Χρήσιμοι, άχρηστοι και …καραγκιόζηδες

  Λέμε, ότι η μεγαλύτερη πόλη των Ρώσων, εκτός Ρωσίας, είναι η Λεμεσός της Κύπρου!

  Πάνω από 30.000 ρώσοι, σε μόνιμη εγκατάσταση, ζούνε σ’ αυτή την υπέροχη μεσογειακή πόλη των ομοεθνών μας Κυπρίων.

 

  Φυσικά, κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες επίσης τουριστών από Ρωσία, κάθε χρόνο απολαμβάνουν τον ζεστό ήλιο, τις παραλίες, τα πεντάστερα ξενοδοχεία της και τις γεύσεις της φοβερής Κυπριακής ταβέρνας, που έχει έντονη επιρροή απ’ την απέναντι της Μέση Ανατολή και ιδίως τον Λίβανο.

  Ποιοι ήταν αυτοί οι Ρώσοι που κατέληξαν εκεί και γιατί διάλεξαν τη Κύπρο και τη Λεμεσό, γύρω στο 2000, να κάνουν δεύτερη πατρίδα;

  Σίγουρα, δεν ήταν εργατάκια και φτωχοσυνταξιούχοι που βρέθηκαν σε απόγνωση κι εγκατέλειψαν, μετά την κατάρρευση του κράτους – πατερούλης, της αλλοτινής κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης, που τώρα λεηλατούνταν από ντόπιους και ξένους, ανίσχυρη κι έρμαιη στα τρεμάμενα χέρια ενός μεθύστακα Γιέλτσιν…

  Γύπες και καρτάλια ήταν, έξυπνα κι αδίστακτα, που πέσαν πάνω στα κουφάρια πρώην κρατικών παραγωγικών χρυσοφόρων μονάδων, που τώρα κατέρρεαν και ξεπουλιόταν μπιρ – παρά…

  Μεγαλοστελέχη κρατικών επιχειρήσεων ήταν, που γνώριζαν μυστικά, προμηθευτές, πελάτες, κεφαλαιούχους, τραπεζίτες και τράπεζες δυτικές, νομικά παράθυρα και κόλπα πονηρά, της αρπαχτής και φυσικά όλα αυτά με το πλούσιο άρωμα μιας νεότευκτης μαφίας.

  Αυτά τα μεγαλοκοράκια, από εργαζόμενοι της επιχείρησης, έγιναν εν μια νυκτί, αφεντικά της!

  Κανείς απ’ αυτού δεν κληρονόμησε απ’ τον πατέρα του χρυσές λίρες, δολάρια, μετοχές κερδοφόρες, αφού έβγαιναν όλοι τους απ’ τον ισοπεδωτικό οδοστρωτήρα ενός εκατοχρονίτικου κομμουνιστικού συστήματος διακυβέρνησης.

  Πολλοί απ’ αυτούς, με γεμάτες βαλίτσες ξέχειλα ατσαλάκωτα δολάρια, προσγειώθηκαν στην ολίγο εξωτική αλλά Ευρωπαϊκή Κύπρο, σε τράπεζες, που προηγούμενα τους έπεισαν ότι θα δεχθούν να ξεπλύνουν και να νομιμοποιήσουν με ασφάλεια τα λεηλατημένα μιλιούνια που φέρναν στο νησί, απ’ τον μακρινό – κρύο βορρά.

  Είχε προηγηθεί, όπως λέγονταν σχεδόν απ’ όλους, με επιτυχία, το ξέπλυμα των λάφυρων του εθνικιστή Μιλόσεβιτς, με βαλίτσες δολαρίων, που στέλνονταν στο νησί…

    Ο νύν και προηγούμενα Πρόεδρος της Δημοκρατίας του νησιού Ν. Αναστασιάδης, πρώην μεγαλοδικηγόρος της Λεμεσού, με τους συνεργάτες του, είχε έντονη δραστηριοποίηση στη τακτοποίηση – νομιμοποίηση, μέσω δημιουργίας εταιριών off shores, τέτοιων χρυσοφόρων επισκεπτών.

  Μια ακμάζουσα και κερδοφόρα βιομηχανία δημιουργίας off shore, είχε στηθεί για χρόνια στο νησί, χωρίς να μολύνει το περιβάλλον ή τη θάλασσα με καπνό κι απόβλητα… Έξοχα!

