Η εποποιία του 1940, είναι η ανεπανάληπτη συμβολή της γενιάς των γονιών μας στην ιστορία της Ελλάδας…

 (Του Α.Θ.Ρ., από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Κι είναι τόσο κοντά μας, τόσο πρόσφατη, ιδίως για εμάς των… ήντα, που την ακούσαμε αυτούσια, έστω σε ψήγματα, χωρίς φιοριτούρες, χωρίς υπερβολές και έπαρση, σαν το φυσικότερο πράγμα σήμερα, του εικονικού φιλελέδικου κόσμου.

  Ένα μνημόσυνο, έστω με το φτωχό γραπτό μου, το λιγότερο που τους αξίζει, αφού η Ελλάδα δεν τους χάρισε ούτε μπακιρένιο παράσημο!

  Έτσι, να το κρεμάνε στο πέτο του Κυριακάτικου τους κουστουμιού, τις επίσημες μέρες και να σηκώνουν ψηλά το κεφάλι, περήφανα, όπως θα τους άξιζε…

  Θα μου πεις, ότι τόνους μπακιριού θα ‘πρεπε να ξοδέψει η Ελλάδα και δεν της περισσεύει… κι έτσι εύκολα ξόφλησε την υποχρέωση της, με την πονηρούτσικη υπεκφυγή… «Έκαναν, το

οφειλόμενο τους χρέος στην πατρίδα»!

  Όλο χρέη των υπηκόων της βρίσκει αυτή η πατρίδα, που κάποτε φέρεται σαν μητριά! Σπάνια την ακούς να λέει… «Είναι χρέος της πατρίδας στα παιδιά της»! (Να έχουν ασφάλεια, δουλειά, υγεία, παιδεία, προκοπή)…

  Κι αν όσοι γύρισαν το ’41 απ’ τα κατσάβραχα της Αλβανίας ζωντανοί, με δύο πόδια, δύο χέρια, χωρίς κανένα βλήμα στον θώρακα, τη κοιλιά, έστω τσακισμένοι, κατάκοποι, προδομένοι, αφημένοι στη τύχη τους απ’ την προδοτική ηγεσία τους, ήταν τυχεροί, να συνεχίσουν την σκληρή ζωή τους.

  Τι να πούμε γι’ αυτούς που άφησαν το νεανικό κορμί τους, σε κάποιο παγωμένο ύψωμα, με ανοιχτό ακόμα το στόμα που έκραζε… «Αέρααα»!

  Γι’ αυτούς τους πάμπολλους, που γύρισαν με ξύλινο πόδι, σακάτηδες, με κάποιο θραύσμα στο θώρακα, τη κοιλιά, το κεφάλι, ενθύμιο να τους βασανίζει τα υπόλοιπα τους χρόνια, σε μια άγρια εποχή που ήθελε γερούς χειρωνάκτες…

  Πόσο πληρώθηκε σε σύνταξη, σε βοήθημα, το ισόβιο σακατιλίκι τους, η ορφάνια για τον χαμένο;

  …«Ένταξη, ήταν χρέος προς την πατρίδα»… μόνο που για άλλους αυτό το χρέος ήταν πολύ ελαφρύ, αν όχι ευκαιρία για ρεμούλα! Υπήρξαν συντάγματα (τότε η επιστράτευση γίνονταν κατά περιοχή της Ελλάδας), που φτάσαν στο μέτωπο, λίγο πριν το τέλος του πολέμου!

  Το 28^ο Σ.Π. του Αμυνταίου, το 29^ο της Φλώρινας, ήταν στα σύνορα μήνες πριν την έναρξη του και μείναν εκεί και με προέλαση, μέχρι τη κατάρρευση του μετώπου!

  Και υπήρχαν και πολλές περιπτώσεις ανθρώπων τις περιοχής μας, ο γιός να πολεμάει στο μέτωπο κι ο πατέρας του να είναι εξορία, απ’ το 1936, στα ξερονήσια του Αιγαίου! (απλά σαν Σλαβόφωνος)…

  Η Ιταλική προπαγάνδα, με προκηρύξεις που ρίχαν τα αεροπλάνα τους στις Ελληνικές γραμμές, αυτό το τραγελαφικό Μεταξικό έγκλημα, τους το θύμιζε!!!

