Ηρωικές Εθνικές επέτειοι, παράτες και παραλειπόμενα…

(Του Α.Θ.Ρ., από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Από σπάνιο, μέχρι μοναδικό πιθανόν φαινόμενο παγκόσμια, είμαστε χώρα με δύο Εθνικές επετείους πανελλήνιες κι από μία τοπική επέτειο για κάθε πόλη και κωμόπολη!

  Άλλη παραδοξότητα Ελληνική, στους εθνικούς αυτούς γιορτασμούς, με έντονο

 …ταρατατζούμ, ιδίως παλιότερα, είναι ότι γιορτάζουμε ενθουσιώδικα, την ένταξη κι όχι τη λήξη των πολέμων!

  Γιορτάζουμε Εθνικές επετείους, αφού προσαρμόσαμε εύστοχα ή πονηρά, τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, τα οποία είναι πλήρως γνωστά και δεν αντέχουν αιώνες από το σήμερα.

  25 Μαρτίου, η επανάσταση μας, έτσι για να συμπίπτει με τον Ευαγγελισμό της Παναγίας και ένα μεγαλόστομο ΟΧΙ στα χείλη του Μεταξά, το βράδυ της 28 Οκτωβρίου, το οποίο όμως ποτέ δεν εκστομίστηκε! «Alors, c’est la guerre» είπε ο Μεταξάς (τότε έχουμε πόλεμο)…

  Λεπτομέρειες χωρίς αξία, θα έλεγε κάποιος. Σίγουρα όμως, όλ’ αυτά δεν είναι τυχαία και τελείως αθώα. Κάποιος, κάποιοι τα σκαρφίστηκαν, για κάποιο σκοπό, κάποιο κέρδος, κάποια λογική, κάποια εκμετάλλευση.

  Να κερδίσουν απ’ το χυμένο αίμα του άγνωστου στρατιώτη, του στραπατσαρισμένου, αλλά περήφανου τότε λαού.

  Ίσως, κάτι παράλογο, ηρωικό ή βλακώδες μας δένει με το μπουρλότο, το μακέλεμα, τη φρίκη του πολέμου, αντί της βολικής λογικής της συνδιαλλαγής, της κατανόησης που οδηγεί στην ευτυχή ειρήνη.

  Κι αυτή η επανάληψη της ιστορίας, συνεχίζεται 2 – 3.000 χρόνια, με μικρότερα ή μεγαλύτερα διαλλείματα ειρηνικών περιόδων. Σίγουρα, κάτι φταίει, δεν εξηγείται αλλιώς

   Ίσως η μακρόχρονη παρουσία μας, ίσως το «γωνιακό» οικόπεδο μας, ο χαρακτήρας μας, το νταηλίκι, η τύχη, η γειτονιά μας, αποκλείεται να φταίει ο …ανάδρομος Ερμής!

  Πάντως, άλλοι λαοί με έντονη κι άγρια πολεμική δράση στο παρελθόν τους, σήμερα λατρεύουν φανατικά τα αγαθά της ειρήνης!

  Στην αξιολόγηση 30 χωρών με το ερώτημα «της καλύτερης για να μεγαλώσει ένα παιδί», εμείς πιάσαμε την 23^η θέση. Η Δανία την 1^η! εσείς, σε ποια χώρα θα προτιμούσατε να μεγαλώσει το παιδί ή το εγγόνι σας;

  Οι πρόγονοι των Δανών, οι άγριοι Βίκινγκς, θαλασσομάχοι, κατακτητές όλης της Βόρειας Ευρώπης, άφησαν απογόνους τον πιο φιλήσυχο, πολιτισμένο κι ανεπτυγμένο λαό του κόσμου όλου! (Άτυχη η Άννα Μαρία, που έγινε νύφη στην Ελλάδα…).

  Η 25^η Μαρτίου κι η 28^η Οκτωβρίου των παιδικών – εφηβικών μας χρόνων, ήταν γιορτές σημαδιακές έντονα χρωματισμένες, πολυαναμενόμενες και με πολυήμερη προετοιμασία, για την ξεχωριστή μας εμφάνιση.

