(Από
το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…
Η εκπαίδευση στην Ελλάδα – και όχι μόνο,
είναι και θέμα τύχης! Και θέμα τύχης ήταν πάντα.
Γιατί; Επειδή είναι αλλιώς όταν τύχουν καλοί
δάσκαλοι στον δρόμο σου.
Άνθρωποι όχι κατ’ ανάγκην με τεράστιες
γνώσεις, αλλά με δυο κύρια χαρακτηριστικά: αγάπη για το παιδί και διάθεση να
μάθουν και οι ίδιοι πώς να προσφέρουν καλύτερα και αποτελεσματικότερα. Να ξυπνούν το πρωί και να μη αισθάνονται
ότι πηγαίνουν στη δουλειά, αλλά ότι πάνε για να νιώσουν πάλι νέοι. Να δουν
έναν κόσμο που οι συνομήλικοί τους έχουν ξεχάσει.
Μην ξεφύγουμε από το θέμα μας όμως, που δεν
είναι μόνο αυτό βέβαια, ούτε και η διαδικασία της μάθησης είναι τόσο απλή.
Η ύπαρξη του καλού δασκάλου όμως είναι μια
βασική προϋπόθεση, η οποία βοηθά τον μαθητή στον μέγιστο βαθμό. Επειδή ένας
τέτοιος δάσκαλος προσομοιάζει σε έναν φακό που φωτίζει τους πολυδαίδαλους
διαδρόμους της γνώσης.
Ένας οδηγός που θα δείξει στον μαθητή τον
τρόπο να μαθαίνει, που θα τον καθοδηγήσει στην αναζήτηση και την ερμηνεία των
φαινομένων, στην ανακάλυψη των επιτευγμάτων της ανθρώπινης διανόησης ανά τους
αιώνες, αλλά και στην κατανόηση των σύγχρονων προκλήσεων του ατόμου και των
προβλημάτων της κοινωνίας, που θα κληθεί να αντιμετωπίσει στη διαδρομή.
Ταυτοχρόνως βέβαια, θα πρέπει και να διερευνά
τις κλίσεις του μαθητή και να ενισχύει όποιο ταλέντο ανακαλύπτει, αλλά όχι εις
βάρος της Γενικής Παιδείας. Να κάνει και λίγο Επαγγελματικό Προσανατολισμό,
αλλά όχι καθοδηγώντας, μόνο παρουσιάζοντας τις δυνατότητες.
Να συζητάει με τον ή τους γονείς και όλοι
μαζί, γονείς – μαθητής – δάσκαλος να συναποτελούν μια Ομάδα, με κοινές
προσδοκίες και επιμερισμένα τα οφέλη αυτής της συνεργασίας.
Δε γίνεται βεβαίως – βεβαίως, να αποφύγει
κάποιες στιγμές και τον ρόλο του ψυχολόγου ή ακόμα και του κοινωνικού
λειτουργού!
Και φυσικά μέσα σε όλα αυτά, ή μάλλον, καθώς
όλα αυτά συμβαίνουν θα πρέπει να είναι εξαρχής και να παραμένει συνεχώς,
ακριβοδίκαιος (και με τους μαθητές του, και με τους συναδέλφους του, και με τον
εαυτό του και με την οικογένειά του).
Να μην κρίνει αφ’ υψηλού και χωρίς να έχει
ολόκληρη την εικόνα, να μπορεί να αφουγκράζεται τις ανησυχίες του μαθητή, να
«μπαίνει καμιά φορά και στα δικά του παπούτσια» όπως μας λέει και μια ξενική
έκφραση, να μην λησμονεί την ιδιαιτερότητα της παιδικής ή της εφηβικής
ψυχοσύνθεσης.
Για να υπηρετεί όλους τους παραπάνω στόχους
βέβαια, θα πρέπει να εργάζεται ακούραστα, να σκέφτεται, να δοκιμάζει, να
συνθέτει, να αναλύει, να διαβάζει και να μαθαίνει συνεχώς, να προσαρμόζει τον
τρόπο διδασκαλίας και να προσαρμόζεται και ο ίδιος συνεχώς στις ανάγκες των
μαθητών.
Έ! αν τα κάνει όλα αυτά, θα έχει πετύχει ό,τι
καλύτερο: την διδασκαλία δια του παραδείγματος.
Η οποία τελικά, όσο κι αν δεν της φαίνεται,
είναι και το ζητούμενο. Επειδή αποδεδειγμένα, το παράδειγμα του δασκάλου
εμπνέει και παρακινεί το παιδί πέρα και πάνω από οτιδήποτε άλλο.
Ας βάλουμε μια άνω τελεία σε αυτό το
ανεξάντλητο θέμα, με δυο σχετικές ρήσεις:
«Ο μέτριος
δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί.
Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει.
Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει», από τον W. A. Ward, Αμερικανό συγγραφέα.
«Αν
το παιδί δεν μπορεί να μάθει με τον τρόπο που το διδάσκουμε, τότε πρέπει να το
διδάξουμε με τον τρόπο που μπορεί να μάθει»,
από την Maria Montessori, Ιταλίδα παιδαγωγό.
Γ. Μ.
παραΕκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η εποικοδομητική κριτική και οι εναλλακτικές προτάσεις - απόψεις είναι απαραίτητες και ευπρόσδεκτες, ειδικά όταν το ζητούμενο είναι η ανταλλαγή ιδεών.
Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους και η ευθύνη (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο, θα διαγράφεται όποτε εντοπίζεται από την ομάδα διαχείρισης.
Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου.