…Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα! Παρά θιν’ αλός…

  Να ‘σαι κάτοικος του Σιβηριανού Νοβοσιμπίρσκ, της πολυάριθμης και πανάκριβης αρχόντισσας Μόσχας, της Βαλτικής Πετρούπολης, του δροσερού καλοκαιριάτικου Λονδίνου, του βροχερού Παρισιού και να προσγειώνεσαι στη ζεστή αγκαλιά, ενός Ελληνικού αεροδρομίου…

  

 Μ’ έναν ανέμελο ήλιο, να φτάνει στο μέχρι πριν λίγο, παγωμένο απ’ τη πτήση, μεδούλι σου…

  Μ’ ένα χρυσαφένιο τάληρο – φεγγάρι, κι έναν ουρανό ζεστό, γεμάτο λαμπερά αστέρια, πάνω απ’ το κεφάλι σου…

  Και να σε περιμένουν στην έξοδο τα λεωφορεία του Μουζενίδη, με την αγκαλιά της μαγεμένης Χαλκιδικής…

  Ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί στη ζωή του ανθρώπου!

  Ένα πολύβουο, χαρούμενο, πλημυρισμένο από κάθε φυλή κι έθνος το καλοκαιρινό αεροδρόμιο, της τουριστικής, διάσημης Ελλάδας μας.

  Η κρυμμένη βαθιά στο δέρμα μελανίνη, που ζούσε κοιμισμένη στον κάτοικο του κρύου Βορρά, καλύπτει τώρα στην επιστροφή τους, τα πρώην ασπρουλιάρικα καλοσχηματισμένα σώματα, μ’ ένα γήινο, όμορφο ηλιοκαμένο χρώμα, που προδίνει ανέμελες, ευτυχισμένες μέρες διακοπών, σε ζεστή νότια θάλασσα και κάποια ονειρική παραλία της Μεσογείου.

  Μια ανερχόμενη, χρόνο με το χρόνο, βαριά βιομηχανία των χωρών του Νότου, χωρίς καμινάδες και ρύπανση είναι ο τουρισμός.

  Μόνο με το αναμενόμενο ξύπνημα πρώην εν υπνώσει γιγάντων (Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία, Ινδονησία), μπορούν με τα εκατοντάδες εκατομμύρια τουριστών τους να καλύψουν οικονομικά αδιέξοδα χωρών σαν τη δική μας, που λαχταρούν εναγώνια εισροή ξένου συναλλάγματος.

  Κι όταν το πακέτο, εκτός από ομορφιά και φυσικό περιβάλλον, έχει και μία ακτύπητη ιστορία κι έναν αγαπητό παγκόσμιο μύθο και αίγλη που τα συνοδεύει, κι επιπλέον βρίσκεται σ’ ένα σταυροδρόμι Ανατολής – Δύσης, που έχει ασφάλεια και ειρήνη, τότε το πλεονέκτημα σου είναι πολλαπλά ασύγκριτο.

  Το Ελληνικό πακέτο του καλοκαιριού, έχει ασυναγώνιστα πλεονεκτήματα. Μια χώρα με χίλια νησιά και ατέλειωτη ακτογραμμή, με γεωγραφική πολυμορφία σε βουνά, πεδιάδες, ποτάμια, ιστορικά μνημεία, δύσκολα βρίσκει ανταγωνιστή να της κόψει πελάτες.

  Μόνο στο Πήλιο και σ’ ένα βουνό της Ιαπωνίας μπορείς την ίδια μέρα να κάνεις σκι στα χιόνια της κορυφής και κατεβαίνοντας λίγα χιλιόμετρα στη ρίζα του, να βουτήξεις στα νερά του Αιγαίου, γύρω στο Πάσχα!

  Φυσικά, μέσα στο δελεαστικό μας πακέτο, είναι κι η Ελληνική ταβέρνα, σε γεύση και ποιότητα και φτήνια. Μόνο η Λιβανέζικη κι η Κυπριακή την ξεπερνούν, μόνο που είναι ακριβότερες.

  Αυτή η πλημμυρίδα, ιδίως στη Σαλονίκη, σε γυράδικα, τυροπιτάδικα, φουρνάρικα, ζαχαροπλαστεία και καφέ, δίνει λύση για πρόσφορη, οικονομική, εύγευστη, εξασφαλισμένη διατροφή του περιπλανώμενου, αποχαυνωμένου τουρίστα.