  Χαίρομαι ειλικρινά, που εδώ και λίγα χρόνια δεν υπάρχει φάλαγγα «αναπήρων πολέμου», πάντα στην αρχή της παρέλασης, στις Εθνικές επετείους μας!

  Παλιά, θυμάμαι, μέχρι και 50 άντρες να παρελαύνουν κουτσά – στραβά, αλλά περήφανα και καταχειροκροτούμενοι… (Με τον κυρ Κώστα Μησιάλη σημαιοφόρο).

  Χρόνο με το χρόνο, όλο και λιγόστευε η κουστωδία των ηρωικών μας αναπήρων, που παρέπεμπαν σε μια αιματηρή προσφορά τους στην κατάρα του πολέμου, μέχρι που η ηλικία ή κάποια επιπλοκή της αναπηρίας τους, τους εξαφάνισε σαν υπάρξεις…

  Γνώρισα κάποιους από αυτούς, που το ακρωτηριασμένο πόδι τους πυορροούσε, λόγω χρόνιας οστεομυελίτιδας, δεκάδες χρόνια, μέχρι το τέλος τους! Φρίκη.

  Η απουσία των αναπήρων στην κεφαλή της παρέλασης, καλύφθηκε πανέμορφα κι ευτυχισμένα, από μπόμπιρες και κουκλίτσες, ντυμένα με παραδοσιακές στολές, όλο σοβαρότητα, γουστόζικα και χαρούμενα, που δίνουν έναν τόνο ελπίδα, ζωντάνια, προοπτική, σ’ ένα έθνος που δυστυχώς όλο και λιγοστεύει…

  Αυτά τα πιτσιρίκια, είναι το στίγμα μιας πάνω από 70 χρόνια ειρηνικής περιόδου που απολαμβάνει η πατρίδα μας, που μακάρι να τα χιλιάσει έτσι!

  Χωρίς πραγματικές αναφορές σε σημερινά πρόσωπα του προσκήνιου και επίκαιρες καταστάσεις, σαν μια μυθιστορία, ένα παραμύθι με αλήθειες, κάτι που αφορά μια άγνωστη χώρα και τους ανθρώπους της, θα ρωτήσω έτσι απλά και νομίζω ουσιαστικά!

Α) Πόσο μοιάζει το 1939 με το σήμερα του 2022;

  Το 1939 η αισιοδοξία, η ελπίδα για έναν καλύτερο νέο κόσμο ή κάτι πρωτόγνωρο στον κόσμο, μαζί με τον φόβο του νέου για μια επερχόμενη καταιγίδα, ήταν ένα διάχυτο, αντικρουόμενο Ευρωπαϊκό γεγονός σε συναισθήματα, απόψεις, ιδεοληψίες.

  Ο Γερμανικός Ναζισμός, ο Ιταλικός, Ισπανικός, Ιαπωνικός φασισμός, Ο Σοβιετικός κομουνισμός, ο Αγγλοσαξονικός κοινοβουλευτισμός, η Δημοκράτισσα Αμερική του ονείρου για

μετανάστευση όλων των Ευρωπαίων, με τα σημαδιακά τους ξεχωριστά χαρακτηριστικά, δίναν διέξοδο κι επιλογή στα όνειρα, τις ελπίδες, την προτίμηση, την στράτευση, τον αγώνα, τη θυσία, ακόμη και του λιγότερου ενημερωμένου ή πολιτικοποιημένου πολίτη της Ευρώπης.

  Εκείνο το φανατικό διχαστικό κι ολέθριο εν πολλοίς στην Ελλάδα… Βασιλικοί – Βενιζελικοί και στο περιθώριο, Λενινιστές – Σταλινικοί – Τροτσκιστές, τώρα πλέον γίνεται… Αγγλόφωνοι, Γερμανόφιλοι και φυσικά οι πιστοί της μεγάλης πατρίδας του κομουνισμού, οι Ρωσόφιλοι…

  Παραπέμπει αυτό κάπου σήμερα;

  Δυτικόφιλοι, δεμένοι χειροπόδαρα με Ε.Ε., και τη «προστάτιδα» του «ελεύθερου κόσμου» Αμερική, οι περισσότεροι. Ή τουλάχιστον, κατά τις δημοσκοπήσεις…

  Ρωσόφιλοι και λιγότερο Πουτινόφιλοι, οι λιγότεροι(;)… Και φυσικά, οι Γεχωβάδες του ΚΚΕ που δεν χαμπαριάζουν έρωτες και συμπάθειες, χωρίς… «Προτσές»!

  Είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι αυτό το πολιτικό περίγραμμα, εμπλουτισμένο και με τους «ορθολογιστές» τους οικονομικά στραπατσαρισμένους, τους απελπισμένους, τους μηδενιστές και τους  «αντικυριλέ», θα αποτυπωθεί τελικά, έστω και σχηματικά, πέρα από «κομματικά μαντριά» και «πετσωμένες» ψευτο – δημοσκοπήσεις, στις επικείμενες Βουλευτικές μας εκλογές.

Β) Πόσο μοιάζει σήμερα ο μεγαλοϊδεατισμός ενός φανφαρόνου, κοκορόφτερου Μουσολίνι, που αγόρευε στα πλήθη για την αλλοτινή Ρωμαϊκή δόξα «Μάρε Νόστρουμ»! (δική μας

θάλασσα της Μεσογείου), με έναν σημερινό φανφαρόνο Ερντογάν, που μιλάει για «γαλάζια πατρίδα», την «πατρίδα της καρδιάς μας» (από Κόσσοβο – Αζερμπαϊτζάν μέχρι Συρία και Λιβύη)! Φυσικά και το μισό Αιγαίο!

  Το 1939, ο Μουσολίνι εισβάλει και καταλαμβάνει την Αλβανία, που την κάνει προτεκτοράτο της Ιταλίας.

  Εισβάλεις την Αιθιοπία και την κάνει αποικία της, την αρχαία και υπέροχη αυτή χώρα.

  Συγκεντρώνει στρατεύματα στα σύνορα Αλβανίας – Ελλάδας. Τον 15/Αύγουστο του ’40, βουλιάζει στην Τήνο το τορπιλικό μας «Έλλη»! Μέρα γιορτής, μπροστά στον κόσμο και επισήμους!

  Εμείς φυσικά με τον περίπου θαυμαστή του, Μεταξά, κάνουμε «βούβα», αναλογιζόμενοι και τα & εκατ. λόγχες που ισχυρίζεται ότι διαθέτει ο φανφαρόνος… Άλλωστε, τόσοι περίπου, όλοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά ήμασταν οι Έλληνες…

  …«Θα έρθουμε νύχτα», λέει απροκάλυπτα σήμερα ο άλλος φανφαρόνος Ερντογάν! Και εκατοντάδες υπερπτήσεις κάνει πάνω απ’ τα νησιά μας, με πολεμικά F-16 και drone…

  Εμείς φυσικά… κρατάμε χαμηλά τη μπάλα. Προτάσσουμε-και σωστά- το Διεθνές Δίκαιο, κάνουμε εξοπλισμούς όπως και το ’39 και στηριζόμαστε στους συμμάχους μας, τώρα Αμερικάνους, τότε Εγγλέζους.

  Το 1939 – 41, υπήρχαν στην Ελλάδα 70 χιλ. Αγγλο – Ζηλανδοί στρατιώτες!

  Σίγουρα, ο όγκος 80 εκατ. Τούρκων, που εύκολα μπορεί να καλύπτει απώλειες πολέμου, με μια Ελλάδα που φθίνει δημογραφικά, μας βάζει φρένο –και σωστά, να το παίζουμε «κατενάτσιο» το παιχνίδι! Μόνο, που γκολ βάζει η ομάδα που παίζει επίθεση, όχι άμυνα… και δυστυχώς!

  Κάποτε, απαγορευόταν να βγάλεις φωτογραφία με τον κολλητό σου, το κορίτσι σου, έξω απ’ το στρατόπεδο Αμυνταίου(!), κινδύνευες να πάς «μέσα» για …κατασκοπία! Αυτά τα Τουρκικά drone, F-16, που κάνουν βόλτα στο Αιγαίο, σίγουρα έχουν φωτογραφίσει ακόμα και τα WC των στρατοπέδων της άμυνας μας.

