Το αβγό του φιδιού…

 Τέλη του ’51, το Αμύνταιο ζει παγωμένο, μουδιασμένο, μαυροντυμένο, φοβισμένο, αλλά και με μια κρυφή χαρά κι ελπίδα για το μέλλον, αφού μόλις πριν δύο χρόνια, σταμάτησε το απαίσιο κροτάλισμα των πολυβόλων του εμφύλιου, που είχε για ουσιαστική και τελειωτική αιματηρή σκηνή, το νομό της Φλώρινας.

  Τριγυρισμένο από παντού με συρματόπλεγμα, με κτισμένα μεγάλα κυκλικά φυλάκια, στις τέσσερις εισόδους της πόλης (Άγιος, Φλώρινα, Καστοριά, Κοζάνη), που φύλαγαν νυχθημερόν, μπαρουτοκαπνισμένοι και βλοσυροί εθνοφύλακες – κάτοικοι της πόλης.

  Μέχρι πριν ένα χρόνο, φιλοξένησε για 3 χρόνια, όλο τον αγροτικό πληθυσμό του λεκανοπεδίου μας, που υποχρεώθηκαν ν’ αφήσουν τα σπίτια και τα χωριά τους και να προστρέξουν στην ασφάλεια του Αμυνταίου, στερώντας έτσι, από ζωτικές εφεδρείες, έμψυχου κι άψυχου υλικού, των κυρίαρχων τότε στην ύπαιθρο μας, ανταρτών.

  Ο Θ.Α.Ρ. είναι ένας ώριμος άντρας 37 ετών, που αφού πέρασε – όπως σχεδόν όλοι της γενιάς του- δια πυρός και σιδήρου, μια δεκαετία (Ελληνο-Ιταλικός, κατοχή, εθνική αντίσταση, εμφύλιος) κι αφού τελείωσε με τις βαριές αυτές υποχρεώσεις της εποχής, παντρεύτηκε το ’49 και χάρηκε τη γέννηση του γιου του, το ’50.

  Νιόπαντρος, κάθε βράδυ, κοιμάται στο φυλάκιο, που κάνει την υποχρεωτική του βάρδια, περιμένοντας τον τσακισμένο αντάρτη, που παρά τη συντριβή του, πίστευε στο παράγγελμα του Ζαχαριάδη …το όπλο παρα πόδα…

  Το ’51 εξασφαλίζει «πρόσκληση» από συγγενή του στον Καναδά.

  Παίρνει το πολυπόθητο διαβατήριο, εισιτήριο, πετάει το χακί του εθνοφύλακα και με δάκρυα χαράς και θλίψης, φιλάει τον γιο του, τη γυναίκα του, τους γονείς, τον αδελφό του και με το τραίνο, «πετάει» για Πειραιά.

  Σε 12 μέρες με το «ΟΛΥΜΠΙΑ», πιάνει Νέα Υόρκη. Από εκεί, δυο μέρες με το τραίνο και βρίσκεται στο φιλόξενο Τορόντο.

  Για τουλάχιστον δύο χρόνια, μου έλεγε μετά από χρόνια, πετιόταν από τον ίδιο εφιάλτη στον ύπνο, ότι τάχα βρίσκεται ακόμη στα χαρακώματα…

  Το ’54, χάνει την μητέρα του, το ’56 τον πατέρα του, χωρίς να μπορέσει να τους νεκροφιλήσει…

  Η γνωστή ιστορία ενός λαού, που πάντα μετανάστευε, κι ήταν συμφορά κι ευτυχία μαζί, αυτή η λύση.

  Ο Σαχτζάτ Λουκμάν, στα είκοσι του χρόνια, το 2006, ξεκίνησε από το μακρινό Πακιστάν, εκεί όπου ο μύθος του Αλέξανδρου κάνει κάποιους να πιστεύουν ότι είναι γνήσιοι απόγονοι του, όχι βέβαια για να προσκυνήσει τη χώρα του Ισκαντάρ (Αλέξανδρου), αλλά να βρει τη τύχη του, που γι’ αυτόν ήταν 20€ μεροκάματο, χωρίς ωράριο, όπου, κι όταν έβρισκε.

  Στο τέλος κάθε μήνα, όπως είπαν οι φίλοι του, έτρεχε στο ταχυδρομείο, κι έστελνε στους δικούς του –φεύγοντας άφησε πίσω του 8 αδέλφια-, ότι περίσσευε.

  Περπάτησε μισό πλανήτη, κινδύνεψε, για να καταλήξει λάθρα στην Αθήνα, την αλλοτινή, φωτεινή κι ανοιχτόκαρδη.

  Κατάφερε να πάρει ροζ κάρτα του νομιμοποιημένου μετανάστη και δούλευε σαν σκυλί, χωρίς σταματημό.

  Πιθανόν στα όνειρα του πεταγόταν ιδρωμένος, με τον εφιάλτη ότι βρίσκεται άνεργος, φτωχός και εξαθλιωμένος, στην άνυνδρη, πολυάνθρωπη χώρα του.

  Διόρθωσε ένα χαλασμένο παλιό ποδήλατο που βρήκε, κι έτσι έκαμνε μέσα στο άγριο ξημέρωμα τη διαδρομή Περιστέρι – Πετράλωνα, που δούλευε σε πάγκο λαϊκής.

  Τορόντο 1965.

  Στο αστικό λεωφορείο, ο Θ.Α.Ρ., γυρνώντας απ’ τη δουλειά του, συζητάει με φίλο του Καστοριανό, που συνάντησε στο λεωφορείο. Τη γνωστή συζήτηση των μεταναστών. Που δουλεύεις; Πόσα βγάζεις; Τι κάνουν στη πατρίδα; Πότε θα γυρίσουμε;

  Ο καημός, το παράπονο, η ελπίδα, ο πόνος του ξενιτεμένου, που γίνεται ηπιότερος, όταν τον ανταλλάσσει, μιλώντας με τον πατριώτη του.

  Απ’ το διπλανό κάθισμα, ακούνε τα μισόλογα, ενός ψιλοπιωμένου Καναδού …Τι σκατόγλωσσα μιλάτε; …Από πού στο διάολο μας ήρθατε;

  Κομπιάζουν προς στιγμή, αλλά συνεχίζουν τη συζήτηση τους.

  Ο Καναδός, συνεχίζει το φασιστο-παραλήρημα του. Ξαφνικά, χωρίς να υπάρχει στάση, σταματάει το λεωφορείο, σηκώνεται ο Καναδός οδηγός, έρχεται προς το μέρος τους και λέει αυστηρά στον συμπατριώτη του …Σταμάτα και κατέβα αμέσως απ’ το λεωφορείο. Ενοχλείς τους επιβάτες μου.

  Κανείς απ’ τους συνεπιβαίνοντες Καναδούς, δεν είπε κουβέντα. Κανείς δεν αντέδρασε.

  Ο Θ.Α.Ρ., πάντοτε φορούσε, σ’ όλα τα σακάκια, στο πέτο, καρφίτσα με το πλατανόφυλλο, εθνόσημο του Καναδά.

  Πιθανόν, τον θάψαμε μ’ ένα τέτοιο σήμα στο νεκρώσιμο του κοστούμι, τον Δεκέμβρη του 2007. ήταν η ελάχιστη απότιση τιμής, σ’ ένα κράτος και μια κοινωνία, που σέβονταν παν’ απ’ όλα, τον άνθρωπο.

  Φανταστείτε τη σκηνή, σε αστικό της Αθήνας, να κατεβάζει ο οδηγός, τον φασιστο-Ελληνάρα, που βρίζει αναίτια, τον Πακιστανό επιβάτη. Αυτό, στην χώρα, που ο αρχηγός των θεών τους, ο ΔΙΑΣ, ήταν και προστάτης των ξένων (Ξένιος).

  Αθήνα 2013.

  Ο άτυχος Σαχτζάτ, ξύπνησε στις 2 το πρωί και με το ποδήλατο του, μέσα στη χειμωνιάτικη νύχτα, έτρεχε απ’ το Περιστέρι στα Πετράλωνα, να βοηθήσει στο ξεφόρτωμα πορτοκαλιών, για τη λαϊκή που δούλευε.

  Σε κάποια διασταύρωση, στην έρημη πόλη, πιθανόν έκανε το βαρύτατο ολίσθημα, να κόψει τον δρόμο, σε μια μηχανή με δυο ψιλοπιωμένα παλικάρια, που γύριζαν νταλκαδιασμένα, από κάποιο γλέντι.

  Ο ένας, ένστολος, υπάλληλος του κράτους (πυροσβέστης), ο άλλος άνεργος, θύμα της κρίσης που μαστίζει τη κοινωνία μας.

  Το μαχαίρι, που κουβαλούσε ο ένας στη τσέπη του (γιατί άραγε;), βρήκε τη καρδιά του 27χρονου Πακιστανού, που έπεσε αιμόφυρτος, κι αβοήθητος στην άσφαλτο νεκρός.

  Στο σπίτι του ενός, βρήκε η Αστυνομία, που προς τιμή τους, τους συνέλαβαν γρήγορα, φυλλάδια έντυπα της «Χρυσής Αυγής».

  Η σκηνή από ρεπορτάζ της TiVi, δείχνει κάποιον ομόφυλο του Σαχτζάτ, να διηγείται με αναφιλητά, το περιστατικό. …ήταν μόνο 27 ετών… είπε ο Πακιστανός.

  Πίσω του, προφανώς γραφεία του συλλόγου τους, σε κάποιο ράφι βιβλιοθήκης, ήταν στημένη μια γαλανόλευκη… έδειχνε τόσο παράταιρη και ντροπιασμένη…

    Οι συνθήκες της εποχής κι όλες οι παράμετροι (θερμοκρασία, υγρασία, περιβάλλον), ευνοούσαν την εκκόλαψη του αβγού του φιδιού!