  Σχολεία, πολυάριθμος τότε στρατός, πρόσκοποι, ΤΕΑ, ανάπηροι πολέμου, ήταν οι οργανωμένοι παράγοντες που δίναν τον τόνο και το ξεχωριστό της επίσημης εκείνης μέρας.

  Η προετοιμασία της παρέλασης, με καθημερινές ωριαίες πρόβες –που κόβαν χρήσιμες σχολικές ώρες μαθήματος- διαρκούσαν κοντά στο μήνα!

  Τα φαντάρια, για μέρες γυάλιζαν και καθάριζαν τα οχήματα, τα κανόνια, τα πολυάριθμα τανκς, τα όπλα κι ότι στρατιωτικό «κλαπατσίμπαλα» θα έβγαζαν προς επίδειξη, στο παραληρούν και πρόσφορο σε θεάματα –έστω και χωρίς άρτο- τοτινό κοινό, ιδίως της επαρχίας.

  Η αφεντιά μου και οι πλείστοι της παρέας μου, ποτέ μας δεν παρελάσαμε με το σχολείο σαν μαθητές. Υπήρξαμε διαχρονικοί πιστοί πρόσκοποι, «ακόλουθοι» του παλιόφιλου Θωμά Μίγκου, που υπήρξε για δεκαετίες, η ψυχή αυτού του μυστήριου και τόσο αναπτυγμένου τότε νεανικού κινήματος, που δεν μπόρεσε ν’ αλώσει η χούντα και γέμισε τη καρδιά και τις ώρες μας, της εφηβικής ζωής μας.

  Ξημερώματα, ξεκινούσε η γιορτινή εθνική επέτειος, με το «Εωθινό», που έδινε χρώμα και βηματισμό στη μέρα. Μπροστά, οδηγός, γρεβατωμένος και σοβαρός, ο ίδιος πάντα υπάλληλος του Δήμου, κλητήρας ο «Κάτσιας» και πίσω του, μαυροκουστουμαρισμένοι με μπριγιαντισμένο το κατάμαυρο σε αλφαδιασμένη χωρίστρα μαλλί τους, οι ίδιοι πάτα «μελαμψοί» οργανοπαίχτες, από ένα χωρίο της Φλώρινας. Νομίζω, της φατρίας των Τζαμπάζηδων. Κλαρίνο, τρομπόνι, δύο συνήθως τρομπέτες, τύμπανο και τυμπανάκι και πνευμόνια και ένταση που δεν απαιτούσαν μεγάφωνο…

  Περιδιάβαιναν πάντα όλους τους μεγάλους δρόμους της φυσικά πιο συμμαζεμένης τότε κωμόπολης μας. Ο ήχος τρύπωνε στα ενδότερα των σπιτιών, αφού τότε δεν υπήρχε στεγανότητα και μόνωση στα κουφώματα. Ένα χαρούμενο, πατριωτικό ξύπνημα για όλους

  Το ρεπερτόριο ήταν σχεδόν πάντα το ίδιο. Κυρίαρχο το «Μαύρη η νύχτα στα βουνά», το «περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός», «των εχθρών τα φουσάτα πέρασαν»… Σπανιότατα το σημερινό σουξέ «Μακεδονία ξακουστή», που έγινε το Αντι – Συριζαϊκό εμβατήριο των δεξιο – ακροδεξιών, που τώρα με τον Μητσοτάκη λούφαξαν, σα να μας λευτέρωσε απ’ την Τουρκία!

  Δύο υπαλλήλους γραμματείς είχε ο Δήμος μας, έναν κλητήρα, έναν υδραυλικό κι έναν κηπουρό, στο τοτινό Καραμανλικό «μικρό κράτος»! Αυτοί ήταν μόνιμοι! Τις ανακοινώσεις τους στους Δημότες, που τώρα κάνει το «Ράδιο Αμύνταιο», έκαμνε ο κήρυκας, με φωνή «από στήθους», από γωνιά σε γωνιά στις γειτονιές της κωμόπολης, παλιότερα ο Φάνης Μπάσιας και μετά ο συμπαθέστατος Σουλάρας. Αυτός κι οι οδοκαθαριστές (Στάθης και Μίχας) κι ο επιστάτης των Δημοτικών έργων (Ταλίδης), ήταν εκτός μονιμότητας!