  Δεν προτείνω, εγώ ο ασχετίδης, να ρίξουμε ένα F-16, να σκοτώσουμε ένα Τουρκάκι, που έχει μάνα, πιθανόν γυναίκα και παιδί, που τον περιμένουν σπίτι. Ακριβώς έτσι, όπως συμβαίνει με τα Ελληνάκια… Ένα Bayractar βρε αδελφέ, πού δεν έχει αίμα και ψυχή, γιατί δεν ρίχνουμε;

  Κοτζάμ Ρώσικο Σουχόι, πολεμικό, σύγχρονο, που παραβίασε λίγα λεπτά τον Τουρκικό εναέριο χώρο, στα νότια της Τουρκίας, έριξαν οι μεμέτηδες και με ένα «συγνώμη» στον Πούτιν ξεχάστηκε το γεγονός, κι άρχισαν τα… αγαπητιλίκια κι οι μπίζνες…

  Κάπου δείχνουμε αμήχανοι, ή οπαδοί εκείνης της αμίμητης ατάκας του Χ’’Χρήστου: «Παλεύεις ρε; Παλεύεις;… Γιατί εγώ δεν παλεύω»!

  Απλές σκέψεις εκφράζω, που σίγουρα υπάρχουν έστω χωρίς να εκφράζονται και στο μυαλό πολλών συνελλήνων… και δεν χρειάζεται, νομίζω, να ‘σαι απόστρατος στρατηγός (απ’ τα 50 σου!) για να ‘χεις άποψη, έστω γενικότερη. Άλλωστε, νομίζω ο Μπίσμαρκ, είπε το απίθανο… «Αλλοίμονο ν’ αφήσουμε τον πόλεμο στους στρατιωτικούς»!

  Και φαντάζομαι ότι τα πανάκριβα όπλα και μέσα, που όλο και αγοράζουμε και εκτινάζουν το δημόσιο χρέος στα ύψη, δεν τα παίρνουμε για τους… «γυφτοσκοπιανούς» ή για να τζιράρουν τα εργοστάσια Γαλλίας – Γερμανίας – Αμερικής!

  Το «κάνω πίσω» και παραμένω ψύχραιμος και cool τελειώνει, όταν η πλάτη σου φτάσει στο τοίχος… μετά, ή προσκυνάς ή κάνεις «ντου», δεν έχεις πλέον άλλη οδό διαφυγής και επιλογής.

  Αυτά, χωρίς ίχνος Ελληναράδικου τσαμπουκαλισμού, που συνήθως γίνεται κτυπώντας με πάθος τα πλήκτρα του Pc, ή πουλώντας πατριωτισμό της οκάς, που πουλάνε πολλοί που φίλησαν «κατουρημένες ποδιές», να υπηρετήσουν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους (σε καιρό ειρήνης), δίπλα στο σπιτικό τους.

  Το ’39, ο Χίτλερ εισβάλει σε Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, με τη δικαιολογία ότι έχει ομοεθνείς

και δικά του εδάφη!

  Θυμίζει αυτό σήμερα κάτι σχετικό; Ή είναι άσχετο με το 2022; Το Ουκρανικό, ανοίγει νέους επικίνδυνους δρόμους για την Ευρώπη…

  Ο υπουργός εξωτερικών της Αγγλίας, Α. Ήντεν, πηγαινοέρχεται σε επαφές με τον Χίτλερ, στην προσπάθεια να δει τις προθέσεις του.

  Ο υπουργός εξωτερικών της Σοβιετίας, Μολότοφ, υπογράφει με Γερμανό αντίστοιχο του το Ρίμπεντροπ, το γνωστό σύμφωνο φιλίας και μη επίθεσης!

  Κανείς σχεδόν στην Ευρώπη – Αμερική δεν φαντάζεται την φρίκη ενός Παγκόσμιου πολέμου που έρχεται! Κανείς σχεδόν στην Ευρώπη, σήμερα, δεν φαντάζεται ότι ένας ασύμμετρος κι αμετροεπής Ερντογάν, ότι μπορεί «ν’ ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου», όπως έλεγε ο θυμόσοφος Γέρος Παπανδρέου το ’65!