  Φυσικά, όταν παραβρώμισε το πράγμα κι έστειλε και η κυρία Καλλιόπη απ’ τα Πετράλωνα το εφ’ άπαξ της να γίνει off shore στην Κύπρο, η Ε.Ε., το ΔΝΤ, σήκωσε ατμό…

  Τους έβαλε τους Κύπριους σε μνημόνιο, με κύριο όρο το κούρεμα των καταθέσεων πάνω από 100.000€ ανά κατάθεση.

  Στόχος τους ήταν τα πλούσια παρκαρισμένα δισεκατομμύρια των Ρώσων, που λιάζονταν με ξανθά ουρί στις χρυσές παραλίες της Κύπρου…

  Ήταν αυτοί που πλήρωσαν το μάρμαρο του κουρέματος κατά βάση, κι όχι οι Κύπριοι.

  Δέκα στα εκατό χάσαν από μιστούς, συντάξεις, με το μνημόνιο οι Κύπριοι!!! Ψίχουλα σε σχέση με κείνους τους κακομοίρηδες Έλληνες, που τους …ξεδόντιασαν!

  Το ξεδόντιασμα απ’ τη ρίζα, των Παπανδρεο – Σαμαρο – Βενιζέλων και λοιπών, λόγω παρέλευσης τριετίας, διαγράφεται…

  Όλο το μακελειό το ‘κανε ο Τσίπρας με τον Καρανίκα…

  Ο καημένος Μητσοτάκης, δεν μας έβγαλε ούτε …φρονιμίτη…

  Παρόλα αυτά που πάθανε με το κούρεμα οι Ρώσοι, δεν κάκιωσαν, ούτε φύγαν απ’ το νησί. Είχαν άλλωστε μαγκώσει, προηγούμενα, μιλιούνια τόκους, αφού το χρήμα φέρνει χρήμα, κι έτσι δεν πολυπόνεσαν…

  Εμείς οι αφελείς ψιλομπατίρηδες, λυπόμαστε πρώην μεγαλοσχήμονες, που ΄χανουν περιουσίες με τη κρίση…

  Είναι αυθόρμητο συναίσθημα η λύπηση, που στο βάθος κρύβει μια χαρούλα, ότι δεν είμαστε εμείς στη θέση αυτού που λυπόμαστε…

  Πόσο ευγενές και δυσκολότερο συναίσθημα είναι η χαρά, με τη χαρά, την επιτυχία, το κέρδος του φίλου, του γνωστού…

  Συνεχίζουν λοιπόν να ζούνε σαν πασάδες οι Ρώσοι, στη ζεστή και θαλασσοφιλούσα Λεμεσό, που χρόνο με το χρόνο γίνεται ένα γκλαμουράτο Αμερικάνικο Μαϊάμι…

  Η μαγιά του υπήρχε στις καταθέσεις των Ρώσων, μέρος της έγιναν επιχειρήσεις, κι ένα κομμάτι της πολυτελές βίλες με πισίνες και φοίνικες, στα πέριξ της πόλης.

  Τα ξεροβούνια στα πλευρά της απέκτησαν ξαφνικά τεράστια αξία οικοπεδική και στη παραλία της υψώνονται πολυώροφοι ουρανοξύστες και πεντάστερα ξενοδοχεία, από Άραβες και ξένες εταιρείες.

  Γνώρισα τη Λεμεσό, τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν γνώριζα καλά μια ακμαία, ζωντανή, μεγαλόπολη Σαλονίκη…

  Μια επαρχιακή πόλη, με δίπατα και τον πληθυσμό της Κοζάνης, δύο – τρία καλά ξενοδοχεία και προσφυγικούς κατακλυσμούς τριγύρω της, απ’ την πρόσφατη τότε εισβολή των Τούρκων στο νησί. Μια γραφική, μεσανατολική, επαρχιακή πόλη ήταν.

  Σήμερα, καμιά σύγκριση σε ομορφιά, πλούτο, ζωντάνια, ανάπτυξη, απ’ την πενταπλάσια σε πληθυσμό Σαλονίκη…

  Εδώ και δεκαριά χρόνια, κάθε μεσαία – μικροαστική οικογένεια της Κύπρου, έχει τη μόνιμη Απω – Ανατολίτισσα υπηρέτρια της, πράγμα που δε συμβαίνει ούτε στο Κολωνάκι!

