Ποια Τουρκία; Ποιοι Τούρκοι; - Ποια Ελλάδα; Ποιοι Έλληνες;

 (Από την έντυπη έκδοση του ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟΥ)

  Να με συγχωρήσει, εμένα τον απειροελάχιστο, ο πληθωρικός κι ασυγκράτητος στρατηγός Φραγκούλης, που είναι και καλός φίλος του Αμυνταίου και ξεχωριστός στο χώρο της δουλειάς του, για την δημοκρατική μου ασέβεια, που προσπαθεί να αντικρούσει, μια διάχυτη υπεροψία (εθνικιστική, αλλά αγαθών προθέσεων, θέλω να πιστεύω), στο πρόσφατα κυκλοφορήσαν βιβλίο του (Ποια Τουρκία; Ποιοι Τούρκοι;), που παρουσιάστηκε και στη πόλη μας.

    Είναι ωραίο, κι ευγενικό, να υπερβάλει και να απλουστεύει κάποιος, στις θέσεις του, προσπαθόντας να διδάξει, μαζικό πατριωτισμό. Δεν ξέρω, πόσο χρήσιμο και ηθικό είναι, να μετατρέπει σε «κορώνες», θέσεις που ξεφεύγουν απ’ την αλήθεια, την ιστορική πραγματικότητα και την τρέχουσα πολιτική λογική.

  Ο επιστήμονας ιστορικός, διεθνολόγος, πολιτικός επιστήμονας, είναι νομίζω ο καθ’ ύλην αρμοδιότερος, σε έγκυρες του είδους αναλύσεις, που εύκολα μπορούν να παρεξηγηθούν και να οδηγήσουν, σε ολισθηρούς δρόμους.

  Καλώς ή κακώς, η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα, πολλαπλάσια σε δύναμη απ’ την μικρή Ελλάδα μας, των τελευταίων χιλίων πεντακοσίων χρόνων.

  Στη διαδρομή της ιστορίας, και η Ελλάδα και η Τουρκία, έχουν να επιδείξουν ισχύ, Κυριαρχία, πολιτισμό, αυτοκρατορίες, γεμάτες λαμπρές ή σκοτεινές σελίδες.

  77 εθνότητες, βρήκε ο Μωάμεθ ο Β’, στη κατάκτηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, λέει ο στρατηγός, τις οποίες εξουθένωσε – εξαφάνισε ο Νεοτουρκισμός, για να φτιαχτεί το σημερινό, δήθεν συμπαγές, Τουρκικό έθνος. Παρ’ όλα αυτά, μετράει σήμερα, 23.700.000 Κούρδους. 30% του πληθυσμού, Αλεβίτες, αμέτρητους κρυπτο-χριστιανούς, Τσερκέζους και μόνο 40% αμιγείς Τούρκους.

  Πιθανόν να’ ναι και έτσι. Αλλά είναι; Και τι σημαίνει αυτό για μας, να επιχαιρόμαστε…

  Αμέτρητες εθνότητες, ζουν και ζυμώνονται, στο καζάνι των ΗΠΑ, του Καναδά, της Αγγλίας, της Γερμανίας, Ολλανδίας.

  230 εθνότητες έχει το Ντουμπάϊ! Το 80% του πληθυσμού του, είναι ξένοι! Κι εγκληματικότητα στο μηδέν!!!

  Μόνο στην Ελλάδα βλέπεις μια καθαρότητα φυλής, που αγγίζει τα 98%! Πράγμα, που δεν μας γλίτωσε όμως απ’ τη θηλιά της Τρόικα…

  Να του θυμίσω ότι το 1912 η Σαλονίκη, είχε πρώτη εθνότητα τους Εβραίους, δεύτερη τους Μουσουλμάνους (Τούρκους), Τρίτη τους Έλληνες, τέταρτη τους Βούλγαρους, κι ακολουθούσαν Σέρβοι, Ιταλοί, Γάλλοι, Αρμένιοι.

  Σήμερα έχει 99% Έλληνες και μια Σαλονίκη, με μικρότερο ρόλο, αναλογικά με την Σαλονίκη του 1912.

  Δικός τους ήταν, ο Λουμπούκ πασάς, που κατέπνιξε την επανάσταση της Νάουσας το 1822. Τακτική του ήταν, το σπάσιμο των κρανίων με ρόπαλα, του άμαχου πληθυσμού, της Μαρτυρικής – ηρωικής Νάουσας, που έβγαλε μια πλειάδα Καπεταναίων.

  Δικός μας ήταν, ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος, που τύφλωσε 15.000 αιχμαλώτους, στρατιώτες Βούλγαρους, στο Κλειδί των Σερρών. Σε κάθε 99 τυφλούς, με πυρακτωμένο σίδερο, άφηνε έναν μονόφθαλμο!

  Η φρικτή φάλαγγα των τυφλών, έφτασε μέχρι το παλάτι του Σαμουήλ στη Σόφια, ουρλιάζοντας απ’ τους πόνους.

  Ο Βασιλιάς, αρχηγός τους, πέθανε από θλίψη άμεσα και ζήτησε να τον θάψουν στον Άγιο Αχίλλειο Πρεσπών. Τον τάφο του έχει βρει ο καθηγητής Μουτσόπουλος.

  Δικός τους ήταν ο Κιουταχής πασάς, που έψησε ζωντανό τον Διάκο, τον Ρουμελιώτη ήρωα.

  Δικός μας ήταν ο Ιωαννίδης ο πραξικοπηματίας, που λυσσομανούσε να «καθαρίσει» τον Μακάριο. Μέχρι που τα κατάφερε, κι έφερε τους Τούρκους στο μισό Νησί…

  Ατελείωτη αλυσίδα, τέτοιων τραγικών, αληθινών γεγονότων, που έχει σαν παράπλευρη απώλεια ο πόλεμος, ο φανατισμός, η υστερία, η υπερβολή.

  Ο Ιμπραήμ πασάς, ο φοβερός Αιγύπτιος, που κατέκαψε τη Πελοπόννησο, δεν φίλησε, αφού είπε να στήσουν όρθιο, τον ηρωικό νεκρό αντίπαλο του, Παπαφλέσσα;

  Αυτός είναι ο πόλεμος, που φτιάχνει τον άνθρωπο θηρίο ανθρωποφάγο, ήρωα, τραγικό θύμα, ή ένδοξο πολεμιστή για τη πατρίδα.

  Δεν θέλω να εξισώνω, να στρογγυλεύω, να ωραιοποιώ, να ηθικολογώ, σαν από βήματος, ιεροκήρυκας, θρησκευτικού ή πατριωτικού ρεπερτορίου.

  Άλλος, και σεβαστός, είναι ο λόγος, ο από άμβωνος, ή από την έδρα, του καθηγητή της Σχολής Ευελπιδων. (Επιφανής καθηγητής αυτής της Σχολής, ήταν για χρόνια ο επίσημος θεωρητικός του φασισμού στην Ελλάδα, ο Κώστας Πλεύρης)!!

  Ο Γλέζος, καλέστηκε, μόνο επετειακά κάποτε, να διδάξει ελευθερία, πατριωτισμό κι αντίσταση στον κατακτητή, στους Ευέλπιδες της Δημοκρατικής Ελλάδας. Ακόμα και η Δημοκρατία μας, δεν ανέχεται τέτοιες παράτολμες πράξεις! (να καταβάσεις τη Χιτλερική σημαία απ’ την Ακρόπολη)!

  Κι άλλος, της ομής ιστορικής οντότητας και της πολιτικής πραγματικότητας.

  Η δυνατότητα του επιθυμητού, απ’ το μπορώ, απέχει παρασάγγες. Όπως το ωφέλιμο απ’ το σωστό.

  Το δικό μας επιφανειακά καλό, που βγαίνει απ’ το κακοπάθημα του άλλου.

  Καλώς ή κακώς, είμαστε καταδικασμένοι, να ‘μαστε αιώνια γείτονες με τους Τούρκους, τους Βούλγαρους, τους Σλαβομακεδόνες, τους Αλβανούς…

  Μακάρι να ‘μασταν γείτονες με τους Δανούς… τους τωρινούς όμως, γιατί κι αυτοί στον μεσαίωνα, υπήρξαν φοβεροί πολεμιστές και κατακτητές.

   Το επέλεξε η ιστορία, η τύχη, ο θεός, ο διάβολος. Το έτσι ή το αλλιώς. Το αυτό ή το εκείνο.

  Διαλέγουμε λοιπόν, αν θέλουμε σχέσεις φιλίας, καλής γειτονίας, συνεννόησης και συνεργασίας, ή μιας γόνιμης και διαχρονικής καχυποψίας, διαβολής, τριβής, έντασης κι ανύπαρκτου δημοκρατικού διαλόγου, που συνεπάγεται αμοιβαίες υποχωρήσεις, στις θέσεις, τα πιστεύω, τις παραδόσεις, άλλων δύσκολων εποχών.

