Η θυσία μιας ακόμα γενιάς…

Γράφει ο Γιώργος Θεοχαρίδης

(Από την έντυπη έκδοση του ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟΥ)

  Όλο αυτό το διάστημα της Κρίσης ακούω και διαβάζω στο διεθνή τύπο (ηλεκτρονικό και έντυπο) τα ειρωνικά και συνάμα επικριτικά σχόλια για τους Έλληνες και την βραδεία  ανάπτυξη  που εμφανίζουμε σε όλους του τομείς (διοίκηση, εκπαίδευση, βιομηχανία κτλ).

  Διερωτώμαι ποια περίοδο στην Ελλάδα υπήρξαν οι ιδανικές συνθήκες για ανάπτυξη και πρόοδο;

  Οφείλω λοιπόν να προχωρήσω σε μια σύντομη αναδρομή που θα μας βοηθήσει να συνάγουμε ορισμένα συμπεράσματα. Μετά την πτώση της Κων/πολης  οι Έλληνες βίωσαν την -λεγόμενη- σκοτεινή περίοδο των 400χρόνων (1453-1830) υποδούλωσης στους Τούρκους.

  Την ίδια περίοδο  τα υπόλοιπα κράτη (της σημερινής Ε.Ε.) γνώριζαν οικονομική άνθιση, με το εμπόριο (ανακαλύψεις νέων εδαφών- Χριστόφορος Κολόμβος, Βάσκο ντε Γκάμα κ.α.) και ιδιαίτερα με την πρόοδο των τεχνολογικών επιτευγμάτων/ανακαλύψεων (μικροσκόπιο (1590), αριθμομηχανή (1642), κεντρική θέρμανση (1716), βιομηχανική ατμομηχανή (1720), γραφομηχανή (1808), θεριστική μηχανή (1830) κ.α.)

  Μετά  την απελευθέρωση και το σχηματισμό κράτους το 1830 η Ελλάδα έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα  στο εμπόριο, την γεωργία και την κτηνοτροφία, όμως αυτή η υποτυπώδες ανάπτυξη δεν κράτησε πολύ καθώς η πτώχευση του 1893 επί Χαρίλαου Τρικούπη σε συνδυασμό με την ήττα των Ελληνικών στρατευμάτων υπό τις διαταγές του βασιλέως Γεωργίου του Α΄από τον Τουρκικό στρατό το 1897, οδήγησαν στην επιβολή του Διεθνούς οικονομικού ελέγχου, από την οποία διαταράχθηκαν οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δομές της χώρας.

  Εν συνεχεία οι Βαλκανικοί πόλεμοι το 1912 (Α’ Βαλκανικός πόλεμος) και 1913 (Β’ Βαλκανικός πόλεμος) με τους οποίους αφενός η επιφάνεια του ελληνικού εδάφους και ο πληθυσμός του διπλασιάστηκαν αφετέρου οι δαπάνες για την προπαρασκευή του πολέμου όπως επίσης και οι  ανθρώπινες απώλειες ήταν εξίσου μεγάλες και επιζήμιες. 

  Ακολούθησε η τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής το 1922 από τους Κεμαλικούς, που οδήγησε στο ξεριζωμό ολόκληρου του ελληνισμού της Μ. Ασίας, ο οποίος κατέφυγε στην Ελλάδα δημιουργώντας μια έκρυθμη κατάσταση καθώς τα προβλήματα διογκώνονταν εξαιτίας της έλλειψης  υποδομών.

  Μετά από μια δύσκολη περίοδο προσαρμογής και οικονομικής ύφεσης, η Ελλάδα λίγα χρόνια μετά ξαναδοκιμάζεται, καθώς στις 28 Οκτωβρίου 1940 εισέρχεται στον Β’ παγκόσμιο  πόλεμο σημειώνοντας μεγάλες επιτυχίες κατά των Ιταλικών δυνάμεων αλλά αδυνατεί να αναχαιτίσει την ισχυρή Γερμανική πολεμική μηχανή που εισχωρεί στο Ελληνικό έδαφος με συνέπεια η χώρα να γνωρίσει για ακόμα μια φορά την κτηνωδία της κατοχής (πάνω από 1.000.000 νεκροί).

