Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών Καθολικώς Αγανακτισμένων (καναπές ή οδόφραγμα;)

Του Νίκου Τσιρώνη

  Το παρόν άρθρο γράφεται την 21η Ιουλίου, είναι η ημέρα της κατατάξεώς μου ως επιστράτου στο στρατολογικό γραφείο Φλώρινας. Το σπίτι μου κοντά στα εκατό μέτρα. Όπλο μου ο κονδυλοφόρος με το μελάνι. Άρα εντάσσομαι στα βαρέα και ανθυγιεινά μετά από 37 χρόνια αφού πολέμησα!   

  Τα γράφω όλα αυτά γιατί κάποτε είχαμε μία Δικτατορία, έπειτα ήρθε η Δημοκρατία και μετά ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ. Με μια αράδα σας παραδίδω την ιστορική διαδρομή αυτής της χώρας. Ο ελληνικός λαός, και γενικά όλοι οι άνθρωποι, διδάσκονται περισσότερο από το δυστυχές και λιγότερο από το ευτυχισμένο παρελθόν τους. Η φάρα μας ούτε από το ένα, ούτε από το άλλο διδάσκεται. Αυτό συμβαίνει γιατί ο Έλληνας λησμονεί την ιστορία και δεν θέλει να βλέπει την πραγματικότητα.

  Η ιστορία αγαπητοί φίλοι δεν είναι ερωμένη εύκολη ή δύστροπη που αναλόγως παραδίδεται ή βιάζεται. Είναι μια άτεγκη γονιμοποιός διαδικασία, γεμάτη διδάγματα, που προδίδει όσους την προδίδουν. Δεν πάει αυτή σε συναντήσεις (ραντεβού). Προτιμά τους σεμνούς αγωνιστές και όχι τους τελάληδες. Τη συναντούν δε εκείνοι που στέκονται υπεύθυνοι, ολιγόλογοι, μη διστάζοντας να αποφασίσουν και μη υπολογίζοντας πολύ, αν θα αρέσουν. Και αρνούμενοι να ενδώσουν στην υπερβολή — «την υπεροψία και τη μέθη».

  Ερώτημα: Έχουμε τέτοιους πολιτικούς; Ασφαλώς ΟΧΙ. Στα 63 χρόνια που κουβαλάω στην πλάτη μου και παρακολουθώντας την πολιτική από κοντά, διαπιστώνω το γενικό ψεύδος να μεταβάλλεται σε κρατική και τηλεοπτική αλήθεια. Το σύνδρομο του κοσμοδιορθωτή, από το οποίο πάσχουν οι πολιτικοί, συνοδεύεται από μια ακατάσχετη φλυαρία. Αυτοί οι Πολιτικοί πίστεψαν ότι ο ελληνικός λαός είναι κληρονομικό αγαθό που μεταβιβάζεται με ΔΙΑΘΗΚΗ.   

  Προς Θεού. Δεν πρόκειται να τοποθετήσω όλους τους πολιτικούς στο ίδιο τσουβάλι. Όμως οι περισσότεροι ανίκανοι όντες κυνήγησαν την εξουσία, με συμβιβασμούς, με συναλλαγές και μύρια όσα λαδώματα! Η αναφορά μου αυτή γίνεται και για τους ανθρώπους του κοινοβουλίου και για ορισμένους τοπικούς άρχοντες που είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για το σημερινό κατάντημα. (Σταματώ το γράψιμο, αυτή η στιγμή είναι 20:30 μ.μ. θέλοντας να ακούσω από τις ειδήσεις τα αποτελέσματα των Βρυξελλών. Ακούω λοιπόν ότι η Ελλάδα κέρδισε στο ΤΖΟΚΕΡ 158 δις ευρώ. Μεγάλη χαρά αφού η χώρα θα χρωστά συνολικά 500 δις ευρώ!). Βλέπετε ότι η σύνταξη ενός κειμένου είναι και αυτή ζωντανή κάπου κάπου. Ίσως εισάγω καινά δαιμόνια, ίσως επειδή δεν είμαι δημοσιογράφος.

  Ας επανέρθω πάλι στους πολιτικούς, στην εξουσία δηλαδή. Ο Ηρόδοτος γράφει για την εξουσία «Εξουσία την οποίαν επιμόνως επιδιώκουν οι άνθρωποι, εν τη εν ασκήσει της είναι λίαν επικίνδυνος».

  Ο δε Ισοκράτης γράφει: «Η εξουσία που όλοι την κυνηγάνε είναι δυσκολομεταχείριστη και κάνει όσους την αγαπούνε να παραφρονούν, μοιάζει με τις ερωμένες που προκαλούν την αγάπη, αλλά και που καταστρέφουν τους εραστές».

  Εραστές της εξουσίας υπήρξαν και το δίδυμο Παπαδόπουλου — Ιωαννίδη. Το αποτέλεσμα γνωστό. Η μισή Κύπρος Τουρκική. Όμως αυτοί ήταν δικτάτορες, με δείκτη νοημοσύνης κάτω του χειρίστου. Ο διαμελισμός της Κύπρου αποκαθιστά στην Ελλάδα την Δημοκρατία το 1974.