  Κι έρχομαι στα δικά μας…

  «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», είπε ο κορυφαίος Βορειοελλαδίτης σοφιστής Πρωταγόρας.

  Ο άνθρωπος είναι η κινητήρια δύναμη των πάντων. Αυτός δίνει αξία στα πράγματα. Αυτός φέρνει την ανάπτυξη, τη πρόοδο, τη προοπτική, αλλά και τη μιζέρια, τη καταστροφή…

  Οι άνθρωποι της ήταν αυτοί που έκαναν σημαντικές τη Σαλονίκη, τη Σμύρνη, την Πόλη, την Αλεξάνδρεια, την Οδησσό, τη Μασσαλία, την Τεργέστη.

  Οι άνθρωποι κι η θάλασσα, τα λιμάνια τους, που διάλεξαν οι άνθρωποι.

  Εκείνος ο κοσμοπολιτισμός, το ανοιχτό πνεύμα, η ανεκτικότητα, που κάνει σκοπό ζωής την ευγενή άμιλλα για πρόοδο, μεταξύ κι αλλοφύλων κατοίκων.

  Μια σύγχρονη πολυφυλετική Αμερική ήταν η Σαλονίκη πριν 100 χρόνια.

  Μια πόλη που συνδύαζε Δύση με Ανατολή, Βορρά με Νότο!

  Χριστιανούς μς Μουσουλμάνους κι Εβραίους, σε αγαστή συμπόρευση, σε μια αγαπημένη πόλη.

  Με ζωντανό εργατικό συνειδητοποιημένο ανθρώπινο δυναμικό, που έδωσε δυνατό διεκδικητικό παρών, σε εποχές που η Χωροφυλακή σκότωνε διαδηλωτές, δεν χάιδευε…

  Όταν στην Αθήνα κτίζονταν απ’ τους κατοίκους της, απλά στη μορφή νεοκλασικά, δίπατα, οι πλούσιοι της Σαλονίκης με αρχιτέκτονες Ιταλούς, έκτιζαν εκείνες τις υπέροχες βίλες της Βασ. Όλγας –που θαυμάζουμε δυστυχώς, μόνον όσες ελάχιστες απέμειναν απ’ τι μπουλντόζες του πρωθυπουργού της αντιπαροχής, Κ. Καραμανλή- φορτωμένες εκλεκτίστικες φιοριτούρες και με διαφορετικό σχέδιο η καθεμία της, που τις έκαμνε μοναδικές στο είδος και την παρουσία!

  Δραστήρια Προξενεία κι αντιπροσωπείες εργοστασίων και προϊόντων, απ’ όλες τις Δυτικοερωπαϊκές χώρες στήνονται, που βλέπουν τη Σαλονίκη σαν μια ξεχωριστή, ζωντανή εμπορικά κι επενδυτικά πόλη των Βαλκανίων.

  Κι έρχομαι, στον εκ πρώτης όψεως ξεκάρφωτο τίτλο του άρθρου μου…

  Χρήσιμοι για την πόλη, την πορεία της για την προκοπή πόλης και ανθρώπων της Σαλονίκης και όλης της Βόρειας Ελλάδας, ήταν εκείνοι οι τραγικοί για 400 χρόνια κάτοικοι της, Εβραίοι Σεφαραδίτες, που εξαέρωσε το 1943 το ναζιστικό θηρίο της Γερμανίας.

  Ήταν, λίγο πριν την εξόντωση τους, περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού της πόλης, που για εκατοντάδες χρόνια τους είχε αγκαλιάσει, χωρίς να τους αφομοιώσει ή να τους περιχαρακώσει.

  Γεννημένοι έμποροι, σαράφηδες, τραπεζίτες, μαγαζάτορες αλλά και εργατική φτωχολογιά, έδιναν κίνηση, προοπτική, ανάπτυξη στη Σαλονίκη και την περιφέρεια…

  Η απώλεια του εβραϊκού στοιχείου ήταν μια μαχαιριά στη καρδιά της ανάπτυξης και της προοπτικής, που χρόνο με το χρόνο ανέπτυσσε η πόλη κι η γύρω επικράτεια της, που ακόμα και σήμερα έχει τις επιπτώσεις της.

  Χρήσιμος, ήταν και είναι για την Σαλονίκη, ένας ελεύθερος, ακηδεμόνευτος, αρειμάνιος, απεξαρτημένος από πολυποίκιλα εμφανή ή σκοτεινά δεσμά του καθωσπρεπισμού, της πολιτικής ποδηγέτησης, τα γκέμια της τοπικής μεγαλοπαπαδίστικης εξουσιαστικής μανίας, την ασημαντότητα μιας ρουτινιέρικης γραφειοκρατικής τοπικής Αυτοδιοίκησης, του δεύτερου Δήμου της χώρας, αλλά τόσο μακριά απ’ την εξουσία της Αθήνας.

  Ένας Δήμαρχος χωρίς τα στενά παπούτσια που φτιάχτηκαν για μια δήθεν «συμπρωτεύουσα» Σαλονίκη, που όμως βίωνε δεκάδες χρόνια στη πράξη τη «χωριατίλα» και τα δοσμένα κλισέ μιας συντηρητικής, θεούσας, στρατο – αστυνομοκρατούμενης επαρχιακής πόλης, που έτρεχε στην Αθήνα ζητιάνα για βοήθεια κι ελεημοσύνη, αντλώντας απ’ το περίσσευμα της μεγαλοθυμίας της.

  Κι όταν σε κατατρέχει το κόμπλεξ της μικρότητας κι ο μόνιμος φόβος της παρεξήγησης της εθνικοφροσύνης σου, της ελληνικότητας σου, της θρησκευτικότητας σου απ’ τους ισχυρούς του Αθηνο – παλαιοελλαδιτικου κράτους, ξεπερνάς τον Χατζηαβάτη σε τεμενάδες, σε όρκους πίστης, σε υπερβολικά συνθήματα και στην υστερία του ντόπινγκ, τεράστιων συλλαλητηρίων…

  Εκείνη η ξεδιάντροπη κραυγή – σύνθημα «Βούλγαροι», στα γήπεδα, από χιλιάδες χουλιγκάνους της νότιας Ελλάδας, έχει σημαδέψει βαθειά το χαρακτήρα και τις αντιδράσεις των Σαλονικιών, που σήμερα οι πλείστοι τους είναι προσφυγικής καταγωγής, κι όχι γηγενείς Μακεδόνες. Μοιάζει με τραύμα παιδικής ηλικίας, που σε συνοδεύει μέχρι τα γεράματα σου.

  Χρήσιμος για τη πόλη, για όλη τη Βόρεια Ελλάδα, είναι ένας, δύο, τρείς, Ιβάν Σαββίδης… έστω και με το κουμπούρι κρεμασμένο στη ζώνη.

  Δεν είναι μόνο τα αληθινά κι όχι «πέτσινα» δις των επενδύσεων, σε μια λιμασμένη εποχή για επενδύσεις και το χρώμα του χρήματος σ’ αυτή τη ξεδοντιασμένη πόλη, με τη χαμένη βιομηχανία της και αραχνιασμένες τις χιλιάδες βιοτεχνίες που τις δίναν ζωή και ψωμί.

  Κύρια είναι αυτή η αίσθηση αυτοπεποίθησης, δύναμης, ελπίδας, κίνησης, ορμής που έδωσε ο Ιβάν, εκτός απ’ τον ΠΑΟΚ, που είναι η βαθιά ψυχή των Σαλονικιών, αλλά και στον τρίτο εκτός ΠΑΟΚ πολίτη της πόλης και της Β. Ελλάδας, που τον είδε σαν το δικό του, τον κολλητό του, τον Πόντιο φίλο του, μ’ ότι καλό και ιδιαίτερο χαρακτηρίζει τους συμπαθείς αυτούς εκδηλωτικούς και φιλότιμους συνέλληνες.

  Ένα πακέτο εκρηκτικό, απρόβλεπτο αλλά και ελπιδοφόρο, να ξεκολλήσουν απ’ το χωμένο στη λάσπη Σαλονικιώτικο κάρο, είναι το δίδυμο Μπουτάρης – Σαββίδης, για όλους μας στη Β. Ελλάδα.

  Δείγματα γραφής, τουλάχιστον στον τουρισμό της πόλης, με τα’ ανοίγματα Μπουτάρη σε Ισραήλ, Τουρκία, Βόρειους γείτονες, είναι εδώ και κάποια χρόνια ορατά με γλυκείς καρπούς για την οικονομία της πόλης, ακόμα και για τον κακόπιστο Σαλονικιό που βρίσκει να ‘ναι έγκλημα να φοράει ο Δήμαρχος …σκουλαρίκι!

