Βιβλιοκριτική για το νέο βιβλίο του Πέτρου Μπέσπαρη για τον «Φιλόλογο»…

   Όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του συντοπίτη μας φιλολόγου Πέτρου Μπέσπαρη, Ο Σύλλογος Αποφοίτων Φιλοσοφικής Σχολής Α.Π.Θ. ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ και το ομώνυμο περιοδικό του, ένιωσα δέος όχι μόνο για τον όγκο του καλαίσθητου τόμου, αλλά και για την πλούσια και πολύ ενδιαφέρουσα πορεία των 62 χρόνων του Συλλόγου «ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ», από το 1962 μέχρι σήμερα.

  Πρόκειται για έναν επιστημονικό Σύλλογο που τα μέλη κι οι φίλοι του υπήρξαν από τους πρωτεργάτες στην προσπάθεια εδραίωσης και επιτυχίας της γλωσσικής και εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

   Ο «ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ» στήριξε τις δυο βασικές μεταρρυθμίσεις της δεύτερης πεντηκονταετίας του εικοστού αιώνα.

   Η πρώτη του 1964 με υπουργό Παιδείας τον Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, Υφυπουργό τον Λουκή Ακρίτα, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου τον Ευάγγελο Παπανούτσο και πρόεδρο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου τον καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ Ιωάννη Θ. Κακριδή.

   Στη δεύτερη μεταρρύθμιση του 1976 με υπουργό Παιδείας τον Γεώργιο Ράλλη και Κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή (Μεταρρύθμιση Ράλλη) οδηγός στάθηκε η προηγούμενη μεταρρύθμιση του 1964. Τον νόμο 309/1976 ψήφισαν η κυβέρνηση Καραμανλή και η ΕΔΗΚ. Αγορητής της ΕΔΗΚ ήταν ο βουλευτής τότε Ευάγγελος Παπανούτσος.

   Μεταξύ των δύο μεταρρυθμίσεων υπήρξε η χούντα των συνταγματαρχών, από την οποία θέλησε να διαφοροποιηθεί η δεξιά παράταξη και να αποδεχθεί όλα όσα είχε αρνηθεί πριν δέκα χρόνια από τη μεταρρύθμιση του 1964.

   Ο ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ποτέ δεν υπολόγισε ποιος κυβερνά. Τον ενδιέφερε η παιδεία του λαού και γι’ αυτό αγωνιζόταν. Πίστη του αταλάντευτη η Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση και ο Εκ-παιδευτικός Δημοτικισμός.

   Ο συγγραφέας με τη γλαφυρή του πένα, περιγράφει τη δύσκολη πορεία των πολλών προσπαθειών να στεριώσει και να πετύχει η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στη χώρα μας. Σε πολλά σημεία του βιβλίου είναι εμφανής η απογοήτευση από την τακτική που ακολουθούσαν οι διάφορες κυβερνήσεις, ψηφίζοντας απλώς νόμους, για να φανεί ότι κάτι έκαναν στο κορμί του εκπαιδευτικού συστήματος, που κατά τον Γληνό (1882-1943) παρέμενε για χρόνια «άταφος νεκρός».

   Σε μια προσπάθειά μου να συγκεφαλαιώσω τους αναφυόμενους, από την ανάγνωση, προβληματισμούς, κοντοστάθηκα σε κάποιες σελίδες του εν λόγω πονήματος και σταχυολόγησα κάποια αποσπάσματά του, για την όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα του περιεχομένου του.

   Η ύλη του βιβλίου χωρίζεται σε δύο κύρια μέρη και ένα Παράρτημα, το οποίο επίσης χωρίζεται σε δυο πάλι ενότητες. Συγκεκριμένα:

 Α΄ Μέρος (Από τα Πρακτικά του Συλλόγου) (σελ. 9-359)

 Β΄ Μέρος (Μέσα από τα τεύχη του περιοδικού «ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ» (σελ. 363-866)

 Και το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ που κι αυτό χωρίζεται σε:

 Α΄ Καταστατικά (σελ. 867-903)

 Β΄ Διάφορα (σελ. 905-936)

   Το βιβλίο κλείνει με λεπτομερειακό ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ όλων των ονομάτων που αναφέρονται με όποια αφορμή στις σελίδες του και με την πλούσια Εργογραφία του συγγραφέα, καθώς και με τον σχετικό πίνακα περιεχομένων.