  Μπαίνει στη Συρία ο Ερντογάν, μπήκε στο Ιράκ παλιότερα, ελέγχει τη μισή Λιβύη, έκανε ναυτική βάση στην Αυλώνα της Αλβανίας. Κι αν δεν γινόταν εκείνη η «ανθελληνική» Συμφωνία των Πρεσπών, θα βλέπαμε Τούρκους στρατιώτες να βολτάρουν και να γκομενιάζουν με Μακεντόνκες, στον πεζόδρομο στα Bitola! Τι απομένει στην περικύκλωση μας, απ’ τον «σύμμαχο» Ερντογάν;

Γ)  Τι ήταν αυτό που χάρισε τη νίκη μας κατά των ιταλών, το 1940 – 41;

  Σίγουρα και κύρια, το καθολικό κι ενθουσιώδες φρόνημα του Λαού μας. για την άδικη επίθεση, που τον οδήγησε σ’ έναν καθολικό πατριωτικό πόλεμο, για τα «όσια και ιερά»…

  Η γεωμορφία κι ο χειμώνας, στη διάρκεια της Ιταλικής επίθεσης.

  Η Πίνδος, σαν τείχος προστασίας, μας έδωσε βάση στην άμυνα και στην μετέπειτα αντεπίθεση μας.

  Το μικρό σχετικά πλάτος της εισβολής των Ιταλών (Ήπειρος).

  Ότι είχαμε απέναντι μας τους Ιταλούς, έναν ευρωπαϊκό, κουλτουριάρη, πιο πλούσιο και καλοζωισμένο λαό, που «δεν πετούσε και τη σκούφια του» (εκτός των μελανοχιτώνων –

φασιστών), για τους μεγαλοϊδεατισμούς του φανφαρόνου δικτατοράρα Μουσολίνι και το ν’ αφήσει τα κόκαλα του στα παγωμένα βουνά της Αλβανίας…

  Κι είναι σχεδόν κανόνας, ότι πάντοτε οι πιο πλούσιοι φοβούνται και αποφεύγουν να πιάσουν… στασίδι στον παράδεισο! Εδώ γι’ αυτούς είναι ο παράδεισος, ο άλλος, είναι για τους απόκληρους φτωχούς!

  Πόσο το μέτωπο μας του ’40, μοιάζει μ’ αυτό το πιθανό σημερινό, απ’ το Ορμένιο μέχρι το Καστελλόριζο; Τα εκατοντάδες διάσπαρτα νησιά και βραχονησίδες μας;

  Η διχοτομημένη το ’74 Κύπρος, με την πρωτεύουσα της κομμένη στα δύο, πόσο επισφαλή κάνει τη θέση μας, σε μια πολεμική εμπλοκή;

  Το προεδρικό, η Βουλή της, απέχει λίγες εκατοντάδες μέτρα απ’ τις κάνες 35 χιλ. Τούρκων κατακτητών της!

Δ) τι είναι αυτό που κάνει σήμερα τον πόλεμο σ’ όλο τον πολιτισμένο κόσμο, πιο σπάνιο κι απευκταίο;

  Το σημαντικότερο είναι ότι οι Δυτικοί κι οι ευημερούντες λαοί του πλανήτη, τρομάζουν στην ιδέα φερέτρων, σκεπασμένων με την εθνική τους σημαία! Το ανθρώπινο κρέας (δυστυχώς μόνο αυτών), έγινε πανάκριβο σ’ όλο τον χορτάτο πλανήτη! (κι ευτυχώς δηλαδή)… Κι η ειρήνη, έχει συνδεθεί –και πολύ σωστά-, με την ευημερία, την ανάπτυξη, την ευτυχία των λαών όλων…

Ε) Ποιο είναι το φρένο, σ’ έναν Ελληνο – Τουρκικό πόλεμο;

  Σίγουρα το ΝΑΤΟ (για δικό του συμφέρον κι όχι γιατί είναι ψυχοπονιάρικο και ειρηνόφιλο…).

  Η Αμερική, η Ευρώπη, που δεν θέλουν μια απρόβλεπτη ανατάραξη στα χωράφια της! Φυσικά, αυτό το δεδομένο δεν αποκλείει την ολιγοήμερη εμπλοκή, μετά μια Τουρκική αλήτικη καταδρομή.

