Ελληνική Παιδεία του σήμερα; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

«Τοσοῦτον δ’ ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ’ οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους

 ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας»

Ισοκράτης, 380 π.Χ.

  Πάει να πει: «Είναι δε τόσο μεγάλη η απόσταση που χωρίζει την πολιτεία μας από τούς άλλους ανθρώπους ως προς την πνευματική ανάπτυξη και την τέχνη τού λόγου, ώστε οι μαθητές της έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων και κατόρθωσε ώστε το όνομα των Ελλήνων να είναι σύμβολο όχι πλέον της καταγωγής αλλά της πνευματικής ανυψώσεως, και να ονομάζονται Έλληνες εκείνοι που παίρνουν τη δική μας μόρφωση και όχι αυτοί που έχουν την ίδια καταγωγή». Μετάφραση: Μ. Πρωτοψάλτης, «Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων, Ι. Ζαχαρόπουλος».
  Αυτή ήταν η φήμη της ελληνικής παιδείας το 380 π.Χ. Τώρα όταν μιλάει κανείς για ελληνική παιδεία αναφερόμενος στην εκπαίδευση που παρέχουμε στους μαθητές που φοιτούν στα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια, απλά αναφέρεται σε μία έννοια κενή περιεχομένου. Δυστυχώς. Διότι δεν υπάρχει τίποτα με αρχή, μέση και τέλος στο σημερινό οικοδόμημα της ελληνικής εκπαίδευσης. Και μπορώ να στηρίξω την προηγούμενη δήλωση με δεκάδες ή ακόμα και εκατοντάδες παραδείγματα στρέβλωσης που υπάρχουν στο σύστημα αυτό που κακώς, κάκιστα, αποκαλούμε ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι στην κυριολεξία… Μη - Εκπαίδευση.
  Δε θα το κάνω όμως, επειδή τότε η συζήτηση θα διολισθήσει σε επουσιώδεις λεπτομέρειες και θα χαθεί το δάσος. Και το δάσος είναι ότι ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ.
  Εξηγούμαι: η απόδοση ενός εκπαιδευτικού συστήματος ή μιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης δεν αποδίδει σε 5, 6 ή 10 χρόνια.
  Όλες οι έρευνες πάνω στα επιτυχημένα παραδείγματα των εκπαιδευτικών συστημάτων του καιρού μας, συντείνουν στο ότι απαιτούνται χρονικά διαστήματα της τάξης της 15ετίας ή ακόμα και της20ετίας.
  Ρωτώ τώρα: πώς στον διάολο θα γίνει αυτό αν δεν έχουν συμφωνήσει τα κόμματα να αφήσουν την όποια μεταρρύθμιση να δείξει τα αποτελέσματά της; Εδώ ακόμα και εντός της ίδιας κυβέρνησης, μια αλλαγή υπουργού παιδείας μπορεί να φέρει τα πάνω, κάτω.
  Θα μου πείτε βέβαια, πώς είναι δυνατόν να ομονοήσουν τα ελληνικά κόμματα σε ένα σχέδιο κοινής αποδοχής για την ελληνική εκπαίδευση του 21^ου αιώνα, από τη στιγμή που δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε για μια κοινή γραμμή στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής.
  Και θα έχετε δίκιο. Διότι από μόνα τους δεν μπορούν και δεν θα το κάνουν ποτέ.
  Μόνο αν το απαιτήσει η βάση, ο λαός δηλαδή, πέρα από συντεχνιακά και πρόσκαιρα μικροπολιτικά οφέλη, ΜΠΟΡΕΙ να το κάνουν.
  Μόνο μετά από μια καθολική απαίτηση, που θα διαπερνά οριζοντίως και καθέτως όλο το πολιτικό φάσμα, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα ΜΠΟΡΕΙ να σκεφτούν το ενδεχόμενο να κάτσουν να τα βρουν.
  Κι αυτό μπορεί, δεν είναι και σίγουρο. Κι αν γίνει θα είναι πιο πολύ από ένστικτο αυτοσυντήρησης. Διότι κουλτούρα συνεργασιών στον τόπο μας φίλες και φίλοι, δεν υπάρχει. Σε κανένα επίπεδο. Μόνο αν είναι να φάμε λεφτά βέβαια κι αυτό μέχρι να τα τσεπώσουμε.
  Για να μην μακρηγορούμε άλλο, το κεντρικό ζητούμενο κατά την γνώμη μου λοιπόν, για όλα τα θέματα, είναι το χτίσιμο μιας κουλτούρας συνεργασιών. Παντού και για όλα τα κεντρικά ζητήματα.
  Και η απλή αναλογική σε κάθε είδους εκλογές, είναι μια καλή αρχή που μπορεί να αποτελέσει τον μοχλό που θα κινήσει το πνεύμα συναίνεσης που απαιτούν οι δύσκολοι καιροί μας, οι καιροί της παγκοσμιοποίησης.
  Και μια τελευταία κουβέντα: ΕΛέ θα σε θυμάμαι για πάντα, ήσουν ωραίος κι από τους λίγους. Εις το επανιδείν. Χωρίς αντίο. Διότι πάντα θα βρισκόμαστε. Κι αν τα λόγια πετούν, πετούν αλλά δεν χάνονται…

Γ. Μ. 
παραΕκπαιδευτικός
(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)