Υπό διαβούλευση...

  Η Δημοκρατία είναι όταν οι πολίτες διαβουλεύονται. Θεμέλια λίθος της Δημοκρατίας είναι δηλαδή η καθημερινή διαβούλευση, οι ατέρμονες συζητήσεις στους δημόσιους χώρους στους οποίους συχνάζουμε. Έχει σημασία να σκεφτόμαστε την Δημοκρατία ως αυτή την καθημερινή διαβούλευση διότι τότε αναγνωρίζουμε όχι μόνο τις ευθύνες μας ως πολίτες αλλά και τα δικαιώματα μας.

 

  Μέσα από αυτή τη διαβούλευση προκύπτουν οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι, οι οποίοι δεν είναι ξένο σώμα από την κοινωνία αλλά προϊόν των κοινωνικών ζυμώσεων. Όσα συζητάμε στους χώρους συνάθροισης (στην παρέα, στους μέρη δουλειάς, στα στέκια μας, στα γήπεδα) επηρεάζουν τις πολιτικές μας αποφάσεις που στο τέλος καθορίζουν την πολιτική μας ζωή.

  Είναι εύκολο να καταλάβεις πως η επικοινωνία μεταξύ των πολιτών καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την πολιτική μας ζωή. Δίνω ένα απλό παράδειγμα. 

  Κάποιο πρόσωπο αναγνωρίσιμο και δραστήριο μπαίνει μέσα σε ένα καφενείο και συζητά με τους θαμώνες του για τα προβλήματα τους. Η πλειοψηφία των θαμώνων, αφού πρώτα το πρόσωπο αυτό έχει εκθέσει τις απόψεις του, το παροτρύνει να κατέλθει στο στίβο της πολιτικής. «Θα σε ψηφίσουμε» και «Τράβηξε μπροστά, εμείς ακολουθούμε». Το αναγνωρίσιμο πρόσωπο τα υπολογίζει. Αφού οι συμπολίτες του επιβραβεύουν τις απόψεις του γιατί να μην το δοκιμάσει; Από όλους τους πολιτικούς που έχει γνωρίσει η γη, κανείς δεν πήρε την απόφαση να εμπλακεί στην πολιτική χωρίς πρώτα να έχει κερδίσει μία αντίστοιχη των ικανοτήτων του επιβράβευση από τους συμπολίτες του. Ποιος θα έδινε μία εκλογική μάχη όταν ξέρει πως από την αρχή είναι χαμένη;

  Κάπως έτσι το μικρό μας καφενείο γίνεται η μεγάλη μας πόλη, δηλαδή ο δημόσιος χώρος (η «δημόσια σφαίρα» λέει ο τελευταίος εν ζωή μεγάλος φιλόσοφος Χάμπερμας) όπου διαβουλεύεται ο πολίτης και αποφασίζει για το μέλλον του. Οι πράξεις μας και τα λόγια μας θα έχουν πάντα πολιτικό αντίκτυπο και θα παράγουν πολιτικά αποτελέσματα. Μέσα από αυτές τις καθημερινές συζητήσεις αλληλοεπηρεαζόμαστε, δίνουμε κίνητρα και περνάμε μηνύματα στους επίδοξους πολιτικούς εκπροσώπους.

  Υπό το πρίσμα των τελευταίων Αυτοδιοικητικών εκλογών αναρωτιέμαι λοιπόν τι είδους δημόσιος διάλογος γέννησε στην κοινωνία της Φλώρινας το δίλημμα ανάμεσα σε έναν αποτυχημένο βουλευτή (κατ’ ομολογίαν του 47% των κατοίκων της) και ένα διεφθαρμένο πολιτευτή (κατ’ ομολογίαν  της αρμόδιας εισαγγελίας για θέματα δημόσιας διοίκησης);

  Δεν ευθύνεται βεβαίως μόνο η κοινωνία της Φλώρινας για το ότι δεν κατάφερε να προτάξει εναλλακτικές λύσεις. Η εκλογική νομοθεσία ευνοεί κατά κάποιο τρόπο τους πιο εύπορους συμπολίτες μας. Όμως έχω την αίσθηση πως κυρίως η Φλώρινα, μαζί με τον Μαραθώνα του Ψινάκη, τον Βόλο του Μπέου, την Αθήνα του μισάνθρωπου Κασιδιάρη του 16%, δεν κατάφερε να κοινωνήσει τα σωστά μηνύματα στους κατάλληλους ανθρώπους (χωρίς βεβαίως να αποκλείει κανείς και την ύπαρξη κάποιων εξαιρέσεων). Όπως, παρομοίως, στο παρελθόν δεν είχε καταφέρει η Θεσσαλονίκη, βουτηγμένη στο σκοταδισμό του Άνθιμου, του Καρατζαφέρη, του Παπαγεωργόπουλου και του Ψωμιάδη, να τα καταφέρει.

  Ωστόσο, δεν υπάρχει πιο άριστο πολίτευμα από την Δημοκρατία διότι αυτή πάντα σου παραχωρεί το χώρο για να ανακαλέσεις τις αποφάσεις σου, να αντιμετωπίσεις τα λάθη σου διδακτικά και να βάλεις τους νέους όρους μίας πιο γόνιμης διαβούλευσης.

  Θα ήθελα να προσθέσω και μερικά σχόλια για την περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας (και της Κεντρικής, ή άλλων δήμων η περιφερειών σε όλη τη χώρα), κυρίως διότι νομίζω πως και εκεί αποτύχαμε.

  Ο χώρος δεν μου το επιτρέπει. Πάντως, όπως και πριν, τα σχόλια αυτά θα ήταν η προσωπική μου άποψη. Όπως και να έχει όμως, πρόκειται για μία προσωπική άποψη που την θέτω στη δική σας κρίση για να γίνει διαβούλευση.

Θανάσης Στρατάκης