«Ένας ήρως με νυστέρι» - Ο ΗΡΩΑΣ μου…

- «Τι ομάδα είσαι;»

- «Ο ήρωας σου ποιος είναι;»

  Πόσες να ήταν άραγε οι φορές που μου έκαναν αυτή την ερώτηση. Καθόλου λίγες. Μπορώ μάλιστα να πω πως ήταν πάρα πολλές.

  Μούγκα εγώ. Τι να πω. Ούτε από ποδόσφαιρο γνώριζα τίποτα ούτε και ήρωα είχα. Ούτε όμως και είχα ποτέ τη διάθεση ή την ανάγκη να  «υιοθετήσω» έναν ήρωα ή να ταυτιστώ με κάποια ποδοσφαιρική ομάδα ώστε να μην κωφεύω.

  Πέρασε ο καιρός. Μισός αιώνας. Μία πεντηκονταετία χωρίς ομάδα, χωρίς ήρωα.

  Τα τελευταία χρόνια μου ’κοψε και επιστράτευσα το επιχείρημά «καλά ακόμα με αυτά ασχολείστε; Κάτι πιο ουσιαστικό και έξυπνο δεν υπάρχει;».

  Κι όμως ήρθε η ώρα που τα πράγματα άλλαξαν.

  Μέσα σε λίγες ημέρες, μέσα σε σχεδόν έναν μήνα απέκτησα κι εγώ έναν ΗΡΩΑ. Και ο ήρωας μου δεν είναι ένας οποιοσδήποτε ήρωας αλλά «Ένας ήρως με νυστέρι».

  Πίσω από το νυστέρι, ο άνθρωπος, ο επιστήμων, ο γιατρός.

  Αυτός που επιλέγεις, που εμπιστεύεσαι, που εναποθέτεις πάνω του τις ελπίδες σου.

  Είναι αυτός από τον οποίο ζητάς να «σβήσει» το πρόβλημα, και τον πόνο να το κάνει χαμόγελο.

  Σοβαρό το πρόβλημα, σοβαρή και η ανησυχία. Δε με είχε συνηθίσει (Δόξα τω Θεώ) η ζωή σε κάτι τέτοια. Όλα ήταν ομαλά, ρόδινα, ήσυχα.

- «Προβλήματα πολυτελείας», όπως πολύ σοφά μου είπε κάποτε μία αγαπημένη φίλη. Τέτοια προβλήματα είχαμε ως τώρα στο σπιτικό μας, στην οικογένειά μας.

  Και να που ήρθε το κάτι πιο σοβαρό (δυστυχώς υπάρχουν και πολλά - πολλά σοβαρότερα στον κόσμο) και πρέπει από κάπου να πιαστείς.

  Σοκάρεσαι

  Πελαγοδρομείς.

  Πέφτεις.

  Αγκομαχάς.

  Σηκώνεσαι.

  Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Πρέπει να σηκωθείς.

  Αν και το αποστρέφεσαι, το αντιμετωπίζεις κατάματα και ξεκινάς τον πόλεμο.

  «Στρατηγός» μας ορίστηκε ο Νευροχειρούργος Απόστολος Καραγιαννίδης. Πατριώτης. Συντοπίτης με καταγωγή από την Ξηρολίμνη  Κοζάνης.

  Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που τους εμπιστεύεσαι πριν ακόμα τους γνωρίσεις.

  Τα λόγια του σταράτα, τίμια, ντόμπρα. Χωρίς υπεκφυγές χωρίς θα, μήπως, αν.

  Πήγαμε Θεσσαλονίκη, έγιναν οι εξετάσεις, ορίστηκε η ημερομηνία και μπήκαν στο χειρουργείο: Ο Θεός, ο «στρατηγός», το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό και η ασθενής.

Αναμονή.

Επιτυχία.

Δόξα τον Θεό.

  Η επίγευση της δοκιμασίας δεν είναι ακόμα ξεκάθαρη καθώς η ομίχλη της αγωνίας και της ανασφάλειας δε διαλύονται από τη μία στιγμή στην άλλη.

  Το μόνο που ξέρω είναι ότι απέκτησα πλέον τον Ήρωα μου.

  Έχω κι εγώ έναν άνθρωπο που θαυμάζω, εκτιμώ και σέβομαι γιατί το πόνο κατάφερε και το έκανε χαμόγελο.

  Γιατί είναι πρότυπο και υπόδειγμα ανθρώπου και γιατρού που προσφέρει υπηρεσίες ανεκτίμητες.

  Έβαλα το «αξιόμετρο» να τον «μετρήσω» και μου έβγαλε ένδειξη «ανεκτίμητης αξίας».

  Τα νοσοκομεία όλου του κόσμου είναι γεμάτα, οι κλινικές το ίδιο, στα εξεταστήρια μπαινοβγαίνουν μιλιούνια και οι γιατροί στην πρώτη γραμμή.

  Εκεί τον βρήκαμε κι εμείς τον κ. Καραγιαννίδη. Στην πρώτη γραμμή. Να δίνει, όχι απλά μία μάχη, αλλά όλη του τη ψυχή. Για εμένα, εσένα, τους άλλους!

Υ.Γ. Ποτέ μου δε θεώρησα τυχαίο το γεγονός ότι ένας άνθρωπος ονόματι Απόστολος, ανέλαβε να φέρει σε πέρας ένα τόσο δύσκολο έργο.

Να είναι ευλογημένος…

Ο.Τ.Σ