Τσίμπημα μέλισσας: Ξύδι ή αμμωνία;

 (Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

Αγανάκτησα! Κάθε φορά που με ρωτούν με τι ασχολούμαι κι ακούν χημεία, ένα μακρόσυρτο ΙΟΥ εισβάλλει στ' αφτιά μου και ταλαντώνει το ακουστικό νεύρο μου, σε συχνότητα συντονισμού. Ως εδώ!

Μια στήλη για haters της χημείας, που ίσως εν τέλει γίνουν fans!

  Μετά από τόσες μέρες εσώκλειστος αποφάσισα να πάω μια βόλτα να δω κάναν Χριστιανό, μπας και θυμηθώ με τι μοιάζουν οι άνθρωποι.

  Ο πρώτος που συνάντησα, ωστόσο, δεν έμοιαζε μ’ αυτό που είχα κατά νου! Το κάτω χείλος του ήταν τόσο πρησμένο που καθώς πήρε τη στροφή, για μια στιγμή τρόμαξα πως θα σκαλώσει στον φράχτη. Σε τέτοιο χάλι δεν είχε φτάσει ούτε το δικό μου, όταν το καλοκαίρι του ’06 έκανα μαραθωνίους prison break, τρώγοντας σπόρια αλατισμένα χειρότερα κι από μπακαλιάρο.

  «Με τσίμπησε σφήκα», είπε πριν προλάβω να ρωτήσω.

  «Έψαξα στο σπίτι, βρήκα λίγη αμμωνία, αλλά μάλλον το έκανα χειρότερα!»

  Άλλο ένα θύμα του γνωστού μπερδέματος με τα δηλητήρια και τα αντίδοτά τους στεκόταν μπροστά μου, με τα σημάδια της κακής επιλογής του παραπάνω από εμφανή.

Κούνησα το κεφάλι λυπημένος.

«Ξύδι έπρεπε».

Με κοίταξε απογοητευμένος.

«Ξύδι ε; Και αμμωνία πότε;»

«Αν σε τσιμπήσει μέλισσα».

  Το δηλητήριο της σφήκας είναι αλκαλικό, οπότε για να εξουδετερωθεί χρειάζεται ξύδι ή λεμόνι, ενώ της μέλισσας όξινο, οπότε απαιτεί κάτι βασικό, όπως η αμμωνία ή λίγη μαγειρική σόδα διαλυμένη σε ένα ποτηράκι νερό.

«Κι ήμουν σίγουρος ότι δεν το μπέρδεψα αυτή τη φορά», είπε χτυπώντας ελαφρά το μέτωπό του με την παλάμη του.

  Δόξασα τον Θεό που δεν ήταν και κανένας σπίτι να του ζητήσει να το κατουρήσει!

  Άλλο θεματάκι κι αυτό.

  Έχετε δει το επεισόδιο στα φιλαράκια, που μια μέδουσα τσιμπάει την Μόνικα κι ο Τζόι προτρέπει τον Τσάντλερ να κατουρήσει την πληγή;

  Τα ούρα περιέχουν ουρία, που διασπάται σε αμμωνία και σ’ αυτήν οφείλεται η χαρακτηριστική οσμή στα δημόσια ουρητήρια. Η αμμωνία είναι ασθενής βάση, άρα ενδεχομένως να μπορούσε να ανακουφίσει το τσίμπημα μιας μέλισσας.

  Δυστυχώς όμως τα ούρα δεν έχουν σταθερό pH, δηλαδή μπορεί να είναι είτε βασικά είτε όξινα. Αν είναι όξινα μπορούν να προλάβουν την εξάπλωση του δηλητηρίου της τσούχτρας σε ποσοστό 25%. Αν είναι όμως σε αλκαλική φάση, το επιδεινώνουν. Για να γνωρίζουμε το ακριβές pH τους απαιτείται εργαστηριακή ανάλυση.

  Σε κάθε περίπτωση, δεν κατουράμε κανένα τσίμπημα αν δεν θέλουμε να βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να τρέχουμε στη γειτονιά σε ημιάγρια κατάσταση, όντας και τσιμπημένοι και κατουρημένοι!

«Άσε με να δω λίγο αν έχει φύγει το κεντρί», του είπα. «Το δηλητήριο δεν απελευθερώνεται ακαριαία, μπορεί να χρειαστεί μέχρι και 3 λεπτά, οπότε όσο μένει στο σημείο τόσο μεγαλύτερη είναι κι η ζημιά που προκαλεί».

«Το έτριψα με το μέταλλο της βέρας μου και βγήκε», μου είπε υπερήφανος.

  Όντως, τα είχε καταφέρει καλά.

  Τον αποχαιρέτησα συστήνοντάς του να πάει σε έναν γιατρό, καθώς το σημείο ήταν λίγο ύπουλο για αλλεργική αντίδραση, και –γιατί όχι- μια στο τόσο να ρίχνει και καμιά ματιά στη σελίδα μου!

  Καθώς απομακρυνόταν, ένας ψίθυρος βγήκε απ’ το στόμα του, χάιδεψε το τουμπανιασμένο χείλος του και χάθηκε στον ζεστό αέρα.

  Θα ορκιζόμουν ότι ήταν ένα μακρόσυρτο ΙΟΥ…