ΣΤ) Πόσο μοιάζει ο Ελληνικός Λαός, ο σημερινός, μ’ αυτόν τον προ 82 χρόνων της Ιταλο – Γερμανικής εισβολής;

  Το πιο σίγουρο, είναι ότι οι τότε στρατιώτες μια κι οι πολίτες, ήταν 10-30 εκατοστά κοντύτεροι και με λιγότερα κιλά και… χοληστερίνες! Σίγουρα, δεν είχαν συνεχή επαφή με το κινητό, με

μαμάδες, κολλητούς/ες, άσχετους, χαζοκαταστάσεις και τρα-λα-λα. Κι έτσι για χαλάρωμα και τεκμηρίωση, θα ξαναγράψω «προσωπικά δεδομένα» για την 28^η Οκτωβρίου 1940 στο ηρωικό Αμύνταιο, το Σοροβίτσι…

  Μέρα Δευτέρα, παζαριού στο Αμύνταιο, κτύπησαν οι σειρήνες κήρυξης του πολέμου του ’40.

  Ο πατέρας μου, επιστρατευμένος απ’ τον Αύγουστο, με το 28^ο Σ.Π. του Αμυνταίου, που καλύπτει την κορυφογραμμή στα σύνορα Κορέστια – Πρέσπα, βρίσκεται με άδεια στο σπίτι του.

  …«Θόδωρε! Ξύπνα, πόλεμος!», ον σκουντάει η μάνα του, η γιαγιά Σουλτάνα.

  …«Ωχού! Εγώ είμαι με άδεια, παράτα με»!

  Με τα πολλά, ξυπνάει, χαιρετάει μάνα κι αδελφή. Ο αδελφός του Νίκος, υπηρετεί θητεία στο Ιππικό. Τον αποχαιρετούν με δάκρυα, φιλιά και ευχές απ’ το σπίτι και πηγαίνεις το μαγαζί τους (τσαγκαράδικο), να χαιρετήσει τον πατέρα του. Κι εκεί ακούει το απίθανο… «Αμάν βρε Θόδωρε! Σήμερα βρήκαν να ξεκινήσουν τον πόλεμο; Θα βοηθούσες λίγο στο μαγαζί που έχουμε δουλειά σήμερα! Άιντε, στην ευχή του θεού και με την νίκη! Κι όλες οι σφαίρες, δεν σκοτώνουν στον πόλεμο»!

  Στο σταθμό του τραίνου για τη Φλώρινα που πήγε ο πατέρας μου, δεν υπήρχαν παρά ελάχιστοι γονείς, να ξεπροβοδίσουν τα παιδιά τους. Το παζάρι πιθανόν, ήταν στις εκτιμήσεις τους πιο σημαντικό! Το αποκλείω παντελώς, να ήταν άσπλαχνοι, άστοργοι, ψυχροί οι τότε γονείς, τα’ αδέλφια, οι άνθρωποι… Απλά, ήταν ζυμωμένοι με την πραγματική ζωή, τις εκφάνσεις της, τις δυσκολίες, τις περιπέτειες, τις αναποδιές. Το αέναο δηλαδή παιχνίδι ζωής – θανάτου!

  Η θεία μου η Ευτέρπη, κάθε χρόνο, έλεγε ο πατέρας μου, είχε μια γέννα κι έναν θάνατο μικρού της! Έκανε γύρω στις 18 γέννες και της έμειναν τελικά 6 παιδιά! Κι αυτό το άγριο παιχνίδι, ζωή – θάνατος, που ήταν βίωμα συχνό χειροπιαστό κι όχι ιδεολόγημα, τους έντυνε με σιδερένια πανοπλία ψυχραιμίας, ρεαλισμού, αυτοσυντήρησης, επιβίωσης, στις δυσκολίες.

Ζ) Τι είναι αυτό, που νομίζω ότι υπολείπεται, σε σχέση με παλιά από την κοινωνία κι αποτελεί πανίσχυρο όπλο στον πόλεμο;

  Εκείνο το αγνό, το αθώο, ίσως και αρκετά αφελές αίσθημα πατριωτισμού, ιδεαλισμού, πίστης, καθήκοντος, αυτοθυσίας, που χαρακτήριζε παλιότερες ιστορικά γενιές, κι όχι μόνο των Ελλήνων. Και σίγουρα συνδέεται με τις διαφορετικές αξίες προτεραιότητες, επιδιώξεις των ανθρώπων άλλων εποχών.