   Στο Α΄ Μέρος, όπως ο υπότιτλός του αναφέρει, ο συγγραφέας, κάνοντας μια σχολαστική μελέτη όλων των Πρακτικών του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου (στο εξής Δ. Σ.), προχώρησε σε μια ενδιαφέρουσα σταχυολόγηση και καταγραφή γεγονότων από την πραγματικά πλούσια ιστορία του Συλλόγου. Σημειώνει ότι το υλικό το άντλησε από τα τρία χειρόγραφα βιβλία Πρακτικών, που χρησιμοποιήθηκαν από το Δ.Σ., όπου αναφέρονται οι διάφορες αποφάσεις κατά τις συνεδριάσεις του, κάνοντας μάλιστα μια σχολαστική αναφορά στις διοικήσεις, υπό τους διάφορους προέδρους του Συλλόγου.

   Πρόεδροι διατέλεσαν εξαιρετικοί φιλόλογοι της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Στεφανόπουλος Δημήτριος, Μαυρόπουλος Θεόδωρος, Μπακαλάκη Ευδοκία, Αλεξιάδης Αλέκος (ο μακροβιότερος), Γιάννης Τζανής, Αικατερίνη Κιλεσοπούλου, αλλά και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, Δημήτρης Μαρωνίτης, Χρίστος Τσολάκης (ο δεύτερος μακροβιότερος, έφυγε όντας Πρόεδρος) και Άννα Αναστασιάδη - Συμεωνίδη σήμερα.

   Στο Β΄ μέρος του βιβλίου ακολουθεί η καταγραφή και τα διαμορφωμένα σχόλια από τα περιεχόμενα και τα κείμενα των αντίστοιχων τευχών του περιοδικού Ο ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ, όπως και ο υπότιτλός του αναφέρει. Πρόκειται, δηλαδή, για μια πλούσια ενότητα με αφορμή την περιδιάβαση όλων των τευχών του περιοδικού ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ.

   Το βιβλίο διατρέχει όλα τα τεύχη του περιοδικού: 187 τον αριθμό στα εξήντα χρόνια κυκλοφορίας του, από το 1964-2023.

   Η καταγραφή αρχίζει από τα πρώτα πέντε τεύχη, που κυκλοφόρησαν πριν τη δικτατορία του Παπαδόπουλου και των λοιπών συνταγματαρχών, και συνεχίζει με όλα τα υπόλοιπα τεύχη, από την αρχή της μεταπολίτευσης μέχρι το 2023. Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο του συγγραφέα για την απλή και λιτή σημείωση με κόκκινη μελάνη στο βιβλίο πρακτικών, που δηλώνει την αναστολή εργασιών του συλλόγου, για όλο το διάστημα της δικτατορίας. Γράφει:

 […] Αυτό είναι το τελευταίο πρακτικό πριν τη Χούντα. Στο βιβλίο πρακτικών υπάρχει μια εγγραφή με κόκκινο στυλό: 21 Απριλίου 1967 - 26 Ιουλίου 1974 «σιωπηλή ανάκληση κάθε δραστηριότητας του Συλλόγου».

   Και ο συγγραφέας συνεχίζει: «Πιστεύω ότι το σύνολο των πρακτικών αυτών αποτελούν το καλύτερο κομμάτι της Ιστορίας του Συλλόγου και του περιοδικού». (βλ. σελ. 48).

   Στην πολύχρονη πορεία του περιοδικού, παρά τη φροντίδα των κάθε φορά υπευθύνων του Δ.Σ. για την ομαλή παρουσία και έκδοσή του, υπήρξαν και ε-μπόδια, όπως είναι φυσικό, για διάφορους λόγους.

   Ορισμένα από τα τεύχη του ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ κυκλοφόρησαν και ως διπλά τεύχη. Πάντως, το πλήθος τους και η αρτιότητα των κειμένων, που φιλοξένησε το περιοδικό στην πολύχρονη πορεία του, το καθιστούν πρωτοποριακό για τα εκπαιδευτικά πράγματα και για τη στήριξη των προσπαθειών στην εδραίωση της δημοτικής γλώσσας και της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

   Για την ιστορία αναφέρουμε ότι το πρώτο τεύχος του περιοδικού κυκλοφό-ρησε τον Ιανουάριο - Απρίλιο του 1964. Θα πρέπει να θυμηθούμε ότι είναι τα χρόνια που είχε ήδη ξεκινήσει η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Παπανούτσου - Ακρίτα, με την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου.