  Το φίδι, που δάγκωσε στη καρδιά τον Σαχτζάτ στα Πετράλωνα, το φίδι που δάγκωσε θανάσιμα εκείνον τον άτυχο Έλληνα, που έτρεχε χαράματα να πάει στη κλινική που γεννούσε η γυναίκα του και τον κάρφωσαν με μαχαίρι οι Αφγανοί, για να του πάρουν τη μηχανή, που θα έγραφε τη γέννηση του παιδιού του.

  Το φίδι, που αύριο θα δαγκώσει κάποιον άλλο, έχει βγει α’ το σκοτεινό του λαγούμι, τουλάχιστον στην Αθήνα.

  Το φίδι, είναι πιθανόν, ακόμη μακριά μας. Αλλά τίποτε δεν θα το αποκλείσει, να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα.

…Όταν κυνηγούσαν τους κομμουνιστές είπα, δε με νοιάζει, δεν είμαι κομμουνιστής!

…Όταν κυνηγούσαν τους Εβραίους, είπα, δεν κινδυνεύω, δεν είμαι Εβραίος!

…Όταν κυνηγούσαν τους ομοφυλόφιλους, σκέφτηκα, δεν με αφορά, δεν είμαι ομοφυλόφιλος!

…Όταν χτύπησαν το σπιτικό μου, δεν είχε απομείνει, κανείς πλέον να με βοηθήσει! (Μπρεχτ).

Υ.Γ. (1) Δέκα εκατομμύρια Γερμανών, χάθηκαν στον όλεθρο του Β’ παγκοσμίου πολέμου, που προκάλεσε, το ίδιο Γερμανικό, ναζιστικό φίδι.

  Όταν ο Θ.Α.Ρ. ρώτησε κάποιον Γερμανό φίλο του στον Καναδά, γιατί ήρθε μετανάστης, αυτός, του απάντησε αυθόρμητα …ο πατέρας μου σκοτώθηκε στον Α’ παγκόσμιο. Δύο αδέλφια μου, στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Σιχάθηκα τον φασισμό και τον πόλεμο…

Υ.Γ. (2) Στο φασιστοειδές που με θάβει πατόκορφα στο διαδίκτυο, αφού σκόπιμα, ή από βλακεία, παραφράζει, όπως τα εννοεί η σκατοψυχή του τα γραφόμενα μου, του θυμίζω ότι, στα κείμενα μου πάντα βάζω φάτσα – κάρτα, την αφεντομουτσουνάρα μου, ανοικτά. Πράγμα που τον προκαλώ να κάνει κι ο ίδιος –αν φοράει παντελόνια- όταν ξερνάει, τα λιβελογραφήματα του.

  Ακόμα, τον ενημερώνω –αν δεν το γνωρίζει- ότι σε άγριες εποχές (1949), το Αμύνταιο (στα όρια του τωρινού Δήμου), σε μια μονο δίκη τον 8^ο του ’49 στο Στρατοδικείο Φλώρινας, έχασε 33 ανθρώπους του!!!

  Έμειναν ορφανοί οι φίλοι μου, Γιάννης Στάϊος, Νίκος Νικολαϊδης, Απόστολος Μάσης και εκτελέστηκε ο αδελφός του παππού μου, Αργύρη Καραπαλίδη.

  Στο «θεάρεστοι», κι «ελληνοπρεπές» αυτό έργο, συνέβαλλαν τα μέγιστα, οι συκοφαντίες – μαρτυρίες – ρουφιανιές, τέτοιων σκοτεινών τύπων, σαν την αφεντιά του. Ούτε ένας τους, δεν ήταν αντάρτης!!!

  Και βέβαια, θα συνεχίσω να γράφω και να λέω, για πράγματα που πιστεύω …μέχρις ότου αναλάβουν να μας «σώσουν» ξανά, τύποι σαν την αφεντιά του…

  Αυτοί οι ίδιοι, που φέρανε τους Τούρκους στη μισή Κύπρο και ξεσπίτωσαν τη γυναίκα μου Ρούλα, κι άλλους 200.000 χιλιάδες Ελληνοκύπριους.

  Βρε, αϊ σιχτιρ φασιστο-κοπρόσκυλα. Εγώ ρε φασισταρά, υπηρέτησα δύο χρόνια τη πατρίδα μου, στον Έβρο, το ’76 – ’78, 644ΜΤΠ στην Αλεξανδρούπολη και 716 ΤΜΧ στο Διδυμότειχο. Πες μου εσύ που ήσουν κρυμμένος στη θητεία σου, γλύφοντας κατουρημένες ποδιές. Σίγουρα, Αμύνταιο – Φλώρινα την έβγαλες.

  Με τα μυαλά που κουβαλάτε, όχι το μισό Αιγαίο θα χάσουμε, αλλά θα φέρεται τους Τούρκους στα διόδια στο Σχηματάρι!!!

  Βρε ούστ! Πανήβλακες…

Υ.Γ. (3) Τριάντα πέντε χρόνια Γιατρός, ρε τυφλοπόντικα της κακοήθειας, δεν δικαιούμαι στον τόπο μου, να κτίσω σπίτι; Σε λαγούμι σκοτεινό, σίγουρα θα ζει η σκατοψυχή σου…