…Ιδού, αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα…

Γράφει ο ΑΘΡ (στο ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

 …Με τις πρώτες σταγόνες της βροχής, χάθηκε κι αυτό το καλοκαίρι… έλεγε λυπητερά το τραγουδάκι εκείνο της νιότης μας.

  Για μας, το κλείσιμο του καλοκαιριού με τα ωραία του ήταν το πανηγύρι της πόλης μας, αρχές του Οκτώβρη.

  Το τέλος του πανηγυριού ακολουθούσε η παγωμένη βουβαμάρα κι ερημιά της επαρχιακής πολίχνης μας, που μια σόμπα με κάρβουνο ζέσταινε το κάθε σπίτι, την κάθε τάξη των σχολείων, το κάθε ενοικιαζόμενο δωμάτιο καθηγητών και υπαλλήλων της πόλης μας.

  Ο Βοριάς, που χρόνια τώρα έχει κοπάσει κατά περίεργο τρόπο, είχε «κράτος κι εξουσία» στο τοτινό Αμύνταιο, 8 μήνες το χρόνο.

  Οι πάμπολοι φαντάροι της εποχής με φρίκη θυμούνται τους ανελέητους βοριάδες του χειμώνα και τα απροσπέλαστα ανεμοσούρια του χιονιού.

  Κι εμείς, απλά μυρίζαμε απολαυστικά τη ζεστή μοσχοβολιά απ’ το αχνίζον τσουβάλι με τα βρασμένα  Βολιώτικα κάστανα, που πουλούσε στα διαλλείματα του σχολείου ο Ιορδάνης (σε ποιους άραγε;).

  Δυο χρόνια έζησα φοιτητής στη Σαλονίκη, με τον φίλο μου τον Γιωρίκα τον Γίγα, σ’ ένα δωμάτιο οι δυο, χωρίς σόμπα, στην παγωνιά της πόλης.

  Τον τρίτο χρόνο αγοράσαμε μια μεταχειρισμένη πετρελαίου που βρωμούσε ολόκληρη, αλλά εμείς νοιώθαμε πλέον βασιλιάδες.

  Έτσι ήταν τότε για τους περισσότερους. Δεν μεμψιμοιρώ. Και ήταν ωραία.

  Κι ας μην τολμούσαμε να κάτσουμε σε κάποια απ’ τις δέκα όλες κι όλες, κι όχι τις σημερινές χίλιες, καφετέριες, που δεν βρίσκεις καρέκλα να πιεις τον καφέ, πιο ακριβά απ’ το Λονδίνο.

  Απλά τα γράφω, για να θυμίσω στους νέους ότι η ιστορία του κόσμου δεν άρχισε απ’ το 2000 μΧ, ξαφνικά, με μοχίτο, βότκα και φρεντοτσίνο, κάτι υπήρξε και πιο πριν…

  …Με τις πρώτες, λοιπόν, σταγόνες της βροχής… θα βρούμε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού μας – που τα τελευταία χρόνια όλοι τρέμουν φόρο του κουτσουρεμένου εισοδήματος μας. Το ΦΑΠ της υποβαθμισμένης ήδη περιουσίας μας. Χαράτσια διάφορα με μυστήρια αρκτικόλεξα, που λίγοι πλέον καταλαβαίνουν, μέσα απ’ τον φοροεισπρακτικό Μιθριδατισμό που έχουμε τα τελευταία χρόνια.

  Μια φθινοπωρινή ολομέτωπη επίθεση του κράτους, που μας έκανε τη χάρη να μας αφήσει να χαρούμε τα, ούτως ή άλλως, κουτσουρεμένα, πλέον, «μπάνια του Λαού».

  Βέβαια, τα μπάνια μπορεί να ‘ταν κουτσουρεμένα, σχεδόν για όλους, διόλου όμως κουτσουρεμένες δεν υπήρξαν οι «πολιτιστικές εκδηλώσεις», από το Άνω Γκούγκοβο μέχρι τα Κάτω Σούρμενα.

  «Φεστιβάλ», τρα-λα-λα, λιμνών, λόφων, πεδινών, ορεινών, ποταμών και λοιπών συμπαθών περιοχών, που ξεφεύγουν απ’ το καθιερωμένο για δεκαετίες «πανηγύρι» του χωριού που γνωρίζαμε όλοι.

  Μια αντεπίθεση μουζικάντικη, φασαριόζικη, τυλιγμένη απ’ τους καπνούς των σουβλακιών, κόντρα στη δυσμενή οικονομική συγκυρία.

  Τώρα πλέον, πρέπει να έχουμε ανοιχτό δίαυλο στο www.ePeriskopio.blogspot ή στο «Ανάποδοι», για να ‘μαστε μέσα στο κλίμα του κατακλυσμού των εκδηλώσεων της περιοχής.

