Τα πανηγύρια μας…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)

Γράφει ο ΕΛΕ

  Ο θείος Φωκίων μεγάλωσε στο Αμύνταιο. Μετά τη στρατιωτική του θητεία σε κάποια φρουρά της ορεινής Ροδόπης, έφυγε στη Θεσσαλονίκη «προς ανεύρεσιν εργασίας», όπως του άρεσε να εκφράζεται με τα Ελληνικά της εποχής του. Εκεί εγκαταστάθηκε οριστικά, μεγαλώνοντας παιδιά και φροντίζοντας εγγόνια.

  Έτρεφε βαθειά αγάπη για τη γενέτειρά του και γι’ αυτό το λόγο επέμενε πεισματικά να διατηρεί τα εκλογικά του δικαιώματα εδώ, στη μικρή μας πόλη.

  Ερχόταν πάντοτε να ψηφίσει, ιδίως στις δημοτικές εκλογές, καθώς και «όταν ελάμβανε χώραν η    εμποροπανήγυρις». Μερικές φορές τα δυο αυτά γεγονότα συνέπιπταν και ο θείος Φωκίων το χαιρόταν διπλά.

  Δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό ο θείος άρχισε να τα ψιλοχάνει (γεροντική άνοια είπε ο γιατρός) και η θυγατέρα του η Ρούλα δεν τον πολυάφηνε να έρχεται στο πανηγύρι μόνος του.

  Στις δημοτικές εκλογές όμως, δεν μπορούσε να τον σταματήσει κανείς. Ερχόταν, ψήφιζε και έφευγε αυθημερόν.

  Μη γνωρίζοντας πια πολύ κόσμο, παρά μόνο εμάς τους κοντινούς συγγενείς άντε και κανέναν συνομήλικο του, ψήφιζε ασταύρωτο.

  Στον αποχαιρετισμό μαζί με το «επανιδείν» ομολογούσε περήφανα: «Εγώ ψήφισα Μούφα και φεύγω».

  Ποτέ του δεν μας τηλεφώνησε για να μάθει το αποτέλεσμα. Όπως μου εξήγησε η κόρη του και ξαδέλφη μου Ρούλα, ήταν πάντοτε σίγουρος ότι δήμαρχος έβγαινε αυτός που ψήφισε.

  Ο θείος Φωκίων, ΕΔΑ-ίτης στα νιάτα του (εξ ου και η ορεινή Ροδόπη), κατέληξε Πασόκος παλαιάς κοπής και ψήφιζε πάντα αυτόν που είχε το χρίσμα του κόμματος του.

  Καταλαβαίνετε τώρα την έκπληξη μου, όταν μεσούσης της εμποροπανηγύρεως (ωχ! Τι έπαθα και εκφράζομαι σαν τον θείο Φωκίωνα) να σου ο θείος στην πόρτα μου. Καλοντυμένος, με τη ρεπούμπλικα που φορούσε σε εξαιρετικές περιστάσεις (γιορτές και τελετές), μ’ εκείνη την προσπάθεια των γερόντων να κρατήσουν ευθυτενές το κορμί τους και το απροσδιόριστο χαμόγελο που συνηθίζουν οι πάσχοντες από γεροντική άνοια.

  Μετά τα καθιερωμένα καλωσορίσματα βγήκαμε να δούμε το πανηγύρι, ενώ ο θείος Φωκίων έβαζε την ταυτότητα του μαζί μ’ ένα καταργημένο εκλογικό βιβλιάριο στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του.

  Στο υπαίθριο ψητοπωλείο που καθίσαμε, του είπα συνωμοτικά: «Κοίταξε θείε, μη τυχόν μάθει η Ρούλα ότι φάγαμε βρώμικα και ήπιαμε ρετσίνα, θα με κρεμάσει!». Μου απάντησε θιγμένος: «Νεαρέ μου, έχε εμπιστοσύνη εις τους κανόνας ασφαλείας της οργανώσεως. Πριν ακόμη φτάσει η αμαξοστοιχία της επιστροφής μου εις Άρνισσαν, θα το έχω λησμονήσει κι εγώ ο ίδιος». Αυτό το τελευταίο με ηρέμησε, επειδή μου φάνηκε πρόδηλο λόγω της ασθένειας του θείου.

