«Έφυγε» ο αγαπημένος, πάντα χαμογελαστός Κώστας Βουτσάς - Ο Λεχοβίτης που ανέδειξε το ταλέντο του…

Γράφει ο Ηλίας Χασιώτης- Ιστορικός ερευνητής Δυτικής Μακεδονίας (Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Ο Κώστας Βουτσάς, με την υποκριτική του τέχνη διέγειρε τον συναισθηματισμό του θεατή, σκορπίζοντας ζωντάνια και αισιοδοξία και εμπέδωνε μια ευχάριστη ψυχική διάθεση.

 

  Με ένα λόγο (εν ενί λόγω), κάθε του ταινία, η έμφαση στη θεατρική σκηνή, ήταν μια πραγματική ψυχική αναβάπτιση, μια διέξοδος μακρά απ’ το γήινο, το τετριμμένο, το μελαγχολικό ασπρόμαυρο της καθημερινότητας μας.

  Τα όσα θα αναφερθούν παρακάτω, αποτελούν σύμμεικτο προϊόν μιας δίωρης συνέντευξης του Κώστα Βουτσά προς τον γράφοντα και τον εκδότη – συγγραφέα Δημήτρη Καρασάββα, όταν βρέθηκε προ 5ετίας στην Βέροια (Ιούλιος 2015), ως θιασάρχης, καθώς και συνέντευξης στο «Ράδιο Μετρόπολις FM 95,5» της Θεσ/νίκης. 

ΕΡ: πού γεννηθήκατε και τι σπουδές έχετε κάνει; 

ΚΒ: Γεννήθηκα στην Θεσ/νίκη το 1931. Ο πατέρας μου πήρε το όνομα Βουτσά, επειδή έκανε βαρέλια. Τελείωσα το Β’ Λύκειο Αρένων, τότε 8τάξιο Γυμνάσιο. Σπούδασα στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου, απ’ όπου αποφοίτησα το 1953. 

ΕΡ: Πότε πρωτοεμφανισθήκατε στη σκηνή; 

ΚΒ: Πρωτοεμφανίσθηκα στην σκηνή του Στρατιωτικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης το 1955, στο έργο «Ανθός του γιαλού». Από το 1053 ως το 1955 ήμουν σε περιφερόμενους θιάσους (μπουλούκια). 

ΕΡ: Στην Αθήνα πότε εμφανιστήκατε ως ηθοποιός και θιασάρχης; 

ΚΒ:  Εμφανίστηκα για πρώτη φορά στο θέατρο «Περοκέ» με την επιθεώρηση ¨Πάρε κόσμε» και ως θιασάρχης το 1964, με την Σμαρούλα Γιούλη. 

ΕΡ: Στο χώρο της τέχνης, οι δημιουργοί θεωρούν όλα τα έργα τους ως παιδιά τους και δεν ξεχωρίζουν κανένα. Εσείς ποιες ταινίες αγαπήσατε πιο πολύ; 

ΚΒ: Απάντηση δύσκολη. Ίσως θα μπορούσα να σταθώ στις ταινίες «Οι θαλασσιές οι χάντρες», «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά», «Ξυπόλητοι πρίγκιπες». 

ΕΡ  FM 95,5: Ο Δ/ντής της Κλινικής «Κυανούς Σταυρός», γνωστός γιατρός κ. Φίστας, μας είπε ότι κάθε φορά που πάτε για τσεκ – απ, όλη η Κλινική αλλάζει ψυχολογία, σα να ποτίζετε το προσωπικό με θετική αύρα. 

ΚΒ: Από τα 45 μου έχω άσθμα. Όμως με ευχάριστη ψυχική διάθεση αντιμετωπίζω το πρόβλημα του άσθματος ως τώρα. Όχι σαν αυτούς που βγαίνουν στη σύνταξη στα 48 – 53 χρόνια τους και πεθαίνουν στα 60, καθήμενοι όλη μέρα στα καφενεία και να κατεβάζουν μεζέδες με τσίπουρα. 

ΕΡ  FM 95,5: Μήπως ένα απ’ τα μυστικά σας είναι ότι πάντα συνοδεύεστε από μια νέα γυναίκα; 

ΚΒ: Η γνώμη μου για τις γυναίκες είναι ότι θέλουν δύο πράγματα. Πρώτον, ασφάλεια και δεύτερον εχεμύθεια. Εγώ πάντα ήμουν γαλαντόμος με τις γυναίκες. Και αυτές με τις οποίες χώρισα, εκφράζονται κολακευτικά για μένα.

  Να σα πω και κάτι, απεχθάνομαι τους άνδρες που σηκώνουν χέρι σε γυναίκα. Παράλληλα, πάντα θαύμαζα τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, που έλεγε… «δεν θα έχεις ποτέ μια γκόμενα. Για παράδειγμα, θα έχεις μια στην Αίγινα και μια στο Διακοπτό»! 

ΕΡ γράφοντος: Κύριε Βουτσά, ο ποιητής Στέφανος Χρυσός (Πέτρος Γκοσιόπουλος) είναι Λεχοβίτης και γράφει στην εγκυκλοπαίδεια του συμπατριώτη μου Θόδωρου Κοντέου (τόμος 8, σελ. 50), ότι στην Θεσ/νίκη ως το 1959, Δ/ντης του Στρατιωτικού Θεάτρου ήταν ο Λεχοβίτης Συν/χης ε.α. Λιάκος Παντελής, στον οποίο πολλά ταλέντα οφείλουν την ανάδειξη τους. Τους βοηθούσε να εμφανιστούν με τα συγκροτήματα που έπαιζαν στη σκηνή του Στρατιωτικού Θεάτρου… «Ο Π. Σάμης, ο Γ. Κάππης, ο Κώστας Βουτσάς και πολλές καλλιτέχνιδες του θεάτρου και του τραγουδιού ξεκίνησαν απ’ το Στρατιωτικό Θέατρο Θεσσαλονίκης, με τη συμπαράσταση του Διευθυντή Παντελή Λιάκου».   

ΚΒ: Ο Παντελής Λιάκος, ήταν αυτός που εκτίμησε το ταλέντο μου και με ανέδειξε. Του οφείλω πολλά και συγκινούμε όταν τον θυμάμαι. Μάλιστα, πέθανε στην Αθήνα το 1974 και είχα πάει στην κηδεία του.

  Να ξέρετε ότι και η Ζωή Λάσκαρη οφείλει πολλά στον Παντελή Λιάκο... 

Επίλογος

  Η οποιαδήποτε αναφορά στην προσωπικότητα ενός ηθοποιού, βασίζεται στον κανόνα ότι ο ηθοποιός εξωτερικεύει στην σκηνή τα αισθήματα των προσώπων του έργου, με τα λόγια, τις εκφράσεις και τις κινήσεις του σώματος του.

  Ο Κώστας Βουτσάς, πάντα χαμογελαστός, εκπέμποντας ζωντάνια και αισιοδοξία, μας χάρισε αλησμόνητες στιγμές. Γι’ αυτό και ποτέ δεν πρόκειται να τον ξεχάσουμε…