Όταν τα παιδιά είχαν ακόμα φτερά…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Μια φορά κι έναν καιρό που λέτε, τα παιδιά είχαν φτερά! Μπορεί βέβαια να γελάτε με αυτή τη δήλωση, αλλά είναι επειδή ήταν τόσο παλιά, που κανείς δεν το θυμάται πια.

Ναι λοιπόν, τα παιδιά των ανθρώπων γεννιούνταν με φτερά.

 

 Όμορφα, λεπτεπίλεπτα και διαφανή φτερά, που λαμπύριζαν στο φως του ήλιου όπως οι σαπουνόφουσκες.

  Μόλις η μαμή έδειχνε το μωρό στη μαμά του, αυτή το πρώτο που παρατηρούσε ήταν… τα φτερά. Ήταν ομοιόμορφα, ήταν γερά; Μην είχαν κάποια ατέλεια που θα εμπόδιζε το παιδί να τα χειρίζεται εύκολα;

  Μήπως ήταν πολύ μεγάλα για να ελίσσεται εύκολα ανάμεσα στα μεγάλα λουλούδια που θα πετούσε το παιδί στο παιχνίδι του (ξέχασα να σας πω, ή μάλλον δεν το ’φερε η κουβέντα ακόμα, πως τα λουλούδια τότε ήταν τουλάχιστον το ίδιο όμορφα με τα σημερινά αλλά ήταν τεράστια, και τα παιδιά κυνηγιούνταν ανάμεσά τους), ή μήπως τα φτερά ήταν πολύ μικρά και τα άλλα παιδιά θα τα έφταναν γρήγορα στην ευθεία;

  Βέβαια οι γονείς τότε ήξεραν καλά ότι καθετί που μπορούσε να θεωρηθεί αρχικά ως μειονέκτημα, τελικά, με την κατάλληλη εκπαίδευση, υπομονή και επιμονή, ήταν δυνατόν να μετεξελιχθεί σε πλεονέκτημα – και στο παιχνίδι, και στην ζωή γενικότερα. Άλλο που οι σημερινοί γονείς το έχουμε ξεχάσει και προσπαθούμε να κάνουμε τα στολιδάκια μας ίδια με αυτά που βλέπουμε στις διαφημίσεις με τους επιτυχημένους και τα μοντέλα. Τότε βέβαια δεν είχαν διαφημίσεις, δεν είχαν καν σμάρτφονς και ίνσταγκραμ.

  Απίστευτο κι όμως αληθινό! Έτσι είχαν τα πράγματα λοιπόν  και τα παιδιά έπαιζαν με ό,τι έβρισκαν στη Φύση, άντε και με κάνα παιχνιδάκι που τους σκάλιζαν σε ξύλο ή κόκκαλο οι παππούδες τους.

  Είπαμε ότι τα παιδιά είχαν φτερά και δεν το παίρνουμε πίσω αυτό, για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν πέρα για πέρα αλήθεια.

  Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, τα πιο συνηθισμένα παιχνίδια τους ήταν το φτεροκυνηγητό και η ιπτάμενη εξερεύνηση. Ήταν όλη μέρα έξω και μάθαιναν τον κόσμο. Δια ζώσης κι όχι μέσα από την τηλεόραση.

  Και τι δεν μάθαιναν! Ήξεραν όλων των λογιών τα έντομα, τα πουλιά, τα δέντρα, τα ονόματα όλων των ρεμάτων και των χαραδρών, σε ακτίνα χιλιομέτρων.

  Από την άλλη, ήταν αλήθεια ότι τα φτερά δυσκόλευαν λίγο τα πράγματα στο κολύμπι, αλλά όποιος θέλει κάτι πολύ, θα βρει τρόπο –ή καμιά φορά και πολλούς τρόπους– για να το πετύχει. Και τα παιδιά είχαν το ελεύθερο να δοκιμάσουν.