  Δείγματα γραφής για το ξελάσπωμα της ΣΕΚΑΠ, του «Μακεδονία Παλλάς», του ΠΑΟΚ, του λιμανιού δόθηκαν απ’ τον Ιβάν, απλόχερα κι αναπάντεχα, κι ακούγονται κι άλλα μεγαλύτερα στο κοντινό μας μέλλον.

  Κι έρχομαι στους άχρηστους και τους Καραγκιόζηδες…

  Χρόνια τους φάγαμε στη μάπα, μέχρι σημείου να πάθουμε overdose στην επιθεωρησιακή τους ανοησία… είτε σαν Δήμαρχους Σαλονίκης, είτε σαν Νομάρχες, είτε σαν πολιτικούς …παπαρο – παράγοντες.

  Με ύφος σαράντα καρδιναλίων, μ’ εκείνο το ακατάληπτο, τιποτένιο, ξύλινο λόγο, είτε μ’ ένα δήθεν λαϊκό παραμύθιασμα, πάντα με μπόλικο πασπάλισμα από εθνικό και θρησκευτικό παραλήρημα της πεντάρας, σαν θέατρο σχολικό για κάποια εθνική μας επέτειο.

  Με φορεμένο στο στήθος, ο Δήμαρχος – παγώνι εκείνο το βαρύτιμο διάδημα της πόλης, στις επίσημες εκδηλώσεις, κι από πίσω του να λεηλατούνται τα ταμεία του Δήμου (7 δις ζημία), από σεβαστούς και καθώς πρέπει συνεργάτες του.

  Με λόγια παχιά, μεγαλειώδικα, γεμάτα Ελλάδα, σημαία, αδιαπραγμάτευτο όνομα και χριστιανική εμφανή μέχρι φαρισαϊσμού ευσέβεια και τελικά να καταλήγουν για χρόνια φυλακή, Δήμαρχος μαζί με τους κλέφτες συνεργάτες του.

  Σκέτο θέατρο του παραλόγου. Μόνο που η ζωή, πάμπολλες φορές, ξεπερνάει και τις υπερβολές του κάθε σουρεαλιστή Ιονέσκο…

  Τουλάχιστον, ο άλλος αστείος ήρωας της πόλης για δεκάδες χρόνια, βρήκε δουλειά σαν Καραγκιόζης στο διαφημιστικό του JUMBO, ντυμένος Ζορό!

  Η παπαρολογία, η αερολογία, η θρησκοληψία κι η πατριδοκαπηλία έδωσαν και πήραν, δεκάδες χρόνια ρεσιτάλ στη Σαλονίκη και τη Β. Ελλάδα.

  Καιρός να …πέσει και κανένα δις σε έργα κι όχι σε φτηνές θεατρικές παραγωγές φουστανέλας, που κάποιοι καρπώνονταν χρόνια…

  Να δραστηριοποιηθούν καινούργιοι άνθρωποι, ρεαλιστές, αποτελεσματικοί, του σήμερα και του αύριο, κι ας πάψουμε να κλαψουρίζουμε σαν μυξοπαρθένες όταν κάποιος αντισυμβατικός ξεφεύγει λίγο απ’ το μέτρο, έχει σκουλαρίκι στο αυτή, ακόμα κι όταν έχει κουμπούρι στη ζώνη και φυσικά δεν το χρησιμοποιηθεί…

  Προκόψαμε όλοι μας, δεκάδες χρόνια, με τους γρεβατωμένους κυριλέδες, που μας χόρτασαν μέχρι σκασμού… Πνεύμα και ηθική! όπως έλεγε την αμίμητη ατάκα, ο μοναδικός Αυλωνίτης…

ΥΓ. 1. Και φυσικά χρήσιμες για την Ελλάδα και το Λαό της, είναι μια νέα θητεία στον ΣΥΡΖΑ και τον Τσίπρα, που γκρέμισαν κι αυτοί δεδομένα δεκαετιών μιας σχεδόν ατιμώρητης λεηλασίας, που ζήσαμε σχεδόν αδιαμαρτύρητα πολίτες και χώρα.

