Σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλοφίλων…

(Γράφει ο ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ στο ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Η νομιμοποίηση της συμβίωσης ομοφυλοφίλων, δημιούργησε αρκετές συζητήσεις και εντάσεις στην χώρα μας.

 

Φραστικές διαμάχες εκτυλίχθηκαν και ξεστομίστηκαν εκφράσεις εκατέρωθεν που αδικούν και τις 2 πλευρές. Από την μια μεριά η ομάδα που διεκδικεί ορισμένα δικαιώματα, που θεωρεί ότι πρέπει να έχει, και από την άλλη πλευρά η άλλη ομάδα που προσπαθεί να προστατεύσει την κοινωνία από κινδύνους που αυτή πιστεύει οτι η κοινωνία αντιμετωπίζει.

  Και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο και άδικο, εμείς όμως στο τέλος του κειμένου θα σταθούμε στην υποκρισία του όλου ζητήματος, όπου οι διακρίσεις είναι θεσμικά κατοχυρωμένες, έχουν γίνει κοινωνικά αποδεκτές, και κανείς ποτέ δεν θα μιλήσει γι' αυτές.

  Για το θέμα του συμφώνου συμβίωσης: Αν το δούμε ανθρωπιστικά – και νομίζω οτι έτσι θα πρέπει να το δούμε – δεν θα είναι εύκολο να καταλάβουμε για ποιόν λόγο θα πρέπει να στερηθούν οι ομοφυλόφιλοι το δικαίωμα της νομιμοποίησης της σχέσης τους.

  Ως σήμερα, ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων που περνούσαν όλη την ζωή τους μαζί, όταν πέθαινε ο ένας από τους 2, ο άλλος δεν είχε κανένα νόμιμο κληρονομικό δικαίωμα, εκτός εάν ο αποθανών είχε προβλέψει κάτι τέτοιο στην διαθήκη του.

  Δεν μπορώ να φανταστώ έναν σοβαρό λόγο όπου κάποιος δεν θα έχει το δικαίωμα να κληρονομήσει την περιουσία του ατόμου με το οποίο μοιράστηκε ολόκληρη την ζωή του.

  Πιθανόν να σκεφτείτε ότι αυτό είναι αφύσικο, ανωμαλία ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο.

  Εγώ έχω δει πάντως αρκετές περιπτώσεις όπου 2 αρσενικά σκυλιά το κάνουν μεταξύ τους ή ακόμα και ένας γάτος με έναν σκύλο. Άρα, ακόμα και αν είναι ανωμαλία όπως πιστεύει μερίδα του κόσμου, είναι κάτι που συναντάται στην φύση, άρα δεν μπορεί να καταδικασθεί ως αφύσικο.

  Το ότι αντιβαίνει τους συνήθεις και επικρατούντες νόμους της φύσης είναι αλήθεια, αλλά με το ίδιο σκεπτικό, η φύση αφήνει τους αδύναμους να πεθάνουν ενώ εμείς προσπαθούμε να τους προστατεύσουμε. Σε ένα ανάπηρο ζώο έξω στην φύση για παράδειγμα, δεν του μένουν παρά μόνο λίγες ώρες ζωής, ενώ ένας ανάπηρος συμπολίτης μας θα προστατευθεί, θα του δοθεί επίδομα για να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς και να μην βγαίνει για ζητιανιά στους δρόμους και θα του δοθεί προτεραιότητα για να εργαστεί στο δημόσιο.

  Άρα, αν είναι να θεωρούμε τους ομοφυλόφιλους ως αφύσικους και να τους στερούμε δικαιώματα, τότε θα πρέπει το ίδιο να κάνουμε και στους παραπληγικούς, αφού η φύση τους επιφυλάσσει άσχημη μοίρα ως ανυπεράσπιστο θήραμα ενός αρπακτικού. Προφανώς εκεί εισέρχονται οι αρχές του ανθρωπισμού και διορθώνουν αυτά που σε εμάς τους ανθρώπους φαίνονται πολύ σκληρά και απάνθρωπα για να γίνουν αποδεκτά.

  Πολλοί υποστηρικτές των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, καθώς και η κοινότητα αυτών, επικρίνουν την εκκλησία γιατί δηλώνει την σφοδρή αντίθεση της στο σύμφωνο συμβίωσης.

  Είναι προφανές ότι έχουμε μπερδευτεί για τα καλά. Προφανώς και δεν λες χριστιανικό τον λόγο του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιου, ο οποίος εκφράστηκε με πολύ αρνητικό και επιθετικό λόγο προς τους ομοφυλόφιλους, κάνοντας ζημιά πρωτίστως στον εαυτό του αλλά και στην ίδια την εκκλησία, αφού ένα σημαίνον μέλος της εξέφρασε απόψεις που δεν συνάδουν με την θρησκεία της αγάπης προς τον πλησίον. Το «Όπου τους δείτε φτύστε τους» που έγραψε ο μητροπολίτης στην ιστοσελίδα του δεν ταιριάζει με χριστιανικό ήθος ούτε βοηθά ως επιχείρημα αυτόν που το χρησιμοποιεί.