  Είναι στο χέρι μας και στην ευθύνη ενός πολιτισμένου, μακρόβιου και πολύπαθου λαού, να διαλέγει μέσω της δημοκρατικά εκλεγμένης του εκπροσώπησης, τη μία ή την άλλη θέση.

  Το 1983, με τον φίλο μου τον Λάζαρο και τις γυναίκες μας, ξεκινήσαμε με λεωφορείο, ενός φτηνιάρικου Ταξιδιωτικού Γραφείου, για ένα 4/ημερο, από Σαλονίκη για Πόλη.

 Στον Έβρο, μπήκαν στο λεωφορείο, τουλάχιστον δέκα, κουρεμένοι γουλί, με όπλα και φόρμες, Τούρκοι στρατιώτες, να μας μετρήσουν και να ξαναμετρήσουν, με αγριόφατσες, που σ’ έκαναν να τρέμεις.

  Βλαστημούσαμε, ψιθυριστά, την ώρα που ξεκινήσαμε για τουρισμό, στην χουντοκρατούμενη Τουρκία.

  Στο ξενοδοχείο της Πόλης, σαν τα αλλοτινά της Πλατείας Κολόμβου της Σαλονίκης, τα σεντόνια ήταν κίτρινα και σκληρά απ’ την παλιοκαιρία, που με πολλή σκέψη και κουράγιο, τα’ ανεχόσουν.

  Στο δρόμο, όλοι μικροί – μεγάλοι, κάτι πουλούσαν. Από μαϊμού φίρμες, μπλουζάκια και κάλτσες (τότε είδαμε για πρώτη φορά «μαϊμού» προϊόντα), αρώματα, μέχρι καθαρισμένα αγγουράκια, φρέσκα μύγδαλα, πιλάφι με κότα σε υπαίθριο καρότσι, μύδια σουβλάκι, σε στημένες ψησταριές στο πεζοδρόμιο, σάμαλι, κι ότι τραβάει η όρεξη κάποιου που δεν σιχαίνεται.

  Στο δρόμο, τα’ αυτοκίνητα, χωρίς να δίνουν σημασία στα φανάρια, κινούνταν με φρένο – γκάζι, και, όποιον πάρει ο χάρος.

  Περίπολα με όπλα προτεταμένα παντού στον δρόμο, κι αγριωπά βλέμματα, που σε κοίταζαν σαν εχθρό, μέχρι να κατεβάσεις το βλέμμα.

  Στο σαλόνι του ξενοδοχείου, μουστακαλήδες «δερβίσηδες» με το μπεγλέρι στο χέρι και το τσιγάρο αβέρτα.

  Την ίδα εποχή, έπαιζε σε μας «Το εξπρές του μεσονυκτίου», που σου ‘φερνε ανατριχίλα, η σκέψη του και μόνο.

  Στο Πατριαρχείο, μέρα θρησκευτικής γιορτής, ήμασταν οι 50 του πούλμαν μας και κάποιες γριούλες, με τον Πατριάρχη στον άμβωνα, τους θεϊκούς ψαλτάδες της Πόλης και ‘κείνη την αξέχαστη μυρωδιά του κεριού και του λιβανιού, που σου ‘φερνε όλη η μυσταγωγία η κατοχική, δάκρυα στα μάτια. Κι ας μην ήσουν ο πιστότερος της ομάδας.

  Τριγύρω απ’ το Πατριαρχείο, συρματόπλεγμα, κι ερειπωμένα σπίτια…

  Ξαναπήγα στη Πόλη με την γυναίκα μου, δέκα χρόνια μετά. Σε τελείως άλλες συνθήκες.

  Το Πατριαρχείο, γεμάτο γελαστό κόσμο, απ’ την Ελλάδα. Χαμόγελα, στα ως τα πριν, μουτρωμένα πρόσωπα των Τούρκων. Τουρίστες παντού.

  Μια Αγία Σοφία, που ήθελες μισό χιλιόμετρο ουρά, για να μπεις να την θαυμάσεις.

  Απολαύσαμε μια Αρχόντισα – Πόλη. Με τον Βόσπορο, τα Πριγκηπονήσια, τα τζαμιά, τις εκκλησίες, τα αρχοντικά και το μοναδικό Ανατολικο – Ευρωπαϊκό της χρώμα.

  Τότε πήγαμε, με δικινητήριο ελικοφόρο της Ολυμπιακής, 30 – 40 θέσεων, που έκανε δρομολόγιο Σαλονίκη – Πόλη, 2 -3 φορές την εβδομάδα.

