Ο πλανήτης βρυχάται…

 (Του Α.Θ.Ρ., από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Κι αυτό το άγριο βρυχηθμό του, όλο και πιο έντονο, του αγαθού κατά τα άλλα «πατέρα» μας, όποιος δεν τον ακούει είναι αφελής, απερίσκεπτος, βλακέντιος ή πονηρός…

  Ένας γιγάντιος σπιτονοικοκύρης, που μας παραχώρησε μια φλούδα γης, αφού πρώτα έβαλε τάξη στο γεωφυσικό χάος που επικρατούσε, κι έφτιαξε έναν παραδεισένιο κήπο, για τη πάρτη μας, πριν εκατομμύρια χρόνια, να ζήσουμε, ν’ αναπτυχτούμε, να ευτυχίσουμε, να πολλαπλασιαστούμε, τελευταία είναι θυμωμένος με τους ανοικοκύρευτους νοικάρηδες του!

  Εδώ και έναν αιώνα, κι ιδίως τα τελευταία 50 χρόνια, με ρυθμό καταιγιστικό, βρωμίσαμε, ξεζουμίσαμε, ρημάξαμε, σαν επιπόλαιοι κι ασυνείδητοι διαχειριστές, τον δοσμένο χώρο της ζωής μας, της κατοικίας μας, σα να μην υπάρχει αύριο, για τους επόμενους!

  Ένα ηχηρό σήμα κινδύνου, με σχετικά ελαφρύ προσώρας μήνυμα, ενός επερχόμενου Αρμαγεδώνα είναι τα πρωτόγνωρα, χρόνο με το χρόνο, έντονα κι απρόσμενα φυσικά φαινόμενα, που πλήττουν μ’ ανεξάντλητη ποικιλία κι εφευρετικότητα, απ’ άκρον σ’ άκρο τον πλανήτη.

  Είναι το συνοπτικό περιεχόμενο φυσικών γεγονότων, που εμπεριέχει κι εκφράζει η «ανώδυνη» και πασίγνωστη έννοια, με την έκφραση «κλιματική αλλαγή».

  +50 βαθμοί Κελσίου, τέλη Ιούνη φέτος, στον βόρειο Καναδά, τη νότιο Σιβηρία! Μέτρηση μοναδική σε ύψος τα τελευταία 1000 χρόνια!

  Εάν αυτή δεν είναι η σημαντικότερη είδηση της χρονιάς, σε επίπεδο πλανήτη, τότε τι είναι; Μήπως η τεθλιμμένη αιωνόβια χήρα Βασίλισσα της Βρετανίας, με της καπελαδούρες της και τα παρδαλά ταγεράκια;

  500 άνθρωποι νεκροί από καύσωνα, όχι στην Ινδία, αλλά στον πλούσιο κι αναπτυσσόμενο Καναδά!

  Μια – δυό μέρες έπαιξε η είδηση, σαν κάτι διόλου περίεργο, στα επιπόλαια και πανηγυρτζήδικα ΜΜΕ, που έχουν πελάτες εμάς, του ιδίου φυράματος και φιλοσοφίας… Παίξε ξανά …Καρολάϊν (ήταν όμορφη η καημενούλα). Και τον φονιά πιλότο, που μόνο …ομορφόπαιδο δεν τον λένε!).

  Βγάλε ξανά – μανά τον Σάκη Κεχαγιόγλου, να μας πείσει ότι ο πελάτης του που έκλεψε την Εθνική Πινακοθήκη, ήταν… φιλότεχνος και χωρίς συνεργούς!

  Αν ο θάνατος από καύσωνα στο πλούσιο Βανκούβερ, με 50 βαθμούς τώρα, που πιάνει μείον 50 το χειμώνα, δεν είναι είδηση και ζήτημα που πρέπει να ταρακουνήσει την παγκόσμια κοινότητα περισσότερο κι απ’ τον ανίκητο ακόμα COVID-19, τότε το τέλος της διαδρομής, σ’ έναν κεκαυμένο πλανήτη – γη, είναι πλέον μπροστά μας.

  Πέρυσι, μια βδομάδα καίγονταν τα δάση της Σιβηρίας απ’ την υπερθέρμανση και τη ξηρασία, η Καλιφόρνια, η Πορτογαλία, η Αυστραλία… (Μόνο η φοβερή πυρκαγιά στο Μάτι, επί ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν ασύμμετρη φυσική καταστροφή, αλλά, ανικανότητα του Τσίπρα!). Μάλιστα!

  Οι τυφώνες πλέον δεν πλήττουν μόνο φτωχές χώρες της Καραϊβικής και της Ινδονησίας, αλλά επί Τράμπ, κόντεψαν να πνίξουν την Νέα Ορλεάνη!

  Ο δικός μας Θεσσαλικός κάμπος, τα τελευταία χρόνια, από καιρό σε καιρό, θυμίζει ορυζώνες του Βιετνάμ, με βουτηγμένους στα λασπόνερα απελπισμένους ανθρώπους, θύματα ολιγόωρων ακραίων καταιγίδων.

  Η ερημοποίηση πρώην εύφορων εκτάσεων στην εύκρατη ζώνη, λόγω μείωσης των ευεργετικών χιονοπτώσεων – βροχοπτώσεων, χρόνο με το χρόνο, δείχνει το φρικτό πρόσωπο του κοντινού ας αύριο, σε μια Ελλάδα, κατά το ήμισυ της ερημοποιημένη!

  Ο υπόγειος υδροφόρος ορίζοντας κατεβαίνει απειλητικά, παρά τα δήθεν νέα δίκτυα ποτίσματος των αγροτικών εκτάσεων. Εκείνα τα «καρούλια», δεκάδες χρόνια δροσίζουν ασταμάτητα και μέσα στο καταμεσήμερο, τον καυτό αέρα που φυσά, σαν ν’ αντλούν νερό απ’ την θάλασσα κι όχι από μια υπόγεια δεξαμενή, που γέμισε πριν εκατομμύρια χρόνια.

  Το γλυκό – πόσιμο νερό του πλανήτη, θα ‘ναι σύντομα το πιο πολύτιμο αγαθό, προς εκμετάλλευση, όταν πλέον εμείς με τους Τούρκους θα συμφωνήσουμε να …πουλάμε πετρέλαιο!

  Εγώ ποτέ μου δεν κατάλαβα πόσο δυσκολότερο και ακριβότερο είναι ν’ αφαλατώνουμε θαλασσινό νερό –έστω για αγροτική – βιομηχανική χρήση-, απ’ το να ψάχνουμε ύπαρξη νερού στη Σελήνη και τον Άρη; Κι αυτό σήμερα, με την τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη που έχει επιτευχτεί.

  Παρελθόν έγινε πλέον ο διάφανος – γαλάζιος, μοναδικός ουρανός της Ελλάδας, ο μαγικά έναστρος τα βράδια, ουρανός της νιότης μας.

  Πλέον, εκτός από τη στάχτη παρωχημένων υπολειτουργούντων εργοστασίων, προέκυψε κι η Αφρικάνικη σκόνη, με το κοκκινόχωμα της, που κάναν θολερό, γαλακτόχρωμο, μολυντικό, ασφυκτικό τον ουρανό και τον αέρα. Ένας «Ευρωπαϊκός» ουρανός, χωρίς όμως τις αμέτρητες θέσεις εργασίας, σε λειτουργούντα εργοστάσια, να ισοσκελίζουν τη ζημία.

  Η υπεραλίευση των θαλασσών, η μόλυνση και τα απόβλητα, κινδυνεύουν ν’ αφανίσουν τα αλιεύματα, ιδίως σε κλειστές λεκάνες όπως η Μεσόγειος!

  Φυσικά, προηγήθηκε η εγκληματική καταστροφή μικρότερων και πιο ευαίσθητων λεκανών νερού, όπως οι λίμνες και τα ποτάμια.

  Κι αν το διοξείδιο του άνθρακα, απ’ τη καύση της βιομηχανίας, της θέρμανσης, της κίνησης, με το καύσιμο της βιομηχανικής επανάστασης, το κάρβουνο και το πετρέλαιο, ευθύνεται για την υπερθέρμανση του πλανήτη και την «τρύπα του όζοντος», το πλαστικό, αυτό το θαυμαστό υλικό του 20^ου αιώνα που γέμισε κυριολεκτικά τη ζωή μας και τη διευκόλυνε, γίνεται πλέον «πλαγκτόν» - τροφή για τα πλάσματα των ωκεανών! Και φυσικά, μέσω αυτών, μια επιπλέον τοξική τροφή για τον άνθρωπο.