   Ο ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ σε όλη του την πορεία τάχθηκε σθεναρά, όπως ήδη αναφέραμε, στην υποστήριξη της μεταρρυθμιστικής αυτής προσπάθειας και στον Εκπαιδευτικό Δημοτικισμό από την ίδρυσή του και για όλα τα υπόλοιπα χρόνια της ύπαρξής του με εξαίρεση τη διακοπή της κυκλοφορίας του στα χρόνια της χούντας, τότε που είχε ανασταλεί και η λειτουργία του Συλλόγου.

   Στα ονόματα που πλαισίωσαν όλα τα Διοικητικά Συμβούλια του Συλλόγου και τις συντακτικές επιτροπές του περιοδικού συμπεριλαμβάνονται κορυφαίοι καθηγητές του Α.Π.Θ. και άλλοι απόφοιτοι της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. που άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στην εδραίωση του Δημοτικισμού στη χώρα μας. Όλα τα ονόματα αυτά –και κατά περιόδους– αναφέρονται λε-πτομερειακά στο βιβλίο του Πέτρου Μπέσπαρη με τον ρόλο του καθένα τους.

   Το βιβλίο καταπιάνεται εμπεριστατωμένα και με ζητήματα της ευρύτερης πολιτιστικής μας κληρονομιάς, πέραν αυτών που οδήγησαν στη δημιουργία του Συλλόγου, που ιδρύθηκε το 1962. Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από τον πρόλογό του.

   Εκεί περιγράφει την πρώτη συνάντηση ορισμένων εκ των πρωτεργατών, που πήραν την απόφαση της δημιουργίας του Συλλόγου, ύστερα από πρόσκληση της Όλγας Κακριδή στο σπίτι της.

   Τις πληροφορίες καταθέτει ο Κυριάκος Τσαντσάνογλου στο τεύχος 147 του περιοδικού (Ιανουάριος - Μάρτιος 2012) στο σχετικό αφιέρωμα για την Όλγα Κακριδή.

   Γράφει: «Η ιδέα δεν ήταν κάποιου αποφοίτου της Σχολής μας. Ανήκει στην Όλγα Κο-μνηνού-Κακριδή, απόφοιτο φυσικά του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθη-νών, που μετά τη συνταξιοδότησή της από τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση με το βαθμό του Γυμνασιάρχη εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη […]. Παράλληλα προς τις θεωρητικές ανθρωπιστικές

ανησυχίες που τις συμμεριζόταν με τον Ι.Θ. Κακριδή, διέθετε και ένα έντονο πρακτικό πνεύμα, καρπό της μακρόχρονης γό-νιμης θητείας της στην εκπαίδευση. Κάποιο απόγευμα λοιπόν του 1962, η Όλγα Κακριδή κάλεσε στο σπίτι των Κακριδήδων στην οδό Αγγελάκη λίγους Φιλολόγους πανεπιστημιακούς βοηθούς τον Δημήτρη Μαρωνίτη, τον Τάσο Μέγα και τον υπογραφόμενο, δεν θυμούμαι αν υπήρχαν κι άλλοι. Στο σπίτι ήταν μόνο η Όλγα και η Ελένη Κακριδή. Ο Γιάννης και ο Φάνης έλειπαν. Χωρίς καθυστερήσεις και περιστροφές, η Κακριδή μας ανακοίνωσε τη σκέψη της για την ίδρυση ενός συλλόγου αποφοίτων της Σχολής μας, του οποίου τον χαρακτήρα προσπάθησε να σκιαγραφήσει. (…..) Η ιδέα έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από όλους μας, αλλά εκείνος που βάλθηκε με μεγάλο ζήλο να την υλοποιήσει ήταν ο Δημήτρης Μαρωνίτης, οι υπόλοιποι βοηθούσαμε […]».

