Προβλήματα..

  Ο κόσμος αντιμετωπίζει βεβαίως πολλά προβλήματα. Το τελευταίο που προέκυψε είναι «Ποιόν να ψηφίσω στις εκλογές». Κι είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. 

  Μία καλή φίλη το έθεσε πολύ ωραία: “Δύσκολες οι επερχόμενες εκλογές. Ψάχνω να βρω ποιοι φίλοι δεν είναι υποψήφιοι..”.

 

 Φίλοι ή συγγενείς, γνωστοί, γείτονες, παραγείτονες ή παραγιοί. Ίσως τελικά για αυτό να είναι σοβαρό πρόβλημα το «τι θα ψηφίσω στις εκλογές». Διότι οι εκλογές δεν είναι μόνο το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά και το πεδίο της κοινωνικής σύγκρουσης, η αποθέωση των διαπροσωπικών σχέσεων. Συγγένειες, κουμπαριά, φιλίες όλα δοκιμάζονται κατά τη διάρκεια της περιόδου. Οι γνωστές παγιωμένες σχέσεις αλλάζουνε.

  Ο καλλικρατικός Δήμος Αμυνταίου είναι ένας μικρός δήμος. Δεν είμαστε και παρά πολλοί, και τις περισσότερες φορές όλοι γνωριζόμαστε με όλους. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που το κάθε σπίτι έχει έναν υποψήφιο. Εδώ έβαλε και η νομοθεσία λίγο το χεράκι της, ο Καλλικράτης. Όμως, για δες τελικά πόσο περισσότερο μίσος, ζήλια, ματαιοδοξία γεννάνε οι εκλογές σε τέτοιους μικρούς δήμους. Τόσο που τελικά αντί η συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από τα ακραιφνώς πολιτικά θέματα, καταντάει ένα απλό κουτσομπολιό. Όταν πάλι η τριβή μεταξύ των υποψηφίων παράγει το φανατισμό στην κοινωνία, δυστυχώς αυτός ο φανατισμός διαχέεται στην ίδια τη διοίκηση των Δήμων στην μετά των εκλογών εποχή. Έτσι που τελικά στο τέλος όλοι ψάχνουμε την αξιοκρατία.

  Θέλω να πω με απλά λόγια πως πρέπει να προσέξουμε όλοι μας πολύ. Πρέπει να δουλέψουμε πολύ για αυτό που στερήθηκε όλα αυτά τα χρόνια η χώρα: την πολιτική  συναίνεση. Οι οιωνοί, ο ένας υποψήφιος σε κάθε σπίτι, δεν είναι καλοί. Ωστόσο, υπάρχει χώρος για συνεργασία και αλληλοκατανόηση. Δεν θέλω να πιστεύω πως οι υποψήφιοι δήμαρχοι(αλλά και οι πάσης φύσεως αιρετοί) συνειδητά επιλέγουνε να προκαλέσουνε την τριβή και την αντιπαράθεση για να κερδίσουνε στο τέλος τις εκλογές. Εκτός αν αγνοούν τον βασικό κανόνα: δεν μπορείς να διοικήσεις έντιμα μία διαιρεμένη κοινωνία. Χωρίς καλά αποδυτήρια δεν κερδίζεις τους αγώνες. Πώς να ψηφίσω λοιπόν όταν μαζί με τον ξάδερφο μου κατεβαίνει και ο θείος μου; Μαζί με το γείτονα μου και ο φίλος μου; Μαζί με τη μαμά της κολλητής μου ο μπαμπάς της κοπέλας μου; Να κάνω ιδεολογικές εκπτώσεις για να ψηφίσω τον εργοδότη μου; Να αρνηθώ ή όχι το ρουσφέτι; Πώς να μην κακοκαρδίσω κανέναν;

  Οι εκλογές διατρέχονται από καθημερινά ηθικά διλήμματα. Όμως υπάρχουνε κάποια πράγματα που ξεπερνάνε τα πρόσωπα και τις εκλογές. Ένα, το είπαμε και πριν, είναι η συναίνεση, δηλαδή η ανεκτικότητα και η θέληση να ακούς τα προβλήματα του άλλου, είτε είσαι είτε δεν είσαι στο ίδιο «στρατόπεδο» με αυτόν. Η πίστη πως μόνος, χωρίς τη συνεργασία και το γόνιμο διάλογο, δεν μπορείς να αλλάξεις και πολλά. Όλως τυχαίως, η συναίνεση είναι η αρετή των καλών πολιτικών αλλά και των καλών μας φίλων, των αγαπημένων μας συγγενών, μίας χαρούμενης οικογένειας, μίας ευημερούσας κοινωνίας. Ίσως να διακρίνει και κάποιους υποψήφιους. Είμαι σίγουρος πως θα είναι αυτοί που έχουνε ειλικρινά πολιτικούς λόγους για να κατέβουνε, που έχουνε μία πρόταση, κάτι το οποίο θέλουνε διαφορετικά από άλλους και για αυτό πασχίζουν και προσπαθούν.  Όχι από καπρίτσιο, επειδή τους πίεσαν, τους εκβίασαν, τους έταξαν, επειδή βαριούνται, καταναγκαστικά.

   Όπως και να έχει το «αρχινισμένο σύνθημα» πάντα θα μένει – «Ποιόν να ψηφίσω στις εκλογές»; Και μετά πάλι προβλήματα..