Σε μια χώρα αμέτρητων τραπεζοκαθισμάτων, του χαβαλέ, της ξαπλώστρας και της …μόστρας, χρόνο με το χρόνο μεταμορφώνεται η Ελλάς!

 (Του Α.Θ.Ρ., από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)….

  Η ευχή και η κατάρα του Ανδρέα, εκείνου του γίγαντα, πριν το ’80… «δεν πρέπει να γίνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης»!!! έδινε σοβαρό πολιτικο – οικονομικό στίγμα, που τότε δεν αντιλαμβανόμασταν την σημαντικότητα του…

  Δυστυχώς έγινε γεγονός, εθνικός στόχος, μοναδική διέξοδος κι ιδανικό, να στρωθούν, απ’ άκρον εις άκρον της χώρας, καρέκλες και ομπρέλες! που μετατρέπουν την Ελλάδα χρόνο με το χρόνο, σ’ ένα ατέλειωτο πανηγυρτζήδικο τρα – λα – λα μισοπιωμένων, δήθεν ευτυχισμένων κι απελευθερωμένων, κάθε εθνικής καρυδιάς – καρύδι, μεγαλο – παιδιών κυρίως, αλλά και διάφορων άλλων που αγνοούν την ακριβή ηλικία γέννησης τους και σέρνονται παραπατώντας στα ηλιοκαμένα τουριστικά μας καλντερίμια, μιας Ελλάδας…  Bora – Bora!

  Αυτή η παγκόσμια βιομηχανία τουρισμού, χρόνο με το χρόνο, ασυγκράτητη, καλπάζουσα κι αφηνιασμένη, έβαλε στόχο κάθε πρώην απόκοσμη γωνία του πλανήτη, να την κάνει Παρίσι, Λονδίνο, Ρώμη, Βερολίνο, που μέχρι πριν έναν αιώνα, ήταν οι μοναδικοί τουριστικοί παράδεισοι για την τότε αριστοκρατία του χρήματος, Ευρώπης – Αμερικής. Που όμως λειτουργούσαν παράλληλα με τη βιομηχανία, την τεχνολογία, την γεωργία, τις τράπεζες, τα πανεπιστήμια…

  Εκείνοι οι πρώην ανεμοδαρμένοι ξερόβραχοι νησιών, που για χρόνια φιλοξενούσαν τους απόβλητους μιας σκληρής εξουσίας, τώρα σαν από εκδίκηση δέχονται τους πιο λεφτάδες, τους πρίγκιπες, τους star του σήμερα, σε ηλιο – αερόπληκτα παλάτια – βίλες, που η αρχιτεκτονική, τα μέσα και το χρήμα, μετέτρεψαν σε ονειρικές κατοικίες, με μόνο προσφερόμενο, την θέα ενός απέραντου γαλάζιου, τον ήλιο και το φως του Αρχιπελάγους…

  Κι ένας στρατός εργατών – υπηρετών, που διαβιούν σε υπόγεια, σε κοντέινερ, πίσω απ’ την γκλαμουριά της βιτρίνας και της χλίδας, πολεμάει, φροντίζει να μοιάζει η ολιγοήμερη παραμονή αυτών των πατρικίων, σε ονειρική, βασιλική χλιδή εποχής που παραπέμπει στην παρακμιακή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

  Όλα βιτρίνα, παραμύθι, πομφόλυγα, αφρός, νάιλον γυαλιστερό και γλυκερή σαντιγί, που δένουν ταιριαστά με την προσωρινή φυγή απ’ τα καθημερινά!

  Φυσικά, κατάλληλα και προβαλλόμενα, απ’ το πανίσχυρο σύστημα διαφήμισης, που μπορεί το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου να το κάνει κορυφαίο, μοναδικό, ασύγκριτο, απίθανο κι ανεπανάληπτο γεγονός, που θα πρέπει ο κάθε θνητός του πλανήτη ν’ απολαύσει, έστω μια φορά στη ζωή του! Τσ! Τσ! Τσ! Σιό βέλε (τι λέει;). σα να μην έχει δει ποτέ στη ζωή του, ήλιο και φεγγάρι, ν’ ανατέλλουν και να δύουν…

