Πόσο αποτιμάται, σε χρήμα, η ζωή ενός ανθρώπου και προπαντός ενός παιδιού;

(Του Α.Θ.Ρ., από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  …Αποζημίωση 800.000€ επικύρωσε το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους στην οικογένεια Αλέξη Γρηγορόπουλου, 8 χρόνια μετά τη στυγερή δολοφονία του, απ’ τον ειδικό φρουρό Κορκονέα…

 

  Αρχικά, το Διοικητικό Πρωτοδικείο, είχε επιδικάσει 900.000€, απόφαση στην οποία ασκήθηκε έφεση.

  Η απόφαση του Νομ. Συμβ. του Κράτους, έκανε δεκτή της αίτηση της οικογένειας του θύματος, για συμβιβαστική επίλυση της διαφοράς, επιδικάζοντας το συγκεκριμένο ποσό στην οικογένεια.

  Η ιστορία ξεκίνησε το 2013, όταν η μητέρα κι η αδελφή του Α. Γρηγορόπουλου, κατέθεσαν αγωγή, διεκδικώντας το συνολικό ποσό των 2,7 εκατ. Ευρώ, σαν ψυχική οδύνη (εφημερίδες 7/12/16).

  Πόσο, πως, ποιος και ποιού ανθρώπου συγκεκριμένα και γιατί τόσα κι όχι τόσα, αποτιμάται σε χρήμα, η ζωή ενός αδικοχαμένου;

  Βάρβαρο, σοκαριστικό κι απάνθρωπο το θέμα που κατεβάζω, κι όμως, πάμπολλες φορές η άγρια καθημερινότητα κι ο ψυχρός ρεαλισμός, βάζουν τέτοια ζητήματα στο προσκήνιο.

  Σίγουρα, επηρεάστηκα κι απ’ την έκδοση, που είδαμε σχεδόν όλοι στην τηλεόραση και στα τοπικά site, για τον επικείμενο γάμο εκείνου του τραγικού συνδημότη μας, που άφησε άφωνους όλους στο πανελλήνιο, η φοβερή εικόνα της σύγκρουσης της Πόρσε στο παρκαρισμένο νόμιμα ΙΧ του, που εξαΰλωσε γυναίκα και παιδί και τους δύο νέους της Πόρσε.

  Δύο εκ. Ευρώ ζητάει αποζημίωση ο τραγικός σύζυγος και πατέρας, απ’ τον πατέρα της μοιραίας Πόρσε, κι 1,3 εκατ. άλλοι συγγενείς της αδικοχαμένης κοπέλας.

  Πρόσφατα (10/8/18), Αμερικάνικο Δικαστήριο καταδίκασε την πολυεθνική MOSANTO, σε πρόστιμο αποζημίωση σε αγρότη, που έπαθε καρκίνο απ’ τη χρήση του ζιζανιοκτόνου Raundap, στο ποσό των 290 εκατ. Δολαρίων!

  Πόνος, οδύνη, βαθειά πληγή, απώλεια άδικη απ’ τη μία πλευρά, κι απ’ την άλλη, «τούβλα» από κολλαριστά Ευρώ και δολάρια, μ’ ότι συναισθήματα φέρνει η ξαφνική απόκτηση τους…

  Και σίγουρα, αλλοίμονο σ’ αυτούς που προσφεύγουν στο δικαστή για αποζημίωση της χαμένης ζωής, προσφιλούς προσώπου. Όμως… όμως… όμως…

  Όταν η μάνα παζαρεύει και συμβιβάζεται, ύστερα από φτηνούς υπολογισμούς, στην αξία αποζημίωσης της χαμένης ζωής του σπλάχνου της, τότε, κάτι φοβερό κι ανίερο υπάρχει στην υπόθεση.

  Αυτή η «εξαγορά», η «εξαργύρωση» της ζωής του παιδιού της, με χρήμα, πόσο βαρύ κι ατιμωτικό, ντροπιαστικό είναι, όταν με τα περισσευούμενα κι άφθονα πλέον ματωμένα χιλιάρικα, θα κλείσει παλιές οικονομικές πληγές κι υποχρεώσεις…

  Θα χαρίσεις απρόβλεπτα λεφτά στ’ άλλα της παιδιά, τους γαμπρούς, τις νύφες, που πλέον θα την καλοβλέπουν και θα υπολογίζουν σ’ όλο και επιπλέον «πακέτο», που ανέλπιστα τους έτυχε.

