Περιμένοντας τις μπουλντόζες…

  Σε μια μυθική χώρα, όπου, με δύο κουρελόχαρτα που ψώνισες μισοτιμής σε παλιατζίδικο στο Μοναστηράκι, αποφασίζει το δικαστήριο, ότι έχεις στη πάρτη σου 600 δις ντόλαρς, δύο – τρείς φορές δηλαδή πλουσιότερος απ’ τον πλουσιότερο άνθρωπο του πλανήτη… όλα μπορούν να συμβούν…

 

Στην ίδια αυτή ψευτο – χώρα, με δύο ψευδομάρτυρες, αποδεικνύεις στο δικαστήριο ότι ο προπάππους σου ο βλαχο – τσέλιγκας, είχε στάνες και υποστατικά για 10.000 πρόβατα στην Πεντέλη, τον Υμηττό, τα Γεράνεια, τη Πάρνηθα, όλα τριγύρω στην Αθήνα, κι αμέτρητα αμπελοχώραφα σε Μύκονο, Σαντορίνη, Πάρο, κι έτσι δικαιούσαι κι εσύ να κόβεις κομμάτια φιλέτα γης και να πουλάς στον κύριο νέο-πλουτίδη, που θέλει να ζει μέσα στο πράσινο, ή πάνω στον αιγιαλό! Τέλεια φτιάξη…

  Τα Τούρκικα τσιφλίκια του κατακτητή, στην τυπικά λευτερωμένη Ελλάδα του 19^ου αιώνα, αγοράστηκαν(;) από δέκα – είκοσι παραλήδες ή καταφερτζήδες Έλληνες. Με τη γη που πήραν, απόκτησαν και τους έλληνες κολλήγους, που ζούσαν μέσα σ’ αυτήν, δουλεύοντας την.

  Μάλιστα, οι κολλήγοι του Θεσσαλικού κάμπου, παραπονιόταν ότι οι Τούρκοι τσιφλικάδες τους φέρνονταν καλύτερα απ’ τους ομοεθνείς τους τωρινούς, που απολάμβαναν πλέον σαν ελεύθεροι Έλληνες!

  Έπρεπε να χυθεί το αίμα του Μαρίνου Αντύπα, κι άλλων πρωτοπόρων μαρτύρων, για να ξεφύγουν απ’ τη κολληγιά οι αγρότες του κάμπου, που εδώ και χρόνια «χαίρονταν» τη λευτεριά τους…

  Σε μια χώρα όπου οι υποθέσεις στα δικαστήρια μπορούν να λιμνάσουν μέχρι 10 χρόνια ώσπου να τελεσιδικήσουν, κι εύλογα, να ξεπεραστεί η ένταση και το ενδιαφέρον του κοινού που υπάρχει για το επιδικαζόμενο θέμα, όταν αυτό ήταν κοντά σε τραγικά γεγονότα, κερδίζουν, όσοι αντέχουν τον μαραθώνιο αντοχής στο χρόνο και το χρήμα…

  Δώσε μου χρόνο! Δώσε μου χρόνο! Είναι γνωστή η επίκληση στα χείλη των δικηγόρων, που κερδίζουν βαριές υποθέσεις πελατών τους, που αντέχουν τα έξοδα και το χρόνο…

  …Θα κάνουμε έφεση, προσφυγή, ανακοπή…

  …Θα φτάσουμε μέχρι το δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην Ευρώπη…

  Σε μια μυστήρια χώρα, με ιδιοκατοίκηση 80% και που οι μισοί της σχεδόν κάτοικοι, Αθήνας, Θες/νίκης, έχουν το εξοχικό τους νόμιμο, μισο – παράνομο, νομιμοποιημένο ή ξεκάρφωτα παράνομο, πόσο μπορείς να βάλεις τάξη για δρόμους, πλατείες, ρέματα, αιγιαλούς, πράσινο;

  Ακόμα, κι όταν αυτή η τραγική χώρα, κάθε χρόνο θα καίγεται ή θα πνίγεται, μέσα στην απρονοησία και την αβελτηρία, που την κατάντησαν έτσι 200 χρόνια Ελεύθερου κράτους, πολιτεία και πολίτες, αντάμα και μαζί… Ίσως, για το μόνο που δε φταίνε σ’ αυτή την περίπτωση, οι ξένοι πάτρωνες μας…

  Μ’ αυτά τα δεδομένα, θα αντιτείνει ο ρεαλιστής και για να σταματήσουν να χάνονται ζωές και περιουσίες, άδικα, κάθε χρόνο, πρέπει να μπει βαθειά το μαχαίρι, τώρα, όσο ποτέ, μετά το χαμό τόσων συνανθρώπων μας στο Μάτι.

  Θέλει όμως τεράστια αποθέματα αυτοπεποίθησης, δύναμης, αποφασιστικότητας, ή άλλως, παιδικής αφέλειας, για να πιστεύεις ότι θα ‘χεις τη συγκατάθεση της κοινής γνώμης στο γκρέμισμα χιλιάδων αυθαίρετων κατοικιών, όταν τα ΜΜΕ ελέγχουν ένας – δύο μιντιάρχες που σε πολεμούν χρόνια τώρα, ξεδιάντροπα, απροκάλυπτα, με εφημερίδες και κανάλια, που μπαίνουν σε κάθε σαλόνι.

  Το δράμα του ξεσπιτωμένου αυθαιρετούχου, που έχτισε μέσα στο ρέμα το εξοχικό του και που επιλεγμένα θα παρουσιάζεται σαν φτωχός μεροκαματιάρης, ίσως και άρρωστος και πολύπαθος αυτού, που έκλεισε απροκάλυπτα τη θάλασσα και τη πρόσβαση σ’ αυτή, αλλά έχει ανάπηρη τη πεθερά του, θα παίζει ολημερής κρεσέντο, με υπόκρουση πένθιμης μεγαλο-βδομαδιάτικης μουσικής και της σπαραξιδιάρικης συρίττουσας κραυγής δεκάδων Αφτιάδων, της τριτοκοσμικής μας TiVi, που εκτελεί συμβόλαια επιχειρηματιών.

  Οι άπειροι, αιώνιοι, πολιτικάντηδες Γιακουμάτοι, θα βρίσκονται εκεί, απίκο, στο πλευρό του ψηφοφόρου – αυθαιρετούχου, πίσω απ’ την κάμερα της TiVi και θα τον σπρώχνουν να καταγγείλει τον άθεο Τσίπρα που τον ξεσπιτώνει, ενώ αυτός ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ!

  Η κυρίαρχη και επιπόλαιη «κοινή γνώμη» ενός άκρως συναισθηματικού, παρορμητικού και διόλου ρεαλιστή λαού, που λίγο – πολύ όλοι μας εικόνα του είμαστε και δεν ξεφύγαμε απ’ τη γλιστερή λογική ότι …αφού όλοι το κάνουν… κι εμείς κάπου αυθαιρετήσαμε, παρανομήσαμε, έχουμε στη ντουλάπα μας κάποιον «κρυμμένο σκελετό» και εξ ορισμού, απεχθανόμαστε τον έλεγχο και τη σκληρή νομιμότητα, εύλογα, θα λυγίσουμε στο δράμα του ξεσπιτωμένου αυθαιρετούχου, που θα φωνάζει …γιατί το δικό μου κι όχι του Λάτση, του Βαρδινογιάννη, του, του, του…

  Και θα καταλήξουμε στην παραδοχή για παραπομπή των κατεδαφίσεων των αυθαιρέτων, στις αιώνιες …Ελληνικές καλένδες! Και τέλος καλό, όλα καλά…

  Φυσικά, μετά από χρόνια, στην αναπόφευκτη νέα καταστροφή από πλημύρα ή φωτιά, θα φωνάζουμε εν χορώ, ότι είχε δίκιο ο Τρίτσης ή ο Αλέξης, τότε που ήταν αποφασισμένοι να επιβάλουν, μ’ όποιο κόστος, τη νομιμότητα σ’ αυτή τη χώρα της αναρχίας που το βασίλειο της δε βρίσκεται μόνο στα Εξάρχεια που το τοποθετούν κανάλια και Νουδούληδες, αλλά είναι διάχυτο στη χώρα, δεμένο γερά με τα συμφέροντα και με μια βλακώδη ιδιοσυγκρασία και πρακτική, Λαού και πολιτείας.

