Πάμε, κι ότι γίνει! (αλίμονο)… (Μέρος 2ο)

(Του ΑΘΡ, από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Θα ‘ταν στα ’90, τα παιδιά μου μικρά τότε, μου παραπονούνταν ότι ποτέ τους δεν ανέβηκαν σε τραίνο, που έβλεπαν απ’ το μπαλκόνι του σπιτιού μας να περνούν, στα συχνά τότε δρομολόγια τους για Σαλονίκη, Κοζάνη, Φλώρινα.

  Ιούλιο, θα πετούσαμε για διακοπές στην Κύπρο, αργά το βράδυ από Σαλονίκη. Έτσι τους υποσχέθηκα να κατεβούμε Σαλονίκη με το τραίνο, μεσημεριάτικα, αφού πετούσαμε με βραδινή πτήση.

  Ακόμα λοιπόν δεν είχαμε καθίσει, οι τέσσερις μας και στην ισόπεδη διάβαση του Αγ. Παντελεήμονα, ένα φρικτό τρακάρισμα μ’ ένα φορτηγό αυτοκίνητο, φορτωμένο χαλίκι!

  Ένα ξερό μπάμμ! Βαλίτσες να πέφτουν, άνθρωποι όρθιοι να γκρεμίζονται, φωνές, τσιρίδες, χαμός, αίματα!

  Το οτομοτρίς εκτροχιάζεται και γέρνει επικίνδυνα και ρολάρει πάνω στα χαλίκια της γραμμής, για αρκετά μέτρα! (Τα οτομοτρίς ήταν της FIAT, ιταλική αποζημίωση για τον πόλεμο 1940-41. Αθάνατες μηχανές και βολικά οχήματα, που συνήθως κάναν δρομολόγια στην Βόρειο Ελλάδα).

  Τα παράθυρα, που όλα τους ήταν ανοιχτά λόγω ζέστης κι απουσίας air condition, φέρνουν μέσα σύννεφα χοντρής σκόνης, συντρίμματος, που μας κάνουν αγνώριστους, σαν μεταλλωρύχους ορυκτών!

  Κάποιοι αιμορραγούν, κάποιοι ουρλιάζουν, πονούν. Προσπαθούμε να ισορροπήσουμε, σ’ ένα τραίνο που γέρνει και πιστεύεις ότι θα πέσει…

  Η Ρούλα χτυπάει γερά το γόνατο της, που την ταλαιπώρησε ένα μήνα. Τα παιδιά, όπως πάντα στα ατυχήματα, σαν μικρόσωμα, δεν χτύπησαν ευτυχώς.

  Κατεβαίνουμε κακήν – κακώς και καθόμαστε κατάχαμα στο διπλανό χωράφι, σαν χαμένοι, παγωμένοι στο κατακαλόκαιρο, τρομοκρατημένοι.

  Τα ρούχα μας, τα πρόσωπά μας, αγνώριστα… Φωνές, κλάματα, βρισιές, χαμός!

  Κατεβάζω με κόπο τις σκόρπιες αποσκευές μας. Μαθαίνουμε ότι ο μηχανοδηγός μας κι ο οδηγός του φορτηγού, είναι εγκλωβισμένοι και βαριά τραυματίες. Προσπαθώ να βοηθήσω ιατρικά κάποιους. Αργότερα δυστυχώς, χάνουν και οι δύο τη μάχη.

  Κάποτε, με συγγενικό μας πρόσωπο, γυρίζουμε στο Αμύνταιο, αγνώριστοι, τρομαγμένοι.

  Μπάνιο, άλλα ρούχα, ΤΑΧΙ για Σαλονίκη…

  Όταν μετά λίγες μέρες πήγα στον ΟΣΕ και απαίτησα, τουλάχιστον τα εισιτήρια του τραίνου ν πάρω πίσω και τα έξοδα του Ταξί, μόνο που δεν γέλασε με την απαίτηση μου, ο γνωστός σταθμάρχης!

  Το Αμύνταιο είναι γέννημα και θρέμμα του τραίνου και του σταθμού του! Αυτό το απέδειξαν, για τουλάχιστον 100 χρόνια και του δώσαν αξία και φήμη.

  Το τραίνο, ο στρατός και το κρασί του, γέννησαν ένα σημαντικό επαρχιακό κέντρο, από έναν ασήμαντο πρώην οικισμό Σόροβιτς, στην έδρα του τσιφλικιού του Ρεούφ Πασά!