  Κι επειδή θα πει κάποιος εύλογα …Τι σε κόφτει εσένα ρε φίλε; Τα δικά σου λεφτά ξοδεύουμε; Με τα λεφτά των κατοίκων του χωριού γίνονται οι εκδηλώσεις και τον εθελοντισμό…

  Θα συμφωνήσω μαζί του προσθέτοντας ότι, τότε… τότε… λεφτά υπάρχουν. Τουλάχιστον στα χωριά…

  Αφού το κράτος απέφυγε το φορολογικό σφιχταγκάλιασμα του βόα στους μεγαλοαγρότες, πράγμα που σε μας τους υπόλοιπους έσπασε τα κόκαλα.

  Τι έγινε ρε μεγάλοι;

  Τι γιορτάζουμε τελικά;

  Πάμε κολυμπώντας κόντρα στο ορμητικό ποτάμι της καταστροφής;

  Τη βγαίνουμε Ελληναράδικα στους κρυόκωλους δανειστές μας;

  Η …φτώχεια θέλει καλοπέραση;

  Πλησιάζουν οι επόμενες δημοτικές εκλογές;

 Υπάρχει ακόμη «λίπος» στα σεντούκια;

  Τι συμβαίνει τελικά και θύμιζε η περιοχή ένα χαρούμενο «Λούνα Παρκ» για μεγάλα παιδιά;

  Θα μου πείτε και στην Κατοχή οι ταβέρνες λειτουργούσαν και οι ρεμπέτες έγραψαν και τα καλύτερα τους τραγούδια, …μόνο που το πιάτο είχε για μεζέ ελιές, καμιά σαρδέλα και στραγάλια… κι όχι ξέχειλα κοψίδια.

  Και βέβαια, πρώτα τραπέζια είχαν οι μαυραγορίτες, οι συνεργάτες και οι παστρικές και όχι ο Λαός.

  Ας είναι, ίσως είναι μια θεραπευτική αγωγή σε μια επαπειλούμενη κι επακόλουθη κατάθλιψη.

  Τη φθινοπωρινή επίθεση του κράτους θα συντροφεύσει η συνήθης οικονομική αιμορραγία της εποχής.

  Σχολικά για τα παιδιά, φροντιστήρια, ρούχα για τον χειμώνα, πετρέλαιο, ξύλα, τηλεθέρμανση, νοίκιο και χαρτζιλίκι στους φοιτητές και χιλιάδες απαραίτητα που απαιτεί η προσμονή του χειμώνα.

  Αν το καλοκαίρι είναι η εποχή του ευτυχισμένου τζίτζικα, της ανεμελιάς και της ελαφράδας, το φθινόπωρο σε κάνει νοικοκύρη εξ ανάγκης και τότε αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος του άδειου σου ταμείου και την αδυναμία του κολλητού σου να σε δανείσει.

  Το στεγαστικό σου δάνειο φωνάζει μη και το ξεχάσεις, αφού οι κατασχέσεις σπιτιών, πλέον, απελευθερώθηκαν.

  Το αλλοτινό σου «λίπος» της εποχής των παχιών αγελάδων, έχει στραγγίσει πλέον.

  Τα περιθώρια γίνονται όλο και πιο στριμόκωλα, αν όχι αδιέξοδα.

  Τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν, αντί για «φάτνη νεογέννητου», μοιάζουν με «δρόμο προς τον Γολγοθά».

  Μόνο που στην περίπτωση μας, δεν είναι καθόλου σίγουρη η μετά τριήμερον Ανάσταση.

  Ευτυχώς, ευτυχώς απολαύσαμε Χατζηγιάννη, Γλυκερία, Χαρούλη, Λαλάκη, Κίτσα – Πίτσα, Ντάμπα – Ντούμπα και πέρα Τούρλα…

  Και υπόψιν, του χρόνου να μην περιμένουμε τέτοια μπερεκέτια…

  Πρώτον, γιατί δεν θα ‘χουμε μπροστά μας Δημοτικές εκλογές.

  Δεύτερον, γιατί δεν θα υπάρχει σάλιο.

  Και τρίτο και χειρότερο, υπάρχει ενδεχόμενο, με τα μυαλά που κουβαλάμε οι πλείστοι των Νέο-Ελλήνων, να μην υπάρχει καν Ελλάδα… (τουλάχιστον όπως την ξέρουμε έως τα τώρα).

  Το «τρίτο Μνημόνιο», που εκ των πραγμάτων θα μας προκύψει, θα ‘ναι η χαριστική βολή σ’ ότι ξέραμε έως τα τώρα, σαν χώρα της… «φαιδράς πορτοκαλέας»! Περαστικά μας.

ΥΓ. Κι επειδή δεν είμαι μαζόχας…

  Πρώτος απ’ όλους θα χαρώ, αν αποδειχθούν όλα αυτά κινδυνολογικές παπαριές…

  Μόνο που η Κασσάνδρα είχε δίκιο κι ας μην την άκουσαν οι Τρώες…