  Ένας φαρμακερός «χυλός» μικροσκοπικών μορίων διασπασμένου πλαστικού, κινείται ανέλεγκτα και κυρίαρχα, χιλιάδες μίλια, απ’ τις κοντινότερες ακτές, σαν απόβλητο και τελικό προϊόν μια ματαιόδοξης καταναλωτικής υπερβολής, που ξεκίνησε απ’ τον Δυτικό κόσμο κι έχει κυριεύσει πλέον και τον τριτοκοσμικό.

  Το πλαστικό, που μπήκε σαν τεχνολογικό επίτευγμα γύρω στα ’60 εδώ στη ζωή του ανθρώπου, νομίζω ότι υπήρξε το πιο χρηστικό, φτηνό, θαυμαστό, κυρίαρχο προϊόν και μέγιστο τεχνολογικό δημιούργημα, άσχετα με την κατάληξη του αργότερα.

  Ένα μπουκάλι για λάδι, ένα για πετρέλαιο κι ένα δίχτυ σχοινένιο για τα ψώνια ήταν το μέσο για τα ψώνια των νοικοκυριών.

  Με ένα βαθύ πιάτο, μ’ έστελνε η μάνα μου στο γιαουρτατζίδικο – ζαχαροπλαστείο Μπάτσιου, να πάρω γιαούρτι! Και πάντα, με προκαταβολή – αυστηρή σύσταση… «πρόσεξε μη το σπάσεις»!

  Οι νάιλον κάλτσες ήταν το φετίχ των ομορφοκόριτσων της εποχής (με συνοδές τις ζαρτιέρες) κι η φαντασίωση των στερημένων αρσενικών… Βγάζεις γκόμενα στην Μόσχα! (δίμετρη, αλλά αξύριστη(!), αφού και τα ξυραφάκια Bic (άλλη μεγάλη ανακάλυψη της Δύσης), λείπαν απ’ το… Σύμφωνο της Βαρσοβίας… Άλλο τώρα, αν την ίδια εποχή με τις ελλείψεις σε ξυραφάκια και μπλου – Τζην, στέλναν πρώτοι τον Γκαγκάριν και τη Τερέσκοβα στο διάστημα!

  Όταν κατέρρευσε το καθεστώς Ραμίζ Αλία στην Αλβανία, ανηφορίζοντας προς Πρέσπα, συνάντησα ένα φορτηγάκι φορτωμένο άδεια μεταχειρισμένα πλαστικά μπουκάλια από νερό, coca cola, απορρυπαντικά, να πηγαίνει προς Αλβανία! Γέλασα με την Ελληνική εμπορική καπατσοσύνη, να βρίσκει κενά σε ψευτοεμπόριο, όπου υπάρχει έλλειψη, ζήτηση και να τρυπώνει…

  Ο υπερπληθυσμός του ανθρώπου, κυρίως αναπτυσσόμενων και τριτοκοσμικών χωρών, στο κυνήγι της ανάπτυξης ή της εξασφάλισης του επιούσιου, έβαλε σε υποδεέστερη μοίρα την φροντίδα για το περιβάλλον και την προστασία του.

  Γενάρης του ’76, στο ΚΕΝ Κορίνθου, υποψήφιοι για έφεδροι αξιωματικοί, οι πλείστοι απόφοιτοι Πανεπιστημίου.

  Μετά τα γραπτά και ψυχομετρικά τεστ, εξέταση προσωπικότητας, σε προφορική εξέταση, μπροστά σε τρείς γαλονάδες ψυχολόγους(;)

  Η εξέταση ανά εξάδα εξεταζομένων. Θέμα για συζήτηση: «Η μόλυνση του περιβάλλοντος». Μέσα στη φούρια του αντιχουντισμού της εποχής και την κυριαρχία της αριστεράς στα Πανεπιστήμια και τη νεολαία, πλειοδοτήσαμε οι πλείστοι, ότι… ο  μόνος υπεύθυνος για τη διαφαινόμενη καταστροφή του περιβάλλοντος ήταν ο αχόρταγος άρπαγας καπιταλισμός, με εκπρόσωπο την Αμερική! Ενώ οι σοσιαλιστικές χώρες, με την κεντρική οργάνωση της οικονομίας τους, μπλα – μπλα – μπλα… Σαν να ‘μασταν υποψήφιοι αξιωματικοί του Σοβιετικού στρατού!