  Νοιώθεις αυτή την έλλειψη, όταν τριγυρνάς διψασμένος και κουρασμένος σε κάποια Ευρωπαϊκή μεγαλούπολη, κι εκτός από Mc Donald’s και Burger και Pizza στο χέρι, δεν έχεις άλλη προσιτή και σχετικά οικονομική επιλογή. Κι ένα μικρό μπουκαλάκι νερό, 2 Ευρώ, να το πίνεις σταγόνα – σταγόνα…

  Κρύο δεν κάνει μόνο στην Ελλάδα…

  Κρύο δεν κάνει και στο τουριστικότατο Σαρμ Ελ Σέϊχ, στην Ερυθρά θάλασσα της Αιγύπτου. Μόνο που το καλοκαίρι ψήνεσαι σε 48^ο και η θάλασσα του βράζει, αντί να δροσίζει.

  Κανείς τουρίστας το καλοκαίρι δεν πάει για μπάνια στο τουριστικότατο Ντουμπάι.

  Το καλοκαίρι, ο Περσικός κόλπος είναι σαν μπανιέρα με ζεστό νερό. Απαίσια αίσθηση πραγματικά. Ότι χειρότερο για ν’ αποφύγεις τη κάψα του Αραβικού ανελέητου ήλιου…

  Κρύο δεν κάνει και στη Ταϋλάνδη, το Βιετνάμ, που μαζεύει εκατομμύρια τουρίστες, κυρίως Αμερικάνους. Μόνο που ξαφνικά αρχίζει μια ζεστή βροχή σαν τουλούμι που σε κάνει λούντζα και σου χαλάει τη διάθεση.

  Ο ωκεανός τους (Ινδικός), δεν είναι η ήρεμη Μεσόγειος. Απ’ το πουθενά βγάζει κύμα που σε τραβάει στο βυθό, όλο και πιο βαθειά.

  Κρύο δεν κάνει στην Τυνησία, που πριν την Αραβική Άνοιξη ήταν ο φτηνός και προσφυλής κοντινός προορισμός των Ευρωπαίων.

  Η θάλασσα τους όμως (Μεσόγειος) έχει ένα ασπρουλιάρικο χρώμα απ’ τη κινούμενη άμμο με τα κύματα.

  Το ίδιο με τη θάλασσα στην αντικρινή, σούπερ τουριστική Μαγιόρκα και τη Μύκονο της Μεσογείου, Ίμπιθα.

  Κρύο δεν κάνει στη Μαγιόρκα (Τενερίφη, Λας Πάλμα). Χειμώνα – καλοκαίρι 18 – 28^ο C. Ιδανική λύση να ζει εκεί κάποιος ηλικιωμένος. Όχι όμως να χαρείς τη χάρη του κρύου Ατλαντικού και με εξωτερική θερμοκρασία 25 – 28^ο καλοκαιριάτικα.

  Η τουριστική βιομηχανία, θα είναι η κυρίαρχη βιομηχανία του Δυτικού κόσμου σ’ ένα όχι και τόσο μακρινό χρόνο από τώρα.

  Η κίνηση του ανθρώπου από χώρα σε χώρα, από ήπειρο σε ήπειρο για αναψυχή, θα είναι στα ουσιώδη του ενδιαφέροντα.

  Κι είναι για μας μια τεράστια ελπίδα διαφυγής απ’ το ζοφερό οικονομικό μας παρόν, αφού διαθέτουμε έναν αμύθητο πλούτο, που θα ενεργοποιείται όλο και πιο προσοδοφόρα, αν δεν καταστρέψουμε το περιβάλλον και την ιδιαιτερότητα αυτού που εννοούμε με την έννοια «όμορφη Ελλάδα».

  Για την ώρα και σε συνθήκες, της κρατούσας εδώ και περίπου 10ετία οικονομική μας κρίσης, ένας τουριστικός προορισμός, ιδίως για μας τους Φλωρινιώτες, είναι η λύση του …πεζόδρομου, κι οι καφετέριες στα Bitola…

  Την ίδια στιγμή, μιλιούνια βορείων γειτόνων, έχουν κατακλύσει τις παραλίες της Χαλκιδικής, σε μια ειρηνική – φιλική κι ελπιδοφόρα εισβολή και κατοχή.

  Γιατί ο τουρισμός, κι επαφή κι η γνωριμία των λαών διώχνουν τον ρατσισμό, τις ιδεοληψίες, το φανατισμό, τη προκατάληψη και τις μεγαλομανείς και βλακώδεις –εν πολλοίς- απόψεις, για εθνική ιδιαιτερότητα κι υπεροχή, περιούσιων λαών…

  Στον τελευταίο, πραγματικά χωριάτικο γάμο που πήγα, ήταν πριν 30 χρόνια, των φίλων Βαγγέλη – Ελευθερίας, στο Πολυπόταμο, με συμμετοχή όλου του χωριού, χωρίς λεζάντα, ταβέρνα, γκαρσόνια, φωτογράφους, λουλούδια και …Αμερικανιές!