   Αυτή, λοιπόν ήταν η πρώτη σύναξη που γέννησε αυτόν τον ιστορικό Σύλλογο και αργότερα το ομώνυμο περιοδικό του με τον τίτλο ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ, αφού μεσολάβησαν τα όποια αναγκαία βήματα εγγραφής πρώτων μελών, σύγκλησης πρώτης γενικής συνέλευσης ιδρυτικών μελών, για σύνταξη και έγκριση από τις αντίστοιχες δικαστικές αρχές του σχετικού καταστατικού του Συλλόγου. Δηλαδή, αφού έγιναν όλα τα αναγκαία κι απαραίτητα βήματα, με φανερό τον ενθουσιασμό των πρωτεργατών, οι οποίοι ανέλαβαν την προώθηση του θέματος, αλλά και με τις όποιες μεγάλες ή μικρότερες δυσκολίες, που αντιμετώπιζαν οι ασχολούμενοι με ανάλογα εγχειρήματα εκείνη την εποχή, άρχισε και η λαμπρή πορεία του Συλλόγου.

   Στις δραστηριότητες του Συλλόγου ήταν και η διοργάνωση διαλέξεων, ημερίδων, σεμιναρίων για την προώθηση της μεταρρύθμισης αρχικά, πριν τη χούντα του 1967, και πιο μεθοδευμένα μετά την επάνοδο στη δημοκρατία, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν τα εκπαιδευτικά θέματα οριοθετήθηκαν αρχικά με τον νόμο 309/76 και με όποιους άλλους νόμους ακολούθησαν στη συνέχεια και αφορούσαν σε ζητήματα γλώσσας, συγγραφής αναλυτικών προγραμμάτων και σχολικών εγχειριδίων, καθώς και επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών υπό την αιγίδα των ΚΕΜΕ και Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (το οποίο ξα-ναϊδρύθηκε) στις ΣΕΛΜΕ, ΣΕΛΔΕ και ΠΕΚ. Τις επιμορφώσεις τις παρακολούθησαν πάρα πολλοί εκπαιδευτικοί σε πολλές πόλεις της χώρας.

   Σ΄ αυτές τις επιμορφώσεις πρωτοστάτησε ο Σύλλογος Αποφοίτων Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ. Τα μέλη του Πανεπιστημιακοί, Σχολικοί Σύμβουλοι και άλλοι δραστήριοι καθηγητές με ενδιαφέρουσες εισηγήσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας, με δημοσιεύσεις στο περιοδικό του Συλλόγου συστρατεύτηκαν στην υπόθεση της στήριξης της μεταρρύθμισης, έχοντας συχνά αρκετές αντίθετες φωνές, κυρίως από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και την Ακαδημία Αθηνών, οι οποίοι υπήρξαν και πολέμιοι όλων αυτών των προσπαθειών. Είναι γεγονός πως μόνο οι απόφοιτοι της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ είχαν διδαχτεί τη Δημοτική Γλώσσα και οι μόνοι που γνώριζαν και να τη διδάξουν.

   Η Φιλοσοφική Σχολή είχε και έχει μια παράδοση σχετικά με τον Εκπαιδευτικό Δημοτικισμό. Καθηγητές όπως ο Αλέξανδρος Δελμούζος, ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης, ο Εμμανουήλ Κριαράς, ο Ι.Θ. Κακριδής, Ν. Ανδριώτης, ο Δημήτρης Μαρωνίτης, ο Χρίστος Τσολάκης, ο Νίκος Τερζής, ο Νίκος Βαρμάζης, ο Κυριάκος Τσαντσάνογλου, ο Νίκος Χουρμουζιάδης, ο Αγαπητός Τσοπανάκης, ο Δημήτρης Λυπουρλής, ο Γιάννης Καζάζης και άλλοι, αλλά και σχολικοί σύμβουλοι και σύμβουλοι του ΚΕΜΕ και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, όπως ο Ηλίας Σπυρόπουλος, ο Δημήτριος Τομπαΐδης, ο Θεόδωρος Μαυρόπουλος, ο Μανώλης Λανάρης, ο Παναγιώτης Κάνδρος, ο Κώστας Σταλίδης, ο Γιώργος Ιγνατιάδης, ο Διονύσης Τάνης, ο Παναγιώτης Πίστας, ο Μουμτζάκης Αναστάσιος, για να αναφέρω μερικούς. Θα μακρηγορούσαμε, αν αναφέρναμε όλους αυτούς, που ένας - ένας παρατίθενται στο βιβλίο του Πέτρου Μπέσπαρη.

