Μια ξεχωριστή ημέρα…

  Τη μέρα εκείνη ούτε καν ένα μικρό φύσημα αέρα δεν κατέβηκε απ’ το Καϊμακτσαλάν για να ρυτιδιάσει την επιφάνεια της Βεγορίτιδας.

  Κι αυτή απ’ τη πλευρά της, ως γένους θηλυκού, στόλισε τον καθρέφτη της με όλες τις αντανακλάσεις για να ομορφύνει κι άλλο.

 

Να ο χιονισμένος Βόρρας ν’ αντιφεγγίζει αριστερά και το λιγότερο ασπρισμένο Βέρμιο να φωτογραφίζεται αντεστραμμένο στην υδάτινη επιφάνεια, εκεί δεξιότερα. Και στη μέση, μπροστά μας, ανάμεσα Όστροβο και Κότσανα, παρέες από καλοντυμένους πελεκάνους να βολτάρουν σε ρελαντί κρουαζιέρας.

  Στη νέα παραλία του Πάτελε κόσμος πολύς. Υπήκοοι ενθουσιώδεις και ευτυχείς σαν μαθητές σε εκδρομή, με λάμποντα πρόσωπα, ατενίζοντα άλλοτε μεν προς τον ορίζοντα της λίμνης, άλλοτε δε προς τον ανέφελο ουρανό και ύστερα προς αλλήλους με βλέμμα ερωτηματικό.

  Κάτι περιμένουν. Μπροστά – μπροστά, σχεδόν εκεί που το νερό της Βεγορίτιδας γλυκοφιλά την Πατελιώτικη γη, έχουν μαζευτεί όλοι οι εντιμότατοι της απόμακρης επαρχίας.

  Απαξάπασα η ενδημούσα σύνοδος με προεξάρχοντες τους βογιάρους της τοπικής Δούμας, κατόπιν οι κουλάκοι μαζί με τους απεσταλμένους των πιο απόμακρων τιμαρίων και τέλος οι μουζίκοι. Πολλοί και πολύ αυτοί οι τελευταίοι.

  Αδελφωμένοι και χαμογελαστοί, διότι σήμερα ο Δήμος μας δεν έχει αντιπάλους. Είναι όλοι Τους μια καρδιά που πάλλεται σε ρυθμό Σο-ρο-βιτς.

  Κοιτάζουν κι αυτοί ανυπόμονα τα επώνυμα ωρολόγια Τους τραβώντας τη μανσέτα προς τα πάνω. Δήθεν επώνυμα, είναι όλα μούφα αγορασμένα από τους Κινέζους στο τελευταίο πανηγύρι.

  Πίσω λαός συμμετέχων, ενεργός και υπεύθυνος. Από κοντά κι εμείς Βατοπεδινοί και Σιμωνοπετρίτες.

  Η αλήθεια είναι πως εμείς κατεβήκαμε για τσίπουρο παραλίμνιο, αλλά βρεθήκαμε άθελα μας στο συνωστισμό.

  Δεξιά μας ένας όμιλος καλλίγραμμων νεαρών με γαλάζια μπικίνι, χορεύουν και χειρονομούν όλο σκέρτσο κι όλο νάζι. Απευθύνονται σε έναν άλλο όμιλο κοριτσιών που βρίσκεται αριστερά μας και φορούν πράσινο μπικίνι.

  Στη μέση εμείς οι αθώοι αμνοί ολο-μόναχοι, βασανιζόμενοι ανελέητα, οι εγκρατείς αδελφοί.

  Ανταλλάσουν μεταξύ τους αναιδεί χειρονομίες κι εμείς μεταξύ δύο πυρών, αθώες παράπλευρες απώλειες.

  Πίσω μας η τοπική μπάντα σε παιάνες πανηγυρικούς, με πρωτοστάτη τον Λεό να βαράει την γκρανκάσσα, σαν θέλει να τρυπήσει τις μεμβράνες της.

  Όλοι τους πλέον κοιτάζουν προς τον ουρανό βάζοντας την παλάμη για γείσο να μην τους γκαβώσει ο ήλιος.

  Όλοι τους, πλην ημών των βασανιζομένων αδελφών, που ρίχνουμε κλεφτές ματιές στις τσιρλίντερς και τις μαζορέτες.

  Άλλη μια σκληρή δοκιμασία. Ο αδελφός Γιώργος πίσω μου ψιθυρίζει «Απεταξάμην τον πειρασμό» και ο συμμονάζων Κωνσταντίνος, «ίνα τι με διώκεις πνεύμα πονηρόν;»

  Μια γραμμή σαν άσπρος καπνός στον ουρανό, με κατεύθυνση από Βέρμιο προς Βίτσι και μια φωνή όλο το πλήθος μαζί «Νάτο, νάτο!».

  Σκέφτηκα ότι ο λαός απαιτεί αποκαλύψεις από τις χορεύτριες.

  Δεν έχει τέλος το μαρτύριο και μαζί του κι εμείς. Ετοιμάστηκα κι εγώ να ψιθυρίσω το «Νυν απολύεις τον δούλο σου».

  Ο αδελφός Κων/νος έβγαλε από το ράσο του το κινητό του, σημάδεψε τον ουρανό στην κεφαλή της λευκής γραμμής, το έφερε κατόπιν μπροστά του και τεντώνοντας το χέρι για να μεγαλώσει την απόσταση από τους αμαρτημένους του οφθαλμούς, μου είπε εμπιστευτικά: «Turkish airlines, Ντουμπάι – Ρώμη. Ας τους να χαίρονται και keep on προσευχόμενος προς τα κορίτσια».