  Αλλά πέραν αυτού όμως, η εκκλησία έπραξε το σωστό να δηλώσει την αντίθεση της στο σύμφωνο συμβίωσης. Στην εκκλησία, η σεξουαλικότητα δεν έχει κανένα ρόλο πέραν της τεκνοποίησης. Είναι άδικο και παράλογο λοιπόν να περιμένουμε από έναν θρησκευτικό φορέα που  επιτρέπει την ερωτική πράξη μόνο για λόγους τεκνοποίησης, να ρίξει τόσο νερό στο κρασί του και να αποδεχθεί κάτι που θεωρεί αμάρτημα και μάλιστα σημαντικό. Η εκκλησία έχει φτιάξει ένα μονοπάτι ζωής το οποίο προτείνει στον κόσμο να το ακολουθήσει, δεν μπορεί να το αλλάζει καταπώς θέλει ο καθένας. Η εκκλησία δεν πιέζει (πλέον) να ακολουθηθούν τα πιστεύω της, αντιθέτως, εφαρμόζει το «Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ».

  Σύντομα, θα ανοίξει ο διάλογος για το αν ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων θα πρέπει να έχει δικαίωμα υιοθεσίας παιδιών. Είναι ένα θέμα που φέρνει σε αμηχανία αρκετό κόσμο, αφού πρέπει να ληφθούν υπόψη τα δικαιώματα τόσο των ομοφυλοφίλων όσο και των παιδιών.

  Η μια πλευρά μιλάει για την ισότητα όλων έναντι του νόμου, άρα και των ομοφυλοφίλων που πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα. Ταυτόχρονα, ως επιχείρημα δείχνουν παραδείγματα μιας ετεροφυλοφιλικής οικογένειας όπου ο πατέρας κακοποιεί βάναυσα την μητέρα και το παιδί, θέλοντας να δείξουν οτι και σε μια συνηθισμένη οικογένεια μπορούν να υπάρξουν προβλήματα.

  Η άλλη πλευρά εκφράζει μεταξύ άλλων την επιφύλαξη της για την επίδραση ενός ομοφυλοφιλικού οικογενειακού περιβάλλοντος στην ζωή και την ψυχοσύνθεση του παιδιού, αναφέρει την ανησυχία της στο γεγονός οτι το παιδί θα υποστεί την χλεύη των συνομήλικων του, ενώ αντιτείνει οτι μια ετεροφυλοφιλική οικογένεια όπου ο πατέρας κακοποιεί μητέρα και παιδί δεν είναι μέτρο σύγκρισης. Πιστεύουν δηλαδή οτι θα πρέπει να συγκριθούν οι επιπτώσεις στην ψυχοσύνθεση του παιδιού σε οικογένειες όπου κυριαρχεί η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός τόσο σε ετεροφυλόφιλα όσο και σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια και τότε θα αποδειχθεί το πόσο επικίνδυνο είναι για το παιδί να ζει σε μια οικογένεια όπου δεν υπάρχει το πρότυπο του πατέρα και της μητέρας.

  Επίσης, προσθέτουν οτι είναι τερατώδες να δώσεις για υιοθεσία ένα παιδί ετεροφυλόφιλο σε οικογένεια ομοφυλοφίλων.

  Φαντάζομαι οτι θα μπορούσε να βρεθεί μια μέση λύση, όπου ένα παιδάκι που ήδη έχει οριστικοποιηθεί η ομοφυλοφιλία του (πολλοί ιατροί λένε οτι ο εγκέφαλος και οι ορμόνες ενός ομοφυλόφιλου έχουν διαφορές από τον εγκέφαλο και τις ορμόνες ενός ετεροφυλόφιλου), να μπορεί να δοθεί για υιοθεσία σε ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι.

  Προσωπικά πάντως, μου είναι δύσκολο να πιστέψω οτι η Ευρώπη έχει γνήσιο ενδιαφέρον για τα δικαιώματα μιας μερίδας συμπολιτών μας, όταν η ίδια με την πολιτική της βιάζει καθημερινά κράτη γύρω από αυτήν (Ιράκ, Συρία, Λιβύη κλπ), ενώ παραβιάζει συνταγματικά δικαιώματα πολιτών μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που στερούνται αξιοπρεπούς νοσοκομειακής περίθαλψης λόγω λιτότητας και περικοπών μπορούν να επιβεβαιώσουν αυτήν την δυσπιστία μου.

  Πως λοιπόν, μια Ευρώπη (και ΗΠΑ) που πλημμυρίζει στο αίμα γειτονικές της χώρες αλλά και παραβιάζει συνταγματικά δικαιώματα μερίδας πολιτών της μπορεί ταυτόχρονα να μιλάει για σεβασμό δικαιωμάτων μιας άλλης μερίδας; Αυτό είναι κάτι που μόνο ως υποκρισία μπορώ να χαρακτηρίσω.

  Επίσης, μόνο ως υποκρισία μπορώ να χαρακτηρίσω το γεγονός οτι υπάρχει η πιθανότητα να γίνει μελλοντικά δεκτή η υιοθεσία από ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι, όταν σήμερα από ένα άτεκνο ζευγάρι θα ζητηθεί να αποδείξει οτι έχει την οικονομική ευμάρεια να αναθρέψει ένα παιδί. Δηλαδή, ένα φτωχό ζευγάρι δεν έχει δικαίωμα να υιοθετήσει παιδί και γίνονται διακρίσεις οικονομικής φύσεως εις βάρος του.

  Ευτυχώς βέβαια δεν θέλει να είσαι πάμπλουτος για να υιοθετήσεις ένα παιδί, αλλά ένας πάμπλουτος είναι πολύ πιο πιθανό οτι θα του εγκριθεί η υιοθεσία αν πληροί τις ίδιες προϋποθέσεις με έναν φτωχό. Έχουμε δηλαδή αποδεχθεί την διάκριση και την ανισότητα με βάση το χρήμα και δεν μιλάει κανείς γι' αυτό.

  Καλή χρονιά λοιπόν και καλά μυαλά στους αποφασίζοντες. Τα χρειάζονται...