   Ο Σύλλογος πέραν των άλλων, που αποτέλεσαν στοιχεία της ύπαρξής του και της παρουσίας του, δεν απείχε, αντίθετα ήταν παρών και σε κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα (έχει δύο τεύχη αφιέρωμα για τη Μακεδονία τ. 134ο Οκτώβριος - Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2008 και τ. 135 Ιανουάριος - Φεβρουάριος-Μάρτιος 2009, ένα τεύχος για την Πέλλα, ένα για τον Ελ. Βενιζέλο κ.ά.) με ψηφίσματα, επιστολές προς Πρωθυπουργούς και Υπουργούς Παιδείας κλπ., φροντίζοντας για την ενεργή και ουσιαστική παρουσία του στα τρέχοντα, που ήταν σύμφωνα με τους καταστατικούς του στόχους και τις επιδιώξεις του.

   Στα δεύτερα, μεταξύ άλλων, είναι και η διοργάνωση εκδηλώσεων και αφιερώματα όπως στον Γιώργο Ιωάννου, στον Μανόλη Αναγνωστάκη, στον Νίκο Καζαντζάκη, στον Ντίνο Χριστιανόπουλο, αλλά και σε άλλους που το έργο τους έχει αφήσει ισχυρό αποτύπωμα.

   Στο Β΄ μέρος του τόμου γίνεται αναφορά σε όλα τα τεύχη (μέχρι το 2023, το περιοδικό συνεχίζει να εκδίδεται και σήμερα) του ιστορικού περιοδικού ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ που είναι εξαιρετικά χρήσιμα για τους μελετητές της εκπαιδευτικής μας ιστορίας. Από τη μελέτη τους πολλά έχει να αλιεύσει ο κάθε ερευνητής ή ο απλά ενδιαφερόμενος.

 Στο τέλος υπάρχουν φωτογραφίες εξωφύλλων του περιοδικού, που δείχνουν και την αφιερωματική διάθεσή του σε ανθρώπους των γραμμάτων, που ο καθένας τους προσέφερε τον πνευματικό του οβολό και πρόσθεσε το όποιο λιθαράκι του στην εκπαίδευση και στα γράμματα.

   Το πλήρες ευρετήριο στο τέλος του βιβλίου, με όλα τα ονόματα όσων με όποιο τρόπο αναφέρονται στα πρακτικά του συλλόγου και στο περιοδικό, δείχνει τον πλούτο των συνεργασιών σε διάφορα επίπεδα στην ιστορία του συλλόγου και του περιοδικού.

   Αξίζει να σημειωθεί ότι στο τέλος του βιβλίου και πριν το πλούσιο ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ των ονομάτων και εννοιών, με το οποίο κλείνει, υπάρχει ένα τμήμα με αρκετά από τα εξώφυλλα του περιοδικού από τα οποία ο αναγνώστης αντλεί αρκετές πρώτες χρήσιμες πληροφορίες για διάφορα αφιερώματα. Υπάρχουν, επίσης, αρκετές προσκλήσεις και άλλο φωτογραφικό υλικό από εκδηλώσεις του Συλλόγου, που επίσης δείχνουν την πλούσια δράση του στην εκπλήρωση των κάθε πτυχής στόχων του.

   Το απόσπασμα που ακολουθεί αναφέρεται στον Χρ. Τσολάκη, ο οποίος υπήρξε επί σειρά ετών μέλος των Δ.Σ. και πρόεδρος του ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ με δυναμική και ουσιαστική παρουσία (διάρκεια προεδρίας του, από 1996-2012, βλ. σ. 203) και με μεγάλη προσφορά στον Σύλλογο:

   […]. Στη συνέχεια το λόγο έλαβε ο πρόεδρος του Δ.Σ. Χρίστος Τσολάκης και τόνισε ότι ο Σύλλογος Αποφοίτων της Φιλοσοφικής Σχολής είναι ένας επιστημονικός Σύλλογος, όχι συνδικαλιστικός, εργάζεται για την εκπλήρωση των αρχών του Εκπαιδευτικού Δημοτικισμού όπως οι Γληνός, Δελμούζος, Τριανταφυλλίδης και Πανεπιστημιακοί καθηγητές Ι.Θ. Κακριδής, Ν. Ανδριώτης, Λίνος Πολίτης, Ε. Κριαράς κ.ά. Επεσήμανε ότι η εκπαίδευση σήμερα είναι προσανατολισμένη στην αγορά εργασίας και όχι στην ανθρωπιστική Παιδεία, στην καλλιέργεια των ανθρώπων, στην πραγμάτωση της ανώτερης φύσης του ανθρώπου, όπως θα έπρεπε. […]…

   Στη συνέχεια σχολιάζεται η περίοδος με τα δύσκολα χρόνια των μνημονίων, που τα σχολεία δεν είχαν συχνά ούτε φωτοτυπικό χαρτί για να τυπώσουν και να προβάλουν τις εκδηλώσεις του Συλλόγου, με αποτέλεσμα να υπάρχει πλημμελής έως ανύπαρκτη ενημέρωση των φιλολόγων καθηγητών για ομιλίες και σεμινάριά του επιμορφωτικού χαρακτήρα (βλ. σ. 245, υποσημ. 187)].

   Αυτό που μπορούμε να πούμε κλείνοντας είναι πως ο ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ στάθηκε και στέκεται δίπλα στον μαχόμενο φιλόλογο με τις ομιλίες, τις ξεναγήσεις στην πόλη της Θεσσαλονίκης, με τις εκπαιδευτικές εκδρομές στο εξωτερικό και στο εσωτερικό, με τις δημοσιεύσεις στο περιοδικό που βοηθούν τον συνάδελφο να ανταποκριθεί όσο καλύτερα μπορεί στο λειτούργημα, που επιτελεί διδάσκοντας και δια-μορφώνοντας τους χαρακτήρες των νέων μας.

  Ο Πέτρος Μπέσπαρης αφιερώνει τον εν λόγω τόμο (έργο ζωής), στη γυναίκα του Φούλα (Χρυσή), συνοδοιπόρο στις πνευματικές του αναζητήσεις, καθώς είναι κι αυτή φιλόλογος, στα παιδιά και στα εγγόνια τους.

   Στις αρχαιρεσίες, 8 Φεβρουαρίου 2025, για την ανάδειξη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Αμυνταιωτών, Περιχώρων και Φίλων Θεσσαλονίκης «Ο ΑΜΥΝΤΑΣ», ο Πέτρος Μπέσπαρης εκλέχθηκε ομόφωνα Αντιπρόεδρος του Δ.Σ.

 

 Μαρίνα Κάγκα

 Γενική Γραμματέας του Συλλόγου «Ο ΑΜΥΝΤΑΣ»

 

 * ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΕΣΠΑΡΗ, Ο Σύλλογος Αποφοίτων Φιλοσοφικής Σχολής Α.Π.Θ. ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ και το ομώνυμο περιοδικό του, Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις Κυριακίδη, 2024, σσ. 990. Σχ. 24x17. ISBN: 978-960-599-453-2.

 ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΕΣΠΑΡΗΣ

   Γεννήθηκε το 1950 στους Αναργύρους Φλώρινας. Συνταξιούχος φιλόλογος.

   Ποιήματα, πεζά και βιβλιοκρισίες του έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και της Συντακτικής Επιτροπής του Περιοδικού ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ, μέλος της Ελληνικής Ιστορικής Εταιρείας και της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.

  Έργα του: «Τα χάλκινα και άλλα διηγήματα», Μπίμπης 1999, «Ψήγματα χρυσού» ανθολόγια μαθητικής ποίησης (σε συνεργασία με τον Γιάννη Τζανή) Α΄ 1998, Β΄ 2000, Γ΄2002, Δ΄2004, Ε΄ 2006 ΣΤ΄ 2008, Ζ΄ 2010, Η΄2012, Θ΄2014,Ι΄2016, ΙΑ΄2017 Μπίμπης. «Η Λογοτεχνική δημιουργία της Βόρειας Ελλάδας 1875-2007, απόπειρα βιβλιογραφικής καταγραφής» Μπίμπης 2007 (με τον Γιάννη Τζανή), Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών Δεκέμβριος του 2010. «Στις καλαμιές του Βάλτου» μυθιστόρημα, 2010, Μπίμπης.