Τα δρώμενα του Δήμου Αμυνταίου…

Του Γιάννη Στάϊου

Οδοντίατρου - τ. Δήμαρχου Αμυνταίου

(Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ).

  Ένας χρόνος πλησιάζει από τότε που ανέλαβε η νέα Δημοτική Αρχή. Και όποιος πάει στις συνεδριάσεις, νοιώθει έντονα την απογοήτευση, τη δυσαρέσκεια και την απραξία. Δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μαλώνουν.

  Στον Αετό, στο Φιλώτα, στο Νυμφαίο, στις 7.10.11 ημέρα Πέμπτη στο Αμύνταιο. Επίπεδο κάτω του μετρίου. Οι επικεφαλής των παρατάξεων, ταμπουρωμένοι πίσω από τις προσωπικές τους απόψεις και όχι απόψεις και θέσεις για το συμφέρον του διευρυμένου Δήμου, όπου, τα προβλήματα και οι ανάγκες είναι πολλαπλάσια του χθες. Ερίζουν συνεχώς και αμετακίνητοι στις λαθεμένες θέσεις τους και αντιλήψεις, δίνουν εξετάσεις για να γίνουν αρεστοί, μήπως και πάρουν τις ευλογίες για το προδικασμένο μέλλον. Οι όποιοι «εγγυητές» της νομιμότητας, περί άλλα τυρβάζουν και οι ελάσσονες σπρώχνουν την άμαξα που ξέμεινε από όραμα, ελπίδα, προσδοκία και σχέδιο.

  Συμπολίτισσες, συνδημότες. Έρπουσα κρίση στην κοινωνία υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Οι έριδες των παρατάξεων δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Όμως αυτό που ενδιαφέρει το διευρυμένο Δήμο μας, την κοινωνία και τους κατοίκους της, είναι η πορεία αυτού του τόπου. Που πάει; Που βαδίζει; Ποια είναι η τύχη του; Υπάρχει ελπιδοφόρα προοπτική; Θα γνωρίσει ανάπτυξη; Με τα προβλήματα της απασχόλησης, της ανεργίας, της φτώχιας, της εξαθλίωσης, τι γίνεται; Θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες; θα βρουν τη λύση τους;

  Και μετά μιλάμε για ανθρωπιά, αλληλεγγύη, ευαισθησία. Αν είναι δυνατόν, όταν η γριούλα της διπλανής πόρτας δεν έχει να φάει και το σπίτι της σήπεται όπως σήπεται η ίδια. Όταν ο νέος της διπλανής πόρτας, άεργος, άρρωστος, κυνηγημένος, δεν έχει που να ακουμπήσει το κεφάλι του, περιμένει ακόμη και τον θάνατο για να λυτρωθεί!

  Κάποτε σ’ αυτή την κοινωνία, περίσσευαν τα ωραία αισθήματα. Ο γείτονας, οι θεσμικοί παράγοντες, έτρεχαν εκεί που δεν έτρεχε η πολιτεία. Στ’ αλήθεια! Εσείς όλοι εκεί μέσα που είστε; Που βρίσκεστε;

  Απλά συνευρίσκεστε για να βρίζετε και να υπάρχετε. Εύγε σας! Και να ‘στε βέβαιοι ότι γράφετε ιστορία!