  Η καθαριότητα γίνονταν με «εργολαβία», κάτι που ακροθιγώς προσπαθούν να ξαναφέρουν οι λάτρεις του «μικρού κράτους», αλλά παράλληλα, του ασύδοτου εργοδότη της αρπαχτής, νεοφιλελεύθεροι φωστήρες μας.

  Φυσικά, το Καραμανλικό «μικρό κράτος» το μετ’ εμφυλιακό, ήταν εξαιρετικά γαλαντόμο στα «μυστικά κονδύλια» που διοχετεύονταν στις αναρίθμητες τσέπες πλείστων όσων έμμισθων ρουφιάνων, που μπαινόβγαιναν στην Αστυνομία ή την ΚΥΠ της Φλώρινας. Κάτι δηλαδή ανάλογο με την ευτυχή Ρουμανία του Τσαουσέσκου, Ρωσία του Στάλιν, Αλβανία του Χότζα!

  Απλά, εμείς κανακιζόμασταν ότι ζούμε στον «ελεύθερο κόσμο». Έστω και με εκλογές «βίας και νοθείας» του ’61, που ψήφιζαν ως και τα δέντρα(!), όπως εύστοχα είπε ο πανέξιπνος Γερο – Παπανδρέου.

  Το επόμενο σήμα, για το γιορταστικό μας ξύπνημα, έδινε η καλόηχη καμπάνα του παλιού Αγίου Κωνσταντίνου, που κτυπούσε ρυθμικά ο καντηλανάφτης, μπάρμπα Τρύφος.

  Απ’ το υπερπλήρες τότε στρατόπεδο μας, ακούγονταν απ’ τα μεγάφωνα εμβατήρια και στρατιωτικά παραγγέλματα.

  Κανείς πλέον δε μένει στην αγκαλιά του κρεβατιού, καλοντυμένοι, σιδερωμένοι, φρεσκοπλυμένοι, χτενισμένοι όλοι, μικροί – μεγάλοι με κουστούμι, ταγεράκι, σχολική στολή, προσκοπικά, στρατιωτικά, άλλοι κινούνται προς την εκκλησία, κι άλλοι στον τόπο συγκέντρωσης τους για τη δοξολογία κι αργότερα παρέλαση.
  Τα χρόνια της χούντας, στην επετειακή επίσημη ομιλία, την καθιερωμένη μπροστά στα Ηρώο πεσόντων, ο ορισμένος δάσκαλος ή καθηγητής, έκαμνε τέτοια ακροβασία ιστορικο – νοηματική, που θα ζήλευε η …Κομανέτσι! Αφού έλεγε με στόμφο τα γνωστά ηρωικά για τη επέτειο, μ’ ένα ξεκάρφωτο άλμα στο κενό, συνέχιζε, «έτσι και την 21^η Απριλίου του 1967, ηρωικοί αξιωματικοί… κτλ». Τύφλα να ‘χουν Κολοκοτρώνηδες, Αντρούτσοι και Παπαφλέσηδες μπροστά στους χουνταίους ήρωες…

  Η γελοιότητα, η φτήνια, η ξευτίλα της ιστορίας, του λαού, της νοημοσύνης και της λογικής όλων μας. Και τι τραγικότερο, αυτή τη αθλιότητα, εν μέσω 20^ου αιώνα, την ανέχτηκε, τη χειροκρότησε, τη δέχθηκε η πλειοψηφία αυτού του δήθεν έξυπνου, δήθεν Ευρωπαϊκού, δήθεν Δημοκρατικού λαού! που δεν σηκώνει ζυγό στον τράχηλο του! Τρίχες!