  Στο τρίτο ποτήρι ο θείος με ρώτησε με ενδιαφέρον: «Και δεν μου λες ανηψιέ, πόσοι άλλοι συνδυασμοί κατεβαίνουν σήμερα πλην του Μούφα;».

  Πήγα να του εξηγήσω ότι όλο αυτό το ανθρωπομάνι δεν ήρθε για εκλογές αλλά επειδή έχουμε πανηγύρι, αλλά τα παράτησα γιατί μου φάνηκε άδικος κόπος. Έπρεπε όμως να απαντήσω στην ερώτηση του, επειδή διαφορετικά θα θύμωνε. Δεν μου ερχόταν τίποτε στο νου.

  Ένα χαρτόνι απέναντι κακογραμμένο, πληροφορούσε τον κόσμο ότι το σουβλάκι τους κόστιζε μόνο ενάμισο ευρώ. Απάντησα μηχανικά στον θείο «μόνο ενάμισο». Κατάλαβα αμέσως τη γκάφα μου, αλλά πριν προλάβω να επανορθώσω, ο θείος Φωκίων μου απάντησε: «Είναι πολλοί συνδυασμοί. Στο Αμύνταιο χωράει μόνο ένας συνδυασμός!».

  Χάρηκα που ο θείος δεν κατάλαβε το λάθος μου. Ταυτόχρονα έπιανα και το υπονοούμενο του θείου για τον έναν και μοναδικό συνδυασμό.

  Το μπουκάλι κόντευε να αδειάσει κι ο θείος γύριζε το βλέμμα του δεξιά κι αριστερά, σαν να έψαχνε κάτι. Τον χτύπησα στον ώμο καθησυχαστικά και του είπα: «Άστο θείε, θα βρω εγώ το γκαρσόνι να παραγγείλω άλλη μία». Ο θείος, ωσάν να μη το άκουσε, με κοίταξε έντονα και μου είπε: «Βλέπω ότι οι αντίπαλοί μας κατέρχονται εις την εκλογικήν αναμέτρησιν με πολλούς έγχρωμους υποψηφίους, να προσέχετε τι ψηφίζετε διότι θα γίνετε Ουγκάντα».

  Δεν προσπάθησα καν να του εξηγήσω ότι οι μαύροι που έβλεπε δεν ήταν υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι, αλλά μικροπωλητές που βρίσκονταν εδώ για το πανηγύρι. Ήμουν πια εντελώς πεπεισμένος ότι ο θείος ζούσε δημοτικές εκλογές και όχι πανηγύρι. Είπα μέσα μου «θα πορευτούμε έτσι».

  Πάνω που ξεκινήσαμε το δεύτερο μπουκάλι, σηκώνεται ο θείος και μου λέει σοβαρά: «Ανηψιέ, θέλω να με οδηγήσεις εις το σημείον όπου ο Δήμαρχος της κωμοπόλεως μας έχυσεν το αίμα του!». Ξαφνιάστηκα. Στην έντονη αντίρρηση μου ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη, μου είπε επιτιμητικά σαν να μ’ έπιασε να κλέβω: «Άσε αυτά που ξέρεις αναρχομηδενιστή. Το είδα ολοζώντανα στο βίντεο που μου έδειξε η Σούλα!». Τον διόρθωσα λέγοντας του η Ρούλα. Κι αυτός χαμογελώντας θριαμβευτικά: «Ώστε την ξέρεις τελικά την αλήθεια».

  Προσπάθησα να τον καλμάρω λέγοντας του ότι εκείνες τις μέρες δεν είχαμε Δήμαρχο ούτε δημοτικό συμβούλιο, αφού είχαν παραιτηθεί όλοι τους, αλλά ο θείος ανένδοτος και με ύφος απόστρατου αξιωματικού μου απαντά: «Δηλαδή προσπαθείς να με πείσεις ότι η πόλις απέμεινεν ακέφαλος εις τόσον δυσκόλους στιγμάς;». Του απάντησα ανακουφισμένος: «Ναι ρε μπάρμπα, δεν έγινε τίποτε το επικίνδυνο, αφού να σκεφτείς ότι και οι εχθροί που νομίζεις, δικοί μας ήτανε».

  Επιτέλους σκέφτηκα, τον έφερα βόλτα. Δυστυχώς έπεσα έξω για άλλη μια φορά. Ο θείος φόρεσε την ρεπούμπλικα και μου δήλωσε αποφασιστικά: «Εγώ θα πάω και όστις θέλει οπίσω μου ελθείν».