  Θα πάρει πιθανόν καινούργιο αυτοκίνητο η ίδια και σίγουρα κάποιο άλλο μέλος της μαυροφορεμένης οικογένειας.

  Θα ξεκινήσει τώρα πλέον, το νεανικό της όνειρο να κτίσει μια χλιδάτη μεζονέτα, να κάνει κάποιο ονειρεμένο ταξίδι αναψυχής, ν’ απαλύνει τον πόνο της.

  Σίγουρα, θα αλλάξει άρδην η ζωή της ίδιας και των δικών της, σε σχέση μ’ αυτήν που ζούσαν πριν το μοιραίο – τραγικό γεγονός.

  Φυσικά, με το άφθονο τώρα ρευστό, απ’ τα πρώτα, θα φτιάξει ακριβό μαρμάρινο κιβούρι στο καμάρι της και θα τον πηγαίνει καθημερινά στην αρχή, φρέσκα κόκκινα τριαντάφυλλα, βρεγμένα, απ\’ τα δάκρυα και αναφιλητά της.

  Το κλάμα της τώρα πάνω στο νέο μνήμα είναι γοερό, σαν τη πρώτη μέρα του κακού: ίσως, γιατί εκείνο το ανέλεγκτο κι απόμακρο υποσυνείδητο, θα της θυμίζει σκληρά, ότι άλλαξε προς το καλύτερο η ζωή της –τουλάχιστον σε υλικά αγαθά- σε λούσα, καλούδια κι ανέσεις, μετά το χαμό του ολιγοζώητου – άτυχου παιδιού της και το χειρότερο, ότι αυτή η αλλαγή της ζωής της, κερδήθηκε, πάνω στο αίμα και τη ψυχούλα του σπλάχνου της.

  Φοβερά διλλήματα και τραγικές ανθρώπινες ιστορίες, που ακολουθούν σχεδόν πάντα, την άδικη και βίαιη απώλεια μιας νέας ανθρώπινης ζωής.

  Γιατί, κακά τα ψέματα, όσο κι αν η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ανεκτίμητη και μοναδικής αξίας, άλλη σημασία κι αντίκτυπο έχει η απώλεια ενός 90χρονου, που παρέσυρε ένας απρόσεκτος οδηγός, κι άλλη –αλίμονο- ενός παιδιού, εφήβου, ώριμου ανθρώπου, που έχουν μπροστά τους μια ζωή, οικογένεια, παιδιά κι υποχρεώσεις και αφήνουν πίσω τους ορφανά με το χαμό τους.

  Και πάλι θα θυμίσω το «βέβηλο» των γραφόμενων μου, που όμως δεν έχουν θεωρητική ή υποθετική βάση, ούτε φυσικά σκοπό να σοκάρουν ή αλίμονο – να προσβάλουν, αλλά εδράζονται σε καθημερινές σχεδόν υποθέσεις κάποιων δικαστηρίων, που κρίνουν διεκδικήσεις πονεμένων ανθρώπων.

  Παλιά λέγανε: «Η τιμή, τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει»! κι αν η τιμή –τότε παλιά- ήταν ανεκτίμητη αξία, πόσο αξίζει άραγε η ανθρώπινη ζωή; Το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου;

  Εκτός, αν αυτή κοστολογείται ανάλογα και με την καπατσοσύνη του επώνυμου – ακριβού δικηγόρου, που καταφέρνει ν’ αυξάνει την αξία της σε χρήμα, στην απόφαση των δικαστών.

  Ο αρχαίος Μωσαϊκός (θεϊκός;) νόμος, έλεγε απλά και καθαρά, αλλά σκληρά … «οφθαλμόν αντί οφθαλμού, κι οδόντα αντί οδόντος»… και «μάχαιραν έδωκες, μάχαιρα θα λάβεις», τα χρόνια του Ιησού. Και φυσικά, θάνατο σε όποιον αφαίρεσε σκόπιμα τη ζωή κάποιου συνανθρώπου.