  Τι μας υποσχέθηκαν όλες οι Δημοκρατικές κυβερνήσεις που πέρασαν από τότε μέχρι και σήμερα; Μας υποσχέθηκαν την ευτυχία. το πλούτο, την προσωπική ολοκλήρωση. Με άλλα λόγια, το αδύνατο. Μας παρουσίασαν στόχους απραγματοποίητους που τροφοδοτούν και διαψεύδουν συνεχώς τις επιθυμίες. Γι’ αυτό και αποτελούν το κατ’ εξοχήν πολίτευμα των παραπόνων, της διαμαρτυρίας του ατόμου για την τύχη του. Και Ο ΠΟΛΥΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ στην πατρίδα μας, αλλά και σε άλλες χώρες, αποτελεί πραγματικά το κοινοβουλευτικό πολίτευμα που είναι ισοδύναμο της αίρεσης στην Θρησκεία. Έναν τρόπο ικανοποίησης των επιδιώξεων των δυσαρεστημένων. Κατά την άποψή μου θα έπρεπε να ιδρύσουμε στις χώρες μας ένα Υπουργείο της ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑΣ που θα έστελνε προς όλες τις κατευθύνσεις μεγάλους παρηγορητές επιφορτισμένους να ακούν τα παράπονά μας και ιδιαίτερα αυτό που λέει κατ’ ιδίαν ο καθένας μας με σιγανή φωνή «ΑΞΙΖΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ».

  Ζώντας με δυσανάλογα ιδεώδη που φυτρώνουν ανάμεσα σε αυτό που είναι και σε αυτό που μπορεί, ο κόσμος μας συντηρεί μια ακόρεστη δίψα, συγκρατώντας τη για να την οξύνει περισσότερο. Όσο πιο πολύ μας ικανοποιεί τόσο πιο πολύ μας αποστερεί, αφού ωθεί όλο και πιο μακριά τα όρια του επιθυμητού. Αυτό που αποκτήθηκε δεν είναι ποτέ αρκετό. Αν προσθέσουμε εδώ το φθόνο που γεννιέται από τον ανταγωνισμό μεταξύ των ομάδων και μεταξύ των ατόμων, τη θεαματική επιτυχία των μεν και τη στασιμότητα των δε, βλέπουμε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος παρασύρεται σε ένα φαύλο κύκλο επιθυμιών και απογοητεύσεων. Ως πριν από λίγο καιρό μπορούσαμε τουλάχιστον να ξεσπάμε την οργή μας πάνω στους παραδοσιακούς αποδιοπομπαίους τράγους: το κομμουνισμό, τον καπιταλισμό, την εργοδοσία, την αστική τάξη. Σήμερα δεν έχουμε πια αυτήν την καταφυγή, δεν υπάρχει απάντηση στο «ποιος φταίει». Ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, δυσβάστακτο φορτίο. Οι υπερβολικές ελπίδες που ξυπνά το πολίτευμά μας, αντισταθμίζονται με την ακόρεστη μνησικακία που προκαλεί. Όταν η δυσφορία δεν βρίσκει πολιτική έκφραση μεταμορφώνεται σε άγχος, σε κατάθλιψη. Καμιά φορά όμως τα παράπονα συνδυάζονται, ένας κοινός λόγος ενώνει τις επικρίσεις και αποδεικνύονται νέοι υπεύθυνοι, αυτό προκαλεί μία εξέλιξη. Δεν πρέπει λοιπόν να τρέφουμε καμία ελπίδα για μια Δημοκρατία πραότητας ή συμφιλίωσης. Στο κάθε της βήμα η Δημοκρατία προκαλεί αταξίες που την αποσταθεροποιούν. Εκκρίνει την αρρώστια που την αποδυναμώνει αλλά και το αντίδοτο που την ενισχύει. Όταν ακριβώς τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα και διαφαίνεται μια βελτίωση της κατάστασης, τότε ακριβώς κορυφώνονται οι συνδυασμένες ανυπομονησίες, τότε εμφανίζεται η αναρχία και ο καθένας απαιτεί περισσότερα.

  Οι κοινωνίες μας είναι ταυτόχρονα νωθρές και ταραγμένες, διχασμένες ανάμεσα στην ατονία και την ανυποταξία. Νωθρές γιατί ανέχτηκαν τους πάντες και τα πάντα. Η αναταραχή τους Θα είναι Πάντα απατηλή, άλλο Τόσο όμως θα είναι και η ηρεμία τους.

  Ο πολίτης ταλαντεύεται συνεχώς ανάμεσα στον ΚΑΝΑΠΕ ΚΑΙ ΤΟ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ.

  Προσωπικά πιστεύω ότι μου πάει το οδόφραγμα, γιατί ένας καταγγελτικός λόγος ΕΙΝΑΙ οδόφραγμα. Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους τους νέους της Ελλάδας που κάποιοι θέλησαν να τους ακυρώσουν τη ζωή. Ο Αριστοφάνης στις Νεφέλες γράφει «…Είναι Οι ουράνιες Νεφέλες μεγάλες Θεές... αυτές κάνουν γερούς λιμαδόρους, μυθοπλάστες, τις φράσεις τεχνίτες, ικανούς να χτυπούν, να νικούν με τα λόγια…».

  Ο γράφων δεν ανήκει ούτε στους λιμαδόρους ούτε στους μυθοπλάστες. Πιστεύω ότι δύο πράγματα δεν γηράσκουν ποτέ. Η ΑΛΗΘΕΙΑ και το ΠΑΛΑΙΟ ΚΡΑΣΙ. Είμαι λάτρης και των δύο.

Στην υγειά σας.