  Το γενικευμένο πλέον αίσθημα που χαρακτηρίζει την στοχευμένη επιτυχία του Δυτικού ανθρώπου, εδώ και μισόν αιώνα, είναι το χρήμα, η οικονομική καταξίωση, ο νεοπλουτισμός, η υπερκατανάλωση, η σπατάλη, η εύκολη λαμογιάρικη ανάδειξη.

  Παλιότερα, όλ’ αυτά ήταν προσιτά σε μια ελάχιστη ευημερούσα μειοψηφική τάξη του πληθυσμού, την αριστοκρατία και την πλουτοκρατία της εποχής εκείνης.

  Το 1912, απ’ την Τουρκοκρατούμενη Κεσάνη της Ανατ. Θράκης, ο παππούς μου ο Άγγελος, με άλλα δύο αδέλφια του, ο τρίτος έμεινε στο σπιτικό και το μαγαζί, πήγαν στην Πόλη, πήραν το καράβι για τον Πειραιά και κατατάχτηκαν εθελοντές στον Ελληνικό στρατό, που ξεκινούσε για την απελευθέρωση της μισής άλλης Ελλάδας!

  Γύρισαν στον τόπο τους το 1913, με τη λήξη των επιχειρήσεων. Το 1914, οι Τούρκοι απέλασαν όλη την οικογένεια, για αντι – Τουρκική στάση!

  Χιλιάδες τέτοιοι εθελοντές Έλληνες, ιδίως απ’ τις Παραδουνάβιες χώρες, πρόστρεξαν στην αγωνιζόμενη Ελλάδα! Ποιος θα το ‘κανε αυτό σήμερα; Χιλιάδες οι φυγόστρατοι νεολαίοι της Ρωσίας, για ν’ αποφύγουν την επιστράτευση και τον πόλεμο! Σίγουρα οι γονείς, οι παππούδες τους, πολέμησαν με νύχια και δόντια μέχρι το Βερολίνο τον Ναζιστικό εισβολέα της πατρίδας τους και δεν την… κοπάνησαν!

  Χωρίς ωραιοποιήσεις, εξιδανικεύσεις του παρελθόντος, εύκολες κατηγορίες (πάντα) της νεολαίας, λόγια ιεροκήρυκα από άμβωνος, οι συνθήκες φτιάχνουν τους ανθρώπινους χαρακτήρες κι οι άνθρωποι φτιάχνουν τις συνθήκες…

  Κι η ιστορία επαναλαμβάνεται, έστω σαν φάρσα, όπως είπε ο Μάρξ. Και μακάρι, τα προβλήματα των λαών να λύνονται με διάλογο, με αμοιβαία κατανόηση, με υποχωρήσεις αμοιβαίες. Γιατί, η ζωή κι ενός μόνο ανθρώπου (ιδίως νέου), είναι πάνω απ’ την όποια αξία ενός κουτσουρεμένου απ’ τους γλάρους βράχου!

  Τα πολλά, τα ανέξοδα, είναι λόγια για πανηγυρικούς επετείων, που κανένας στην ονεία δεν παρακολουθεί τελικά!

  Εγώ θα πίστευα για τον υπερπατριωτισμό του όποιου ασυμβίβαστου Ελληναρά ή Τουρκαλά, που θα δήλωνε επίσημα ότι …εγώ θυσιάζω το γιό μου για έναν βράχο κυματόδαρτο του Αιγαίου! Έτσι ακριβώς όπως δέχτηκε να σφάξει τον μονάκριβο του ο Αβραάμ, στην υπόδειξη του Γεχωβά του, για ν’ αποδείξει την αμέριστη αγάπη του σ’ αυτόν! (βαρβαρότητες θεϊκές).

  Και φυσικά, η θυσία του γιού του να ‘ναι αληθινή, αιματηρή, κι όχι γιαλαντζί, όπως έγινε με αυτή του Αβραάμ ή και του δικού μας Αγαμέμνονα με την Ιφιγένεια στην Αυλίδα! (εμείς αλήθεια αντιγράψαμε τους Εβραίους, ή αυτοί εμάς;).

  Εδώ σε θέλω, κάβουρα – Ελληναρά μου, κι όχι στην ανηλεή μάχη, στο πληκτρολόγιο του PC…