  Αυτά βέβαια στην ειρήνη, γιατί στον πόλεμο, απ’ την αρχαιότητα μέχρι σήμερα (ανθρωποφάγοι βομβαρδισμοί αμάχων στο Χαλέπι), όσο περισσότερους σκοτώνεις, τόσο μεγαλύτερος ήρωας γίνεσαι και σου στήνουν άγαλμα όταν πεθάνεις, σε κεντρική πλατεία.

  Σον πόλεμο υπάρχει έκπτωση, ξεπούλημα. Φτήνια, ξεπεσμός, ξευτίλα της ανθρώπινης ζωής.

  Κι αλλοίμονο, όλ’ αυτά πολλές φόρες, στο όνομα κάποιου αμέτοχου θεού, μιας αμφισβητούμενης πιθαμής γης, ενός παράλογου κι εγωιστικού μεγαλοϊδεατισμού, ενός βλακώδους φανατισμού, πέρα από ψύχραιμες λογικές, κατανόηση, κι ανθρώπινη συμπεριφορά.

  Η «βεντέτα» των λαών της Μεσογείου (Σικελία, Κορσική, Κρήτη, Μάνη, Αλβανία), ιδίως της Αρβανιτιάς, στα χνάρια κι αυτή ενός άγραφου «Μωσαϊκού Νόμου», έλυνε το ζήτημα του αδικοχαμένου συγγενούς μ’ ένα αντίστοιχο μακέλεμα μέλους της οικογένειας του φονιά (πλην γυναικών), που έφτανε σε αιματηρή συνέχεια δεκαετιών.

  Άγρια, απολίτιστα, πρωτόγονα, αλλά αυτό – δικαιοπρακτική λύση, χωρίς μεσάζοντες, δικαστήρια, δικηγόρους και «λύτρα», που θα γλύκαιναν τον πόνο και την οργή της φαμελιάς του αδικοχαμένου.

  Ο εκπολιτισμός μας, κι ορθά, απεχθάνεται την αυτοδικία κι έβαλε στην υπόθεση μεσάζοντες και υλικά ανταλλάγματα, που θα απαλύνουν τον πόνο και τη διάθεση για εκδίκηση, σαν απάντηση στο αδικοχυμένο αίμα.

  Τώρα, το «λογικό» αντιπαλεύει το «θυμικό» και συνήθως ο ρεαλισμός της σκληρής λογικής, νικά τον ιδεαλισμό του θυμικού.

  Άλλωστε, ζούμε την εποχή που κυριαρχεί ο υλισμός, ο καταναλωτισμός, η «καλή ζωή», η βιτρίνα, το πορτοφόλι.

  Η θεία μου η Μαρίκα Σταμάτκου στο Σκλήθρο, νιόπαντρη με μωρό στην αγκαλιά, έχασε γύρω στο 1930, τον άντρα της στον στρατό. Αρρώστησε και πέθανε.

  Όταν μετά λίγα χρόνια, είπε στον πρόεδρο του χωριού να κάνουν τα χαρτιά να πάρει σύνταξη για τον μακαρίτη, την μάλωσε αυστηρά αυτός, που την έκανε να ντραπεί και να μη ξαναζητήσει ποτέ της, τη σύνταξη που δικαιούνταν.

  …Έχεις περιουσία να ζήσεις Μαρίκα, μη ζητάς από ένα φτωχό κράτος! Είναι ντροπή!

  Και για να μην περιστρέφομαι γύρω απ’ το θέμα, πιστεύω απόλυτα στο δίκαιο, την ηθική, τη λογική μιας τρανταχτής αποζημίωσης για τη χαμένη ζωή, ιδίως του νέου, μόνο αν δηλώσουν εγγράφως οι προσφεύγοντες συγγενείς του, ότι δεν πρόκειται ν’ αγγίξουν ούτε Ευρώ απ’ αυτήν. Και ότι θα διαθέσουν όλο το τίμημα, στο όνομα του αδικοχαμένου, σε κάποιο γνωστό κοινωφελές ίδρυμα, για ανακούφιση συνανθρώπων μας.