  Σκέφτηκα ότι ο γέρος νίκησε και προσπάθησα να συμβιβαστώ με την ήττα μου. Που να τον αφήσω μόνο του να τρέχει στο στρατόπεδο. Κι αν μου φύγει προς τη λίμνη, τι απολογία θα δώσω στη Ρούλα; Έτσι και τον συνόδεψα.

  Όταν φτάσαμε στην κύρια πύλη του στρατοπέδου του είπα, να εδώ, ομολογουμένως με μια μικρή ενοχή για το ψέμα μου, αφού η πύλη οχημάτωνήταν στην άλλη άκρη, κερδίζοντας έτσι κάπου πεντακόσια βήματα.

  Ο θειος Φωκίων πλημμυρισμένος από συγκίνηση κοίταξε το χώμα κι έβγαλε από την τσέπη του ένα ψηφοδέλτιο από παλιές εκλογές και το ακούμπησε με ευλάβεια στο χώμα, βάζοντας επάνω του ένα λιθαράκι για να μην το πάρει ο αέρας, ενώ ο σκοπός της πύλης κοίταζε με απορία και έκπληξη έτοιμος να φωνάξει «στα όπλα!». Ο θείος έβγαλε ένα μαντήλι από την τσέπη και φέρνοντας το στη μύτη, άδειασε όλη του τη συγκίνηση. Μου ακούστηκε σαν θρηνώδες σάλπισμα υπέρ πεσόντων, αλλά ήμασταν ανακουφισμένοι και οι δύο. Τότε ο θείος γύρισε και μου είπε: «Λεβεντιά ο Μούφας! Παράδειγμα προς μίμησιν!».

  Σαν να έφαγα τσεκουριά. Μου ήρθε να του εξηγήσω το λάθος του, αλλά το πήρα πίσω. Υιοθέτησα κι εγώ το ύφος του θείου στον λάθος τόπο για λάθος πρόσωπο, κρατώντας την αποκάλυψη της αλήθειας για αργότερα, στο τραίνο κατά τον αποχαιρετισμό.

  Στον σταθμό φτάσαμε μ’ ένα φιλικό αυτοκίνητο. Ο θείος κατά την διαδρομή μου εξομολογήθηκε την μεγάλη του ανησυχία, επειδή με την αποχώρηση του Στρατού «η πόλις έμεινεν ανοχύρωτος έναντι των βορείων γειτόνων».

  Όταν ήρθε το τραίνο, σκέφτηκα ότι ήταν η καλύτερη στιγμή για να του εξηγήσω το λάθος του, αποκαλύπτοντας την αλήθεια. Έσκυψα και του είπα εμπιστευτικά: «Δεν είναι ο δήμαρχος που νομίζεις θείε μου. Εσύ λες για τον Θεοδωρίδη, αυτόν όμως τον λένε Ιωσηφίδη και είναι άλλος, δεν είναι ο ίδιος».

  Το τραίνο σφύριξε για αναχώρηση. Ο θείος μ’ ακούμπησε στον ώμο και, χαμογελώντας με κατανόηση όπως σ’ ένα μικρό παιδί που κάνει λάθος προσπάθειες, μου είπε: «Νε αντε, κουραντε»!

  Τον είδα να κουνά το χέρι του πίσω από το τζάμι, όχι όπως όταν αποχαιρετάμε αλλά με την παλάμη κοφτή όπως όταν γλυκομαλώνουμε ένα μικρό πως τάχα μου θα τον δείρουμε για τις αταξίες του. Πάντοτε ήταν δύσπιστος σ’ αυτά που του έλεγα.

  Έχοντας έγνοια μου να πάρω τηλέφωνο τη Ρούλα για να τον περιμένει, κατηφόρισα προς το πανηγύρι και τη βαβούρα.

  Από ένα μεγάφωνο η φωνή του Καζαντζίδη συνόδευε τον θείο Φωκίωνα «το θολωμένο μου μυαλό μ’ έχει προδώσει προ πολλού…» διαπίστωση κι απόγνωση μαζί.

  Γίναμε για τα πανηγύρια.

Οκτ. ‘13

Εκ της σκήτης

ΕΛΕ