  Κάποτε, πήγαμε στο Μποντρούμ (Αλικαρνασσό), απέναντι απ’ την Κω. Τουριστικό θέρετρο, με τέλειο λιμάνι, πατρίδα του Ηρόδοτου. Τον είχαν σε άγαλμα ρέπλικα, να σε καλοσωρίζει στη κουρσεμένη πόλη του, στην είσοδο του λιμανιού.

  Οργιώδης τουριστική ανάπτυξη, απέναντι από μια Κω, που χειμάζεται…

  Πριν πέντε χρόνια, περιδιαβήκαμε το μέσον της Τουρκίας, με κατάληξη την μαγική Καππαδοκία. Την κοιτίδα του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, με τις «χίλιες» τόσες πρωτοχριστιανικές εκκλησιές της. Που έχουν γίνει, τουριστικός στόχος, εκατομμυρίων χριστιανών τουριστών, τον χρόνο.

  Εντυπωσιάζει η οργάνωση, η καθαριότητα, η καλλιέργεια της γης, τα μεγάλα αγροτόσπιτα, οι υποδομές, οι δρόμοι.

  Η πόλη του «Αη Βασίλη», η Καισάρεια, ένα πρότυπο επαρχιακής μεγάλης εμπορικής πόλης, στον «δρόμο του Μεταξιού», που εκατοντάδες χρόνια, έδενε τη Κίνα με την καρδιά της Ασίας.

  Καλοντυμένοι, ευγενικοί, ευπροσήγοροι Τούρκοι, γεννημένοι για έμποροι και πραγματευτές. …Γυναίκα, δεν κάνει το παιδί για εμπόριο… θα το στείλω να σπουδάσει γιατρός… αυτό είναι το μότο τους. Πάνω απ’ όλα το μαγαζί, το εμπόριο. Πρώτ’ απ’ όλα!

  Ο Ρουμ (Ρωμπός), είναι καλοδεχούμενος με ζεστό χαμόγελο – απροσποίητο. Πήγα στο Προκόπι, που λέει ο στρατηγός, ότι, τον πρόγκηξαν. Στο κέντρο του χωριού, η ορθόδοξη εκκλησία, όπως της άφησαν οι χριστιανοί κάτοικοι της. Μόνο οι εικόνες λείπουν.

  Οι Τούρκοι στα χωριά, ρωτούν τους Έλληνες, από πού είναι. Γιατί πολλοί απ’ αυτούς, είναι πρόσφυγες απ’ την Ελλάδα.

  Καθετοποιημένη αγροτική οικονομία, που αποδίδει κέρδη.

  Το μαλλί των προβάτων, γίνεται πανέμορφο χειροποίητο χαλί, κιλίμι, κουβέρτα, απ’ την χρυσοχέρα Τουρκάλα και πουλιέται στους δρόμους, με συμφέρουσα σε όλους τιμή.

  Δεν πετιέται σαν άχρηστο προϊόν, όπως γίνεται με μας, που περιμένει εισόδημα ο κτηνοτρόφος απ’ το γάλα, το αρνί και προπαντός την επιδότηση.

  Ο Τούρκος δουλεύει, παράγει, πουλάει και κερδίζει χρόνο με το χρόνο, επίπεδο ζωής.

  Γεμάτη πανέμορφα προϊόντα (ελιές, μανταρίνια, σύκα, χουρμάδες, ρούχα, εφόδια) είναι η αγορά στο διπλανό μας Μοναστήρι, προϊόντα κατά το πλείστον Τούρκικα. Ένας Βερόπουλος και μια Alpha Bank μόνο, δεν φέρνουν την άνοιξη.

  Επίθεση βιομηχανική, παραγωγική, εξαγωγική, τουριστική, κάνει η Τουρκία εδώ και 10 -15 χρόνια, ιδίως με τον σώφρονα και ρηξικέλευθο Ερντογάν, που ανέτρεψε όλο το σάπιο, παλιό πολιτικό σύστημα των στρατοκρατόρων, δικαστών, πολιτικών, μαφίας.

  Πρόσφατα ξαναπέρασα από την Πόλη. Τώρα, το παλιό δικινητήριο, έγινε BOEING της TURKISH Airline, που κάνει Σαλονίκη – Πόλη με πάνω από 200 θέσεις, 2 -3 φορές την εβδομάδα, κι από κει σε στέλνει οικονομικά, σ’ όποιο σημείο του κόσμου θέλεις, παρακάμπτοντας, το πανάκριβο αεροδρόμιο της Αθήνας.

  Ήδη, προορισμοί για Άπω Ανατολή, Αυστραλία, Αραβικές χώρες, μετά την αποχώρηση απ’ την Ελλάδα, της Singapore Air και τις Egypt Air, γίνονται μέσω της TURKISH Airline.