  Βασικά, είχαν τον απαιτούμενο χρόνο. Δεν είχαν βλέπετε αγγλικά, γερμανικά, χορευτικό, φροντιστήριο, ωδείο, ζούμπα, ρούμπα, σάμπα, γυμναστήριο, κολυμβητήριο, ποδόσφαιρο, χάντμπολ, μπάσκετ, σκι, κομμωτήριο, νύχια, φρύδια, αποτρίχωση, αποβλάκωση γενικώς.

  Η αλήθεια είναι ότι και στο σχολείο τα μαθήματα ήταν κυρίως βιωματικά, οπότε δεν είχαν και πολύ διάβασμα για το σπίτι. Οι εργασίες του σχολείου είχαν να κάνουν κυρίως με την παρατήρηση του περιβάλλοντος, του ουρανού, την χειροτεχνία, την γλώσσα και την ζωγραφική.

  Όπως καταλαβαίνετε από αυτά που σας περιέγραψα, τα τοτινά παιδάκια δεν κόστιζαν και πολλά στους γονείς τους, κι έτσι κι αυτοί δεν χρειάζονταν να ξημεροβραδιάζονται στην δουλειά και ζούσαν απλά και άνετα, προσέχοντας το σπίτι και τα ζωντανά τους, το χωραφάκι και τον κήπο τους. Παρήγαγαν τα πιο πολλά από αυτά που χρειάζονταν μόνοι τους και ό,τι δεν είχαν, το έβρισκαν με ανταλλαγές προϊόντων ή εργασίας με τα κοντινά ή και λίγο πιο μακρινά χωριά. Ζούσαν σε μια από αυτές που σήμερα λέγονται ανταλλακτικές οικονομίες, όπου δεν υπήρχε η χρεία χρημάτων.

  Η ασφάλεια δεν αναζητούνταν στην συσσώρευση και την αποθήκευση αγαθών. Η ασφάλεια βρίσκονταν στην καλή σχέση με τον γείτονα και τα άλλα μέλη της κοινότητας.

  Έτσι περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια κι οι χιλιετηρίδες στην κοινότητα κι όλα κυλούσαν όμορφα, οι άνθρωποι ζούσαν ήρεμα κι αγαπημένα, η Φύση ήταν ολοζώντανη και απλόχερη και φυσικά, τα φτερά των παιδιών ήταν όλο και πιο όμορφα και γερά.

  Ώσπου μια μέρα έκανε την εμφάνισή του ένας παράξενος κύριος… χωρίς φτερά! Τι παράξενο!

  Τα παιδιά μαζεύτηκαν γύρω του και τον ρωτούσαν τι απέγιναν τα φτερά του. Εκείνος τους είπε ότι θα τους πει αφού μιλήσει πρώτα με τους μεγάλους. Ζήτησε λοιπόν από τα παιδιά να μηνύσουν στους μεγάλους να έρθουν όλοι στο καφενείο της πλατείας, γιατί είχε κάτι πολύ σημαντικό να τους πει. Είχε λέει εφεύρει κάτι πολύ καινοτόμο, που θα έκανε την ζωή τους πολύ πιο άνετη: το χρήμα.

  Οι μεγάλοι πείστηκαν από τα ωραία λόγια του κυρίου, υιοθέτησαν την εφεύρεση πάραυτα, και όπως καταλαβαίνετε, τα φτερά των παιδιών ήταν πολύ μεγάλο εμπόδιο στην προσπάθεια των μεγάλων να τα πείσουν για την ανάγκη να αφοσιωθούν στο κυνήγι του χρήματος.

  Κάπως έτσι λοιπόν, τα παιδιά έχασαν τα φτερά τους, κι ούτε έμαθαν ποτέ το γιατί, κι ούτε και μείς μάθαμε ποτέ πως ήταν η ζωή, όταν τα παιδιά είχαν ακόμα φτερά…

Γ. Μ.

παραΕκπαιδευτικός