  Έτσι, για να μη ξεχνάμε την πρόσφατη ιστορία μας και να μην την εξωραΐζουμε βλακώδικα. Και φυσικά, απ’ τα λάθη της να παραδειγματιζόμαστε… άλλωστε, κανείς δεν απαίτησε να γίνουμε …Κολοκοτρώνηδες, Δαβάκηδες, Παναγούληδες. Τουλάχιστον όμως, ας μη γινόμαστε …καραγκιόζηδες, κιοτήδες, Γερμανοτσολιάδες και πολέμαρχοι ασυμβίβαστοι Ελληναράδες (σε καιρό ειρήνης και καταλαγής)…

  Στη Λέσχη των Προσκόπων, που είναι ένα εμβληματικό κτήριο της μικρόπολης μας, γίνεται ο μικρός χαμός! Ομηρικοί καυγάδες  για τη σημαία, τους επικεφαλείς των πάμπολλων τμημάτων, τα παράσημα που γέμιζε κάποιος στο στήθος του, κι ότι ξεφεύγει απ’ το μέτρο και τη λογική μιας αξιοπρεπούς μεγαλειώδικης εμφάνισης, καλύτερης απ’ τις προηγούμενες.

  Άλλωστε, το αναμενόμενο στο φιλοθεάμον κοινό που θα προσμένει την παρέλαση, εμπεριέχεται και στο σαν ελατήριο τρέμουλο του τεντωμένου χεριού, στον χαιρετισμό των επισήμων της εξέδρας, που κατείχαν σαν αποκλειστικότητα, ο δικός μας αρχηγός Θ. Μίγκος και ο Μήτσος Κωτσόπουλος, διμοιρίτης των γραφικών, μέσα στις φαρδιές στολές τους Εθνικοφρονίστικων ΤΕΑ.

  Κάθε λογής γραφικότητες, με ξεχωριστή το μεταμορφωμένο σε αεροπλάνο, γεμάτο σημαίες ποδήλατο του Μπουγός, που έκλεινε την προσκοπική υπεράριθμη παρέλαση. (Αρμένης, Αμυνταιώτης ο Μπουγός).

  Ναυτοπρόσκοποι απ’ τον Άγιο Παντελεήμονα, πρόσκοποι απ’ τον Αετό, με τον Τάκη τον Φόνη «αρχηγό», διάφοροι μυστήριοι, λογικοί ή παράφρονες, που τρελαίνονται για ταρατατζουμ. Όλα τα είχε ο μπαχτσές, ιδίως στις τάξεις ΤΕΑ και προσκόπων.

  Αμέτρητες φάλαγγες στρατιωτών, οχημάτων, τανκς στην τοτινή παρέλαση, που γίνονταν στον δρόμο της εξόδου απ’ την πόλη προς το στρατόπεδο.

  Στο τέλος αυτής της απίθανης επίδειξης, σαν τα άλογα του τσίρκου που τα τρατάρουν κύβους ζάχαρης, το δικό μας πολυαναμενόμενο κέρασμα, το καθιερωμένο, ήταν ένα νόστιμο λουκούμι, αγορασμένο για την περίπτωση, απ’ το μεγαλο – μπακάλικο του Ναούμ!

  Η συνέχεια της γιορτής, μετά το μεσημεριανό μας γεύμα στο σπίτι, ήταν η έγνοια μας να φτιάξουμε το «κουτί» της λαμπαδηδρομίας που θα γίνονταν το βράδυ.

  Νωρίς το απόγευμα, οι νοικοκυραίοι, καλοντυμένοι απ’ το πρωί, με κάθε επισημότητα, κατευθύνονταν στην πλατεία Αγοράς, όπου θα ακολουθούσαν εθνικοί χοροί απ’ τα σχολεία και τη νεολαία.

  Κι εδώ στημένη εξέδρα, με τον δήμαρχο, τους συμβούλους, τους αξιωματούχους του στρατού, τους διευθυντές υπηρεσιών, όπου απέναντι της θα χόρευαν ελληνικούς χορούς (ποτέ Μακεδόνικους, Ποντιακούς Βλάχικους ή Αρβανίτικους) με τη μπάντα των μουζικάντηδων, μέχρι που θα έπεφτε ο ήλιος.

  Τώρα, τι σχέση μπορεί να είχε η Φλώρινα κι η Μακεδονία με τα «καλαματιανά», τα «τσάμικα» και τα λοιπά Πελοποννησιακά, αυτό είναι κάτι εύλογα εξηγήσιμο και διόλου σήμερα παρεξηγήσιμο… (Οι μαθήτριες χόρευαν κι εκείνο το φτιαχτό χορό στο ρυθμό «Μακεδονίας ξακουστής»).