  Τουλάχιστον, μέχρι να ξεχάσουμε και να διαγραφούν το πλιάτσικο, η αβελτηρία κι η πολιτική τους αλητεία. Εκτός αν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου κι όχι ελέφαντα…

  Η άρνηση σήμερα του Τσίπρα, μοιάζει με άρνηση του Ανδρέα το ’81… Κι ο Λαός μας πάντα πιάνει το στίγμα της δεδομένης χρονικής στιγμής. Όταν αποφασίζει ελεύθερα κι ανεπηρέαστα…

ΥΓ. 2. 1,86 εκατ. Ευρώπουλα έμασε η Νου – ΔΥΟ απ’ τα 150.000 μέλη της σαν ετήσια συνδρομή, στις πρόσφατες κομματικές εκλογές.

  Σε πόσα χρόνια θα εξοφληθεί το Τραπεζικό της δάνειο των 200 εκατ. Ευρώ, αν προστεθεί στη κομματική συνδρομή και το ποσό, ετήσια, που δικαιούται σαν κόμμα της Βουλής;

  Το ίδιο ισχύει για τη διακοσάρα Ευρώ και για την μόνιμα θυμωμένη σαν κακιά δασκάλα, Φώφη του ΠΑΣΟΚ.

  Μπαταξήδες, ατζαμήδες, παπατζήδες μας κυβερνούσαν και βαυκαλίζονται πάλι να μας περιλάβουν να μας σώσουν και να μας …αποτελειώσουν!

ΥΓ 3. Κι όταν το πρόβλημα της Ελλάδας που μας οδήγησε στη σημερινή οικονομική καταβαράθρωση, κράτος και πολίτες, ήταν η ανικανότητα, η αβελτηρία, η ρεμούλα, ο φτηνός λαϊκισμός δεκάδων χρόνων που μας κουμάνταραν ΠΑΣΟΚΟ – ΝΟΥΔΟΥΛΕΣ, δεν ξαναγυρίζεις σ’ αυτούς που σε ρήμαξαν. Ο λύκος το μαλλί αλλάζει, όχι το χούι!

  Οτιδήποτε μπορείς να καταμαρτυρήσεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, εκτός από ρεμούλα κι ενσωμάτωση στο σάπιο κατεστημένο των ολιγαρχών, των εργολάβων, των μιντιάδων.

  Εκτός αν παραδεχτούμε ότι πρόκειται για μια στημένη σκευωρία η SIEMENS, η NOVARTIS, το ΚΛΠΝΟ, οι μεγαλομίζες των εξοπλιστικών, των μεγάλων έργων, των Ολυμπιακών αγώνων, των …ουκ εστί αριθμός! Τότε, δίκαια στα πλαίσια της Δημοκρατικής εναλλαγής της εξουσίας, ας αναλάβει ο Κυριάκος, η Φώφη, ο Λεβέντης κι ο …καραμπουζουκλής! Κι εδώ είμαστε να τους χειροκροτήσουμε…

ΥΓ 4. Έγραψα το άρθρο, αρκετά πριν τη φασιστική επίθεση στον Μπουτάρη στη Σαλονίκη, από ακροδεξιούς τραμπούκους.

  Κρατάει τη παράδοση, ωε φαίνεται, η Σαλονίκη στον τραμπουκισμό, που κορυφώθηκε με τη δολοφονία του Λαμπράκη.

  Οι Κοτζαμάνηδες κι Εμμανουηλίδηδες άφησαν αυγά που εκκολάπτονται και βγάζουν τα φιδάκια τους.

  Κράτα γερά Βλάχο μπάρμπα Γιάννη, που έγινες στόχος του φασισταριού, επειδή εν μέρει γκρέμισες τα τείχη μιας περίκλειστης φασίζουσας χωριατούπολης, που άρμεγαν και διαφέντευαν συμμορίες επαγγελματιών πατριδοκάπηλων.

  Η επίθεση του φασισταριού στο πρόσωπο σου, είναι απόδειξη ότι ο μπούσουλας σου δείχνει το σωστό δρόμο. Συνέχισε να γκρεμίζεις αραχνιασμένα, κλειστοφοβικά ντουβάρια.

  Συνέχισε ν’ ανοίγεις τη πόλη ση κοινωνία, τον κόσμο, την ανάπτυξη, το μέλλον, την αλήθεια, τον πολιτισμό. Αυτός είναι ο ρόλος του Δήμαρχου που δεν είναι παιδονόμος, στρατονόμος, καντηλανάφτης και σκουπιδιάρης. Κι έχεις γι’ αυτόν και τα κότσια και το μυαλό. Γεια σου λεβεντόγερε Βλάχο!