  Είχε επιστέψει προσφάτως από μια ιεραποστολή στο Νέο Κόσμο και τα έχανε λίγο τα ελληνικά της μετάφρασης των εβδομήκοντα.

  Η ώρα περνούσε. Μερικοί άρχισαν να αραιώνουν. Μόνο η μπάντα και οι τσιρλίντερς συνέχιζαν απτόητοι και απτόητες. Έτσι συμβαίνει από καταβολής κόσμου. Οι κορυβαντιώντες το μαθαίνουν τελευταίοι. Υπάρχει όμως η ελπίδα και αυτή την φέρνουν τα παιδιά.

  Μια φωνούλα παιδική ακούστηκε από την πρώτη σειρά «Εκεί, εκεί» κι ένας μπόμπιρας έδειχνε προς Όστροβο μεριά ένα μαύρο σημάδι που πλησίαζε αργά – αργά.

  Κάποιος είπε «μπα θα είναι γουλιανός! Δεν είναι έτσι τα υδροπλάνα»!

  Ένας από τους κουλάκους της ακολουθίας τον κοίταξε σαν να τον πυροβολούσε και του είπε «Μια τέτοια μέρα θα έπρεπε να μην είσαι τόσο μίζερος, μηδενιστή»! και έκανε δυο πλάγια βήματα, σαν να ήθελε ν’ αποφύγει περιττώματα…

  Το αντικείμενο πλησίασε ήδη αρκετά, άρχισε να φαίνεται το σχήμα του. Σίγουρα δεν ήταν γουλιανός. Έμοιαζε σαν εκείνα τα αεροπλανάκια που κατέβαιναν το ’60 στο τσαΐρι του Σόροβιτς.

  Αλλά και πάλι σίγουροι δεν ήμασταν, για διάφορους λόγους. Όχι τόσο επειδή έγερνε (εξάλλου αυτό δεν μας εκπλήσσει από την εποχή των Γερμανικών υποβρυχίων), αλλά επειδή έρχονταν με κουπιά! Ακούγονταν κιόλας οι βλαστημιές των κωπηλατών. Το συνηθίζουν αυτό όσοι τραβάνε κουπί.

  Ο λαός φώναζε ρυθμικά «Εω! – Εω!» για να εμψυχώσει τον κωπηλάτη και οι εκπρόσωποι έβγαλαν από την μικρή τσέπη του σακακιού το χαμόγελό της επιτυχίας και το κόλλησαν προσεκτικά στο στόμα τους, γιατί πλησίαζαν οι κάμερες. Μην τους πάρει ο φακός κατσούφηδες και χάσουν καμιά ψήφο!

  Ένας τυπικός ψαράς, πέταξε ένα σχοινί με γάντζο, το έπιασε και το έσυρε.

  Το σκάφος έδεσε και από μέσα βγήκε ένας με πρώην λευκό πουκάμισο και ένα βρεγμένο χάρτη στα χέρια, ρωτώντας αν εδώ είναι το Πάτελε. Μόλις άκουσε ένα τεράστιο «Ναι» από το πλήθος, άναψε τσιγάρο και φύσηξε με ανακούφιση.

  Από πίσω κατέβηκε ένας με σκούρα, νεώτερος, με δυο κουπιά στα χέρια βρίζοντας την Άρνισσα «…που το κατεβάσαμε το γαμ… και δεν υπήρχε κανένας να μας ρίξει έναν γάντζο και μείναμε από αντλία καυσίμου και τραβάω κουπί Σαλαμίνα – Πέραμα ο μαλάκας…» και άλλα διάφορα, πάντοτε σ’ αυτό το ερμηνευτικό πνεύμα.

  Όταν πάτησε την ιερή παραλία του Πάτελε, έσκυψε και φίλησε την άμμο. Ο λαός άρχισε να χειροκροτά και να τραγουδά το «αεροπόρος θα γενώ», ενώ οι πιο ενθουσιώδεις, έτρεξαν και τους σήκωσαν στα χέρια.

  Αλλά ο λαός πολύς και οι ανα χείρας ανυψούμενοι ολίγοι, οπότε άρχισαν να σηκώνουν ο ένας τον άλλον. Όποιον έβρισκε μπροστά του ο καθείς.

  Κάποια στιγμή το μάτι μου συνέλαβε τον αδελφό Βατοπεδινό να έχει σηκώσει στα χέρια του μια μαζορέττα, από τον όμιλο των πρασίνων μπικινοφορουσών, ενώ ο αδελφός Σιμωνοπετρίτης μια περδικόστηθη από τον όμιλο των Βενέτων.

  Θυμήθηκα τις Βυζαντινές έριδες του ιπποδρόμου μεταξύ Πρασίνων και Βενέτων που κόντεψαν να γονατίσουν την Βασιλεύουσα.

  Στο βάθος οι πελεκάνοι που προς στιγμήν διασκορπίστηκαν από το the thing, όπως το ονόμασαν στα πελεκάνικα, ξαναμαζεύτηκαν και γλυστρώντας αργά – αργά πάνω στην ήρεμη επιφάνεια, έφυγαν σιωπηλά προς τα καλάμια χωρίς να μας δώσουν σημασία. Έτσι κι αλλιώς ούτε τσίπουρο πίνουν, ούτε ψηφίζουν!

  Ο αδελφός Χρυσόστομος θα είχε στρώσει ήδη το τραπέζι με τους σαρακοστιανούς μεζέδες και τα τσίπουρα και θα περίμενε εδώ και ώρα.

  Έπρεπε να αποχωρήσουμε με πόνο ψυχής. Άλλος ένας σκληρός ανήφορος, από την παραλία ως την πλατεία του Πάτελε.

  Ήταν μια ξεχωριστή ημέρα!

Από το συναξάρι του μοναχού Φιλάρετου