  Το φινάλε της εθνικής γιορτής, εντυπωσιακό όσο κι αστείο και φασιστο – χιτλερικό, ήταν η καθιερωμένη λαμπαδηφορία μαθητών, προσκόπων και στρατού! (Αν υπήρχε τότε You Tube, θα ήταν προσφιλής εικόνα σήμερα).

  Είναι αξιοπερίεργο, πως δεν κάηκε ποτέ κανείς μας σοβαρά, όταν τριγυρίζαμε με βηματισμό και την ορχήστρα μπροστά να παιανίζει εμβατήρια, όλους τους κεντρικούς δρόμους της πόλης, σαν χρυσαυγήτες του Μιχαλολιάκου, με αναμμένους πυρσούς πάνω απ’ τα κουρεμένα κεφάλια μας!

  Για μέρες θυμάμαι, μύριζαν τα ρούχα μας, το σώμα μας, πετρέλαιο, αφού την εποχή εκείνη το μπάνιο μας, στην ιδανικότερη των περιπτώσεων, γίνονταν …βάσει πρωτοκόλλου, το Σαββατόβραδο!

  Τα έθιμα βλέπεις τότε, ήταν κανόνες απαράβατοι και με ευλάβεια επαναλαμβανόμενα, σαν θεόσταλτες εντολές του Μωυσή… Ακόμα κι αν βρωμούσαν από μακριά φασισμό, στρατο – αστυνομοκρατία, αυταρχισμό, πατριδοκαπηλία, θρησκοληψία, υποκρισία και φαρισαϊσμό! Το πετρέλαιο που βρωμούσαν τα σώματα μας, ήταν το αθωότερο. Άλλωστε έδιωχνε και τις ψείρες.

  Τα «χρόνια της αθωότητας», ήταν γεμάτα καταστολή, αυταρχισμό, θεατρινισμό, αυλοκολακεία κι υποτέλεια από μεριά κράτους και της κάθε εξουσίας, όλ’ αυτά με ιεραρχική δομή, κατέληγαν στην πλάτη του ανίσχυρου απλού πολίτη, που μοιρολατρικά θεωρούσε ότι αυτό είναι το σωστό και το πρέπον και θεάρεστο!

  Κι αυτό μεγαλώνει την προσφορά και την αξία εκείνων που σήκωσαν ανάστημα, ήρθαν κόντρα με το φαινομενικά ανίκητο τότε ρεύμα και τελικά, σπρώξαν έστω και οριακά και γύρισαν τον τροχό της ιστορία.

  Αυτοί είναι οι ήρωες που γιορτάζουμε στις Εθνικές επετείους, όχι τα λαμόγια, οι γλύφτες, οι τσάτσοι, οι νενέκοι κι οι γυμνοσάλιαγκες! 

ΥΓ 1:  Καλοκαίρι του ’67, η χούντα στα «ντουζένια» της και στο κτήριο της ΚΥΠ της Φλώρινας, μπογιατζήδες βάφουν εξωτερικά τους τοίχους. (σίγουρα γαλάζιους)

  Απ’ τα ανοιχτά παράθυρα, ένας μπογιατζής που τυγχάνει να ‘ναι κι ο αρχηγός της μπάντας που από χρόνια έφερνε ο Δήμαρχος μας Τρ. Χατζής στις παρελάσεις, βάφοντας δήθεν αδιάφορα, βλέπει και ακούει δύο Αμυνταιώτες, ψιλοπαράγοντες, να «πεταλώνουν» στον Διοικητή της ΚΥΠ, τον Δήμαρχο της πόλης μας…

  …«Είναι τέτοιος, είναι αλλιώς, έχει συγγενείς στο «παραπέτασμα»…» και τα σχετικά ρουφιανιλίδικα, που τα χρόνια εκείνα μπορεί να σε στέλναν …διακοπές στην Μακρόνησο και σίγουρα, το ευκολότερο, να σε πάψουν από Δήμαρχο…

  Ο Τρ. Χατζής, ήταν εκλεγμένος Δήμαρχος ήδη 2 τετραετίες, κι έτσι τον βρήκε η χούντα και τον άφησε στο πόστο του, αφού κι αυτός ήταν «εθνικόφρων».