  Σημείωναν σιωπηλοί οι γαλονάδες, ονόματα και απόψεις… Έτσι, εμένα, γα ένα 6μηνο με βάφτισαν «γραφέα Πεζικού» και βρέθηκα στον Έβρο! Αργότερα με αναβάθμισαν σε… «οπλίτη Ιατρό»!

  Φυσικά, αρκετά αργότερα, καταλάβαμε ότι κι οι σοσιαλιστικές χώρες, στη αγωνία τους για ανάπτυξη, παραγωγή, επίδειξη, βάλαν σε υποδεέστερη μοίρα το έρμο περιβάλλον, σχεδόν ίδια με τους φαταούλες καπιταλιστές, που όμως τη «λαδιά» τους, πολλές φορές βγάζαν στο φως κάποιοι παθιασμένοι δημοσιογράφοι, κινηματογραφιστές, διανοούμενοι…

  Εκείνο το φαραωνικό σχέδιο του ’60 της Σοβιετίας, εκτροπής δύο τεράστιων ποταμών Αμούρ – Ντάρια) που εκβάλαν στη τοτινή μεγαλύτερη λίμνη του πλανήτη, την Αράλη, με σκοπό να ποτιστούν τεράστιες εκτάσεις στέπας σε Ουζμπεκιστάν, οδήγησε στην αφυδάτωση της Αράλης, που άφησε πίσω της εκατομμύρια υφάλμυρα εδάφη, άγονα, άλλαξε το κλίμα, καταστράφηκαν πόλεις – λιμάνια, πέρα απ’ την τεράστια οικολογική καταστροφή σε χλωρίδα – πανίδα.

  Φυσικά, κακέκτυπο, φτηνό και λαμογιάρικο καπιταλιστικής χώρας η Ελλάς κι όμοιες της, δεν κράτησαν καν στοιχειώδη προσχήματα στη φούρια της «μετα – πολεμικής» ανάπτυξης…

  Θυμάμαι φοιτητές, στις βόλτες μας στην παραλία της Σαλονίκης, γύρω στα ΄70, να επιπλέουν στον Θερμαϊκό… οι κουράδες των ευγενών κατοίκων της και ιδίως τις Κυριακές και αμέτρητα «προφυλακτικά», σημάδι ότι το Σαββατόβραδο γίνονταν το βδομαδιάτικο «γλέντι» της κρεβατοκάμαρας των νοικοκυραίων…

   Τα κλασικά διώροφα, γίναν πολυκατοικίες, χωρίς έγνοια για αποχέτευση, παρκινγκ, χώρους πρασίνου, παιδικές χαρές, χώρους ανάσας για τις φλεγόμενες σήμερα Ελληνικές πόλεις της κακογουστιάς, του τσιμέντου και του άγχους των κατοίκων τους.

  Χωρίς ίχνος έγνοιας για το αύριο… Η πρόνοια τους έφτανε μέχρι τις επόμενες εκλογές και πως οι οικοπεδούχοι του διώροφου θα πάρουν το μέγιστο ποσοστό της «αντιπαροχής» στην πολυκατοικία… Νοικοκυρίστικα πράγματα, του «εθνάρχη» Καραμάν – Αλή… απ’ το Κιούπκιόϊ!

  Τώρα πλέον, μπορεί να μην επιπλέουν κουράδες, αλλά η πόλη βούλιαξε, ασφυκτικά στο αυτοκίνητο, την κίνηση, το παρκινγκ, το καυσαέριο, τα νεύρα, το άγχος και τις πυρακτωμένες –σαν πυρότουβλα- πολυκατοικίες, με τα κλουβιά – διαμερίσματα…

  …Όταν κατουράς στη θάλασσα, το βρίσκεις στο αλάτι! Δεν γλυτώνεις!

  Φλόμωσε η στρατόσφαιρα από διοξείδιο του άνθρακα, κι έγινε …κλειστό καπάκι χύτρας, πάνω απ’ τη γη.