  Υπάρχει στο διαδίκτυο ταινιούλα Τουρκική (την ανακάλυψε φίλος Πανεπιστημιακός του γιού μου και του την κοινοποίησε για δημοσίευση). Σ’ αυτήν, ο σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ, γύρω

στα 1900, κάνοντας τότε τη διαδρομή, Πόλη – Σαλονίκη – Μοναστήρι (στην καινούργια σιδηροδρομική γραμμή Σαλονίκη – Μοναστήρι), έκανε στάση και κατέβηκε απ’ το τραίνο, στο Σόροβιτς! Όπου τον υποδέχθηκαν οι κάτοικοι και το Δημοτικό Σχολείο! (Στην ταινία φαίνεται η επιγραφή SOROVITCH του σταθμού). Την ανθοδέσμη μάλιστα, του την πρόσφερε μαθήτρια του Δημοτικού, η αδελφή του αργότερα πολύχρονου Δήμαρχου της πόλης μας, Αντώνη Ζούγκα, ο οποίος το ’56 έγινε και βουλευτής της τότε ΕΡΕ!

  Χρόνια συζητιόταν στο Αμύνταιο, η σκαμπρόζικη ιστοριούλα με τον μακαρίτη Αντ. Ζούγκα, όταν βουλευτής τότε στην Αθήνα πήγε σ’ ένα εμπορικό ν’ αγοράσει μια φούστα, δώρο για την γυναίκα του… Στην ερώτηση του μαγαζάτορα… «τι περιφέρεια;» (για το μέγεθος), ο βουλευτής μας απάντησε περήφανα… «Περιφέρεια Φλώρινας»!!! Τα χρόνια της αθωότητας!

  Ο σουλτάνος έδωσε χαρτζιλίκι στο κορίτσι με την ανθοδέσμη, μια χρυσή τουρκική λίρα!

  Προπολεμικά, πολλοί νεολαίοι Αμυνταιώτες, έβγαζαν το χαρτζιλίκι τους μεταφέροντας βαλίτσες και μπαγκάζια ταξιδιωτών, που θα κατέληγαν σε κάποιο ξενοδοχείο ή χάνι, για να συνεχίσουν την άλλη μέρα, με άλλο μέσο, για Κοζάνη, Πτολεμαΐδα, Καστοριά, Γρεβενά, Κορυτσά!

  Η μαγκίτικη έκφραση αυτής της δουλειάς, ήταν… «πάμε να κρεμάσουμε βαλίτσες;».

  Στο σταθμό του Αμυνταίου, οι ταξιδιώτες αγόραζαν σπόρια, φιστίκια, κάποιο ροξ ή κορνέ, φοινίκι, πρόχειρα γλυκά που πουλούσαν πλανόδιοι.

  Στο σταθμό της Άρνισσας, μοσχομύριζαν φρέσκα τηγανιτά ψάρια (πλατίκες) με ζεστό ψωμί!

  Στον Άγρα, πάντα μοσχομυριστό σουβλάκι! Αλλά και μέσα στο τραίνο, πηγαινοέρχονταν ο μπουφετζής με τον δίσκο του γεμάτο σουβλάκια, που προκαλούσαν ερεθισμό στη μύτη και τους σιελογόνους του στόματος, μόνιμα τότε, μισο – πεινασμένων ανθρώπων, που ξεσάλωναν πάντα όταν ταξίδευαν μακριά απ’ την καθημερινή τους σκληρή πραγματικότητα!

  Ο θείος μου ο Λεωνίδας Ρακόπουλος, με τον τότε μεγαλέμπορα Μποντόση (Πρόδρομο Θεοδοσιάδη), λέγονταν ότι μέχρι τη Σαλονίκη πίναν μια νταμιτζάνα τσίπουρο! Άντε εις υγείαν! Και πάλι άντε και δώστου γέλια, αμανέδες και μασλάτια πιπεράτα!

  Η εκδυτικοποίηση μας, σκότωσε το παλιό λαϊκό, πηγαίο, ζωντανό άνθρωπο της Ανατολής! Μαζί με τα ΕΝΦΙΑ, τους φόρους, τα ΦΠΑ, τα μύρια όσο αρπακτικά!

  Το τραίνο υπήρξε η κινητήρια δύναμη της βιομηχανικής επανάστασης του 19^ου αιώνα, που άλλαξε τον παλιό απ’ τον νέο κόσμο…

  Η Ελλάδα, συρμένη από ντόπια και ξένα συμφέροντα (αυτοκινητοβιομηχανία, εισαγωγείς, δρόμοι, μεγαλοεργολάβοι, λεωφορειούχοι, ταξιτζήδες, δεξιοί στην πλειονότητα τους τη δεκαετία ’50 – ’60), υποβάθμισε εγκληματικά, τραίνο, τραμ, μετρό (μέσα σταθερής τροχιάς), που κυριαρχούν παντού σε Δύση και Ανατολή!