  Τρέχει λοιπόν ο «μελαμψός» στον ΟΤΕ και παίρνει τηλέφωνο τον Δήμαρχο και του τα λέει με το νι και με το σίγμα.

  Ο μακαρίτης ο Τρύφων, που ήταν πανάξιος και «γάτα με πέταλα», χέρι με χέρι με τον μπάρμπα Ίτσκο, τον επίσημο Αμυντιώτη Μακεδονομάχο, με το βραδινό τραίνο, το πρωί, βρίσκονται στο γραφείο του Πατακού («Υπουργός» εσωτερικών).

  Ο Πατακός, λάτρεις των Μακεδονομάχων, άκουσε προσεκτικά τον μπάρμπα Ίτσκο… «Κύριε Υπουργέ, ντεν ξέρω τι τα κάνεις, αλλά ο Τρύφος είναι ντικό μας παιντί και καλό ντίμακος. Αφτά, φεύγκουμε»… (Βλάχος, πολυπράγμονας ήταν ο «καρφωτής» και διεκδικητής του Δημαρχείου!). Κι έτσι έγινε, κι έμεινε ο Τρύφων Χατζής Δήμαρχος!

  Στη κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο, πάντα εκ μέρους των Μακεδονομάχων, κατέθετε ο μπάρμπα Ίτσκος. Πάντα καταθέτοντας, κάτι μουρμούριζε, ακαταλαβίστικο. Εκείνο που ακουγόταν ήταν το …«Ατάνατοι νεκροί»! (Αυτά τα αφιλότιμα ευγενή Ελληνικά, δ-γ-β-θ, τα τόσο ξεχωριστά …κιόνι, καράντρα, κήνες, τέλω – ντεν τέλω, για τους Μακεδόνες ήταν πανδύσκολα).
  Καλή η 25^η Μαρτίου 2020, και ειρηνική, κι είναι πανέμορφη αυτή η ασυντόνιστη παρέλαση των πιτσιρικάδων τσολιάδων, των Ποντιο - ντυμένων μικρών και Βασιλισσών, που όλους χαροποιεί και δίνει ένα όμορφο ειρηνικό χρώμα στη γιορτή και χαρά και ελπίδα σε όλους   Χωρίς τανκς, λαμπαδηφορίες, πετρέλαιο, χαιρετούρες και φυσικά …βλακεία παλιομοδίτικη και φανφαρόνικη μπουρδολογία περισσή! 
ΥΓ 2: Πόσο πραγματικά κινδυνεύουμε στην Ελλάδα απ’ τον κορωνοϊό;
  Ασύγκριτα λιγότερο απ’ το να σε παρασύρει κάποιος εγκληματίας, παρανοϊκός, κοπρόσκυλο, πιωμένος, καβάλα στο «δρεπανοφόρο άρμα» του το γυαλιστερό και να σε παρατήσει μισοπεθαμένο στην άσφαλτο!
  Ένας(!) νεκρός από τροχαίο το 2019 στο Όσλο!!! Μάλιστα, κάνουν προσπάθειες για μηδενισμό στο μέλλον!
  Στην Ελλάδα, δεν χρειαζόμαστε άλλον πόλεμο, για επιπλέον νεκρούς και σακάτηδες… Εδώ και δεκαετίες, κάλλιστα(!) αποδεκατιζόμαστε χωρίς εχθρική συμβολή σ’ αυτό το εθνικό πογκρόμ!
  Ο «εχθρός» δυστυχώς, εδώ και πολλά χρόνια, βρίσκεται μέσα μας, δίπλα μας, μπροστά μας, σκοντάφτουμε πάνω του. Κι είναι η γαϊδουριά, η αγένεια, η ψευτομαγκιά, η ασυνειδησία, τα χαμένα. Ελληνικό φιλότιμο, λεβεντιά, χαμόγελο, κιμπαριά, παλληκαριά, αληθινή μαγκιά.
  Είναι η κυριαρχία μιας μαζικής δεξιο – απολίτικης ψευτο – γκλαμουρο – δηθενιάς, ιδίως μέρους της νεολαίας! Κι είναι όλ’ αυτά πολύ πιο επικίνδυνα από … Ερντογάνηδες, «εισβολείς» πρόσφυγες και «πουλημένες» Μακεδονίες…