  Μετά τη νίκη των συμμάχων και την αποχώρηση των Ναζί, ξεκίνησε μια ακόμα μελανή περίοδος για τους Έλληνες, η περίοδος του εμφύλιου πόλεμου (1946-49) από τον οποίο η Ελλάδα εξήλθε με βαριά ηθικά και υλικά τραύματα.

  Το διάστημα των ετών 1949-1967 ολόκληρη η πολιτική ζωή της χώρας χαρακτηρίζεται από αστάθεια εξαιτίας των έντονων τραυμάτων που άφησε ο εμφύλιος πόλεμος, το ασταθές πολιτικό σκηνικό σε συνάρτηση με τις  ανακτορικές επεμβάσεις, διαμόρφωσαν ένα εκρηκτικό σκηνικό, το οποίο εκμεταλλεύτηκαν εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, επιβάλλοντας στις 21 Απριλίου του 1967 την στρατιωτική δικτατορία, με συνέπεια η αναπτυσσόμενη Ευρώπη να απομονώσει την χώρα (εμπάργκο).

  Απ’ την τελευταία περιπέτεια της χώρας, 1967 - 1974 έως σήμερα, μεσολάβησαν 38 χρόνια,  μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, η χώρα κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια να κατακτήσει μια ισότιμη θέση μεταξύ των ισχυρών κρατών της Ε.Ε., στόχος ο οποίος επετεύχθη σε σημαντικό βαθμό, καθώς η Ελλάδα εκσυγχρονίστηκε και αναβαθμίστηκε σε όλους τους τομείς.

  Η ανέγερση σύγχρονων σχολικών συγκροτημάτων και ιδρυμάτων, η δόμηση της δημόσιας διοίκησης,  η αποπεράτωση μεγάλων οδικών αξόνων, η αξιοποίηση των ενεργειακών πηγών, η συγκρότηση του πρωτογενούς τομέα είναι μόνο μερικά από τα επιτεύγματα που πέτυχε ο Ελληνικός λαός  μέσα σε χρόνο ρεκόρ (1974-2012).

  Η Εξέλιξη της χώρας θα μπορούσε να ήταν ακόμα πιο ποιοτική, εάν το πολιτικό σύστημα και τα παρακλάδια του, διέπονταν από πολιτικό ήθος και αίσθημα ευθύνης απέναντι στον πολίτη. Η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου σε συνάρτηση με τις παροχές της Ε.Ε., αποτέλεσαν μια καλή αφορμή για  το κεφάλαιο (επιχειρηματίες, βιομήχανους, εφοπλιστές κτλ) τους πολιτικούς και τους ιδιοκτήτες των MEDIA να κινηθούν με καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς,  συμπαρασύροντας σ’ αυτή την «κουλτούρα» μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας.

  Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της αποσάθρωσης οι Διεθνείς Οίκοι αξιολόγησης και η Τρόικα εξύφαναν το σχέδιο του οικονομικού στραγγαλισμού της χώρας, υποβαθμίζοντας την όχι μόνο σε επίπεδο Ευρωπαϊκών μεγεθών αλλά και εντός των Βαλκανίων.

  Τα αποτελέσματα των επαναληπτικών εκλογών, ανέδειξαν την αναγκαιότητα για ύπαρξη ευρύτερων συνεργασιών σε  όλα τα επίπεδα  που θα επιφέρουν τις αναγκαίες λύσεις, παρακάμπτοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τις όποιες κομματικές γραμμές  και τις στείρες αντιπαραθέσεις του παρελθόντος.

  To συμπέρασμα που βγαίνει απ’ όλα αυτά είναι ότι όποια και αν είναι η μετέπειτα πορεία της χώρας, είτε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε εκτός αυτής, η θυσία μιας ακόμα γενιάς στο βωμό τον διαθρωτικών αλλαγών, θεωρείται μάλλον αναπόφευκτη.