα και καταφυγή του αδυνάτου, του Δημοκράτη, του αριστερού, του προοδευτικού ανθρώπου, που είναι κι η πλειοψηφία του Λαού μας.