Φασισμός και μαθητικές καταλήψεις…

  Η λέξη φασισμός σ’ αυτήν την χώρα είναι πάντοτε μέσα στην μόδα. Χρησιμοποιείται συχνά στο λεξιλόγιο μας σε πολλές και διάφορες περιστάσεις. Σαν να φοβόμαστε ακόμα ότι η δημοκρατία κινδυνεύει, ίσως μας το κληροδότησε η μεταπολίτευση, μια γενική ανησυχία ότι κάποια στιγμή το πολίτευμα μπορεί να υπονομευθεί, ακόμα κι αν έχουν περάσει 44 ολόκληρα χρόνια.

 

  Βέβαια, αυτή η αντίληψη περί του φασισμού και των κινδύνων  που ελλοχεύουν, μας βόλεψε, πρώτα ως ανθρώπους κι έπειτα ως πολιτικό σύστημα. Μιας κι αυτή η λέξη εκστομίζεται εκατέρωθεν και από τα δεξιά και από τ’ αριστερά.

  Όμως μέσα στην καθημερινότητα μας κρύβει την ανάγκη ν’ οχυρωθούμε πίσω απ’ αυτήν, ν’ αποκλείσουμε την αντίθετη φωνή και γιατί όχι να δραπετεύσουμε από μια συζήτηση. Στην πολιτική, χρησιμεύει στη στοχοποίηση των πολιτικών «αντιπάλων» και στην διέγερση επαναστατικών αισθητήριων.

  Αν θέλαμε να χαρακτηρίσουμε την κατάληψη  υπό το πρίσμα της δημοκρατίας, θα μπορούσαμε να πούμε πως ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα καταλαμβάνω, που σημαίνει ότι εισέρχομαι σ’ ένα χώρο που δεν μου ανήκει. Επομένως, είτε καταλάβω ένα σχολείο, είτε μια πανεπιστημιακή σχολή, η πράξη αυτή  δεν μπορεί ν’ ονομαστεί δημοκρατική.

  Αλλά και την προσπάθεια των παιδιών να χάσουν μάθημα, μήπως την ανακαλύψαμε πρόσφατα; Διαχρονικά εφευρίσκονται τρόποι  από τους μαθητές με σκοπό την αναβολή των μαθημάτων. Έτσι είτε διαμαρτύρονται για την Συμφωνία, είτε έχουν ενδοσχολικά αιτήματα μια από τις αφορμές είναι και η παραπάνω.

  Έπειτα, ποτέ δεν έπαψαν να παρεισφρέουν τ’ ακραία και υστερόβουλα στοιχεία  με στόχο  ν’ αποσπάσουν πολιτικά οφέλη. Η ύπαρξη ανθρώπων που αποδείχθηκαν μελλοντικά επαγγελματίες πολιτικοί, μπορεί ν’ απομειώσει την αγωνιστική και αντιδικτατορική ισχύ του γεγονότος του Πολυτεχνείου. 

  Το ίδιο και στην περίπτωση των πρόσφατων μαθητικών καταλήψεων-κινητοποιήσεων, οι ακραίες φωνές και οι χαρακτηρισμοί μπορούν να επισκιάσουν τα αγνά πατριωτικά αισθήματα των μαθητών; Αν ισχύει, τότε η νεολαία, τα παιδιά μας χαρίζονται στην Χρυσή Αυγή και σ’ όποιο άλλο εθνικιστικό μόρφωμα.

Δεν μπορούμε να χαρίσουμε ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας, αυριανών πολιτών που θα κληθούν να υπηρετήσουν την κοινωνία σε παρακρατρικούς οργανισμούς, αφήνοντας το στίγμα του φασίστα με μοναδικό κριτήριο την διαφωνία τους στην συμφωνία των Πρεσπών.

  Όπως αντίθετα κι όλα τα παιδιά που διαφώνησαν με τις καταλήψεις, δεν μπορούμε να τους παραδώσουμε  βορά στις διεθνιστικές οργανώσεις, στιγματίζοντας τους ως εθνομηδενιστές και ανθέλληνες επειδή συμφωνούν στην Συμφωνία.

  Η μαθητική ηλικία είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη κι εμείς ως εκπαιδευτικοί και παιδαγωγοί σ’ όποιο μετερίζι κι αν υπηρετούμε καλούμαστε να την προστατεύσουμε, να την κρατήσουμε μακριά από διχαστικές λογικές. Η δική μας πολιτική και ιδεολογική θέση είναι καλό να βρίσκεται έξω από τις τάξεις και τους χώρους διδασκαλίας.

  Οι ακροδεξιοί τραμπούκοι και οι αναρχικοί φορούν κουκούλες , κρύβουν τα πρόσωπα τους, επειδή δεν έχουν ταυτότητα, δεν μπορούν να εκφραστούν ως προσωπικότητες, αντίθετα οι μαθητές κατευθύνθηκαν στις πορείες μ’ ακάλυπτα τα πρόσωπα. Γι’ αυτό αυτές οι ομάδες παρεισφρύουν  κι εκτονώνονται, ξεσπώντας βίαια μέσα σε συγκεντρώσεις χαμένοι στην ανωνυμία του πλήθους.

    Χρειάζεται να ηρεμήσουμε, ακούστηκαν τα χίλια μύρια, από ναζιστικές αναβιώσεις μέχρι κι εθνικές επαναστάσεις, η αλήθεια είναι κάπου στην μέση, αλλά χάσαμε σε πολλά επίπεδα το μέτρο. Δεν μπορεί να είναι φασίστας όποιος διαφωνεί με την Συμφωνία, ούτε εθνομηδενιστής όποιος συμφωνεί. Ούτε λιγότερο πατριώτης όποιος δεν μετείχε στις καταλήψεις - κινητοποιήσεις.

  Οι χαρακτηρισμοί θα πρέπει ν’ αποφεύγονται όταν αναφερόμαστε στα παιδιά. Μια γενική απόδοση της λέξης «φασίστας» είναι ικανή να πληγώσει  ξεχωριστά κάθε παιδί. Διότι το σχολείο, όπως και κάθε ομάδα αποτελεί κοινωνία προσώπων που ο καθένας είναι μοναδικός κι ανεπανάληπτος κι πληγώνεται  σε μικρότερο, ή μεγαλύτερο βαθμό, ανάλογα με το μέγεθος των συναισθημάτων του. 

Γεώργιος Τρυφωνόπουλος

Θεολόγος Α.Π.Θ.

tgeorgiosam@gmail.com