  Φαντάζομαι εκείνοι οι μόνιμοι κάτοικοι, οι σκαρφαλωμένοι στο φρύδι της καλντέρας της Οίας, που έζησαν αιώνες στη στέρηση και τη φτώχεια, το λιγοστό πόσιμο νεράκι, να γελάνε με τη ψυχή τους μ’ αυτή την μανία όλων των φυλών του πλανήτη, που συνωστίζονται στον τόπο τους, να δούνε τη «βουτιά» του ήλιου στην θάλασσα, σαν κάτι μαγικό, πολύτιμο γεγονός, που οι ίδιοι ποτέ τους δεν εκτίμησαν…

  Βροχούλες σωτήριες εκτιμούσαν, νεράκι πόσιμο ζητούσαν, αλεύρι για ψωμί, κρασάκι απ’ το αμπελάκι τους, φάβα και ντομάτες απ’ το ξερό χωραφάκι, που κόπριζε δεμένος τον χειμώνα ο γαϊδαράκος τους.

  Αυτά τα θαυμαστά, τα τόσο υποτιμημένα σήμερα, εκτιμούσαν κι εύχονταν να ‘ναι πλούσια, στις προσευχές τους!

  Τώρα, όλ’ αυτά τα αγαθά, νερό, ψωμί, τροφή, έγιναν συσκευασμένα βιομηχανικά προϊόντα, σε επάρκεια (τουλάχιστον ακόμα) για τους πλείστους. Έτσι έγινε υπέρτατο αγαθό… να δεις τη δύση του ήλιου στο Αιγαίο!

  Λες και δε θα συμβαίνει αυτό και αύριο κι εκατομμύρια χρόνια, χωρίς στην ουσία να προσφέρει, εκτός απ’ την ομορφιά, τίποτε άλλο ουσιαστικό στη ζωή του ανθρώπου, εκτός απ’ την υστερία του… κάπου να πάει, κάτι να δει, κάτι να επιδείξει, να ενημερώσει μέσω δικτύων τα εκατομμύρια ομοίων του, καλωδιωμένων… για το μοναδικό του επίτευγμα να φωτογραφηθεί με φόντο τον ήλιο να «βουτάει» στη θάλασσα!

  Και μετά –αν δεν είσαι λεφτάς- το διάλειμμα τέρμα… Ξανά στη ποντικότρυπα σου, στα 10/ωρα δουλειάς, χωρίς υπερωρίες, στην αγωνία για το αύριο, στο σκύψιμο του κεφαλιού και της μέσης…

  Τη φρούδα ελπίδα ότι… όλ’ αυτά της προηγούμενης ζωής του, σύντομα θα τελειώσουν, κι αυτός θ’ αποκτήσει τη βίλα, δίπλα σ’ αυτές των λεφτάδων που χάζευε στις ολιγοήμερες διακοπές του… Άλλωστε παίζει λαχεία, Στοίχημα, Λόττο, κάπου θα σκάσει και γι’ αυτόν το Τζόκερ…

  Μια χώρα ακόμη όμορφη και τυχερή κι ευλογημένη απ’ τους θεούς τους κληρονομημένους προγόνους, που άφησαν πίσω τους αμύθητη περιουσία (σε ακαμάτες και κακομαθημένους απογόνους) χωρίς μια ισόρροπη διεισδυτικότητα δραστηριοτήτων, που παράγουν πλούτο κι αγαθά, εύκολα από ένα τυχαίο γεγονός, μπορεί να βρεθεί ξυπόλητη στ’ αγκάθια κι έτοιμη για κατάρρευση, του έως τα τώρα, θαυμαστού οικοδομήματος (γυψοσανίδας) που έστησε έξυπνα, εύκολα σχετικά, με μπόλικα δανεικά, χωρίς όμως την σχετική εξασφάλιση σε παραμέτρους κινδύνου και δυσμενείς προοπτικές.

  Έρχεται λοιπόν ξαφνικά απ’ το πουθενά, ή την Κίνα, ένας ανθρωποβόρος, έξυπνος – διαβολικός ιός, μια κρίση πολεμική, με την τσαμπουκαλού υπερτροφική και απρόβλεπτη γείτονα, μια σοβαρή επίπτωση απ’ την όλο και πιο απειλητική «Κλιματική Αλλαγή», μια γενικότερη οικονομική κρίση και υστέρηση και ξαφνικά, βρίσκεσαι σαν χώρα, χωρίς στοιχειώδη αγαθά για τους πολίτες που καλόμαθες με ψεύτικα λόγια και πρακτικές, στην ευζωία τη Δυτική.

