Το μπούλινγκ για το οποίο δε μιλάει κανείς…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Μια που στο προηγούμενο τεύχος «πιάσαμε» το θέμα της φετινής έκθεσης του ΓΕΛ, είπα να το συνεχίσουμε και στο παρόν σημείωμα και, ίσως να το εμβαθύνουμε λίγο. Το φετινό θέμα λοιπόν, το οποίο σημειωτέον, δίνει το 40/100 των μορίων, είχε ως εξής:

 

  «Με αφορμή διάλογο που έχει ανοίξει στη σχολική κοινότητα σχετικά με τον μορφωτικό ρόλο του σχολείου στον 21^ο αιώνα, γράφετε ένα άρθρο (500 - 600 λέξεις) στη μαθητική εφημερίδα στο οποίο:

α) υποστηρίζετε την άποψη ότι το σχολείο οφείλει, παράλληλα με την εκπαιδευτική, ναασκεί και παιδευτική λειτουργία, και

β) προτείνετε, αιτιολογημένα, τρόπους με τους οποίους εκπαιδευτικοί και μαθητές/μαθήτριες μπορούν να συμβάλλουν στην ενίσχυση του παιδευτικού ρόλου του σχολείου».

  Φυσικά και δεν θα γράψουμε έκθεση εδώ, αλλά με αφορμή αυτό το θέμα θα παραθέσω μερικές προσωπικές σκέψεις και εμπειρίες.

  Πρώτον, είναι δεδομένο ότι το σχολείο οφείλει παράλληλα με την εκπαιδευτική, να ασκεί και παιδευτική λειτουργία. Ασυζητητί. Έχει τα παιδιά μας στην διάθεσή του σχεδόν 30 ώρες την εβδομάδα, με συνεχή παρουσία ενηλίκου. Αυτός ο ενήλικας, με τη συμπεριφορά του, σαφώς και λειτουργεί ως Παράδειγμα προς τα παιδιά. Το οποίο μπορεί να είναι, ως οφείλει, προς μίμηση αλλά, ενίοτε, δυστυχώς αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή!

  Δεύτερον, στο προηγούμενο σημείωμα είχαμε προτείνει την τακτική τριβή των παιδιών με ζωντανά κομμάτια της κοινωνίας, ανθρώπους της παραγωγικής διαδικασίας, τοπικές επιχειρήσεις, επιμελητήρια, βιβλιοθήκες κλπ. Δεν χρειάζεται νομίζω να επανέλθουμε. Να συμπληρώσω μόνο πως η δημιουργία ενός σχολικού λαχανόκηπου, είχε πάντα ευεργετική επίδραση στην επιμόρφωση των παιδιών όπου εφαρμόστηκε.

  Θέλω τώρα να επιστρέψω στην πρώτη μου παρατήρηση, σχετικά με το Παράδειγμα του Εκπαιδευτικού. Η εμπειρία μου από τα σχολικά μου χρόνια, πικρή.

  Στη μαθητική μου πορεία συνάντησα εξαιρετικούς Δασκάλους, πολύ καλούς έως άριστους καθηγητές – δασκάλους, μερικούς αδιάφορους, άχρωμους και άοσμους, αλλά αυτοί που την σημάδεψαν στην κυριολεξία, ήταν μια όχι μικρή μειοψηφία, κομπλεξικών καθηγητών. Οι οποίοι δρούσαν εντελώς αντιπαιδαγωγικά και, με την εξουσία που τους είχε δώσει η ίδια η κοινωνία, έβγαζαν τα απωθημένα τους στο πιο ευαίσθητο τμήμα της. Με την παντελώς αστήριχτη δικαιολογία ότι η κοινωνία είναι σκληρή και τα παιδιά πρέπει να είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της!

  Ε, λοιπόν, το έχω πει πολλές φορές ιδιωτικά και τώρα θέλω να το διατυπώσω και δημοσίως, τα συναισθηματικά αδιέξοδα στα οποία με είχαν φέρει αυτοί οι «εκπαιδευτικοί» ΔΕΝ τα συνάντησα ποτέ και πουθενά στην ενήλικη ζωή μου. Άνθρωποι που δρούσαν μεθοδικά, στοχευμένα, τσαλαπατώντας αισθήματα και προσωπικότητες, μόνο και μόνο για να αισθάνονται κάποιοι. Σε σημείο που ορισμένες φορές ακόμα και οι ίδιοι οι συνάδελφοί τους να δηλώνουν ανοιχτά τη συμπαράστασή τους προς τους μαθητές, αλλά ταυτόχρονα και την αδυναμία τους να παρέμβουν! Να μας ζητούν συγγνώμη για τη συμπεριφορά των συναδέλφων αλλά …ως εκεί….

  Στα συμβούλια των καθηγητών αλαλία. Επειδή τότε το μένος των παραπάνω «εκπαιδευτικών» θα στρεφόταν εναντίον τους. Καταλαβαίνει κανείς την ολική αδυναμία και το βάθος της μοναξιάς που αισθάνεται ένας μαθητής ή μία μαθήτρια απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση.

  Σταματώ εδώ την αναφορά στο παρελθόν, που ακόμα πονάει.

  Για να εξαλειφθούν λοιπόν στο παρόν και στο μέλλον τέτοιες συμπεριφορές στα Ελληνικά σχολεία, τώρα που γράφω στην πραγματικότητα ένα άρθρο σε μια πραγματική και όχι φανταστική εφημερίδα, ένα έχω μόνο να προτείνω στην Πολιτεία και την Κοινωνία ολόκληρη: μηδενική ανοχή απέναντι στο μπούλινγκ των μαθητών από τους δασκάλους και τους καθηγητές.

  Αν θέλετε Παιδεία, κρατήστε τους πραγματικούς Παιδαγωγούς στα σχολεία και απομονώστε τους κομπλεξικούς. Όχι άλλα αχρείαστα ψυχικά τραύματα στα παιδιά μας. Μόνο η αγάπη προς το παιδί και το καλό Παράδειγμα έχουν θέση στα Ελληνικά σχολεία του 21^ου αιώνα.

Γ.Μ.

παραΕκπαιδευτικός

Φυσικός, MSc