Αδερφές και παλικάρια, γίναμε μαλλιά κουβάρια…

(Του Γιώργου Μπέλτση, από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Επειδή πήγα μια φορά στο καφενείο αυτές τις ημέρες και στάθηκε αδύνατο να συνεννοηθούμε 5 άνθρωποι, να ξεκαθαρίσουμε μερικούς όρους και συμπεριφορές:

  

  Ο όρος «Αριστερά», καθώς και ο αντίστοιχος όρος «Δεξιά», έχουν τις ρίζες τους στη Γαλλική Επανάσταση (1789 – 1799) όπου αναφέρονταν στον τρόπο που κάθονταν οι παρατάξεις στη Γενική Συνέλευση: αριστερά του προέδρου κάθονταν όσοι εναντιώνονταν στη Μοναρχία και υποστήριζαν την επανάσταση, την εγκαθίδρυση δημοκρατίας και ένα κοσμικό καθεστώς, ενώ στη δεξιά πλευρά κάθονταν οι υποστηρικτές του Παλαιού Καθεστώτος. Η χρήση των δύο όρων εν γένει ξεκίνησε, όμως, μετά την αποκατάσταση της μοναρχίας το 1815.

  Ο όρος «Δεξιά» αναφέρεται σήμερα αλλά και από το 1815 στην Γαλλία όπου, επαναλαμβάνω και γεννήθηκαν οι όροι αριστερός και δεξιός, σε αντιλήψεις και θέσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως συντηρητικές με την πολιτική έννοια του όρου, που αφορούν δηλαδή τη διαφύλαξη της ιστορικής εθνικής κληρονομιάς και της θρησκείας, σφυρηλατώντας την αυθόρμητη τάξη κάθε κοινωνίας.

  Ανάλογα με την εποχή και τα συμφραζόμενα ωστόσο ο όρος υπόκειται σε διαφορετικές ερμηνείες: ως δεξιοί χαρακτηρίζονται στη σύγχρονη εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς στην οικονομία.

  Ακόμα, μερικές ακραίες οικονομικές δεξιές πολιτικές, όπως ο νεοφιλελευθερισμός, χαρακτηρίζονται από το αίτημα της ελαχιστοποίησης του κρατικού παρεμβατισμού, έτσι ώστε το κράτος να έχει την ιδιότητα του παρατηρητή και όχι του ρυθμιστή των κοινωνικών πεπραγμένων, με τις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς να αναλαμβάνουν τον ρόλο του ρυθμιστή.

  Από την άλλη μεριά, ο όρος «Αριστερά» σήμερα διχάζεται ανάμεσα στην «Κεντροαριστερά» και την Αντικαπιταλιστική Αριστερά, ή αλλιώς «Ακροαριστερά».

  Η Κεντροαριστερά έχει ως στόχο της την άμβλυνση ορισμένων μόνο κραυγαλέων ταξικών ανισοτήτων και την εμπέδωση της κοινωνικής ομαλότητας. Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά αναφέρεται γενικά, στην ριζοσπαστική εκδοχή της Αριστεράς στην πολιτική.

  Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται για να περιγράψει την Αριστερά που δεν έχει μεταρρυθμιστική (ρεφορμιστική) στρατηγική, αλλά θέλει την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.

  Η Ακροαριστερά ως τμήμα / κομμάτι της Αριστεράς επιδιώκει την υπέρβαση κάθε μορφής ταξικής κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Επίσης, επιδιώκει την κατάργηση κάθε μορφής ταξικής ιεραρχίας, ιδιαίτερα την άνιση διανομή του πλούτου και της εξουσίας.

  Τέλος, η Ακροαριστερά επιδιώκει την επικράτηση μιας κοινωνίας στην οποία θα παρέχονται στον καθένα ίσες οικονομικές και κοινωνικές δυνατότητες και στην οποία κανείς δεν θα είχε υπερβολικό πλούτο ή δύναμη έναντι των άλλων.

  Τούτων δοθέντων λοιπόν, και επειδή οι θέσεις που ενστερνίζεται ο καθένας μας στις πολιτικές συζητήσεις του δείχνουν και τις απαντήσεις που έχει δώσει αναφορικά με το που κατατάσσει τον εαυτό του σε σχέση με την αριστερά και την δεξιά θεώρηση των πραγμάτων, πρέπει όταν συμμετέχει σε μια πολιτική συζήτηση: 1ον, να έχει καταλήξει σε ένα συμπέρασμα σχετικά με το αν είναι αριστερός ή δεξιός και 2ον, αν δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, να ξέρει να πει στους συνομιλητές του ΠΟΥ διαφοροποιείται σε σχέση με την αριστερά και πού σε σχέση με την δεξιά.

  Διότι αν οι συνομιλητές του δεν παίρνουν καθαρή απάντηση στα δύο παραπάνω θέματα, τότε δύο τινά μπορούν να υποθέσουν: Είτε ότι ο/η εν λόγω κύριος/α δεν συντάσσεται με τις απόψεις που υπάρχουν σε μία Δημοκρατία, άρα επιθυμεί ένα άλλο πολίτευμα ή  ότι ο/η εν λόγω κύριος/α πηγαίνει κατά κει που φυσάει ο άνεμος κάθε φορά, αποσκοπώντας στο πρόσκαιρο προσωπικό όφελος και αδιαφορώντας για το γενικότερο καλό. Ότι δηλαδή έχει και τους Αριστερούς και τους Δεξιούς γραμμένους ακριβώς στο Κέντρο του…

  Ας ψαχτούμε λίγο λοιπόν γιατί πού ξέρετε, μπορεί αυτά που θα ανακαλύψει ο καθένας για τις ιδέες του και για τον εαυτό του, να τον βοηθήσουν να σκέφτεται και να επικοινωνεί με τον πλησίον του καλύτερα, ουσιαστικότερα και πιο παραγωγικά.

  Αυτά τα ολίγα αλλά άκρως αναγκαία και –όπως πάντα– με τις υγείες μας.

Γ. Μ.

παραΕκπαιδευτικός