  Πρώτη φορά είδα στην είσοδο του αεροπλάνου, συνήθως μαζί με τις αεροσυνοδούς, να σε καλωσορίζει μάγειρας με σκούφο!

  Δυνατότητα επιλογής, ανάμεσα σε τρία εκλεκτά πεντανόστιμα πιάτα, έχεις σε ταξίδι σου, που ξεπερνάει τις 3 -4 ώρες πτήση! Ποτά, απεριόριστα… Σε μια διαδρομή 70 λεπτών, Σαλονίκη – Πόλη, κανονικό γεύμα, που δεν προσφέρει καμία άλλη εταιρεία!

  Το αεροδρόμιο της πόλης, τεράστιο, λειτουργικό, καθαρό, που σε κάνει να βλέπεις νάνο, αυτό της Αθήνας, το πόσο μας ενθουσίασε άλλοτε και κατάντησε τόσο ακριβό.

  Κάποιοι θα με κατηγορήσουν για Τουρκολάγνο… Εμένα, την γυναίκα μου, οι Τούρκοι το ’74 τη ξεσπίτωσαν και της άρπαξαν τα πάντα. Έχασε τη πατρίδα της, το σπίτι της, τη περιουσία της.

  Οι παππούδες μου, το ‘12 – ’13, ήρθαν α’ την Θράκη, εθελοντές και πολέμησαν τον Τούρκο και πολύ παινεύομαι γι’ αυτό.

  Δεν είμαι Τουρκολάγνος, Ελληνολάγνος, ή οτιδήποτε άλλο-λάγνος. Είμαι ένας προσγειωμένος πατριώτης.

  Είμαι ρεαλιστής, ορθολογιστής, αγαπώ την ειρήνη, τη ζωή, τη πρόοδο, τους ανθρώπους, παν’ απ’ όλα. Έχω για αρχή μου, αυτό που έλεγε ο Κοραής, «Εθνικό είναι, αυτό που είναι αληθινό». Τα άλλα είναι φούμαρα, προπαγάνδα, πατριδοκαπηλία για ενήκοα ώτα, που προσωρινά, ικανοποιούν ψευδαισθήσεις.

  Η ουσία είναι, ότι χρόνια τώρα, εμείς πέφτουμε χωρίς αλεξίπτωτο, παρότι υπήρξαμε ανέκαθεν, χαϊδεμένα παιδιά της Ευρώπης – Αμερικής (λόγω των συγγενών μας Αρχαίων) και κάποιοι γείτονες μας, αναβαίνουν, με δουλειά, με σχέδιο, με οργάνωση.

  Σ’ αυτό το σκληρό δεδομένο, κάθε ψύχραιμη πρόταση, καλοδεχούμενη.

  Τώρα, αν νομίζουμε ότι, άλλοι από αφέλεια και άλλοι πουλώντας πατριδοκαπηλία, ότι ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» σε τόσα τέρμινα, θα ζωντανέψει, κι οι Κούρδοι, που τόσο ταλαιπώρησαν τον Αλέξανδρο, θα γίνουν σύμμαχοί μας, κόντρα στον κοινό μας εχθρό τον Τούρκο, κι οι Αλεβίτες, κι οι κρυπτο-χριστιανοί, θα ξεσηκωθούν κόντρα στο Τούρκικο ντοβλέτι, αυτά νομίζω είναι, στη καλύτερη περίπτωση, αθώες φαντασιώσεις, κι έχουν σχέση με τη πραγματικότητα, όσο, ο φάντης με το ρετσινόλαδο…

  Τέτοια ηρωικά και παρηγορητικά δεδομένα και θεωρίες, είναι γεμάτη η δημώδης ποίηση, κάθε κατατρεγμένου και αδικημένου –κατά την κρίση του- λαού του πλανήτη, που εκτός από παρηγοριά, τίποτε άλλο δεν προσφέρουν.

  Είναι καιρός, -ιδίως στη σημερινή μας κατάντια-, να λέμε τα πράματα με τ’ όνομα τους, τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη, έστω κι αν ακούγονται κακόηχα κι αιρετικά και να μην βαυκαλιζόμαστε με ιδέες και σκέψεις, που μπορούν να μας οδηγήσουν, στο υπόγειο της κόλασης…

ΥΓ: Το άρθρο γράφτηκε 10/12/12. πολύ πριν τα γεγονότα με τους Κρητικούς Χανιώτες, στην εκεί παρουσίαση του βιβλίου του στρατηγού.

Άρθρο του συνεργάτη μας Α.Θ.Ρ.