  Παγετώνες εκατομμυρίων ετών, με ανυπολόγιστο όγκο γλυκού νερού, λιώνουν χτυπημένοι απ’ την υπερθέρμανση, κι ανεβάζουν τη στάθμη της θάλασσας, αλλάζουν την αλατότητα της, την θερμοκρασία της, κι επηρεάζουν ευεργετικά ως τα τώρα ωκεάνια ρεύματα, γεγονός που κάνει συχνούς κι απρόβλεπτους τώρα τους τυφώνες.

  Κι άλλοτε, πριν εκατομμύρια χρόνια, υπήρξαν περίοδοι αλλαγής του κλίματος μεταξύ τροπικού και παγετώνων, όμως τότε δεν ήταν η αιτία ανθρωπογενής, ούτε συνέβηκε σε μισόν αιώνα.

  Η κλίση της γης σε σχέση με τον ήλιο, έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα, αστρονομικά φυσικά αίτια που διαμόρφωναν σε βάθος χρόνου τη σύσταση της γης, επηρέασαν τότε το κλίμα, όχι ο άνθρωπος.

  Τώρα γνωρίζουμε επακριβώς τον αίτιο και την αιτία και πιθανολογούμε με επιστημονικά κριτήρια, μια ακολουθία τραγικών, κοσμοϊστορικών εξελίξεων, χωρίς να πιστεύουμε υπερβολές και δαιμονολογία.

  Μόνο, που μια ναρκωμένη, ζαλισμένη, απερίσκεπτη ανθρωπότητα που ποδηγετείτε από τεράστια λόμπυ οικονομικών συμφερόντων, ακόμα ελπίζει ότι όλ’ αυτά είναι ανεπιβεβαίωτες επιστημονικές θεωρίες και τελικά τίποτε στην ουσία δεν συμβαίνει, (κούνια που μας κούναγε)! Κι ότι σίγουρα ο «θεός» της γης θα μεριμνήσει τελικά για τη σωτηρία της!

  …Εμείς ως τότε, ξάπλα στις ξαπλώστρες της παραλίας, θ’ απολαμβάνουμε με καλαμάκι και πλαστικό ποτήρι τον παγωμένο Fredo μας, τώρα που ξεχάσαμε την φραπεδιά της προηγούμενης γενιάς…

  Και μετά, χιλιάδες παραθεριστές, θα κατουρήσουμε απολαυστικά κι απενοχοποιημένα, σαν μωρά, -φυσικά αθέατα-, μέσα στην θάλασσα, αφού κανένας απ’ τους χιλιάδες δεν πηγαίνει στην ανύπαρκτη τουαλέτα της ακτής, σα να ‘μαστε ανουρικοί νεφροπαθείς…

  Κι επειδή απεχθάνομαι τη μίζερη γεροντίστικη γκρίνια του σήμερα, σε αντίθεση με την …ιδανική κι ευτυχή ζωή του χθες, θα αναφέρω ότι αυτή η αμόλυντη, αγνή, παρθένα παλιά εποχή της νιότης μας, δεν ήταν διόλου όμορφη, εύκολη, αγαπητή κι ονειρική, όπως επικο – λυρικά πολλές φορές η περιγράφουμε, ονειροπολώντας τα περασμένα.

  Ήταν φτωχή, μίζερη, αυταρχική, συντηρητική, γεμάτη σεμνοτυφία, υποκρισία, ρουσφετολογία, εθελοδουλία, θρησκοληψία, φτηνή αρχαιολατρία και γεμάτη αγραμματοσύνη και βλακεία!

  Ήταν εποχή για τους λίγους, που πάρκαραν ελεύθερα κι άνετα το σπορ Τράϊαμφ στην άδεια Τσιμισκή, κι απολάμβαναν τον καφέ τους στα πέντε – δέκα όλα κι όλα, τότε, καφεζαχαροπλαστεία της πόλης!

  Ήταν εποχή που ξεχώριζε από μακριά ο πλούσιος απ’ τον φτωχό κι είναι πολύ κακό και ρατσιστικό αυτό…

  Έγιναν βήματα αμέτρητα τα τελευταία 50 χρόνια, για μπροστά, κι η απαξίωση κι η ισοπέδωση, δεν αποδίδουν σωστά τα γεγονότα. Μόνο που υπήρξε, σχεδόν παγκόσμια, μια ξέφρενη ανάπτυξη, χωρίς μέτρο, χωρίς έλεγχο και φραγμό και σκοπό ανθρωποκεντρικό, περιβαλλοντολογικό και ια πρόνοια για τις επόμενες γενιές. Ανάπτυξη για το κέρδος, την επίδειξη, την κυριαρχία, την επιβολή!