  Και χώρα που η αγροτική της παραγωγή είναι προσανατολισμένη στην επιδότηση, ή την εύκολη παραγωγή, εκτός απ’ τα φρούτα, τα λαχανικά, το λάδι, το κρασί, που λόγω του κλίματος είναι μοναδικά, ενώ εισάγει το μεγαλύτερο μέρος αγροτικών εφοδίων, σπόρων, λιπασμάτων, κρέατος, που καταναλώνει, δεν είναι μια σοβαρά ισόρροπη παραγωγική – κερδοφόρα χώρα να εμπιστευτείς.

  Σε μια χώρα που σχεδόν το σύνολο των αγροτών μας αγοράζει το γάλα, το κρέας, τα αυγά, το ψωμί, τις πατάτες, τα κρεμμύδια, τα σκόρδα, το μαϊντανό, απ’ το γειτονικό του super market, γιατί οι κότες φέρνουν μύγες, το γουρούνι βρωμίζει, η αγελάδα θέλει φροντίδα κι οι πάπιες χαλνούν τον κόσμο πρωινιάτικα…

  Κι εγώ, καλλιεργώ μόνο καλαμπόκι, βαμβάκι και δεν μπορώ να βάλω μια – δυό αυλακιές πατάτες, κρεμμύδια, για τα σπιτικά φαγώσιμα…, οι αγρότες αυτής της χώρας, δεν αποτελούν πρότυπο ούτε για την χώρα, ούτε για την οικογένεια τους, ιδίως σε περιόδους αντίξοες.

  Απλά επιζούν, κάποιοι, ίσως περνούν ακόμη καλά, μέχρι όχι σε μακρινό ορίζοντα, να καταρρεύσουν, να πουλήσου την πατρική περιουσία σε κάποιο οργανωμένο τραστ γεωργικής εκμετάλλευσης…

  Χωρίς να ‘μαι αγρότης, απολαμβάνω πάμπολλα πρωινά στην ΕΤ3 μια σειρά ντοκιμαντέρ, με θέμα αγρότες και κτηνοτρόφους, που δείχνει τη δραστηριότητα, το μεράκι, τον αγώνα, τη ζωή των ξωμάχων αυτών, που γίναν σύγχρονοι παραγωγοί, στην βροχερή Ιρλανδία.

  Χαίρομαι και θαυμάζω τους σκληροτράχηλους αυτούς μαχητές της γης, που με σύγχρονα τώρα μέσα, αλλά βουτηγμένοι στη λάσπη, την κοπριά, την ατελείωτη βροχή, παράγουν προϊόντα επώνυμα, για τις αγορές της Ιρλανδίας και της Ε.Ε.

  Πουθενά δεν άκουσα μίζερη απαίτηση από το κράτος. Αν οι χώρες είχαν μετοχές στο χρηματιστήριο, θα επένδυα ένα χιλιάρικο σε μετοχή Ιρλανδίας, με τη σιγουριά ότι αποκλείεται κάποιος να χάσει, όταν μοχθεί και είναι σωστά οργανωμένος, κι ασχολείται με την τροφή του ανθρώπου.

  Μια χώρα που παράγει πολύ περισσότερους πτυχιούχους ανώτατης εκπαίδευσης, όχι επειδή υπάρχει υψηλό επίπεδο παιδείας και ζήτησης από μεράκι, αλλά σαν μόνη καταφυγή, για τους πλείστους της νεολαίας, απλά, τρώει ζωτικούς οικονομικούς πόρους και βγάζει μετά στην ανεργία και την ετεροαπασχόληση, μιλιούνια χρήσιμων νέων ανθρώπων, που με διδακτορικό πλέον, θα σερβίρουν για χρόνια φρέντο εσπρέσο σε καφετερίες και beach bar.

  Πόσους ειδικούς στη Διοίκηση (ανύπαρκτων) επιχειρήσεων, μπορεί να σηκώσει η χώρα;

  Πόσους φιλόλογους, θεολόγους, μαθηματικούς, φυσικοχημικούς; Οι πλείστοι τους θα καταλήξουν φροντιστές σε άλλους νέους, που θα συνεχίσουν κι αυτοί το αδιέξοδο γαϊτανάκι των φροντιστηρίων…