  Ένας κορωναϊός – σαράκι, που αποσαθρώνει ύπουλα τον Εθνικό και κοινωνικό ιστό μας! Και μακάρι αυτή η διαπίστωση να είναι εμμονή ενός …γερογκρινιάρη! 
ΥΓ 3: Κουίζ… για μαθητές νηπιαγωγείου: Τελικά, πόσα μέλη της «αγίας» οικογένειας και βαφτιστήρια, μπορεί ν’ αντέξει ένα συνέδριο, σαν ομιλητές για την ανάπτυξη, που έγινε πρόσφατα στην Ελβετία;
  Κούλης, Μαρέβα, αφελφο – ξαδέλφες κι ένα βαφτιστήρι(!) του μακαρίτη πατρός, σύνολο αριθμός επτά(!!!) μίλησαν εμβριθώς …για την ανάπτυξη (της Ελβετίας). Κάποιοι αγωνίζονται και ιδροκοπούν… για το καλό μας!
  Τόση σοφία συγκεντρωμένη σε μια οικογένεια σίγουρα δικαιούνται θέση στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες! Το «Κολάμπια» μας κυβερνάει, κι εμείς γκρινιάζουμε… Αίσχος! 
ΥΓ 4: αυτή η φρικτή εικόνα απελπισμένων νέων ανθρόπων, οικογενειών με μωρά, να στοιβάζονται ικέτες στα κλειστά σύνορα μας –ασχέτως απ’ την αδιαμφισβήτητη ύπαρξη άλλων παραμέτρων-, σίγουρα κανέναν, εκτός απ’ τους μισάνθρωπους, δεν αφήνει ασυγκίνητο.
  Τεράστιο, δυσεπίλυτο, παγκόσμιο, όχι ανεξήγητο το προσφυγικό – μεταναστευτικό, είναι σύμπτωμα κι όχι νόσος.
  Ο πόλεμος, η βία, η ανέχεια, η αδικία είναι νόσος.
  Ένας λαός, από 2- 3.000 χρόνια προσφυγικός – μεταναστευτικός, είναι τραγικό να χάσει την ανθρωπιά, τη μνήμη, τη ψυχή του…
  Το να κλείσεις την πόρτα του σπιτιού σου στον ζητιάνο δεν είναι δύσκολο, απλά –ότι κι αν επικαλείσαι, κι όσο κι αν είναι αληθινό αυτό-, δεν είναι ηθικό!
  Δεν κάνω τον καλό, ούτε τον έξυπνο και δεν έχω λύση στο πρόβλημα που προέκυψε στα σύνορα μας. Αυτό όμως, δεν αναιρεί την αλήθεια για την όχι και κολακευτική, για την ανθρωπιά της, στάση της χώρας μας στους «ζητιάνους» του 21^ου αιώνα και της πολιτισμένης Ευρώπης.
  …Και η θρησκεία …της αγάπης προς τον πλησίον, τι λέει; Που βρίσκεται; Με τι ασχολείται; Που κρύβεται; Εκτός, αν είναι «εθνική θρησκεία», κάτι δηλαδή σαν υπηρεσία του Ελληνικού κράτους και ξεχωρίζει τους ανθρώπους με την εθνότητα, κι όχι με την ανάγκη που έχουν τη δεδομένη στιγμή. Λέτε; Μάλλον…
  Όλοι μας, Λαός και εξουσία, θα ζυγιστούμε επακριβώς για τα «καράτια» ανθρωπιάς που έχουμε ή πιστεύουμε ότι έχουμε, σε σχέση με την στάση και τις απόψεις μας, στο ανθρώπινο «τσουνάμι» που κτυπάει την πόρτα μας…
  Τελικά, πόσο Όρμπαν Ουγγαρέζικο κρύβουμε επιμελώς στα ενδόψυχα μας όλοι; Το ελαφρυντικό μας είναι … ότι και οι Νεάντερνταλ αγωνίζονταν και απέκρουαν εισβολείς αλλόφυλων στο σπήλαιό τους…
  Κι ο σκύλος που κατουράει στύλους και δέντρα, ορίζει και υπενθυμίζει τα σύνορα της επικράτειας του.
…Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα το ίδιο μένους! Δυστυχώς!