  Πριν 50 χρόνια, οι κάτοικοι του Πολυποτάμου (Νερέτι), σίγουρα κι άλλων ορεινών οικισμών, θεωρούσαν όλους εμάς τους καμπίσιους, σαν υποδεέστερους, άτυχους και σχεδόν απολίτιστους. Κι απέφευγαν συστηματικά τις παντρειές με «πολιάντσι» (καμπίσιους)!!!

  Κι αυτό, όχι χωρίς λόγο και αιτία.

  Αυτοί στον μικρόκοσμο ενός όμορφου, προικισμένου από τη φύση χωριού, μέσα στο δάσος, είχαν άφθονα τρεχούμενα νερά να ποτίζουν τα χωράφια τους, είχαν χόρτα για τα ζώα τους, ξύλα για το χειμώνα. Άφθονο κυνήγι, κάστανα, μανιτάρια, φράουλες, πατάτες, καλαμπόκι, κρέας και γάλα.

  Ένα αυτοσυντηρούμενο «Γαλατικό χωριό» του Οβελίξ, με τη κουλτούρα του, τη περιφάνεια του και την έπαρση που δίνει η αυτάρκεια κι ο απομονωτισμός.

  Σίγουρα, πριν 2000 χρόνια, θα είχε και το βασιλιά του, το στρατό και τους παρατρεχάμενους του…

  Αν τρέξουμε τώρα, 50 χρόνια μετά το σήμερα, με τις ραγδαίες εξελίξεις που συμβαίνουν παγκόσμια, βλέπω ένα πλανητικό χωριό από Ματζουρία μέχρι το Κέηπ Τάουν, κι από Ισλανδία μέχρι Νέα Ζηλανδία, με τους όποιους πλούσιους και φτωχούς του αντίστοιχα, μ’ έναν κόσμο σε συνεχή κίνηση για δουλειές κατοικίες και αναψυχή, σ’ όλο το πλάτος της πλανητικής επικράτειας.

  Όπως οι συμπαθείς κάτοικοι του Πολυποτάμου χάσανε το βασίλειο τους και απαξιώθηκε το πρώην ευτυχισμένο και περιχαρακωμένο χωριό τους, έτσι φαντάζομαι, όσοι είναι λάτρεις συνόρων, βίζας, διαβατηρίων, ελέγχων και ναρκοπεδίων, θα χάσουν το βασίλειο τους, προς ένα παγκοσμιοποιημένο κι ανοιχτό πλανητικό χωριό.

  Το Ιντερνέτ, ήταν το πρώτο βήμα της ίδρυσης αυτού του ανοιχτού χωριού που κατέκτησε τον άνθρωπο.

  Η ελεύθερη κίνηση πλέον υλικών, κεφαλαίων και στο μέλλον ανθρώπων, θα δυσαρεστήσει τους λάτρεις του περίκλειστου βασιλείου της Λακεδαιμόνος.

  Η όλο και επιδεινούμενη κλιματική αλλαγή, που αρνείται προσώρας ο Τράμπ, κι ο παγκόσμιος κίνδυνος για όλους απ’ αυτήν, θα σπρώξει τα πράγματα για κοινές πλέον αποφάσεις.

  Σίγουρα, θα καταριούνται τις εξελίξεις που θα ‘ρθουν νομοτελειακά, οι καλόγεροι της Μονής Εσφιγμένου, οι Παλαιοημερολογίτες, η Ελεύθερη Ώρα, ο γέρων Σουλπίκιος, ο Καρατζαφέρης και η Χρυσή Αυγή.

  Η διαίρεση κι η διάσπαση των ανθρώπων, σε αντικρουόμενες κι αλληλοσπαρασσόμενες φυλές και Βιλαέτια, που προέκυψε μετά τον ολέθριο Πύργο της Βαβέλ, θα έχει ολοκληρώσει την αιματοβαμμένη, μισαλλόδοξη, εθνικιστική ιστορία – τραγωδία της.

  Καλό καλοκαίρι σε όλους…

ΥΓ. Δύο πεντανόστιμα πιάτα είχε το μενού του γάμου στο Νερέτι.

  Το πρώτο, μια κοτόσουπα, με κομμάτια ντόπιας κότας στο κάθε βαθύ πιάτο, που έβραζε σ’ ένα μεγάλο καζάνι για τους γάμους.

  Το δεύτερο, τας κεμπάπ από ντόπιο μοσχάρι, με ευωδιαστή σάλτσα κόκκινη και ρύζι πιλάφι, σπυρωτό, που μαγειρεύτηκαν στο δεύτερο καζάνι.

  Όλοι οι νέοι και νέες του χωριού, ακροβολισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, μας σέρβιραν σε χρόνο μηδέν.