  Μια σπατάλη πόρων, αγαθών του πλανήτη, αμέτρητη, ασυλλόγιστη, ανέλεγκτη, σαν να μην υπάρχει πλέον αύριο, για τους επόμενους. Κι όλ’ αυτά, με όλο και πιο επιταχυνόμενο ρυθμό τα τελευταία 50 χρόνια.

  Σίγουρα, μετά τον βρυχηθμό, θα υπάρξει τρανταγμός, τυφώνας, τσουνάμι, θανατικό, κάποιος αφηνιασμένος νέος ιός, πιο επικίνδυνος απ’ τον COVID-19, που κι αυτός, κατά μία θεωρία, μπορεί να προήλθε απ’ την απόψυξη των παγετώνων…

  Σίγουρα τότε πανικοβλημένοι, παρθούμε σοβαρά κι αναγκαία μέτρα απ’ τη Διεθνή Κοινότητα των μεγάλων, που κι αυτοί κινδυνεύουν απ’ τον εκτροχιασμό της ξέφρενης πορείας ενός τρελού τραίνου, άσχετα να ταξιδεύουν στην πρώτη θέση, κι απολαμβάνουν τώρα την πολυτέλεια της.

  Εκτός αν η ντόπα της τρελής ανάπτυξης, δίχως μέτρο και φρένο, έχει βλάψει κάθε εγκεφαλικό κύτταρο που σχετίζεται με την λογική του ανθρώπου και της σοφής ρήσης… «μέτρον άριστον»!

  Δεν ξέρω, αν η πρόσφατη επαφή στην Αντίπαρο, του Κούλη με τον Τζεφ Μπέζο (ιδρυτή εταιρίας για διαπλανητικά ταξίδια), αφορούσε κάποια συμφωνία του «δικού» μας, για απόδραση οικογενειακώς, για τον… Άρη, σε περίπτωση που γίνουν τα πράγματα πιο στριμόκωλα…  εμείς όμως έχουμε πίστη κι εμπιστοσύνη στα λεγόμενα, απ’ τους ανεξάρτητους, αδέσμευτους, ακηδεμόνευτους, επαγγελματίες μεγαλοδημοσιογράφους, που στη σκληρή κριτική που κάνουν (ιδίως στα παράθυρα των βοθροκάναλων) στην κυβέρνηση, πάντα μας βεβαιώνουν ότι όλα βαδίζουν ανέφελα, αισιόδοξα, χαρούμενα, κι έχουμε πετύχει νίκες σφοδρές στον Γρανικό ποταμό (συγνώμη, πέρυσι στον Έβρο, με τους εισβολείς μετανάστες) και επίσης, από πέρυσι νικήσαμε και τον κορωνοίό! (είχαμε βέβαια 13.000 νεκρούς ως τώρα, περισσότερους απ’ ότι στον Ελληνο – Ιταλικό πόλεμο…).

  Και τώρα βαδίζουμε αγέρωχοι… για Ινδό ποταμό! (Ινδική μετάλλαξη του ιού).

Περαστικά μας και βοήθα Παναγιά μας!

Και ευτυχώς που είχαμε διαλέξει και ψηφίσαμε,

κράτος «αρίστων» κι επιτελικό,

που δίνει μάχη Πύρρεια, με όλες τις δυνάμεις του

και από πέρυσι, όπως έλεγε σ’ ένα απ’ τα 1000

διαγγέλματα του, ο Πρωθυπουργός,

…τελειώσαμε μια για πάντα, με τον κορωνοϊό!

Πέρα όμως απ’ αυτά, τα γελοία ή τραγικά,

εύχομαι πατριώτες μου σε όλους

«Καλό Καλοκαίρι», με υγεία και χαρά!

γιατί το καλοκαίρι το ελληνικό, ότι κι αν λέμε,

είναι ασύγκριτο, θεσπέσιο, ονειρικό, μοναδικό,

ακόμη και μ’ έναν… Κούλη για πρωθυπουργό!