  Σε μια χώρα, που δεκάδες χρόνια, παρά του ψηφισμένους νόμους δε μπορεί να εφαρμοστεί η απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους, όταν από χρόνια εφαρμόστηκε, σε Τουρκία, FYROM, ψάχνουμε να εφαρμόσουμε επώδυνη κι ακριβή νομιμότητα, γκρεμίζοντας σπίτια αυθαιρετούχων…

  Το μέλλον των πευκόφυτων δασών, ιδίως της Αττικής, είναι οικτρά προδιαγεγραμμένο, στο θάνατο από πυρά. Είτε πρόκειται για εγκληματικό εμπρησμό από ανομολόγητα συμφέροντα, είτα για βλακώδη αμέλεια κατοικούμενων δασών.

  Απλά, κανείς δε θέλει να αναφέρει το δυσοίωνο πεπρωμένο των ευωδιαστών αυτών κωνοφόρων.

  Οι Ρωμαίοι, πιο προσγειωμένοι, ονόμαζαν το πεύκο «καταραμένο δέντρο»!

  Τα πεύκα, σε κάποια χρόνια, θα στολίζουν μόνο πλατείες πόλεων, κι αυλές πλουσιόσπιτων!

  Στις συνθήκες λοιπόν αυτής της κοινωνίας, αυτής της πολιτείας, της νοοτροπίας, της Δημοκρατίας, της κλιματικής αλλαγής, με τους καύσωνες αι τα μπουρίνια, είναι σχεδόν ακατόρθωτο να γίνουμε μια …Δανία του Νότου! Όπως μας φανταζόταν ο ολίγον αφελής Γιωργάκης…

  Φυσικά, μπροστά στο αδιέξοδο ενός άλυτου «γόρδιου δεσμού», που φέραν σαν πρόκληση μπροστά στον ασυγκράτητο Μακεδόνα Αλέξανδρο, υπήρξε η λύση κι η καταφυγή, να τον κόψει με το σπαθί του, αντί να τον λύσει με το χέρι του…

  Μόνο, που πίσω του είχε άλλους ασυγκράτητους 30.000 Μακεδόνες, σαρισοφόρους κι ανυπόμονους, που τον στήριζαν στην όντως παράτολμη προσπάθεια του να γκρεμίσει τον γνωστό – παλιό κόσμο…

  Και φυσικά, δεν είχε εκλογές σ’ ένα χρόνο, ούτε πολιτικάντηδες Γιακουμάτους, κι έναν ανυπομονούντα εδώ και 4 χρόνια τσακιρομάτη Κούλη, να μας σώσει απ’ όλες τις συμφορές που βρήκαν λαό και χώρα, τα τελευταία 200 χρόνια…

  …Τι να κάνω; Τι να κάνω για ν’ αρέσω; …Θα αφήσω γένια! Μάλιστα, γένια. Τώρα μάλιστα! Δε μοιάζω με τον Τέρη Χρυσό! Τέλεια Κούλη…

  ΥΓ1. Το άρθρο το έγραψα 10/8/18. Πιθανόν, έως ότου δημοσιευθεί, οι μπουλντόζες να κάνουν το θαύμα τους… Λέτε;

ΥΓ2. Ε! ρε κα να ‘ταν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ εκείνο το μοιραίο φραγμένο οικόπεδο, παγίδα θανάτου για τους άτυχους 26 συνανθρώπους μας που κάηκαν, γυρεύοντας διέξοδο σωτηρίας στη θάλασσα!

  Ευτυχώς ήταν ιδιοκτησία πρώην Νομάρχη και βουλευτή της ΝΔ, κι έτσι γλυτώσαμε απ’ το ατελείωτο μπούρου – μπούρου, της ανεξάρτητης (βεβαίως – βεβαίως) δημοσιογραφίας μας…

ΥΓ3. Α! ρε Ερντογάν τι μου κάνεις… Εκεί που έπαιζα μονότερμα στο καταραμένο Μάτι…

(ΑΘΡ, από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…