  Ότι θα γίνει όλο υποτροφίες για αριστούχους φτωχούς φοιτητές, θα προικίσει άπορες κοπέλες, θα στηρίξει ανέργους οικογενειάρχες, κι ένα σωρό τέτοιου είδους αγαθοεργίες, σο όνομα της αδικοχαμένης ψυχούλας του παιδιού τους.

  Νομίζω, ότι τότε μόνο το ανέλεγκτο κι αμείλικτο υποσυνείδητο και η ψυχή της μάνας δε θα τυραννιέται από τύψεις, σ’ όλη την υπόλοιπη πλούσια άλλα άχαρη ζωή της, ότι κέρδισε απ’ το χαμό του σπλάχνου της χιλιάδες αργύρια, που άλλαξαν τη ζωή της ίδιας και των συγγενών τους.

  Πάνω από έναν χρόνο, μετά το βίαιο θάνατο σε τροχαίο, του ξεχωριστού και ταλαντούχου μακαρίτη Παντελίδη, ερίζουν δικηγόροι, πραγματογνώμονες κι οικογένειες, για το ποιος οδηγούσε το μοιραίο BMW.

  Η ουσία του θέματος είναι η αποζημίωση (ασφάλεια ζωής) που θα εισπράξει η οικογένεια του μακαρίτη, αν αποδειχθεί ότι δεν οδηγούσε αυτός, που στο αίμα του βρέθηκε τεράστια ποσότητα αλκοόλ…

  Η όποια αποζημίωση, δε θα ξαναφέρει στη ζωή τον άτυχο νέο, αλλά θ’ απαλύνει την οδύνη τους, με την αλλαγή στο πλουσιότερο, της πονεμένης τώρα ζωής τους.

  Ανθρώπινος – γήινος ρεαλισμός, μέσα από τραγικά συμβάντα και που πολύ σπάνια για όλους μας, κάποιος ξεχωριστός θα απέφευγε…

  Και μια που μιλάμε για ξεχωριστούς και για να ξεφεύγουμε απ’ τη βαριά σκιά του θέματος και τα φτηνά ανθρώπινα, θα γράψω για τη τελευταία επιθυμία, του γίγαντα εκείνου, του Φιντέλ Κάστρο, που πριν λίγα χρόνια, πλήρης ημερών, άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο, για μια σίγουρη θέση στην αιωνιότητα.

  Ζήτησε λοιπόν, αυτός ο ξεχωριστός επαναστάτης, που λατρεύτηκε και μισήθηκε από εκατομμύρια ανθρώπων, ζήτησε μετά το θάνατο του, να μη δώσουν τα’ όνομα του σε δρόμους, πλατείες, στάδια, ιδρύματα, αεροδρόμια, να φτιάξουν αγάλματα ή μνημεία.

  Σ’ ένα κόσμο πλημυρισμένο από ονοματοθεσίες κι αγάλματα βασιλιάδων, πολιτικάντιδων, διασημοτήτων της συμφοράς, ηρώων βουτηγμένων στο αίμα, ιερωμένων γεμάτων μισαλλοδοξία, πρυτάνεων της λαμογιάς, της μόστρας, των κονέ, της ασημαντότητας, αρπάγων και πονηρών, «επιτυχημένων» επιχειρηματιών, μια φωτεινή εξαίρεση θ’ αποτελέσει η απουσία του ονόματος του, στα ντουβάρια και τα μνημεία.

  Σίγουρα, του αρκεί ότι φώλιασε στις καρδιές των φτωχών, των καταπιεσμένων, των σκλαβωμένων και των ελευθεροφρόνων ανθρώπων όλου του πλανήτη.

  Του αρκεί, που θα φωτίζει το άστρο του, στον σκοτεινό ουρανό του πλανήτη, αιώνια.

  … «Κάθε βράδυ 200 εκατομμύρια παιδιά στη γη, κοιμούνται το δρόμο! Κανένα απ’ αυτά στη Κούβα»!!! είχε πει πριν χρόνια, σε μια από κείνες τις μνημειώδεις πολύωρες, φανταστικές, θεατρικές ομιλίες του, σε στάδιο της Αβάνα…