Η ζωογόνα αστείρευτη ροή του ανθρώπινου ποταμιού…

(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Στη Κύπρο, υπάρχει μια σοφή έκφραση «…το δικαίωμα του ποτάμου». Το οποίον …μη φράξεις, μη κτίσεις, τη φαινομενικά ήσυχη – ξερή όχθη του χειμάρρου…

  Κάποτε θα ξυπνήσει ο ποταμός και θα διεκδικήσει το χώρο του και …θα ψάχνεσαι ολοφυρόμενος και απελπισμένος, απ’ την ανίκητη δύναμη του άγριου, ξυπνημένου υγρού θηρίου.

  Σκηνές που βλέπουμε συχνά, ακόμα και στον αναπτυγμένο κόσμο, που ακόμη και σήμερα, με τα υπέρ – μέσα που διαθέτει, δεν μπορεί να δαμάσει την οργή της βιασμένης φύσης.

  Το ορμητικό, απελπισμένο, τραγικό ανθρώπινο ποτάμι της προσφυγιάς που ξεβράζεται σε ξένα σύνορα, είτε θύμα του πολέμου, είτε της ανέχειας, είτε με οδηγό ένα φωτεινό άστρο στον κατάμαυρο ουρανό του, που του δείχνει μια άλλη, ανθρώπινη ζωή, αποδεικνύεται πιο δυνατό από τις κανονιοφόρες του ναυτικού, τα συρματοπλέγματα και τους συνοριακούς φράχτες, τους οπλισμένους φρουρούς των κρατών, απ’ όπου έχει χαράξει να περάσει η ροή του.

  Τα μέτρα αναχαίτισης του κι αποτροπής του, αποδεικνύονται ανίσχυρα, ατελέσφορα, αναποτελεσματικά, μπρος στη δύναμη της ανθρώπινης απελπισίας και θέλησης για ειρηνική ζωή.

  Έτσι, γινόμαστε μάρτυρες ανατροπών δεδομένων νόμων, αποφάσεων, διατάξεων, που κάποτε φιλόδοξα κι ανέξοδα είχαν παρθεί, όταν ο ανθρώπινος χείμαρρος ήταν ξερός, από οργή και ορμή.

  Τότε, που μόνο κάποια περιορισμένα περιστατικά απελπισμένων, προσπαθούσαν ν’ ανατρέψουν τα τείχη των κυρίαρχων κρατών και κατέληγαν να λαθροβιούν σε σκοτεινά αστυνομικά κρατητήρια, μακριά απ’ τα καλομαθημένα μάτια των αθώων, βολεμένων πολιτών τους. Που δεν αρέσκονται στις ανατροπές των κατεστημένων δεδομένων.

  Ο θεσμοθετημένος απ’ όλους μας ως τώρα όρος «λαθρομετανάστης», με το πείσμα και την αλήθεια του ΣΥΡΙΖΑ, ξεριζώθηκε πλέον σαν έκφραση και πρέπει να του καταλογίσουμε μια νίκη πραγματική. Έστω, κι αν δεν φέρνει ένα Ευρώ στην καθημαγμένη οικονομία μας. Είναι μια νίκη στο πεδίο της ηθικής, της σωστής εννοιολογίας, της ανθρωπιάς. Άλλωστε, οι μεγαλύτεροι αρχαίοι μας φιλόσοφοι με την ηθική ασχολούνταν, μ’ αυτά διέπρεψαν κι όχι με πραγματείες γι μνημόνια σε τάλαντα, δραχμές ή μνες…

  Ο «λαθρομετανάστης» έγινε πρόσφυγας, ή οικονομικός μετανάστης, αφού πολύ σωστά δεν υπάρχει «λαθραίος» άνθρωπος, έστω κι αν δεν πολυσυμφωνούν οι συντηρητικοί, οι βολεμένοι, οι εαυτούληδες, που δεν νοιάζονται πέρα κι έξω απ’ τον μαντρότοιχο της κατοχής τους.

  Σε μια χώρα κατ’ εξοχή μεταναστών και προσφύγων (1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες ήρθαν το ’23 – ’24, όταν οι Ελλαδίτες ήταν 5 εκατομμύρια), με χαραγμένο βαθειά στο DNA του Λαού της το βίωμα κι ο πόνος του πρόσφυγα και του μετανάστη, είναι αναμενόμενο να δέχεται με ανοχή και μεγάλη κατανόηση το πρωτοφανές για τα τελευταία 90 χρόνια κύμα προσφύγων, που σαν πλημμυρίδα κατακλύζει ιδίως τα θαλάσσια σύνορά της.

  Στη πίεση των γεγονότων και με αδικαιολόγητη καθυστέρηση, οι ισχυροί της Ευρώπης αποφασίζουν τελείως άλλα και ανθρωπινότερα μέτρα απ’ ότι ίσχυαν έως τώρα, όταν αισθάνονταν ασφαλείς και απροσπέλαστοι στα σύνορα τους.

  Τώρα, ο ανθρώπινος χείμαρρος που δεν υπολογίζει φόβο, τιμωρία ή θάνατο, που ισχύουν για όλους εμάς τους βολεμένους της Δύσης, γκρεμίζει τις σιδερόφρακτες μπάρες των συνόρων.

  Οι εικόνες φρίκης, με τα πνιγμένα κορμιά, διαλύουν κάθε επιχείρημα ακόμα και του φανατικού, που ως τώρα χάιδευε λαϊκίστικα τα πιο πρόχειρα ανθρώπινα ένστικτα, που αναδύονται όταν τρομάξει ή απειληθεί η κατοχή του, έστω και κατά φαντασία. Το αποδεικνύει το ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις πρόσφατες εκλογές και μέσα στον κολοφώνα της προσφυγικής ανεξέλεγκτης πλημμυρίδας.

  Εκατομμύρια τόνους καθαρού οξυγονωμένου, αποστειρωμένου νερού δέχθηκαν οι λίμνες μας, τα 2 – 3 τελευταία βροχερά χρόνια.

  Αυτό το θείο αγαθό, το δωρεάν προσφερόμενο, κάποιους ενόχλησε, κάποιους έθιξε, κάποιοι τρόμαξαν με τη γονιμοποίηση του νερού με το ουράνιο δώρο, αλλά ευτυχώς, η φύση απείρως σοφότερη κι αθωώτερη απ’ τα ανθρώπινα «νιτερέσα» αυτά τα αγνοεί και εκατομμύρια χρόνια κάνει τους κύκλους της, σε βροχερές κι άνομβρες εποχές, ένα αειφόρο – ζωογόνο παιχνίδι, του πανέμορφου πλανήτη μας.

  Το ίδιο θεϊκό παιχνίδι έγινε και πριν λίγα εκατομμύρια χρόνια, όταν ξεκίνησε από την κεντρική Αφρική το πιο ανθρώπινο ποτάμι, σε μια πορεία εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων και κατέκλυσε και εποίκησε με την παρουσία του, τον έρημο από ανθρώπινα όντα τοτινό πλανήτη.

  Η αναζήτηση του καλύτερου, ο φόβος από την πυγμή του ισχυρού, ο υπερπληθυσμός, η περιέργεια κι έλξη του άγνωστου, δώσαν φτερά στο δίποδο αυτό πλάσμα, που ξέφυγε από τη μοίρα του ζώου.

  Η κίνηση αυτή, τον έφερε σ’ επαφή με άλλους ομοίους, ίσως πιο προικισμένους, σ’ ένα ζευγάρωμα σφριγηλό, που έφερνε όλο και πιο δυνατά και πιο έξυπνα νέα άτομα, που συνέχιζαν τη κίνηση για νέες εμπειρίες, νέες κατακτήσεις, νέα επιτεύγματα.

  Έτσι, το εργαλείο πέτρα στο χέρι, έγινε σήμερα ιPhone, κι αύριο πιθανόν ένα λυχνάρι μαγικό του Ανατολίτη Αλαντίν, που θα δίνει κάθε λύση στην όποια επιθυμία μας…

  Είναι γεμάτα τα σχολεία μας με πανέξυπνα, όμορφα Αλβανάκια δεύτερης γενιάς, που θα ζευγαρώσουν νομοτελειακά με Ελληνάκια, πέρα κι έξω από προκαταλήψεις, σύνορα, ιδεοληψίες, φοβίες, αφού προξενητής είναι η ίδια η φύση, η νεανική ορμή, η ίδια η ζωή.

  Τι έγινε το ένα εκατομμύριο Αλβανοί πρώτης γενιάς, που ενσωματώθηκε αρμονικά στην Ελληνική κοινωνία και παράγει και δουλεύει και προκόβει και γεννάει βλαστούς, που κάποιοι τους μιλάνε καλύτερα Ελληνικά από πολλούς Ελληναράδες του καναπέ;

  Κι όποιοι παραπονιούνται ότι χάσαν δουλειές εξαιτίας τους, αυτό θα ήταν αλήθεια, αν η δουλειά τους ήταν να καθαρίζουν σκάλες, να μαζεύουν ροδάκινα, να φτιάχνουν λάσπη για τους χτίστες, γιατί, αυτή είναι η μοίρα της πρώτης γενιάς όλων των μεταναστών. Δεν κλέβουν τη δουλειά του Δημόσιου υπάλληλου, του μαγαζάτορα, ούτε καν του ιδιωτικού υπάλληλου.

  Τι δουλειά κάναν οι γονείς μας, μετανάστες στο εξωτερικό; Πιάτα έπλεναν και πατώματα σφουγγάριζαν. «Μαπ εντ πελ» έλεγε η μάνα μου (μάπα και κουβά).