  Η αιμορραγία στο εξωτερικό πτυχιούχων, με ξεχωριστά ντοκουμέντα και μεράκι, είναι ένας ακήρυχτος αιματηρός πόλεμος, που στερεί απ’ τη χώρα μας ότι καλύτερο σε μυαλά έχει να τη βοηθήσουν. Συνταξιούχοι, υπογεννητικοί, άνεργοι, υποαπασχολούμενοι και μεγαλο – λαμόγια (επιχειρηματίες δήθεν), εκτός από εξαθλιωμένους μετανάστες, θα αποτελούν σε κάποια χρόνια την πλειοψηφία ενός διόλου παραγωγικού ιστού της χώρας…

  Εσείς δηλαδή, οι αισιόδοξοι και με εύκολη τη θετική θεώρηση του θέματος, εσείς που πιστεύετε στο χαμόγελο ευτυχίας του Μητσοτάκη, βλέπετε ένα άλλο παρήγορο, ελπιδοφόρο αναπτυξιακό μέλλον για την Ελλάδα, που δεν βλέπω εγώ ο …στραβός;

Μακάρι να συμβαίνει αυτό και σύντομα να διαψευστώ!

Όμως τα σημάδια των καιρών

και χωρίς να ‘χω ταλέντο κάποιας… Λίτσας Πατέρα,

άλλα, εκτός από θετικά στοιχεία δείχνουν…

  το εθνικό μας χρέος σκαρφάλωσε στα 344,1 δις Ευρώ τα τελευταία 2 χρόνια των «αρίστων»! Βούβα τα λαλίστατα ΜΜΕ!

  Άλλο τόσο είναι το ασφυκτικό ιδιωτικό.

  Στα 350 εκατ. Ευρώ, το χρέος της «νοικοκυρούλας» μας Νου Δου! Κάποιοι, σίγουρα αγαπούν εκείνο το τραγουδάκι του συρμού… «οι ωραίοι έχουν χρέη»!

  Ε, και λοιπόν; Κι αν μας χαντακώσει ζωντανούς ο Κούλης, θα’ ρθει να μας αναστήσει κάποιο ανίψι, κάποιο παιδί, ένας τέλος πάντων προβαλλόμενος σωτήρας… «Ρούλης»!

  …Να ‘μαστε γενικά ήσυχα και υπάκουα παιδιά, αφού τώρα στη πατρίδα μας έχουν το τιμόνι του γκουβέρνο, των ιδιοκτητών της τα παιδιά! Μάλιστα!

  Με ντοκουμέντα, με πτυχία, με υφάκι, με γρεβάτα, με λεφτά που έβγαλαν οι οικογένειες τους, χωρίς να ρισκάρουν, χωρίς να ιδρώσουν ποτέ τους, σε ιδιωτική δουλειά!

  …Να ‘μαστε ήσυχοι και να κοιμόμαστε καλά, κι αν κάποτε ξυπνήσουμε μισοζαβλακωμένοι, πάλι αυτούς που ξέρουν να ψηφίσουμε!

  Αυτό άλλωστε συστήνουνε φανατικά και πειστικά, σχεδόν όλα τα «πετσωμένα» ΜΜΕ, που ξέρουνε από μάσες, από λαμόγια, απ’ τη πιάτσα γενικά!

  Έτσι τραβάει, χρόνια τώρα, αυτή η χώρα, κι όλοι γνωρίζουμε το παλιό ρεφρέν, πως… «Η Ελλάδα, ποτέ της δεν πεθαίνει, 200 χρόνια τώρα, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά – μανά, για τα ίδια τραβά»!

  Αφού κατάφερε ως τα τώρα, να ζει, κι ιδίως τα τελευταία χρόνια, χωρίς να παράγει, να κουράζεται, να ιδρώνει, να μοχθεί, μόνο με λόγια του αέρα, με μόστρα και ηρωισμούς του καναπέ, πλαισιωμένα όλ’ αυτά με τα απαραίτητα δανεικά λεφτά, σίγουρα, αν ήδη δεν είναι πεθαμένη, ποτέ της δεν πεθαίνει!

  Όμως φίλοι μου, παρ’ όλα αυτά τα φοβερά, «Καλό Καλοκαίρι» σε όλους μας, γιατί είναι αλήθεια μοναδικό, απίθανο και ψυχοανορθωτικό!

  Χαρισμένο δωρεάν σε όλους μας, απ’ της Ελλάδας το θεό!