  Σήμερα, το γρηγορότερο και πιο σύγχρονο τραίνο του κόσμου, δεν τρέχει στις ΗΠΑ, Ιαπωνία, Γερμανία, Αγγλία! Τρέχει και διασχίζει απίθανες αποστάσεις, με 300 χιλ/ώρα, στην αχανή Κίνα!

  Ο Υπερσιβηρικός σιδηρόδρομος με 12 χιλ. χιλιόμετρα άρχισε επί Τσάρων και τελείωσε επί Στάλιν. Έδωσε ζωή, νόημα, ενότητα, πολιτισμό, πλούτο στην αχανή επικράτεια της Ρωσίας! Μια ασύλληπτη σε έκταση, για τα δεδομένα μας, χώρα! (με την οποία είμαστε σε πόλεμο (Μητσοτάκης)!

  Οι ρεζίληδες μισοάχρηστοι (Ευρωπαίοι) εμείς, σε μια άκρως κερδοφόρα γραμμή 500 χιλιομέτρων (ξεπουλημένη μπιρ – παρά στους Ιταλούς), Αθήνα – Σαλονίκη, δεν έχουμε σηματοδότηση και δικλείδες ασφαλείας, να μη συγκρούονται τραίνα που κινούνται αντίθετα, στην ίδια γραμμή! (Σκέτη διαφήμιση της χώρας για τους τουρίστες μας, να ‘ρθουν να ζήσουν το μύθο της Ελλάδας!).

  …«Άφρικα! Άφρικααα!», φώναζε με κάτι τέτοια και ανάλογα Ελληνικά επιτεύγματα, ο μακαρίτης κι απολαυστικός Στάθης Μαυρόπουλος (ο Μπόμπας), καρδιολόγος του Νοσοκομείου μας! Και σίγουρα η επίκληση του αυτή περιείχε όλο το «πακέτο» του τι σημαίνει «Ελλάς»! Ήταν άκρως διαφωτιστική… Άφρικααα!

  …«Άφρικα! Άφρικααα!», με δικό μας φύλαρχο, μάγο και σαμάνο επικεφαλή όλων ημών, των κοκορόφτερων και κοκορόμυαλων ιθαγενών, τον άρχοντα… τον Κούλη τον φιρφιρή!

  …Πάμε κι ότι γίνει! Και δεν χρειάζεται να μπούν στο κόπο «να ‘ρθουν ένα βράδυ» οι φίλοι οι Μεμέτηδες να μας εκπαραθυρώσουν, κάλλιστα το πετυχαίνουμε και μόνοι μας αυτό, το σαρκοφάγο τελετουργικό!

  Άλλοτε σε φωτιές, σε πλημύρες, σε τροχαία, στα ξεχαρβαλωμένα μας νοσοκομεία (35 χιλ. νεκροί από covid) και σε τραίνα που τρέχουν στα τυφλά με 160 χιλιόμετρα μοιραία! Από τύχη ζούμε οι υπόλοιποι στην Ελλάδα! Κι όσο ακόμα ζούμε… οι τυχεροί!

  Εγώ το πιστεύω απόλυτα κι ειλικρινά και το διατυμπανίζω… σαν αρχή! Από τύχη ζούμε στην Ελλάδα! …Πάμε κι όπου βγει! Κι ότι γίνει! Κι ανάλογα… «Δόξα το θεό», ή «φτού σου γκαντεμιά» και «κακιά ώρα»! Τέλεια και Ευρωπαϊκά! Γι’ αυτό πάμε τόσο καλά…

  Και φυσικά, για όλα τα στραβά αγγούρια, ποτέ δεν φταίμε εμείς! Πάντα οι φταίχτες είναι κάποιο άλλοι… Είναι ο Πολάκης, το «κακό μάτι», η «κακιά ώρα», ο «ανάδρομος Ερμής», ένας σταθμάρχης ατζαμής, οι Τούρκοι, οι Φράγκοι, οι αιμοβόροι Σκοπιανοί (μπρρρ), οι ΣΥΡΙΖαίοι, οι κομούνες… Ποτέ των ποτών η καραμπινάτη τύφλα μας η Νεοελληνική! Που 200 χρόνια έχει το γκουβέρνο, τη κορώνα, την κουτάλα, τους θεομπαίχτες, τα λαμόγια, τα κωθώνια, τους εθνοκάπηλους και τα… πεπόνια!

  Ποτέ μα ποτέ δεν φταίμε εμείς. Αλίμονο τώρα! Ποτέ μα ποτέ δεν φταίει ο Κούλης! Κι ιδίως πριν τις εκλογές που έρχονται σαν μπόρα, απροσδιόριστες, απρόβλεπτες και εκδικητικές! Ελπιδοφόρες για το Λαό κι ανατρεπτικές…

  ΥΓ 1: Στο «επιτελικό» κράτος της Ελλάς, εκείνοι που δουλεύουνε με ζήλο κι επαγγελματισμό, είναι μόνο τα λαμόγια, οι μαφιόζοι και τα κλεφτρόνια!

  Πριν δύο χρόνια, πρώτη μέρα στην Αθήνα, βράδυ, καθόμαστε σε μια γεμάτη κόσμο ταβέρνα, οι πλείστοι τουρίστες, λίγο πίσω απ’ την Πανεπιστημίου. Δίπλα – δίπλα, κολλητά με την Ρούλα κι ανάμεσα μας, κρεμασμένη η τσάντα της.

  Πριν ακόμα φέρει το γκαρσόνι την παραγγελία, βγάζει μια κραυγή απόγνωσης… «Η τσάντα μου»!

  Πουθενά τσάντα, γίνεται ένας σχετικός πανικός! Σε 5 λεπτά έρχονται 3 μοτοσυκλέτες με 6 αστυνομικούς, ειδοποιημένοι απ’ τον ταβερνιάρη. Ο επικεφαλής τους, μας ρωτάει τα σχετικά… «Τι είχατε μέσα στη τσάντα; Γιατί κουβαλούσατε τα χρυσαφικά σας; Γιατί αυτό, γιατί το άλλο…».

  Οι 5 υπόλοιποι είναι παραδίπλα στο πεζοδρόμιο αραχτοί και καπνίζουν και συζητούν. Περίπου 20-30 λεπτά όλ’ αυτά, μέχρι το… εμείς δεν είμαστε αρμόδιοι, πάτε στο Τμήμα Εξαρχείων, στην ασφάλεια, να δηλώσετε τη κλοπή!

  Μου ‘ρχεται να τον βρίσω! Σίγουρα, το κλεφτρόνι εκεί κοντά μας έβλεπε και γελούσε!

  Στο άστιν. Τμήμα Εξαρχείων, στο κέντρο της Αθήνας όπου πηγαίνουμε… Το βράδυ, δεν λειτουργεί τμήμα ασφαλείας! …Ελάτε το πρωί, μας λένε. Το πρωί, κι αφού το κλεφτρόνι έχει βγάλει και λεφτά απ’ την τράπεζα μέχρι να ακυρώσουμε τις κάρτες, πηγαίνουμε σ’ ένα άβαφο, σκοτεινό ρημαδο – τμήμα, συχνός στόχος με μολότοφ των αναρχικών, που πιάνεται η ψυχή σου απ’ την κατάντια του…

   Κάνουμε κατάθεση σ’ έναν ευγενικό νέο αστυνομικό. Γύρο στις 11:00 έρχεται στο γραφείο ο επικεφαλής τους… Μια φάτσα βλοσυρή, βαριεστημένη, υποκοσμική, που μου θύμισε τον Τούρκο μπάτσο στο «Εξπρές του μεσονυχτίου»! Απ’ το διπλανό δωμάτιο ακούγονταν… γαμοσταυρίδια! Όλ’ αυτά, 1-2 χιλιόμετρα απ’ την καρδιά του «επιτελικού» μας κράτους, το Μαξίμου!

  Φυσικά, πάπαλα χρυσαφικά, τσάντα, χρήματα, κινητό! Η ταβέρνα είχε κάμερα, η τράπεζα στο ΑΤΜ έχει κάμερα, απλά – απλούστατα, όλ’ αυτά θέλουν δουλειά… Κι όπως ο σταθμάρχης της Λάρισας, έτσι και οι αστυνομικοί του κέντρου της Αθήνας, είναι ερασιτέχνες υπάλληλοι ενός Αφρικανο – Βαλκανικού κράτους!

  Άφρικα! Άφρικααα! Είχες δίκιο όταν φώναζες, αξέχαστε φίλε Στάθη…

  ΥΓ 2: Όμως, όμως όλα αυτά και ακόμη και μ’ αυτά, «Καλό Πάσχα» σε όλους μας! Σε μια δύσκολη για τους πλείστους εποχή, με μια άνοιξη φωτεινή, Ελληνική, με τις μυρωδιές της ξυπνημένης φύσης, που δεν χαμπαριάζει από συντρίμμια και σάρκες παιδιών, που σύντομα θα καλύψει με παπαρούνες και με μαργαρίτες.

  Κι είναι ευτύχημα και δυστύχημα μαζί, αυτή η ξεχασιά που φέρνει ο χρόνος… «Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς κι οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους» έλεγε σοφά και ρεαλιστικά ο παππούς μου Άγγελος!

  Καλό Πάσχα πατριώτες! Κι άλλο κακό, βλακώδες κι εγκληματικό να μη μας βρεί, για κάμποσο καιρό. Ή τουλάχιστον να μην αφορά νεαρά άτομα, βλαστάρια τρυφερά, μιας χώρας που γερνάει απελπιστικά… 57 νεκροί άδικα και εγκληματικά…

  «Καλή ανάπαψη» στις ψυχούλες, οι πλείστες νέων, που χάθηκαν τόσο άδικα στα Τέμπη… «Καλό κουράγιο» στους χαροκαμένους ανθρώπους που χάσαν τόσο βάρβαρα τα σπλάχνα τους… κι ιδίως, σε κείνη την τραγική μάνα της 23χρονης Εριέττας, που εξαϋλώθηκε το κορμάκι της στην κόλαση της σύγκρουσης και της φωτιάς και θα κηδέψει άδειο φέρετρο, με μια φωτογραφία μέσα του, της κορούλας της…

  Κι ένα τεράστιο μπράβο, θαυμαστικό, σε κείνον τον χαροκαμένο πατέρα, Κύπριο παπά Χριστόδουλο Παπαϊωάννου, που έχασε ένα απ’ τα 6 παιδιά του, τον Κυπριανό και μέσα στον πόνο του και τη φρίκη της απώλειας, έδωσε συγχώρεση σ’ αυτούς που απ’ τα λάθη τους του σκότωσαν το σπλάχνο του!

  Μια ανείπωτη υπέρβαση ανώτερου ανθρώπου, αληθινού Χριστιανού κι αγίου λευίτη. Ας απαλύνει ο θεός κι ο χρόνος την αβάσταχτη οδύνη, που ξαφνικά, άδικα κι αναίτια αλλάζει τη ζωή τους. Κι αντί για Πάσχα, θα ζήσουνε για χρόνια ένα Μεγαλοβδόμαδο, χωρίς Ανάσταση…

  ΥΓ 3: Το θεόπνευστο… Ταλιμπανο – δικαστικό του πόρισμα, εξέδωσε ο γνωστός (πρώην χωροφύλακας) φασιστο – ιεράρχης, Αμβρόσιος! …«Ο θάνατος τόσων νέων στο τραγικό σιδηροδρομικό ατύχημα στα Τέμπη, είναι η τιμωρία του θεού για τον τριήμερο καρναβαλικό εορτασμό των ημερών, την «γιορτή του διαβόλου», όπως αναφέρει!!!

  Αυτός δεν είναι ιεράρχης της «θρησκείας της αγάπης και της συγχώρεσης». Αυτός είναι ο Βελζεβούλης αυτοπροσώπως! Ουστ ρε κακούργε διαβολοπαπά!

  ΥΓ 4: Άιντε κύριε Γεραπετρίτη μου, φορτώστε όλη τη τραγωδία των Τεμπών στον Σπίρτζη, όπως για την Μάνδρα στην Δούρου, στήστε και ένα περιποιημένο «Ειδικό Δικαστήριο», όπως αυτό του Παππά, του Παπαγγελόπουλου, την Τουλουπάκη και πάτε καθαροί (σαν βοθροκαθαριστές) στις επικείμενες τις εκλογές! Και να ‘χετε μπόλικο σαπούνι και χλωρίνη, για το φούμο που σας περιμένει…

  Πάντως τώρα, «έκτακτα στρατοδικεία’ σαν εκείνο το φοβερό της Φλώρινας του ’49, δυστυχώς για σας, δεν μπορείτε να στήσετε… ο μόνος που είναι αθώος, δεν ήξερε και δεν έφταιγε για ότι κακό συνέβηκε στη χώρα μας 4 χρόνια τώρα, είναι φυσικά… ο Μητσοτάκης! Αλίμονο τώρα…

  Άντε, Καλές Απόκριες!