  Τι άλλο μπορεί να επιθυμήσει ο άνθρωπος;

  Οι μάγειροι στους γάμους τότε –θυμάμαι κι απ’ το Σκλήθρο- δεν ήταν επαγγελματίες, αλλά απλοί αγρότες, που συμμετείχαν στη διαδικασία του γαμήλιου γεύματος, οι ίδιοι σχεδόν πάντα, με εξασφαλισμένη πάντοτε την επιτυχία που χαρίζει η λαϊκή σοφία και το μεράκι, που σήμερα μετατράπηκαν σε χρήμα.

  Πριν 40 χρόνια, βρέθηκα σε δύο γάμους χωριάτικους στη Λαμία, έναν στο Λιανοκλάδι, κι έναν στην Ανθήλη.

  Τα τραπέζια, στο γαμήλιο γλέντι, είχαν μόνο πιατέλες με αρνί σούβλας, κοκορέτσι, αγγουροντομάτα σαλάτα, τυρί ντόπιο και ψωμί.

  Τι άλλα χρειάζεται ο άνθρωπος για να ευτυχίσει;

  Αυτός είναι ο «μύθος» της Ελλάδας, που συγκινεί –μαζί με τα άλλα- κάθε λογικό άνθρωπο του πλανήτη γη.

  Κι είμαστε τυχεροί, εμείς οι παλαιότεροι, που γνωρίσαμε αυτόν τον πλούσιο και δυστυχώς χαμένο τώρα λαϊκό πολιτισμό, που έζησε χιλιάδες χρόνια, μέχρι να τον ισοπεδώσει το «Αμερικάνικο όνειρο», που κέρδισε τον κόσμο όλο.

  Όμως …ουδέν κακό αμιγές καλού… έλεγαν οι σοφοί αρχαίοι μας, που είχαν γνώμη για τα πάντα.

  Κλείνοντας, θα περιγράψω τον παραδοσιακό Κυπριακό γάμο, που γίνονταν μέχρι τουλάχιστον πριν 30 χρόνια.

  Κατ’ αρχάς, οι γονείς γαμπρού και νύφης, θα μοιράσουν τα προσκλητήρια των καλεσμένων προσωπικά, από πόρτα σε πόρτα και μιλάμε για έναν κανονικό γάμο που έχει 3.000 καλεσμένους, που βρίσκονται τώρα  μετά τη προσφυγιά σκορπισμένοι σ’ όλη τη Κύπρο!

  Το γεύμα του γάμου είναι πανομοιότυπο, όπως παλιά. Σ’ ένα πιάτο μεγάλο, μια μερίδα κλέφτικο (ζυγούρι με πατάτες, ψημένο στο φούρνο, τυλιγμένο καλά), δύο ντολμαδάκια χειροποίητα, ένα αγγουράκι και μια μικρή ντομάτα.

  Όλα αυτά θα σερβιριστούν σελφ σέρβις, σε σειρά πάγκων και ανθρώπων, φίλων – συγγενών.

  Παντού υπάρχουν επιχειρήσεις που νοικιάζουν τραπεζοκαθίσματα, φούρνους κτιστούς πάνω σε πλατφόρμες, ψυγεία, πιατικά, ηλεκτρολογικά.

   Οι γάμοι όλοι γίνονται τέλη Αυγούστου – Σεπτέμβρη, σε ανοιχτούς χώρους, φωτισμένους, σαν τις «πολιτιστικές εκδηλώσεις» των Δήμων.

  Είναι ιερή υποχρέωση όλων, να πάνε να δωρίσουν το ζευγάρι και το πιθανότερο να φύγουν για άλλο γάμο που είναι καλεσμένοι! Είναι συνηθισμένο ν’ ακούς …έχουμε 3 γάμους αυτή την Κυριακή!

  Ένα πήγαινε – έλα στο τέλος του καλοκαιριού, σ’ όλη την Ελληνική επικράτεια της Κύπρου.

  Σχεδόν κανείς δεν χορεύει. Μια ευκαιρία μόνο να βρεθούν για μια μπύρα, συγγενείς και χωριανοί.

  Φυσικά τώρα οι γάμοι γίνονται στις γκλαμουράτες πράσινες παραθαλάσσιες αυλές των ξενοδοχείων, μ’ όλη την «Αμερικανιά», ξέχειλη να κυριαρχεί.

  Η λύση των «Γαλατικών χωριών» προχωράει ασυγκράτητη, ανίκητη, νομοτελειακά, για όλους μας, πλην ίσως κάποιων αντιστεκόμενων ακόμα «φυλών του δάσους του Αμαζονίου», που καρτούν τις πανάρχαιες παραδόσεις κι ιδιαιτερότητες τους, μέχρι να υλοτομηθεί και το δικό τους δάσος που τους προστάτευε…