ΥΓ 1: Στον μεγάλο χουντο – συνδικαλιστή πατριώτη μας, Ηλία Χασιώτη, που πονηρά και βλακώδικα μπερδεύει, Δικτατορία με Δημοκρατία, και που για δεύτερη φορά μου επιτίθεται, χοντρά, με στοιχεία παρμένα από βιβλίο του Αθανάσιου Χρυσοχόου, ναζιστή – αντισημίτη, συνεργάτη των Γερμανών κατακτητών (βλέπε Βικιπαίδεια), υπερασπιστή του «χασάπη» της Σαλονίκης, Μαξ Μέρτεν!

  Του χαρίζω εξαιρετικά, τη λαϊκή ρήση… «Όμοιος τον όμοιο, κι η κοπριά στα λάχανα»!

  Δυστυχώς για σένα, χουντοσυνδικαλιστή μου, αξέχαστε, το ζοφερό κλίμα για το λαό μας, του 48 – 49, κι αυτό της χούντας, ότι στοιχείο κι αν βγάζεις απ’ το βρωμερό βόθρο της ψυχής σου, δεν ξαναγυρίζει, ευτυχώς! (Για μας, όχι για σένα…)

  Κι επειδή σου αρέσει να σκαλίζεις τη τοπική ιστορία, θα σου αναφέρω, για ένα γνωστό σου, ανάπηρο πολέμου, που όταν το κράτος –πολύ σωστά- τον έστελνε δωρεάν διακοπές («αεροθεραπεία» λέγονταν), αυτός έβγαζε το ξύλινο πόδι του και ζητιάνευε, σε μια γωνιά, στο κέντρο της Ρόδου!

  Νοικοκυρίστικα πράγματα! Κι εθνικοφρονίστικα! Και… περαστικά!

ΥΓ 2: Και στο χουντικό κάλεσμα, την 22/2/73, στο Αμφιθέατρο της Φυσικομαθηματικής της Σαλονίκης, που μετατρέψαμε στη πρώτη αντιχουντική μαζική εκδήλωση στη Σαλονίκη, ήσουν κεντρικός χουντο – ομιλητής, μέχρι που το βάλατε στα πόδια χεσμένοι, όταν ξεσηκώθηκε αυθόρμητα όλος ο Δημοκρατικός φοιτητόκοσμος! Σίγουρα θα θυμάσαι εκείνον τον ξανθό μακρυμάλλη, που πρώτος φώναξε… «Δημοκρατία, κάτω η χούντα»! Εκτός αν είχες… χεστεί!

ΥΓ 3: Κύριε… προστάτη της τιμής του Μητσοτάκη και του σογιού του, κι όλων των λοιπών ευγενών και ορθοδόξων Χριστιανών… Άγγλων, Βλάχων, Γάλλων, πόντιων, Δεσποτάδων, Πορτογάλων, το 2020 (Έθνος 21/7/21)… «μεταξύ 10.000 πολιτών που δικάστηκαν (στην Τουρκία) με την κατηγορία «προσβολής του Προέδρου», υπήρξαν και 290 παιδιά! Μόνο το 14% των δικασθέντων αθωώθηκαν! Οι υπόλοιποι πλήρωσαν πρόστιμο!».

  Τουλάχιστον, ο Ερντογάνης, δεν τους στέλνει εξορία, δεν τους βασανίζει, όπως τότε επί συνδικαλιστικής σου χουντοεποχής, συνέβαινε σ’ όσους πολέμησαν ή κορόιδεψαν τους τότε συνεργάτες σου –«υπουργούς»-, με τους οποίους έλυνες, όπως διαλαλείς, σοβαρά συντεχνιακά – φοιτητικά προβλήματα… Και σώθηκε η Ελλάς!

  Κανονικά, στη Γιορτή της Δημοκρατίας (24/7/21), η Πρόεδρος πρέπει ν σε καλέσει για τη δράση σου τη κοινωφελή! Κι Εθνοπρεπή!

  Ηλία, το καλό που σου θέλω και σε συμβουλεύω… Σταμάτα να μπερδεύεις την Δικτατορία με την Δημοκρατία, μεγάλο παιδί είσαι, κι είσαι και …ιστορικός!

  Και κόψε το ρόλο πανελίστα στα… «παρατράγουδα της Αννίτας Πάνια»! Με αναφορές ξεφτιλισμένες, σε πρώην αρραβωνιαστικές, Σούλες, Μούλες, Φούλες! Αυτά δεν είναι… ιστορία, είναι κατινίστικη παπαρολογία και χυδαία παιδική βλακεία!