Η δική μου Φωτιά…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Η Φωτιά. Το διαφοροποιό στοιχείο μεταξύ ανθρώπου και ζώου.

  Σύμφωνα με την Μυθολογία των Αρχαίων Ελλήνων, ο Προμηθέας ήταν αυτός που βλέποντας την κατάντια του ανθρώπινου γένους και την αδυναμία του απέναντι στη φύση, αποφασίζει να του χαρίσει τη Φωτιά (το Πυρ).

 

Έτσι, επισκεπτόμενος το εργαστήρι του θεού Ήφαιστου, τοποθετεί τη Φωτιά σε ένα κούφιο βλαστό και τη δίνει κρυφά στους ανθρώπους.

  Ο Προμηθέας επίσης έμαθε τους ανθρώπους να χειρίζονται τη Φωτιά, να δημιουργούν εργαλεία και κατόπιν, για να γλυτώσει την ανθρωπότητα από το μένος των θεών την έμαθε να τους λατρεύει και να τους προσφέρει θυσίες.

  Η μεγάλη συμβολή της εκμετάλλευσης της φωτιάς στην ανάπτυξη του πολιτισμού, γίνεται αμέσως κατανοητή αν αναλογιστεί κανείς ότι ενώ μέχρι την ανακάλυψη του κεραμικού κλιβάνου χρειάστηκε να περάσουν τουλάχιστον δύο εκατομμύρια χρόνια, από τη στιγμή εκείνη και μετά, ο ρυθμός ανάπτυξης έγινε επιταχυνόμενος: η Νεολιθική Εποχή κράτησε μόλις 4 - 5 χιλιάδες χρόνια, η Εποχή του Χαλκού μόνο δύο χιλιετίες. Από δε την Εποχή του Σιδήρου, στην οποία το Αιγαίο εισήλθε γύρω στα 1000 π.Χ., η ανάπτυξη έγινε τόσο αλματώδης που σήμερα είναι αδύνατο να χρονομετρηθεί.

  Στις 3 του Νοέμβρη στο Αμύνταιο ανάβουμε τα «Τσιριβάρβαρα», στις 23 του Δεκέμβρη στην Φλώρινα, στο χωριό μου τον Άγιο Παντελεήμονα αλλά και σε αναρίθμητα χωριά, ειδικότερα της Μακεδονίας, ανάβουμε την «Κόλντα» και γενικότερα, μάλλον δεν πρέπει να υπάρχει τόπος όπου οι κάτοικοι να μην έχουν κάποιο έθιμο που να περιλαμβάνει δημόσιο άναμμα φωτιάς.

Δεν είναι όμως αυτό το σημείωμα λαογραφικό. Άλλος είναι ο σκοπός του.

  Όποιος έχει κοιτάξει βαθιά μέσα στην Φωτιά ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ, δεν μπορεί να μην έχει νιώσει τι θα πει Ζεστασιά.

  Δεν μπορεί να μην έχει αισθανθεί τους αρχέγονους δεσμούς του Γένους του με την Φωτιά που κρύβονται μέσα στο DNA του, να φανερώνονται και να του ξυπνούν πρωτόγονους φόβους και αγωνίες και, αμέσως μετά να τους απαλύνει και να τους εξαφανίζει μέσα στην κόκκινη θράκα και τις πορτοκαλιές της φλόγες το ίδιο το στοιχείο που τις γέννησε: η Φωτιά.

  Ο αιώνιος φόβος και ταυτόχρονα η πιο μεγάλη ελπίδα του ανθρώπου που επέζησε κρυπτόμενος σε βαθιές σκοτεινές σπηλιές επί αιώνες αιώνων, για να φτάσει το είδος μας στην σημερινή του άνθηση, είναι η Φωτιά.

  Η ίδια που ταυτόχρονα τον προφύλαγε από τα άγρια θηρία και την παγωνιά, τον κατέστρεφε ερχόμενη με τον κεραυνό, την πυρκαγιά και την λάβα.

  Η ίδια η Φωτιά που από την μια κατακαίει την φύση και τα ζωντανά, από την άλλη βοηθάει στην αναγέννηση της φύσης που αρχίζει την επόμενη ακριβώς ημέρα.

  Ως τέτοιο ορόσημο κάθε χρόνο, εξαγνισμού και αναγέννησης, αντιμετωπίζω εγώ και φαντάζομαι αρκετοί ακόμα, συνειδητά ή ασυνείδητα, το άναμμα της φωτιάς στον τόπο μου. Και μου αρέσει πάρα πολύ η ώρα εκείνη που μόνος ή σχεδόν μόνος, αργά την νύχτα, με ένα ποτήρι κρασί ξινόμαυρο στο χέρι, θα βυθίσω το βλέμμα μου στην Φωτιά και θα συνομιλήσω με τους προγόνους μου σε βάθος αμέτρητων γενεών…

  Θα τους ευχαριστήσω νοερά για την κληρονομιά και τις γνώσεις που μου μετάδωσαν και γεμάτος ευγνωμοσύνη γι αυτά τα θεία δώρα θα πάω στο σπίτι μου γαλήνιος, γεμάτος ευχάριστες σκέψεις και ταυτόχρονα άδειος από μίση και πάθη, ν’ αρχίσω τη δική μου καινούργια χρονιά.

  Χαρούμενο και ευτυχισμένο το νέο έτος, με αγάπη για όλους. Κανείς να μην νιώσει μόνος εφέτος…

Γ. Μ.

παραΕκπαιδευτικός