  Αρχές δεκαετίας του ’50, μετανάστης ο πατέρας μου στο Τορόντο του Καναδά, δούλευε «πιατάς» σε εστιατόριο συγγενούς μας. Έξω, χιόνι ασήκωτο και φοβερό κρύο …κι ένα δωμά, για τρία νομά…

  Λέει του αφεντικού του …να δουλεύω και το ρεπό μου, έστω χωρίς μεροκάματο… αφού στο μαγαζί είχε ζέστη, έβλεπε κόσμο, περνούσε, η παγωμένη μέρα του μετανάστη… Πράγμα που έκανε όλο το χειμώνα…

  Αυτή η μοίρα περιμένει και την εύχονται οι τρομαγμένοι αλλά επιζήσαντες απ’ τη σφαγή και τα κύματα, τραγικοί Σύριοι, που βλέπουν να τους δέχεται τώρα –έστω και μετρημένα- η γερασμένη στέρφα Ευρώπη, στην απόλεμη κι εργατομάνα αγκαλιά της.

  …Τα πρώτα χρόνια ξυπνούσα τρομαγμένος με τον ίδιο εφιάλτη, των χαρακωμάτων και των ναρκών… μου ‘λεγε ο πατέρας μου, που έζησε τη δεκαετία ’40 – ’50 στο χακί.

  …Ξανακοιμόμουν ευτυχισμένος, αφού καταλάβαινα ότι στον Καναδά, έτσι, το «παγωμένο» δωμάτιο του μετανάστη γίνεται ζεστή φωλιά τρομαγμένου θηρίου που βρήκε τον «παράδεισο» του...

  Ένας Λαός που μπόλιασε και μπολιάστηκε με τους λαούς του κόσμου, απ’ τα πολύ παλιά, έχει άλλη, πιο ανθρώπινη, πιο ανοιχτή, πιο κριτική θεώρηση για τον πρόσφυγα και τον μετανάστη. Έχει περασμένο στο «είναι» του το προσφυγικό.

  Θυμάμαι τον παππού μου τον Άγγελο, στο τσούγκρισμα των ποτηριών με τους φίλους του, 40 χρόνια μετά τη προσφυγιά τους, να εύχονται «καλή πατρίδα»! μισά Ελληνικά – μισά Τούρκικα. Μια πατρίδα, που δεν αξιώθηκαν να ξαναδούν.

  Η γυναίκα μου η Ρούλα, έζησε το βίαιο ξεσπιτωμό του πολεμικού πρόσφυγα του ’74 της Κύπρου, χωρίς δεύτερο ρούχο, χωρίς μια φωτογραφία της νιότης της, πριν τα είκοσι της…

  Η περιοχή μας, κι ιδίως η Φλώρινα, Καστοριά, έχουν βαθιές, αγιάτρευτες ως τα τώρα πληγές, σε ανθρώπους τους που γεννήθηκαν εδώ, μεγάλωσαν, ζήσαν εδώ, κι ο ανεμοστρόβιλος του εμφυλίου και μιας τραγικής εποχής και συγκυρίας, τους έριξε και τους κρατάει λίγα χιλιόμετρα μακριά, απ’ την απαγορευμένη γι’ αυτούς πατρογονική τους εστία.

  Σίγουρα, απ’ το Περιστέρι και το Καϊμάκτσαλαν που δεσπόζουν ανάμεσα μας, βλέπουν τον «αναθρώσκοντα» καπνό των καπνοδόχων, των απαγορευμένων γι’ αυτούς σπιτιών τους. Ότι χειρότερο για τον γέρο πρόσφυγα, που μια εμμονή –απ’ τις δύο πλευρές- τον τιμωρεί σε ισόβιο εξοστρακισμό, απ’ την πατρώα γη.

  Λίγη κατανόηση, λίγη ανθρωπιά, λίγη ανωτερότητα, από ένα πολύ πιο δυνατό κι ανεπτυγμένο Ευρωπαϊκό κράτος –που είναι το δικό μας- γι’ αυτούς τους έρμους, γηραλέους «Μορμόνους», που επιμένουν, παρά τη ταλαιπωρία τους, να μην λένε «συγνώμη» σαν τους παλιούς κομμουνιστές που σάπιζαν στα μπουντρούμια επειδή δεν υπέγραφαν «δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ»…

  Είναι τα μόνα απολιθώματα του τραγικού εμφυλίου που έχουν τιμωρηθεί ασύμμετρα σκληρά, 65 χρόνια.

  Έτσι, για να μπει η ταφόπετρα στον εμφύλιο, που χάσκει ακόμη στην ακριτική περιοχή μας.

  ΥΓ. Την ουσία του προσφυγικού, έδωσε ο «στοχοποιημένος» Βαρουφάκης, με ‘κείνη την μοναδικής ειλικρίνειας ατάκα του …«Τελικά, όλοι πρόσφυγες είμαστε …απ’ την Αφρική»!